Παρασκευή 6 Μαΐου 2016

ΔΙΑ ΤΗΣ ΑΠΙΣΤΙΑΣ ΤΟΥ Ο ΘΩΜΑΣ ΚΗΡΥΣΣΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

    «Μακάριοι οἱ μή ἰδόντες καί πιστεύσαντες»

     Ὁ Κύριος μέ τή Σταυρική Του Θυσία καί τήν Ἀνάστασί Του, τελειώνει τό ἔργο τῆς σωτηρίας μας, πραγματοποιεῖ τό σκοπό τῆς ἐνανθρωπήσεώς Του στόν κόσμο.
    Οἱ Μαθητές Του  παρηκολούθησαν τόν Κύριον  σέ  ὅλη τήν εὐεργετική Του πορεία. Ὁμολογοῦν ὅτι διῆλθε τήν ζωήν Του εὐεργετῶν καί ἰώμενος, καί  θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ (Ματθ. δ΄ 23.Πραξ. ι΄ 38). Εἶναι μάρτυρες τῶν θαυμασίων Του: «τυφλοί ἀναβλέπουσι καί χωλοί περιπατοῦσι, λεπροί καθαρίζονται καί κωφοί ἀκούουσι, νεκροί ἐγείρονται καί πτωχοί εὐαγγελίζονται» (Ματθ. ια΄5).
      κτώ ἡμέρες μετά τήν ἔγερσιν τοῦ τετραημέρου φίλου Του Λαζάρου βλέπουν τόν Διδάσκαλον τους ὑψωμένον στό Σταυρό, νεκρόν, νά ἐνταφιάζεται καί κλονίζονται, χάνουν τήν πίστι καί τήν ἐλπίδα τους. Δέν μποροῦν νά ἐννοήσουν τό μέγα ὄντως Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ.
 Λησμονοῦν τίς προεξαγγελίες τοῦ Διδασκάλου τους καί βυθίζονται σέ πέλαγος ἀπελπισίας. Ψύχεται, παγώνει  ἡ ἀγάπη τους καί ἡ ψυχή τους γεμίζει ἀπό πανικόν φόβον καί κρύβονται. Συνέρχονται εἰς τό ὑπερῷον καί παραμένουν ἐκεῖ κεκλεισμένων τῶν θυρῶν διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων (Ἰωάν. κ΄ 19).
 
   
    ντίθετα πρός τούς Ἀποστόλους οἱ Μυροφόρες γυναῖκες θλίβονται καί συγκλονίζονται ἀπό τό μαρτυρικό θάνατο τοῦ Διδασκάλου τους, ἀλλά δέν χάνουν τήν πίστι τους, καί μέ γεμάτη τήν ψυχή τους ἀπό ἁγνή, τέλεια ἀγάπη, ἡ ὁποία «ἔξω βάλει τόν φόβον» (Α΄ Ἰωάν. δ΄ 18), ἔρχονται ἐπί τό μνημεῖον, μέ δάκρυα καί μῦρα, ἵνα ἀλείψωσιν τόν Ἰησοῦν (Μάρκ. ιστ΄ 1). Λατρεύουν τόν Κύριο καί ἀξιώνονται νά Τόν δοῦν πρῶτες Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν, διότι ὁ Κύριος τῆς Ζωῆς καί τοῦ Θανάτου ἐθριάμβευσε πάνω στό Θάνατο, καί μετά τρεῖς ἡμέρας Ἀνέστη ὡς Θεός Παντοδύναμος καί ὐπερένδοξος.
     Ἐπειδή  δέν ἦταν δυνατόν νά κρατηθῇ ἀπό τή Φθορά ὁ Ἀρχηγός τῆς Ζωῆς, Ἀναστήθηκε ὁ Χριστός, θανάτῳ θάνατον πατήσας, πρωτότοκος τῶν νεκρῶν ἐγένετο καί ἐφάνη πρῶτον Μαρίᾳ τῇ Μαγδαληνῇ (Μάρκ. ιστ΄ 9) καί στίς ἄλλες Μυροφόρες,

 
 ἐνῷ  πήγαιναν νά ἀναγγείλουν τήν Ἀνάστασίν Του εἰς τούς Μαθητάς, λέγων αὐταῖς Χαίρετε (Ματθ. κη΄9) καί «οὔσης ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων, καί τῶν θυρῶν κεκλεισμένων ὅπου ἦσαν οἱ Μαθηταί συνηγμένοι διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων, ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς καί ἔστη εἰς τό μέσον, καί λέγει αὐτοῖς· εἰρήνη ὑμῖν...» (Ἰωάν.κ΄ 19-23). Ὁ Θωμᾶς ἀπουσίαζε καί ὅταν ἐπέστρεψε τοῦ ἀνήγγειλαν μέ χαρά τήν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου. Αὐτός ὅμως δέν πίστεψε στή μαρτυρία τῶν κατά πάντα ἀξιόπιστων συμμαθητῶν του καί τούς εἶπε:
«Ἐάν δέν ἰδῶ μέ τά μάτια μου στά χέρια Του τό σημάδι τῶν καρφιῶν καί δέν βάλω τό δάκτυλό μου στό σημάδι τῶν καρφιῶν καί δέ βάλω τό χέρι μου  στήν πλευρά Του δέν θά πιστέψω» (Ἰωάν. κ΄ 24-25).
    


  Καί πραγματικά ὕστερα ἀπό ὀκτώ ἡμέρες ἦσαν πάλιν μέσα στό σπίτι οἱ Μαθητές καί μαζί μέ αὐτούς ἦτο καί ὁ Θωμᾶς. Ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς  τῶν θυρῶν κεκλεισμένων καί στάθηκε  εἰς τό μέσον τῶν Μαθητῶν καί εἶπεν· εἰρήνη σέ σᾶς. Ἔπειτα εἶπε στό Θωμᾶ· Φέρε τό δάκτυλό σου ἐδῶ καί δές τά χέρια μου, καί φέρε τό χέρι σου καί βάλε το εἰς τήν πλευράν μου, πού ἐκεντήθη ἀπό τήν λόγχη, καί μήν ἀφίνῃς τόν ἑαυτόν σου νά κυριευθῇ ἀπό τήν ἀπιστίαν. Μήν ἀμφιβάλλῃς, ἀλλά πίστευε.
    Τότε  ὁ Θωμᾶς ἀποκρίθηκε καί εἶπε: Πιστεύω καί ὁμολογῶ, ὅτι εἶσαι ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου.
     Τότε τοῦ λέγει ὁ Ἰησοῦς· Ἐπίστευσες, ἐπειδή μέ εἶδες μέ τά μάτια σου. Μάθε ὅμως ὅτι μακάριοι, πανευτυχεῖς, εἶναι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι, πίστευσαν σέ Μένακαίτοι δέν μέ εἶδαν μέ τά μάτια τους, ὅπως μέ εἶδες ἐσύ.
     Μακάριοι θά εἶναι ὅλοι, ἐκεῖνοι, πού θά πιστεύσουν στό κήρυγμα τῶν Μαθητῶν μου καί θά δεχθοῦν τήν μαρτυρίαν τους. Πανευτυχῆ θά εἶναι ὅλα τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας μου κατά τίς ἐπερχόμενες γενεές, πού θά πιστεύσουν, χωρίς νά μέ δοῦν, ὅπως μέ εἶδες ἐσύ. Μακάριοι οἱ μή ἰδόντες καί πιστεύσαντες (Ἰωάν. κ΄ 26-29).  
        Ἀναστάς, ὡς φιλάνθρωπος, ἐπιτρέπει στό Θωμᾶ νά τόν ψηλαφήσῃ, νά βάλῃ τόν δάκτυλόν του ἐπί τόν τύπον τόν ἥλων, νά βάλῃ τό χέρι του εἰς τήν πληγεῖσαν ἀπό τήν λόγχη πλευρά Του, καί ἀφ' ἑνός μέν νά διώξῃ τήν ἀπιστίαν ἀπό τήν ψυχή του, ἀναφωνῶν: «Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου, δόξα σοι», ἀφ' ἑτέρου δέ νά διδάξῃ μέ τήν Ὁμολογίαν του τούς Θωμάδες ὅλων τῶν αἰώνων τήν πίστιν εἰς τήν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου καί συστήσῃ σέ ὅλους νά ἀποφύγουν τό δικό του πάθημα καί νά μάθουν ὅτι πραγματικά εἶναι πανευτυχεῖς, εἶναι μακάριοι οἱ μή ἰδόντες καί πιστεύσαντες.
    Εἶναι καιρός νά καταλάβουμε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, καί μάλιστα οἱ Χριστιανοί ὅτι εἶναι ἀνεξερεύνητα τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ καί εἶναι καλόν νά συνειδητοποιήσουμε ὅλοι τά ὅρια τῆς νοητικῆς μας ἱκανότητας. Τά Μυστήρια τοῦ Θεοῦ εἶναι πάνω ἀπό τή λογική τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν.
    Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγει: «παραπληκτήσομεν (Θά τρελλαθοῦμε) μυστήρια Θεοῦ ἐρευνῶντες». Καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέγει: «ἄνθρωπέ μου, ἄνθρωπος ὤν, Θεόν πολυπραγμονεῖς;»
      Τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ, τά κρίματά Του, τίς προαιώνιες Βουλές Του, μόνον ὁ καθαρός τῇ καρδίᾳ μπορεῖ νά τίς προσεγγίσῃ μέ τόν πυρῆνα τῆς ψυχῆς του, μέ τήν ὀρθόδοξον Πίστιν.
  Γι' αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο εἶναι ἀναγκαία προϋπόθεσις ἡ καθαρότης τῆς καρδίας καί ἡ ἐπιτέλεσις ἁγιωσύνης ἐν φόβῳ Θεοῦ. Ὁ Παῦλος λέγει: «Ταύτας οὖν ἔχοντες τάς ἐπαγγελίας, ἀγαπητοί, καθαρίσωμεν ἑαυτούς ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ» (Β΄Κορινθ. ζ΄ 1). Ἡ ἄσκησις αὐτή προϋποθέτει τήν ὀρθόδοξον Πίστιν.
      πίστις εἶναι θεῖον χάρισμα. «Εἶναι δόσις ἀγαθή καί δώρημα τέλειον ἄνωθεν καταβαῖνον ἀπό τοῦ Πατρός τῶν φώτων» (Ἰακ. α΄ 17).
       Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει ὅτι «Ἔστι δέ πίστις ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων» (Ἑβρ. ια΄ 1).
         Πίστις εἶναι ἡ σιγουριά, γι' αὐτά πού ἐλπίζουμε. Τά ἐλπιζόμενα ἡ πίστις τά κάνῃ χειροπιαστά στήν ψυχή τοῦ πιστοῦ. Ἡ πίστις εἶναι ἐπίσης βεβαιότητα, γι' αὐτά πού δέν βλέπουμε. Εἶναι ἀπόδειξις περί πραγμάτων πού δέν βλέπονται μέ τά σωματικά μας μάτια, καί ὅμως διά τῆς πίστεως εἶναι σάν νά τά βλέπουμε μέ τά μάτια μας καί σάν νά τά πιάνουμε μέ τά χέρια μας.
Μέ αὐτή τήν πίστι ἀπέκτησαν τήν καλήν μαρτυρία ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ οἱ παλαιότεροι.
      πίστις ξεπερνᾶ τίς σωματικές αἰσθήσεις. Δέν ἔχει σχέσι μέ τήν ὑλική καί πνευματική δύναμι τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι μιά ἄλλη αἴσθησις, μιά ὑπεραίσθησις, πού ἑδράζεται στά ἐσώτατα βάθη τῆς ψυχῆς καί στηρίζεται στή θεία Χάρι, πού  ἐπιβραβεύει τήν ἀγαθήν συνείδησιν, τήν καλήν προαίρεσιν καί τήν καθαρότητα τῆς καρδίας. Εἶναι  τό ἱερόν, τό θεῖον ἐμφύσημα, που ἔχει μιά δική του ὑπερδύναμι νά βλέπῃ καί νά ἐπικοινωνῇ μέ τό πνευματικόν Σύμπαν. Ἀναφέρει τόν καθαρόν ἄνθρωπον εἰς τήν θείαν διάστασιν.
    Ὁ Θωμᾶς  δέν ἦτο πωρωμένος ἄπιστος, ἀλλά ὀλιγόπιστος καί μέ τό πάθημά του καί μέ τήν ἔλλειψιν ἐμπιστοσύνης πρός τούς συμμαθητάς του
 μᾶς διδάσκει τή δύναμι καί τήν ἀξίαν τῆς πίστεως καί στέκεται ἀνά τούς αἰῶνας Φάρος φωτεινός καί ὁδοδείκτης  στό δρόμο τῶν δισταγμῶν, τῶν ἀμφιβολιῶν, τῶν ταλαντεύσεων καί δείχνει στούς ἀνθρώπους τό δρόμο καί τήν ὀρθήν κατεύθυνσι πρός τήν ὀρθόδοξη, τήν ἀληθῆ Πίστιν στόν Χριστόν, στήν Ἀνάστασίν Του καί στήν ἀνάστασιν ὅλων μας.
      Ἄς παρακαλέσουμε τόν Ἀναστάντα Κύριον νά στερεώσῃ τήν σαλεμένη μας καρδιά ἐπί τήν πέτραν τῆς Πίστεως, ἐπί τήν πέτραν τῶν ἐντολῶν Του, διότι Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι Ἅγιος καί Φιλάνθρωπος.
         

       
     

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου