Α
«Ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν
ἐμοί οὐ μή περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ' ἕξει
τό φῶς τῆς ζωῆς» (Ἰωάν. η΄ 12).
Εἶναι ἀλήθεια πώς ζοῦμε στή διαστημική ἐποχή, τήν ἐποχή τῶν μεγάλων τεχνολογικῶν κατακτήσεων καί τῶν διαπλανητικῶν ταξιδίων, ἀλλά συγχρόνως καί σέ μιά ἐποχή πνευματικοῦ ἀναλφαβητισμοῦ.
Οἱ ἄνθρωποι ζοῦμε μέσα στό ἄγχος, τή σύγχυσι καί τήν ἀσυνεννοησία, «δέσμιοι τῆς γῆς» (Θρῆνοι γ΄ 34), «ἐμπεπηγμένοι εἰς ἰλύν βυθοῦ»(Ψαλμ. 68,3), «κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου» (Ματθ. δ΄ 16).
Οἱ ἄνθρωποι, δέν προσέχουν τόν ἑαυτό τους, ἀποπροσανατολίζονται ἀπό τά πολλά καί πολυποίκιλα ἰδεολογικά ρεύματα τῆς ἐποχῆς, ἀπομακρύνονται ἀπό τήν Πηγή τῆς Ζωῆς. Ἀρνοῦνται τόν Ἕνα καί Μόνον ἀληθινόν Θεόν, ἀρνοῦνται τό Φῶς τό ἀληθινόν, πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπον, πού ἔρχεται στόν Κόσμο (Ἰωάν. α΄ 9), καί ζοῦν στό σκοτάδι. Μετουσιώνουν τόν Παράδεισο σέ Κόλασι, σέ χοιροστάσι. Μέ ἀγωνία στρέφονται ἐδῶ κι' ἐκεῖ, προσπαθῶντας νά χορτάσουν τήν πεῖνα τους μέ τά «ξυλοκέρατα» τῆς ἀποστασίας καί νά ξεδιψάσουν τήν δίψα τους καί νά ἱκανοποιήσουν τίς μεταφυσικές τους ἀνησυχίες στά «λασπονέρια» τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπό τήν Πηγή τοῦ ζῶντος ὕδατος, ἀπό τόν ἀληθινόν Θεόν.
Ὁ Προφήτης Ἱερεμίας ἀναφέρει τό λόγο τοῦ Κυρίου, πού μᾶς ἀποκαλύπτει τή μεγάλη αὐτή ἀλήθεια καί λέγει: «Δύο καί πονηρά ἐποίησεν ὁ λαός μου· ἐμέ ἐγκατέλιπον πηγήν ὕδατος ζωῆς καί ὤρυξαν ἑαυτοῖς λάκκους συντετριμμένους, οἵ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν» (Ἱερεμ. β΄ 13).
Ἡ τεχνοκρατική ἐποχή μας, μέ ὅλα της τά τεχνολογικά ἐπιτεύγματα, δέν μπόρεσε νά ἀνακουφίσῃ τούς ἀνθρώπους. Καί δέν εἶναι ὑπερβολή, ἄν ποῦμε, ὅτι ἡ ἀνθρωπότης βαίνει ὁλοταχῶς πρός τήν καταστροφή της, ἤ καλλίτερα μεταβαίνει εἰς τήν ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὀδύνης. Καί ὁ κύριος λόγος εἶναι ὅτι οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι, ὄχι ἁπλῶς ἀρνοῦνται, ἀλλά καί μισοῦν τό Φῶς καί δέν ἔρχονται πρός τό Φῶς, διότι εἶναι πονηρά τά ἔργα τους.
Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης αἰτιολογεῖ τήν κατάντια μας καί λέγει ὅτι «πᾶς ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τό φῶς καί οὐκ ἔρχεται πρός τό φῶς, ἵνα μή (ὑπό τό φῶς) ἐλεγχθῇ τά ἔργα αὐτοῦ» (Ἰωάν. γ΄ 20).
Γι' αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο καί τά κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα τῆς ἐποχῆς μας εἶναι:
- Ἡ ὑλιστική θεώρησις τῆς ζωῆς,
- Ἡ ἔλλειψις συνδέσμου μέ τόν Χριστόν, πού εἶναι τό φῶς τοῦ κόσμου, καί
- Ἡ ἀπουσία τοῦ πνεύματος τῆς αὐταπαρνήσεως καί τῆς αὐτοθυσίας.
Καί δέν εἶναι ὑπερβολή, ἄν ποῦμε, ὅτι δυό χιλιάδες χρόνια μετά τόν Ἐρχομό τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀρνούμαστε τό Φῶς καί, μέ τή θέλησί μας, παραμένουμε «δέσμιοι σκότους καί μακρᾶς πεδῆται νυκτός» (Σοφ. Σολομ. ιζ΄ 2). Δηλαδή, μέ τή θέλησί μας παραμένουμε δέσμιοι τοῦ σκότους, αἰχμάλωτοι μακρᾶς παρατεταμένης νυκτός.
Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, στήν Ἀποκάλυψι, λέγει ὅτι «παρ' ὅλες τίς ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας πληγές, αὐτοί, οἱ ὁποῖοι, χάρις στή μακροθυμία τοῦ Θεοῦ, δέν ἐφονεύθησαν ἀπό τά κτυπήματα καί τούς τραυματισμούς, ἀλλ' ἐπέζησαν, δέν μετενόησαν ἐκ τῶν ἔργων αὐτῶν. Συνεχίζουν, λέγει ὁ Ἰωάννης, νά λατρεύουν τά εἴδωλα, πού φτιάχνουν μέ τά χέρια τους. Συνεχίζουν νά προσκυνοῦν στό μέλλον τά δαιμόνια καί τά εἴδωλα τά χρυσᾶ καί τά ἀργυρά καί τά ξύλινα, τά ὁποῖα δέν ἔχουν τή δύναμι οὔτε νά βλέπουν, οὔτε νά ἀκούουν, οὔτε νά περιπατοῦν, ἀλλά εἶναι ἄψυχα, ἀναίσθητα καί νεκρά. Πράγματι δέν μετενόησαν οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, πού αὐτοαποκαλοῦνται Σωτῆρες, ἐνῶ στήν πραγματικότητα εἶναι Ὀλετῆρες. Δέν ἀπομακρύνθηκαν ἀπό τούς φόνους τους, οὔτε ἀπό τίς μαγεῖες τους, οὔτε ἀπό τήν πορνεία τους, οὔτε ἀπό τις κλοπές τους» (πρβλ. Ἀποκ. θ΄ 20-21).
Μολονότι φέρουν τό ὄνομα τοῦ Χριστιανοῦ, στό βάθος παραμένουν εἰδωλολάτρες. Ἔχουν σάν εἴδωλο τό Χρῆμα, τή Σάρκα καί τόν Κόσμο. Τό πᾶν γι' αὐτούς ὁ κόσμος καί τά κοσμικά. Καί πραγματικά τό κάθε τί πού ὑπάρχει στόν μακράν τοῦ Θεοῦ κόσμον εἶναι ἡ φαυλότης, τό σκοτάδι. Εἶναι «ἡ ἐπιθυμία τῆς σαρκός, καί ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν καί ἡ ἀλαζονία τοῦ βίου» (πρβλ. Α΄ Ἰωάν. β΄ 16).
Γι' αὐτό παρατηροῦμε στό κάθε μας βῆμα τήν ἀθλιότητα, τήν ἐξαθλίωσι, τό συντριμμό τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου. Πετρῶσαν οἱ καρδιές. «Ἐπαχύνθη ἡ καρδία τοῦ λαοῦ τούτου» (Μτθ. ιγ΄15).
Ἀνερυθρίαστα, βλάπτουν τούς συνανθρώπους τους καί χαίρονται νά κάνουν τό Κακό καί «ἄν τούς φτύσεις, χαμογελοῦν καί λέν πώς ψιχαλίζει».
Στό διάβα τους σπείρουν συμφορές, ἔγινε ὁ ἕνας ἄνθρωπος λύκος, γιά τόν ἄλλον (Homo hominis lupus). Ὁ Γερμανός ποιητής Σίλλερ ἐκφράζει τήν πικρή αὐτή ἀλήθεια, λέγοντας ὅτι ζοῦμε σέ ἕναν κόσμο «wo der Mensch dem Menschen gegenueber steht». Δηλαδή: Ζοῦμε σέ ἕναν κόσμο, ὅπου ὁ ἄνθρωπος δέν στέκεται ὡς πλησίον, κοντά στόν ἄλλον ἄνθρωπον, ἀλλά ἀπέναντί του ἐχθρικά.
Ὁ Σαίξπηρ (Μάκβεθ, πράξ. Δ΄σκηνή 3), μέ τό λογοτεχνικό του χάρισμα, τονίζει τή μεγάλη αὐτή ἀλήθεια καί λέγει:
«Μά τώρα τό στοχάζομαι
πώς ζοῦμε σέ ἕνα κόσμο,
πού τό νά βλάψῃς ἄλλον
εἶναι πρᾶξι ἐπαινετή,
ἐνῷ σάν κάνῃς τό καλό,
οἱ πιό πολλοί
σέ παίρνουν γιά τρελλό».
Σάν χαρακτηριστική ἐπιγραφή τῆς ἐποχῆς μας θά ταίριαζε ὁ γερμανικός ὅρος «Liebelosheit», δηλαδή, «Ἀναγαπησία». Δέν ἔχουμε ἐγκολπωθῆ τήν «Καινήν Ἐντολήν», πού κήρυξεν ὁ Χριστός, μέ τή Σταυρική Του Θυσία καί τήν Ἀνάστασίν Του. Δέν ἔχουμε δεχθῆ τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ, πού ἐκ τοῦ Τάφου ἀνέτειλεν. Παραμένουμε στό σκοτάδι καί μέ λυσσώδη μανία πολεμοῦμε τό Φῶς, διότι εἶναι πονηρά, σκοτεινά τά ἔργα μας καί δέν μετανοοῦμε.
Πιστεύω πώς ὅλοι φταῖμε, γιά τήν κατάντια μας. Καί πιό πολύ φταῖμε ἐμεῖς οἱ Ποιμένες καί διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας, καί μαζί μας φταῖνε καί οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Διότι, ὅλοι μας, εἴμαστε ἀπεσταλμένοι Τοῦ Χριστοῦ στόν Κόσμο. Ὅλοι μας ὀφείλουμε νά εἴμαστε τό ἅλας τῆς γῆς καί τό φῶς τοῦ κόσμου (παρβλ. Ματθ. ε΄ 13-14). Εἴμαστε ὅμως τό ἅλας τῆς γῆς καί τό φῶς τοῦ κόσμου, ὅπως μᾶς θέλει ὁ Κύριος; Φωτίζουμε τόν κόσμο μέ τό φῶς τῶν ἀρετῶν μας, μέ τήν ἁγία μας ζωή, μέ τά θεάρεστα ἔργα μας, μέ τό χαριτωμένο καί ἅλατι ἡρτυμένο λόγο μας καί μέ τήν ἀδιάλειπτη Προσευχή μας (πρβλ. Ματθ. ε΄ 16, Κολοσ. δ΄ 6);
Αὐτό εἶναι ἕνα θέμα πού πρέπει νά μᾶς ἀπασχολῇ ὅλους μας συνεχῶς καί νά μᾶς ὁδηγῇ καθημερινά σέ ἐνσυνείδητο αὐτοέλεγχον, ὥστε, πρίν νά εἶναι ἀργά, νά συνειδητοποιήσουμε ὅλοι οἱ πιστοί Χριστιανοί καί περισσότερον ἀπό ὅλους οἱ Ἱερεῖς, ὅτι εἴμαστε ἀπεσταλμένοι τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο, γιά νά κηρύξουμε τό Εὐαγγελιον τῆς Ἀγάπης Του εἰς πάντα τά ἔθνη, πάσῃ τῇ κτίσει (πρβλ.Ματθ. κη΄ 19. Μάρκ. ιστ΄ 15). Καί πρέπει, εἶναι ἀνάγκη νά καταλάβουμε καλά ὅτι σκοπός τῆς ζωῆς μας δέν εἶναι νά κρίνουμε ἤ νά κατακρίνουμε τούς ἄλλους, γιά τήν ἀνάρμοστη συμπεριφορά τους, ἀλλά σκοπός τῆς ζωῆς μας εἶναι νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι εἴμαστε ταγμένοι νά ὑπηρετήσουμε τούς συνανθρώπους μας. Μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ καί μέ τήν ἀνυπόκριτη ἀγάπη μας, μέ τήν ἁγία μας ζωή, νά φωτίσουμε τούς συνανθρώπους μας.
Νά σπείρουμε τό σπόρο, τό ζωοποιό λόγο τοῦ
Θεοῦ, στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων, μέ τά λόγια καί μέ τά ἔργα μας. Καί ποτέ δέν πρέπει νά λησμονοῦμε ὅτι «ὅσο ἀξίζει μιά οὐγγιά παραδείγματος, δέν ἀξίζουνε χιλιάδες λίτρες λόγων», λέγει ὁ Φτωχούλης τοῦ Θεοῦ.
Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἔχει τή δύναμι καί τή χάρι νά ἀναγεννᾶ κάθε ψυχή, πού τόν δέχεται καί γίνεται ὁ ἄνθρωπος «καινή κτίσις». Χρέος μας εἶναι νά μεταδώσουμε στόν Κόσμο τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ.
Καί ἐδῶ θυμᾶμαι τήν ἐπιθανάτια λαχτάρα- κραυγή τοῦ Goethe (Γκαῖτε): «Mehr Licht» (περισσότερον φῶς). Ναί. Ὁ κόσμος ἔχει ἀνάγκη
ἀπό περισσότερον φῶς, τό φῶς τό τῆς γνώσεως, τό Φῶς τῆς θείας ἀγάπης. Ὅλοι χρειαζόμαστε τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ.
Εἶναι ἐπιτακτική ἀνάγκη σήμερα, στήν ὑλόφρονα ἐποχή μας, νά συνειδητοποιήσουμε ὅλοι οἱ Χριστιανοί τό Χρέος μας, τήν ἀποστολή μας στόν κόσμο, καί μέ πρωτοπόρους τούς ἱερεῖς, τούς καλούς ποιμένες καί διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας μας, νά ἀφιερώσουμε ὁλότελα τόν ἑαυτό μας στήν ὑπηρεσία τοῦ κόσμου καί νά συνεχίσουμε μέ αὐταπάρνησι καί αὐτοθυσία τό κοσμοσωτήριο, τό ἀπολυτρωτικό ἔργο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἀνάγκη τῶν καιρῶν, τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου νά γίνῃ σκοπός τῆς ζωῆς μας καί δόξα μας.
Νά μή μᾶς ἀπογοητεύῃ ἡ σκληρότητα, ἡ ἀδιαφορία καί ἡ ἀλαζονία τῶν ἀνθρώπων. Ἐμεῖς ἔχουμε Χρέος νά δείξουμε στούς ἀνθρώπους καί τήν ἄλλην ὄψιν τῆς ζωῆς, τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Ὁ Κύριος λέγει: «Ἐγώ δέ λέγω ὑμῖν μή ἀντιστῆναι τῷ πονηρῷ· ἀλλ' ὅστις σέ ῥαπίσει ἐπί τήν δεξιάν σιαγόνα, στρέψον αὐτῷ καί τήν ἄλλην» (Ματθ. ε΄ 39.Λουκ. στ΄ 29). Δηλαδή: Οἱ ἄνθρωποι ζοῦν μέσα στό Σκοτάδι καί τήν Ψευτιά. Καιρός νά τούς δείξουμε τό Φῶς καί τήν Ἀλήθεια. Ἴσως νά μᾶς εἰρωνευτοῦν, νά μᾶς ἐμπαίξουν «κατ' ἐνέργειαν τοῦ Σατανᾶ» (Β΄Θεσσαλ. β΄ 9). Ὁ Κύριος μᾶς συμβουλεύει νά μήν παίξουμε τό παιγνίδι τοῦ Διαβόλου, νά μήν ἀντισταθοῦμε στόν πονηρό καί ἔτσι νά ἀντισταθοῦμε στό Διάβολο καί θά φύγῃ μακρυά μας (πρβλ. Ἰακ. δ΄ 7). Νά μήν ἀπατηθοῦμε ἀπό τό Σατανᾶ, διότι γνωρίζουμε καλά τίς δόλιες ἐπινοήσεις του (Β΄ Κορινθ. β΄ 11). «Αὐτός γάρ ὁ Σατανᾶς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτός» (Β΄Κορινθ. ια΄ 14). Στό ἔργο μας θά συναντήσουμε πολλά ἐμπόδια. Ἀλλά νά εἴμαστε σίγουροι ὅτι ὅλα θά τά ξεπεράσουμε μέ τή Χάρι καί τή Δύναμι τοῦ Χριστοῦ. «Ἀλλ' ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διά τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς» (Ρωμ. η΄ 37) Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Εἶναι ἀνάγκη τῶν καιρῶν νά βροῦμε τά σημεῖα ἐπαφῆς μέ τόν κόσμο, νά συλλάβουμε τό σφυγμό του καί συντονισμένοι μέ τό ρυθμό του, χωρίς νά ταυτιζώμαστε μέ τόν κόσμο, νά βροῦμε νέους τρόπους, νέες μεθόδους, νά ἐκφράσουμε καί νά μεταδώσουμε τίς αἰώνιες, τίς ἀναλλοίωτες Ἀλήθειες, χωρίς καθόλου νά τίς παραχαράξουμε.
Εἶναι ἀνάγκη τῶν καιρῶν νά μιλήσουμε τή γλῶσσα τῆς καρδιᾶς, τή γλῶσσα τῆς Ἀγάπης, τή γλῶσσα τοῦ Εὐαγγελίου, στό σύγχρονο ἄνθρωπο καί μάλιστα στή νέα γενιά, πού κινδυνεύει ἀπό τίς ὑλιστικές, καταστρεπτικές, σκοταδιστικές καί γελοῖες ψευτοδιδασκαλίες ὀλίγων δυστυχισμένων ἀνεγκέφαλων.
Εἶναι ἀνάγκη τῶν καιρῶν νά διεισδύσουμε στά ἄδυτα, τά μυστικά βάθη τῶν ψυχῶν καί νά σπείρουμε ἐκεῖ τό σπόρο, τόν ζωοποιόν λόγον τοῦ Κυρίου. Νά προσφέρουμε τό χαρούμενο ἄγγελμα, τό μήνυμα τοῦ Οὐρανοῦ, τόν οὐράνιον ἄρτον. Νά κηρύξουμε στίς ἐρήμους τῶν μεγαλουπόλεων τή «Χαρούμενη Εἴδησι», τήν ἐπουράνια πληροφορία ὅτι ὁ Κύριος τῶν Δυνάμεων εἶναι μαζί μας, Φρούριόν μας ὁ Θεός τῶν Πατέρων μας. Νά καταλάβουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ὅτι δέν εἶναι πιά μόνοι. Εἶναι μαζί μας ὁ Παντοδύναμος Θεός καί ὅτι εἶναι δικός μας καί ἐμεῖς εἴμαστε δικοί Του.
Εἶναι ἀνάγκη τῶν καιρῶν νά μάθουμε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ὅτι, ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ, εἶναι τροφή καί τρυφή τῆς ψυχῆς, ἵαμα, θεραπεία, ὅτι ὁ Χριστός μᾶς τρέφει μέ τόν γλυκύτερο καί ἀπό τό μέλι λόγο του καί μᾶς ζωοποιεῖ. Καί νά συνειδητοποιήσουμε ὅλοι ὅτι ὀφείλουμε νά προσφέρουμε λατρευτική προσκύνησι στόν Κύριο
τῆς Δόξης, δάκρυα εὐγνωμοσύνης στό Λυτρωτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου