ΠΙΚΡΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΙΣ

         «Ἡ τραγική» τῆς συναντήσεως.

 Περίλυπος εἶναι ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου.

Βραδυάζει καί τό σκοτάδι ἁπλώνεται γύρω
μου καί στά ἐσώτατα βάθη τῆς ψυχῆς μου.

Πολλές οἱ θλίψεις τοῦ δούλου Σου, Κύριε.

Σύ, ὡς καρδιογνώστης, γνωρίζεις καλά,
πώς ἐξ οἰκείων τά βέλη, βαθειές οἱ πληγές...
Μεγάλη ἡ πίκρα νά διαπιστώνῃς,
πώς οἱ κόποι σου πᾶνε χαμένοι,
πώς ἄδικα ἀγωνίζεσαι.

Ὁ ἐχθρός μέ πειράζει καί, ἀνάλγητα,

μέ θλίβει. Εἶν’ ἀβάσταχτος ὁ πόνος.
Εἶν’  ἕτοιμο νά σβύσῃ τό λιχνάρι μου.

Κύριε πρός Σέ καταφεύγω. Ποῦ ἀλλοῦ;

Ἐκτός ἀπό Σένα δέν ἔχω καί
δέν θέλω νά ἔχω ἄλλον κανέναν,Κύριε.

Ἰησοῦ μου, φώτισε τά σκοτάδια μου.

Βρόντησε, ἄστραψε ἐντός μου.
Συγκλόνισε τό εἶναι μου.
Βοήθησε τά λάθη μου νά βρῶ καί,
μέ τή Χάρι Σου, νά τά διορθώσω.
Κύριε, μή βραδύνῃς, μή ἀργοπορῇς.
«Ἔρχου ταχύ. Ναί ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ».
Φανερώσου καί «παῦσον ἀφ’ ἡμῶν
Τόν ὀδυρμόν τῶν δακρύων».

Εἶναι πικρή ἡ διαπίστωσις

ὅτι ἡ συνάντησις  μεταξύ μας
δέν εἶναι «λυρική», ἀλλά,
 δυστυχῶς,  εἶναι «τραγική».

Καί ὅταν διαπιστώνῃς ὅτι ἄλλος

εἶναι «ὀ φαινότυπος» καί ἄλλος
«ὁ γονότυπος», μέ στοναχές καί
δάκρυα, εἶν’ ἀνθρώπινο, Θεέ μου,
 σιγοψιθυρίζεις:

«Εἰς μάτην ἐκοπίασα· εἰς μάτην

ἐξήντλησα τάς δυνάμεις μου; Λοιπόν,
τό δίκαιόν μου, ἡ κρίσις μου παρά Κυρίῳ
ἐναποθέτω τήν ψυχή μου στόν Κύριο καί
ὁ πόνος μου, ἡ θλίψις μου εἶναι ἐνώπιον
τοῦ Θεοῦ μου» (Ἡσ. 49,4).