ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΘΑΡΗ ΚΑΡΔΙΑ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΗ ΤΟ ΘΕΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΡΝΕΙΤΑΙ.

Ἡ καθαρότης τῆς καρδίας μας εἶναι ὅρος sine qua non, γιά νά φανερωθῇ σέ μᾶς ὁ Θεός.

              «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι
              αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται»(Ματθ. ε΄ 8).

            «Σέ ἀνθρώπους πού ἡ ἁμαρτία μιαίνει, 
            κρυμμένη ἡ θεότητά μου θά μένῃ»(Schiller)

        Εἶναι πικρή ἡ διαπίστωσις ὅτι ὑπάρχουν μερικοί συνάνθρωποί μας, πού δέν καταλαβαίνουν ὅτι εἶναι περιορισμένη ἡ ἀνθρωπίνη νοητική ἱκανότητα καί δέν μπορεῖ νά ἑρμηνεύση τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ. Τά Μυστήρια τοῦ Θεοῦ εἶναι «ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν».
     Τό γεγονός ὅμως ὅτι οἱ Βουλές  τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀνεξιχνίαστες ἀπό τόν ἄνθρωπο, δέν εἶναι λόγος, γιά νά ἀρνεῖται τόν Θεόν καί νά ἀπομακρύνεται ἀπό τήν πηγή τῆς Ζωῆς καί μέ τή θέλησί του νά στερεῖται  τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ.
      Χρέος ὅλων μας εἶναι νά μάθουμε τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖον μποροῦμε νά προσεγγίσουμε τό «Ὁμολογουμένως μέγα μυστήριον τῆς εὐσεβείας»
(Α΄Τιμόθ. γ΄ 16), διότι ἡ ἄρνησις μᾶς ὁδηγεῖ στό Θάνατο,

στό μηδενισμό καί στήν ἀπαξίωσι τῶν Ἀξιῶν, στή στέρησι τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, στήν ἐξαθλίωσι, στή δυστυχία.

     Καί εἶναι πικρή ἡ διαπίστωσις αὐτή, γιά ἕναν πατέρα, νά βλέπῃ τά παιδιά του, νά στεροῦνται «τόν μόσχον τόν σιτευτόν» καί νά προσπαθοῦν νά χορτάσουν τήν πεῖνα τους μέ τά «ξυλοκέρατα» τῆς ἀποστασίας, «ἐμπεπηγμένοι εἰς ἰλύν βυθοῦ».

     Καί, δυστυχῶς, αὐτό τό φαινόμενο τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπό τόν ἕνα καί μόνον ἀληθινόν Θεόν καί ἀπό τόν Ἰησοῦν Χριστόν, τόν ὁποῖον ἀπέστειλεν ὁ Πατήρ εἰς τόν κόσμον ὡς Σωτῆρα καί Λυτρωτήν τοῦ κόσμου, κατατυραννεῖ  ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα.

       Εἶναι δέ περισσότερο ὀδυνηρό  φαινόμενο τό νά διαπιστώνει κανείς ὅτι, καί στήν καρδιά τῆς Ὀρθοδοξίας, στήν Ἑλλάδα μας, ἐμφανίζονται μερικοί δυστυχεῖς συνάνθρωποί μας, πού ὄχι μόνον ἀρνοῦνται τόν ἀληθινόν Θεόν, ἀλλά καί προσπαθοῦν μέ λυσσώδη μανία νά ξεριζώσουν τήν Πίστιν ἀπό τίς ψυχές ὅλων μας καί μάλιστα ἀπό τίς ψυχές τῶν Παιδιῶν μας.

      Τόσον οἱ προηγούμενες Κυβερνήσεις, μέ τό «λευκό κολλάρον», ὅσο καί ἡ σημερινή Κυβέρνησις «χωρίς γραβάτα», κήρυξαν ἀμέσως καί ἐμμέσως, κρυφά καί φανερά, τόν πόλεμον ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Πολεμοῦν τόν Ἑλληνισμό καί τήν Ὀρθοδοξία, πολεμοῦν τίς Ἀρχές καί Τά Ἰδανικά τοῦ Γένους.

 

 

 

       Προσπαθοῦν μέ κάθε τρόπο, μιά φοῦχτα Γραικύλοι, νά ροκανίσουν τά θεμέλια τῆς Ρωμιοσύνης. Προσπαθοῦν νά ἀμαυρώσουν τήν ἔνδοξη Ἱστορία μας, κυρίως δέ νά ξεριζώσουν τήν Πίστι ἀπό τίς καρδιές τῶν Παιδιῶν μας.

 Πόσο πλανῶνται οἱ δυστυχεῖς !...

Θεσπίζουν τό Αὐτόματο Διαζύγιον,  τόν πολιτικόν Γάμον καί τό Σύμφωνον Συμβίωσης.

Πετοῦν τήν ἄχραντη Εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ ἀπό τίς Αἴθουσες διδασκαλίας τῶν Σχολείων, τῆς Βουλής, τῶν Δικαστηρίων.

 Βγάζουν τό Σταυρό ἀπό τό κοντάρι τῆς Γαλανόλευκης καί αἱματοβαμμένης Σημαίας μας.

 Ἀφαιροῦν τήν Ἐθνικότητα καί τό Θρήσκευμα ἀπό τίς Ταυτότητες.

Καταργοῦν τά ἀρχαῖα Ἑλληνικά στά Σχολεῖα.

Καταργοῦν τά Θρησκευτικά Μαθήματα, κατά παράβασιν θεμελιωδῶν Διατάξεων τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος. Καταργοῦν τήν Πρωϊνή προσευχή στά Σχολεῖα μας καί τόσα ἄλλα, νομίζοντας, πώς ἔτσι θά σβύσουν ἀπό μέσα μας τό ἱερόν, τό θεῖον ἐμφύσημα, θά διώξουν τό Χριστό μέσα ἀπό τήν ψυχή καί τή ζωή μας.

     Λησμονοῦν, οἱ δύσμοιροι, ὅτι εἶναι «σκληρόν τό πρός κέντρα λακτίζειν» (Πράξ. κστ΄ 14);

 

      Ξεχνοῦν, οἱ δυστυχισμένοι,  ὅτι ὄχι ἁπλῶς «τεθνήκασιν», ἀλλά καί ἀφεύκτως «πεθαίνουν σκωληκόβρωτοι οἱ ζητοῦντες τήν ψυχήν τοῦ Παιδίου» (παρβλ.Ματθ. β΄ 20); Διότι ὁ πόλεμος ἐναντίον τοῦ Εὐεργέτου εἶναι ἁμαρτία καί «τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας Θάνατος» (Ρωμ. στ΄ 23).

      Μέ πατρική  συντριβή, στοργή καί ἀγάπη ἀπευθύνομαι σέ ὅλους ἐκείνους, πού ἀρνοῦνται τόν Θεόν καί πολεμοῦν τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό. Παρακαλῶ ὅλους αὐτούς τούς  μικρόνοες, πού καυχῶνται ὅτι εἶναι ἄθεοι καί ὡς τοιοῦτοι, στεροῦνται τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, νά ἔλθῃ ὁ καθένας τους «εἰς ἑαυτόν».  Καί ὅπως συνιστᾶ «ὁ ἀνδρῶν ἁπάντων σοφώτατος Σωκράτης»,  νά βάλουν ὡς ἀρχήν τό δελφικόν «γνῶθι σαυτόν». Καί ἀντί νά κλωτσοῦν ξυπόλυτοι  στά καρφιά, νά μελετήσουν τήν Ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος, γιά νά μάθουν ὅτι ὅσοι πολέμησαν τόν Χριστόν καί τήν Ἑκκλησία Του, ὅλοι ἐξαφανίσθηκαν. Διότι ἐξ αἰτίας τῆς ἐμμονῆς τους στό Κακόν καί στήν ἀμετανοησία τους κονιορτοποιοῦνται, ἐξαφανίζονται «ὡσεί χνοῦς, ὅν ἐκρίπτει ὁ ἄνεμος ἀπό προσώπου τῆς γῆς»(Ψαλμ. α΄ 4).

    

 

      Ὡς πατέρας, μέ πόνον ψυχῆς, παρακαλῶ ὅλους ἐκείνους, πού ἐπλανήθησαν καί, λόγῳ ἀδυναμίας νά προσεγγίσουν τό Μυστήριον, ἀρνοῦνται τό Θεό καί στεροῦνται τίς δωρεές Του, νά  ἀφουγκρασθοῦν καί νά  ἀκούσουν τή γλυκύτερη καί ἀπό τό μέλι φωνή τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος μᾶς κυνηγάει μέ τό Ἔλεός Του καί ἵσταται διαρκῶς ἐπί τήν θύραν καί κρούει. Εἶναι καιρός νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό. Νά καθαρίσουμε τόν ἑαυτό μας ἀπό κάθε ὑλική καί ἀκάθαρτη ἡδονή, «ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ»

 



 

          «Ἰδού ἕστηκα ἐπί τήν θύραν καί κρούω·

          ἐάν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καί ἀνοίξῃ

          τήν θύραν, καί εἰσελεύσομαι πρός αὐτόν
          καί δειπνήσω μετ' αὐτοῦ καί αὐτός μετ'
          ἐμοῦ» (Ἀποκ. γ΄ 20).
   
       Ἀπαραίτητη προϋπόθεσις νά ἀκούσουμε τή φωνή τοῦ Χριστοῦ καί νά δεχθοῦμε τή Χάρι του, εἶναι ἡ ὀρθή Πίστις καί ἡ καθαρή καρδιά. Διότι, ὅπως ἔχουμε πῇ, μόνον « οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται».
     Τί εἶναι  ὅμως καθαρότης τῆς καρδίας;
      Πῶς μπορεῖ κανείς νά ἀποκτήσῃ καί νά        διατηρήσῃ τήν καθαρότητα τῆς καρδίας;

1.  Αὐτά εἶναι θέματα, τά ὁποῖα, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, θά ἀναπτύξωμε σέ ἄλλες ἀναρτήσεις. Διότι Πιστεύω ὅτι, ἐκτός ἀπό τήν Προσευχή μας, γιά ὅλους τούς πλανεμένους ἀδελφούς, θά βοηθήσῃ πολύ ὁ ζωοποιός λόγος τοῦ Θεοῦ. «Ζῶν γάρ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί ἐνεργής καί τομώτερος ὑπέρ πᾶσαν μάχαιραν δίστομον καί διικνούμενος ἄχρι μερισμοῦ ψυχῆς τε καί πνεύματος, ἁρμῶν τε καί μυελῶν, καί κριτικός ἐνθυμήσεων καί ἐννοιῶν καρδίας» (Ἑβρ. δ΄ 12).
   

       Εἶναι ἄπειρη ἀγάπη ὁ Θεός καί θέλει τή σωτηρία ὅλων μας. Μᾶς καλεῖ κοντά Του καί περιμένει νά ἐπιστρέψουμε, μέ τή θέλησί μας, στήν πατρική Ἑστία,  ἕτοιμος νά μᾶς δεχθῇ καί νά μᾶς χαρίσῃ τή θεϊκή Του δόξα. Μέ καθαρή  καρδιά, ἄς πλησιάσουμε τό Θρόνο τῆς Χάριτος,
 καί ἄς δοξάσουμε τόν Κύριο. Διότι
«τῷ βασιλεῖ τῶν αἰώνων, ἀφθάρτῳ, ἀοράτῳ, μόνῳ σοφῷ Θεῷ, τῷ ἀγαπῶντι ἡμᾶς καί λούσαντι ἡμᾶς ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν ἐν τῷ αἵματι αὐτοῦ, ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν» (Α΄Τιμ. α΄17.Ἀποκ. α΄5).