Δευτέρα 16 Μαΐου 2016

2.-«ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΚΑΘΑΡΟΙ ΤΗι ΚΑΡΔΙΑι , ΟΤΙ ΑΥΤΟΙ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΟΨΟΝΤΑΙ»

Β
 
 
 
Ἔχουμε χρέος νά διαφυλάσσουμε ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ  τήν καθαρότητα τῆς καρδίας.
 

 
     Διά τῆς παρακοῆς χάσαμε τήν καθαρότητα καί ἦλθεν ὁ Χριστός καί μᾶς ἐκαθάρισε μέ τό Τίμιον αἷμα Του.Ἔχουμε χρέος νά προσέχουμε τό Θεῖον Χάρισμα τῆς καθαρότητος τῆς καρδίας, διότι ἡ καθαρότητα ἀποτελεῖ τήν βασική, τήν ἀναγκαία προϋπόθεσι τῆς πνευματικῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς.
      Χωρίς αὐτήν δέν νοεῖται χριστιανική ζωή, πολύ δέ περισσότερο δέν νοεῖται κοινωνία, συνομιλία καί ἕνωσις μέ τόν Θεόν. Γι'  αὐτό καί ὁ Κύριος εἶπε ὅτι εἶναι πανευτυχής, μακάριος, ἐκεῖνος, πού ἔχει καθαρή καρδιά, διότι αὐτός θά ἀξιωθῇ νά δῇ τό Θεό.
       ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης ἀναφωνεῖ: «Τίς κοινωνία φωτί πρός σκότος; Τίς ζωῆς καί θανάτου συγγένεια; Τίς οἰκειότης τῷ καθαρῷ τήν φύσιν πρός τόν ἀκάθαρτον;» (Migne P.G. 44,1144). Δέν φανερώνεται ὁ Θεός στόν ἀκάθαρτον ἄνθρωπον. Καί ἔχουμε χρέος νά ἀποφεύγουμε τήν ἁμαρτία, διότι εἶναι ρύπος τῆς ψυχῆς.
       Ὁ Θεός ζητεῖ ἀπό τούς ἀνθρώπους ὄχι μόνον  τή σωματική, ἀλλά κυρίως  τήν ἐσωτερική,  τήν ψυχική καθαρότητα, γνωρίζοντας ὅτι ὁ Χριστός μᾶς ἐκαθάρισε μέ τό τίμιον αἷμα Του(πρβλ. καί Α΄ Πέτρ. α΄ 18-19).



       Γρηγόριος ὁ Νύσσης φέρει τό Θεό νά λέγει: «Ἐάν σύ εἶσαι δικό μου παιδί, ὁπωσδήποτε θά ἔπρεπε καί ἡ ζωή σου νά χαρακτηρίζεται ἀπό τά δικά μου πνευματικά ἀγαθά, θά ἔπρεπε νά εἶναι στολισμένη μέ θεϊκά χαρίσματα. Δέν θεωρῶ, δέν ἀναγνωρίζω σέ σένα τήν εἰκόνα τῆς φύσεώς μου» (Εἰς τήν Κυριακήν Προσευχήν, λόγ.ΙΙ, Migne P.G. 44,1133).
         Εὐαγγελιστής Προφήτης Ἡσαῒας(α΄ 16-18), τό στόμα τοῦ Θεοῦ, ὡς ἐκπρόσωπός Του, ἀπευθύνεται στούς ἀνθρώπους καί τονίζει ὅτι οἱ κακίες καί οἱ ἁμαρτίες εἶναι ρύπος, βρωμιά  τῆς ψυχῆς, ἀκαθαρσία τῆς καρδίας, καί ζητεῖ τήν ἀποβολή αὐτοῦ τοῦ ρύπου, ζητεῖ λούσιμο καί κάθαρσι ἀπό κάθε ἀνομία: «Λούσασθε καί καθαροί γίνεσθε, ἀφέλετε τάς πονηρίας ἀπό τῶν ψυχῶν ὑμῶν ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν μου, παύσασθε ἀπό τῶν πονηριῶν ὑμῶν, μάθετε καλόν ποιεῖν, ἐκζητήσατε κρίσιν, ρύσασθε ἀδικούμενον, κρίνατε ὀρφανῷ καί δικαιώσατε χήραν· καί δεῦτε διαλεχθῶμεν, λέγει Κύριος».
      Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι μετά τήν πτῶσι τῶν πρωτοπλάστων ἐξαχρειώθηκε ἡ εἰκόνα τοῦ Θεού μέσα στόν ἄνθρωπο. Μετά τήν κάθαρσι, πού μᾶς χάρισεν ὁ Χριστός μέ τό αἷμα Του, κάθε παράβασις καί παρακοή στό Νόμο τοῦ Θεοῦ, κάθε
ἁμαρτία, εἶναι νέα πτῶσι, πού ἐπιφέρει μεγαλύτερη ἐξαχρείωσι στήν ἀνθρώπινη ψυχή,  πνευματική τύφλωσι, ὥστε ἀπό φθόνο νά σκοτώνῃ ὁ ἀδελφός τόν ἀδελφόν.


     
        ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος, μέγας βαθυψυχολόγος, παρατηρεῖ  πῶς ὁ ἄνθρωπος δελεάζεται ἀπό τήν κακία καί λέγει:«Δι' ἀγάπην τινα γηῒνην καί σαρκικήν, εἰς ἥν δεσμεῖται  ἄνθρωπος θελήματι ἰδίῳ, δελεάζεται ὑπό τῆς κακίας, ὅπως γίνεται αὐτῷ ἅλυσις καί δεσμός καί φορτίον βαρύ, καταβυθίζον καί πνῖγον ἐν τῷ αἰῶνι τῆς πονηρίας, μή συγχωροῦν ἀνακύψαι, καί πρός τόν Θεόν ἀπελθεῖν. Ἐπειδή ὅπερ τις ἠγάπησε τοῦ κόσμου, καταβαρεῖ τόν νοῦν αὐτοῦ καί κατακρατεῖ, καί οὐκ ἐᾷ ἀνακύψαι» Ὁμιλ. ε΄ Migne P.G. 34, 504). Ἀγαπᾶ, δηλαδή, τά γήϊνα καί τά σαρκικά, τά ἀνάξια λόγου, λερώνει τήν καρδιά του καί ἀλυσοδένεται μέ αὐτά, γίνεται δέσμιος τῆς γῆς καί δέν μπορεῖ νά σηκώσῃ τό κεφάλι καί νά δῇ Θεοῦ πρόσωπο.
     Προφήτης Δαβίδ, θέλοντας νά μᾶς  ἀφυπνίσῃ καί νά μᾶς ἀνασύρῃ μέσα ἀπό τό «γνόφο» καί «τήν ἀχλύ τῆς ἁμαρτίας» καί νά μᾶς ὠθήσῃ στόν ἀγῶνα γιά τήν ἐπανάκτησι τῆς πνευματικῆς καθαρότητος τοῦ ἔσω ἀνθρώπου, γιά τήν ἐπανάκτησι τῆς καθαρότητος τῆς καρδίας, λέγει:«Υἱοί ἀνθρώπων ἕως πότε βαρυκάρδιοι; Ἵνα τί ἀγαπᾶτε ματαιότητα καί ζητεῖτε ψεῦδος;» (Ψαλμ. 4,3). Καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος ἑρμηνεύοντας τό στίχο τοῦ Δαβίδ λέγει:«Υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε παχυκάρδιοι, σαρκικοί, τῇ γῇ προσηλωμένοι, κακίαν διώκοντες, πονηρίαν μετιόντες, ταῖς ἡδυπαθείαις κατασηπόμενοι;»    (Migne P.G. 55, 47).


      ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης, μέ ἀγάπη, μᾶς προτρέπει νά ἀποφύγουμε τήν ἁμαρτία  καί  κάθε τί μάταιον σ'  αὐτόν τόν  κόσμο καί νά ἐγκολπωθοῦμε τήν ἀγάπη, γιά νά διαφυλάξουμε τήν καρδιά μας καθαρή, διότι ὁ δρόμος τοῦ μίσους, πού ἀκολουθοῦμε εἶναι σκοτεινός καί  ἄξιος ἀποστροφῆς και ὅτι εἶναι καιρός  νά μισήσουμε τό Κακόν καί νά ἀγαπήσωμεν τό Ἀγαθόν, δεδομένου ὄντος ὅτι τό Καλόν εἶναι καθαρότης καί εὐωδία καί τό Κακόν εἶναι βρῶμα καί δυσωδία:
«Τί πλανᾶσθε τοῦ βίου, ὦ ἄνθρωποι; Τί ἀγαπᾶτε τά μάταια καί φιλεῖτε τά ἀνυπόστατα καί προστετήκατε τῇ διαθέσει τούτοις, ὧν οὐκ ἔστιν ὑπόστασις; Ἄλλη ἐστίν ὁδός ἀπλανής τε καί σωτήριος. Ἐκείνην φιλήσατε, ἐν ἐκείνῃ διά τῆς ἀγάπης ὁδοιπορήσατε, ἧς τό ὄνομα ἀλήθειά  ἐστι καί ζωή (πρβλ. Ἰωάν. ιδ΄ 6. ιβ΄46) καί φῶς καί ἀφθαρσίᾳ καί τά τοιαῦτα. Αὕτη δέ ἡ ὁδός, δι' ἧς νῦν τρέχετε (ὁ τρόπος ζωῆς, πού ζῆτε τώρα εἶναι) μίσους καί ἀποστροφῆς ἀξία· ἀφεγγής γάρ ἐστι καί σκότῳ  διειλημμένη, εἰς κρημνούς δέ ἄγει καί βάραθρα καί θηριώδεις τόπους καί λῃστῶν ἐνέδρας» ( Εἰς τόν Ἐκκλησιαστήν ὁμιλ. Η΄ ἐν Migne P.G. 44, 740.ΒΕΠΕΣ 65Α, 259,3ἑξ.).

   
 

      
 
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου