Η ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΙΚΗ ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΕΙΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ

ΤΟ ΠΙΚΡΟΝ ΠΑΡΑΠΟΝΟΝ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ, ΔΙΑ ΤΗΝ

ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΜΕΤΑΝΟΗΣΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

«Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ Ἐρχόμενος  ἐν ὀνόματι Κυρίου,

Βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ» (Ἰωάν. ιβ ΄ 13).

«Καί ἐγώ εἶπα·  κενῶς ἐκοπίασα, εἰς μάταιον καί εἰς οὐδέν
ἔδωκα τήν ἰσχύν μου· διά τοῦτο ἡ κρίσις μου παρά Κυρίῳ,
καί ὁ πόνος μου ἐναντίον τοῦ Θεοῦ μου» (Ἡσ. 49, 4).

ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ  εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, πού, ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, κατέρχεται ἀπό τόν Οὐρανό στή γῆ, γίνεται ταπεινός ἄνθρωπος, γιά νά γίνουμε ἐμεῖς θεοί κατά χάριν. Ἔρχεται κοντά μας, γιά νά ἀπαλύνῃ τόν πόνο μας, νά σπογγίσῃ τά δάκρυά μας, νά θεραπεύσῃ τά τραύματά μας καί, ψυχοσωματικά ὑγιεῖς, νά μᾶς συμφιλιώσῃ μέ τόν οὐράνιον Πατέρα καί νά μᾶς ἐπανεισάγῃ εἰς τόν Παράδεισο.

Ἔρχεται νά κάμῃ τήν ψυχή καί τή ζωή μας Παράδεισο.
Ἔρχεται ταπεινά καί ἀθόρυβα. Ὁ παῖς μου , ὁ ἐκλεκτός μου, λέγει Κύριος, ἐπισκέπτεται τήν ἡμιθανῆ ἀνθρωπότητα, γιά  νά τήν λυτρώσῃ ἀπό τόν θάνατον, νά τήν ἀναστήσῃ, νά τῆς δώσῃ ζωήν. Πλησιάζει τόν τεθλασμένον κάλαμον (τό τσακισμένο καλάμι) καί τό περιδένει καί τό στηρίζει, πλησιάζει δέ  καί  τήν τρεμοσβύνουσαν λυχνίαν καί τῆς ρίχνει λάδι καί τῆς δίνει ζωήν.  Πλησιάζει  τόν μισοπεθαμένο,  δηλαδή,  ἀπό τήν ἁμαρτίαν ἄνθρωπον, τήν ἡμιθανῆ ἀνθρωπότητα,

ταπεινά καί ἀθόρυβα καί τήν θεραπεύει καί τήν σώζει (παρβλ. Ἡσ. 42, 1—5).Ἔρχεται κοντά μας καί μέ τόν ἐρχομό Του, « τυφλοί ἀναβλέπουσι καί χωλοί περιπατοῦσι, λεπροί καθαρίζονται καί κωφοί ἀκούουσι, νεκροί ἐγείρονται καί πτωχοί εὐαγγελίζονται» (Ματθ. ια΄ 5).

ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ εἶναι ὁ ἀληθινός Μεσσίας, «ὁ διερχόμενος τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν, κηρύσσων τό εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ καί ἰώμενος πάντας τούς καταδυναστευομένους ὑπό τοῦ διαβόλου, ὅτι ὁ Θεός ἦν μετ’ αὐτοῦ» ( παρβλ. Ματθ. δ΄  23. Πραξ.  ι΄ 38).

Ἔρχεται κοντά μας ὁ ἀληθινός Μεσσίας καί μοναδική τροφή καί ποτό του εἶναι ἡ ἐπιτέλεσις τοῦ Θελήματος τοῦ οὐρανίου Πατρός, ἡ πραγματοποίησις τῆς προαιωνίου Βουλῆς τοῦ Θεοῦ, γιά τή σωτηρία μας καί τό ἀνακοινώνει σέ ὅλους μας  λέγων·

«Ἐμόν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τό θέλημα  τοῦ πέμψαντός με καί τελειώσω αὐτοῦ τό ἔργον» (Ἰωάν. δ΄ 34).

Ἔρχεται. Καί μετά τήν Ἀνάστασιν τοῦ τετραημέρου φίλου του Λαζάρου, εἰσέρχεται εἰς Ἱεροσόλυμα, νά ὁλοκληρώσῃ τό κοσμοσωτήριον ἔργον Του, μέ τή Σταυρική Του Θυσία καί τήν Ἀνάστασίν Του. Εἰσέρχεται εἰς τά Ἱεροσόλυμα καί ὁ ἄστατος, ὁ παλίμβουλος Λαός, ὁ εὐεργετημένος, ἀλλά ἀχάριστος καί  ἀγνώμων Λαός, ἀφοῦ ἄκουσε ὅτι ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς,  Τόν ὑποδέχεται πανηγυρικά. «Ἔλαβον τά βαΐα τῶν φοινίκων καί ἐξῆλθον εἰς ὑπάντησιν αὐτῷ, καί ἔκραζον· ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ Βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ» (Ἰωάν. ιβ΄ 12-13).

Ἡ Θριαμβευτική εἴσοδος τοῦ Ἰησοῦ, οἱ ἐπευφημίες καί οἱ ζητωκραυγές τοῦ Ὄχλου ταράζουν, ἀναστατώνουν, ἀνησυχοῦν ἔντονα τούς διεστραμμένους Ἀρχιερεῖς, τούς Γραμματεῖς καί Φαρισαίους, τούς ὑποκριτάς, πού μεθοδεύουν νά θανατώσουν, ὄχι μόνον τόν Ἀληθινόν Μεσσίαν, ἀλλά καί  τόν Λάζαρον, τόν ὁποῖον  ἀνέστησεν ἐκ νεκρῶν. διότι πολλοί πίστεψαν στό Χριστό, ὕστερα ἀπό αὐτό τό μεγάλο θαῦμα.

Ὁ ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ, ὅμως εἶναι πικραμένος, ὄχι μόνον διότι, ὡς καρδιογνώστης, γνωρίζει τί δολίως μηχανεύονται οἱ ἄρχοντες τοῦ Ἰσραήλ, ἀλλά καί διότι γνωρίζει καλά ὅτι ἀνάμεσα στόν ὄχλο, πού τόν ζητωκραυγάζει,  ὑπάρχουν καί ἐκεῖνοι, πού «τοῖς χείλεσι μόνον τόν τιμοῦν, ἡ δέ καρδία αὐτῶν πόρρω ἀπέχει ἀπ’ Αὐτοῦ». Ὑπάρχουν καί ἐκεῖνοι, οἱ ἀχάριστοι καί ἀμετανήτοι, πού,  ἐνῶ τώρα κραυγάζουν  τό· «ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου...», σέ λίγο θά κραυγάζουν « ἆρον ἆρον, σταύρωσον αὐτόν» καί  ὅτι ἐμεῖς δέν ἔχουμε ἄλλο βασιλιά, παρά  μόνον  τόν Καίσαρα (Ἰωάν. ιθ΄ 15). Προγνωρίζει ὁ Κύριος τί πρόκειται νά τοῦ συμβῇ μετά ἀπό λίγο καί, μέ τή θέλησί Του, εἰσέρχεται εἰς τά Ἱεροσόλυμα, γιά νά φέρῃ σέ τέλειον πέρας τό κοσμοσωτήριον ἔργον Του, πού εἶναι ἡ σωτηρία μας.

 Δέχεται καί συγκινεῖται μέ τόν τέλειον  ὕμνον, πού ὁ Οὐράνιος Πατέρας κατήρτισε ἐκ στόματος νηπίων καί θηλαζόντων (Ματθ. κα΄16). Ἀνάμεσα στόν ὄχλο ὑπάρχουν καί ψυχές καθαρές καί ἄδολες , μαζί μέ τά ἁγνά παιδιά, πού Τόν δέχονται στήν καρδιά τους καί Τόν λατρεύουν. Ἀλλά ὁ Σωτήρας ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ  εἶναι πικραμένος  γιά τήν κατάντια τῶν πολλῶν, γιά τήν πώρωσι καί τήν ἀχαριστία τους, πού δέν Τόν δέχθηκαν, δέν ἐνεκολπώθησαν τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του, καί, μέ τή θέλησί τους, παραμένουν ἀμετανόητοι, κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου. Εἶναι πικραμένος ὄχι μόνον διότι  Τόν ἀρνήθηκαν, ἀλλά καί  Σταύρωσαν τόν ἀναμάρτητον, τόν Εὐεργέτην, τόν Ἀληθινόν Μεσσίαν, γι’ αὐτό καί «ἡ Ἱερουσαλήμ, ἐξ αἰτίας τῆς ἀνηθικότητος καί τῆς εἰδωλολατρίας τῶν κατοίκων της καλεῖται Σόδομα καί Αἴγυπτος, ὅπου καί ὁ Κύριος αὐτῶν ἐσταυρώθη» (Ἀποκ. ια΄ 8).

Ὀκτακόσια χρόνια πρίν ἀπό τόν ἐρχομό Του, ὁ Προφήτης Ἡσαῒας, μέ τή χάρι τοῦ ἁγίου Πνεύματος, τήν πίκρα αὐτή τοῦ Μεσσία, γιά τήν πώρωσι καί τήν ἀμετανοησία  τοῦ Λαοῦ, ἐκείνων πού δέν δέχθηκαν τόν Λυτρωτήν, ἀλλά καί τήν βεβαιότητα τῆς ἐπιβραβεύσεως τοῦ ἔργου τοῦ Υἱοῦ, ἀπό τόν Πατέρα καί λέγει:

«Λοιπόν εἰς μάτην ἐκοπίασα; Εἰς μάτην ἐξήντλησα τάς δυνάμεις μου; Ἐναποθέτω ὅμως τό δίκαιόν μου, τήν ὑπόθεσί μου, τήν κρίσιν μου εἰς τόν Κύριον. Ἡ θλῖψις μου εἶναι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ μου» (Ἡσ. 49, 4).
Ὁ παῖς, ὁ ἐκλεκτός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ὁ Μονογενής, ὁ ἀληθινός Μεσσίας ἦλθε στόν κόσμο καί πραγματοποίησε τήν προαιώνιον  Βουλήν τοῦ Θεοῦ, γιά τή λύτρωσι τοῦ ἀνθρωπίνου Γένους.
Ἐπετέλεσε τό κοσμοσωτήριον ἔργον Του. Ἔσπειρε τόν σπόρον στίς καρδιές ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Καί καρποφορεῖ στήν καλή καί ἀγαθή γῆ, καρπόν ἑκατονταπλασίονα. Πολλοί ἀπό τούς ἀνθρώπους δέν δέχθηκαν τόν ἀληθινόν Μεσσίαν καί τό ἔργον Του.
Ὅσοι δέν δέχονται τόν Χριστόν, κάνοντας κακή χρῆσι τοῦ νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας τους, δέν ἐξαναγκάζονται. Ἀλλά ἡ μή ἀποδοχή τοῦ Μεσσία, ἀπό τούς πολλούς δέν μειώνει τήν ἀξία τοῦ κοσμοσωτηρίου ἔργου Του, ἀλλά ζημιώνει αὐτούς, πού δέν δέχονται τόν λόγον τῆς ζωῆς καί ὁδεύουν πρός τήν ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὀδύνης, μέ τή θέλησί τους.
Ἡ μή ἀποδοχή ἀπό τούς πολλούς τοῦ λόγου τῆς ζωῆς, ἡ πώρωσις καί ἡ ἀμετανοησία τους ὅμως, πικραίνει τόν ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ, ὁ ὁποῖος ἔρχεται καί θέλει νά σώσῃ ὅλους τούς ἀνθρώπους, ὡς ἄπειρη Ἀγάπη. Ἔρχεται καί ἀνοίγει τίς Πύλες τοῦ Οὐρανοῦ, καί οἱ πολλοί μένουν ἔξω  ἀπό τή Βασιλεία Του. Δέν πιστεύουν. Δέν μετανοοῦν.
Γνωρίζει ὅμως ὁ Θεάνθρωπος ὅτι, ὁ Θεός -Πατήρ βραβεύει τό ἔργον Του, γι’ αὐτό καί λέγει: «Τό δίκαιόν μου, ἡ κρίσις μου παρά τῷ Κυρίῳ καί ὁ πόνος μου (γιά τήν ἀμετανοησία τῶν ἀνθρώπων) εἶναι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ»(Ἡσ. 49,4). Ἔχει τήν πεποίθησιν ὅτι ὁ Θεός-Πατήρ δέχεται τήν ταπείνωσι τοῦ Υἱοῦ Του, ὁ ὁποῖος ἔγινε ἄνθρωπος καί βραβεύει καί τήν ἀνθρωπίνην φύσιν Του καί τοῦ δίδεται πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς (Ματθ. κη΄ 18). Ἔχει τήν πεποίθησιν ὅτι ἐπειδή «ἐταπείνωσεν ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ, διό καί ὁ Θεός -Πατήρ αὐτόν (καί ὡς ἄνθρωπον) ὑπερύψωσε καί ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καί ἐπιγείων καί καταχθονίων, καί πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός» (Φιλιπ. β΄ 7-11).

Συνεπῶς τό πικρόν παράπονον τοῦ Ἰησοῦ, κατά τήν Θριαμβευτικήν εἴσοδόν Του εἰς Ἱεροσόλυμα, εἶναι πόνος γιά τήν ἐμμονήν τῶν πολλῶν εἰς τό Κακόν, εἶναι θλῖψις, γιά τήν πώρωσι καί τήν  ἀμετανοησία τοῦ Λαοῦ, ὁ ὁποῖος ἀρνεῖται τόν ἀληθινόν Μεσσίαν καί μέ τήν θέλησίν Του μένει ἔξω ἀπό τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί ὁδεύει πρός τόν αἰώνιον Θάνατον.

Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ, ὡς ἄπειρη ἀγάπη ὑψώνεται εἰς τό ξύλον τοῦ Σταυροῦ, γιά νά λυτρώση τούς ἀνθρώπους ἀπό τήν καταδυναστία τοῦ Διαβόλου καί οἱ πολλοί ἀρνοῦνται μέ λυσσώδη μανίαν τήν δωρεάν τοῦ Θεοῦ, γι’ αὐτό καί ὁ Σωτῆρας, ἐνῶ ἀκούει τόν αἶνον τῶν νηπίων καί τῶν θηλαζοντων, εἶναι πικραμένος καί μονολογεῖ:

«Ἱερουσαλήμ Ἱερουσαλήμ, ἡ ἀποκείνουσα τούς προφῆτας καί λιθοβολοῦσα τούς ἀπεσταλμένους πρός αὐτήν!  Ποσσάκις ἠθέλησα ἐπισυναγαγεῖν τά τέκνα σου ὅν τρόπον ἐπισυνάγει ὄρνις τά νοσσία ἑαυτῆς ὑπό τάς πτέρυγας, καί οὐκ ἠθελήσατε.

Ἰδού ἀφίεται  ὑμῖν ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος.

Λέγω γάρ ὑμῖν, οὐ μή με ἴδητε ἀπ’ ἄρτι ἕως ἄν εἴπητε, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου» (Ματθ. κγ΄ 37-39).

Ὁ ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ, ὡς Θεός, προγνωρίζει ὅτι ἡ ἄρνησις ἐπισύρει τήν ποινήν τοῦ θανάτου, πού εἶναι σύμφυτος, εἶναι φυτρωμένη μαζί μέ τήν ἀμετανοησία. Προγνωρίζει καί προλέγει ὅτι ἐπέρχεται ἡ δικαία τιμωρία τῆς ἀμετανοησίας , δηλαδή ἡ καταστροφή τῆς Ἱερουσαλήμ καί τοῦ Ναοῦ ἡ ἐρήμωσις. Θά μείνουν ἔρημοι, χωρίς τήν προστασίαν τοῦ Θεοῦ.

Προγνωρίζει ὅτι ἐξ  αἰτίας τῆς  πωρώσεως καί τῆς ἀμετανοησίας «ἐπέρχεται ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ ἐπί τούς υἱούς τῆς ἀπειθείας» (Ἐφεσ. ε΄ 6), καί θρηνεῖ, πικραίνεται, πού ἀρνοῦνται τούς λόγους τῆς ζωῆς, ἀρνοῦνται τόν Χριστόν καί χάνονται. «Οὐ μή ἀφεθῇ ὧδε λίθος ἐπί λίθον, ὅς οὐ καταλυθήσεται» (Ματθ. κδ΄ 2). Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο καί Ὁ ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ, ὡς ἄπειρη Ἀγάπη, θρηνεῖ:

«Λοιπόν εἰς μάτην ἐκοπίασα; Εἰς μάτην ἐξήντλησα τάς δυνάμεις μου;» Πόσες φορές ἠθέλησα μέ τρυφερότητα καί στοργή νά συγκεντρώσω τά παιδιά σου Ἱερουσαλήμ,  ὅπως ἡ ὄρνιθα περιμαζεύει τά παιδάκια της κάτω ἀπό τά πτερά της  καί δέν ἠθελήσατε; Σταυρώθηκα ἐγώ γιά σᾶς. Τί ἄλλο νά κάμω; Καί τώρα πάλιν« ἵσταμαι ἐπί τήν θύραν καί κρούω...», καί πάλιν σᾶς καλῶ εἰς μετάνοιαν. Καί τώρα, ἄν θέλετε,  μπορεῖτε νά σωθῆτε».

Μακρόθυμε καί πολυέλεε Κύριε, ποιός μπορεῖ νά περιγράψῃ

τό ἀμέτρητον Ἔλεος καί τήν Εὐσπλαγχνίαν Σου;

Σύ, Κύριε, εἶσαι ἡ μόνη Ὁδός τῆς σωτηρίας. Σύ εἶσαι ἡ μόνη

Ἀλήθεια, πού καταλύει τήν Ψευτιά καί τήν ὑποκρισία.

Φώτισε τά σκοτάδια μας καί δῶσε μας τό χάρισμα

τῆς εἰλικρινοῦς μετανοίας. Νά γυρίσουμε κοντά Σου νά βροῦμε
ἀναπαμό. Σύ καί μόνον Σύ εἶσαι τό ἀσφαλές καταφύγιον.

Σύ, Κύριέ μου, εἶσαι τό Φῶς, πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπον,

πού ἔρχεται στόν Κόσμο. Σύ εἶσαι ὁ Ἰησοῦς, ὁ μόνος Σωτήρ

καί Λυτρωτής, ὁ Μόνος  ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Στερέωσε τόν κόσμον Σου ἐπί τήν πέτραν τῶν Ἐντολῶν Σου.

Σύ καί μόνον Σύ εἶσαι ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή.

Σύ καί μόνον Σύ εἶσαι ἡ ὄντως Χαρά καί ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου.

Μονάχα σύ εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἠ εἰρήνη μας.

Ἐκτός ἀπό Σένα δέν ἔχουμε ἄλλον κανέναν καί δέν θέλουμε

ἄλλον κανέναν. Σύ εἶσαι ὁ Ἐρχόμενος, ὁ μόνος Ἀληθινός Μεσσίας καί ἐκτός ἀπό Σένα δέν περιμένουμε ἄλλον κανέναν.

Σύ καί μόνον Σύ «ἐσταυρώθης δι’ ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφης καί

Ἀνέστης ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά σύμπαντα».

Ἀξίωσέ μας, Κύριε, μέ  ἄδολη, ἁγνή καί καθαρή καρδιά ,

νά Σέ ὑμνοῦμε μετά «τῶν νηπίων καί τῶν θηλαζόντων» καί νά

Σέ δοξάζομεν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, καί τώρα καί πάντοτε και εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

ΣΤΟ  ΛΥΤΡΩΤΗ

Ὤ πάντων ἐπέκεινα, ὑπερούσιε καί ὐπέρθεε!

Σύ, Κύριε, ὁ Πανταχοῦ καί πληρῶν τά πάντα,

ὁ Πάνσοφος Δημιουργός καί Παντοδύναμος,

ἦλθες, καί ὄχι μόνον ἔσωσες, ἀλλά καί σώζεις

πάντας ἠμᾶς ἀπό τήν κακή μας προαίρεσι.

Δέν ἀμφισβητῶ, ἀλλά πιστεύω ἀπόλυτα στίς

ὑποσχέσεις Σου, Μεγαλόδωρε Κύριε!

Μᾶς εἶπες ὅτι θά εἶσαι παρών, καί εἶσαι

παντοτινά μαζί μας, Φρούριόν μας, Κύριος

καί Θεός μας, σκέπη, καταφυγή καί στερέωμα.

Ἡ ἁγία Παρουσία Σου διώχνει τό φόβο ἀπό τήν

ἄθλια ζωή μας. Ὅμως πολλές φορές αἰσθάνομαι

νά  μέ τυλίγει ἕνα ἀνυπόφορο, βαθύ   σκοτάδι

καί ψάχνω νά βρῶ καί νά δῶ σκιωδῶς τήν ἁγία

Σου Μορφή... βυθίζομαι στήν ἄβυσσο τῆς ἀθλίας

μου ψυχῆς καί προσκρούω στό γνόφο, ναί στή

σκοτεινιά τῆς ἀγνωσίας, ἀόρατε καί ἀκατάληπτε

Κύριε, φώτισε τά σκοτάδια μου, φώτισέ μου τό

Σκότος!  Ἔγγισον, Ἀγαθέ... ἔγγισον ὁ Πανταχοῦ...

Μή ἀποστρέψῃς τό πρόσωπόν Σου, ἀπό τοῦ

Παιδός Σου, ὅτι θλίβωμαι... 

Κύριε, ταχύ ἐπάκουσόν μου, μή ὑπερίδῃς με.

Τή Χάρι Σου νά προσεγγίσω δέν μπορῶ κι’

ἐκλιπαρῶ,  μέ δάκρυα εἰλικρινοῦς μετανοίας,

Ἐσέ τόν Φιλάνθρωπον καί Πανοικτίρμονα Θεόν,

ἱκετεύω Ἐσένα, πού ἔλαβες, γιά χάρι μου δούλου

μορφήν, γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, καί

ζητῶ τό ἔλεός Σου, πολυεύσπλαγνε  Κύριε.

Ἄκουσε, Κύριε, τήν ἀγωνιώδη κραυγή τῆς ἀθλίας

μου ψυχῆς  καί μή ἀποστρέψῃς τό πρόσωπόν Σου

ἀπό τήν καθῃμαγμένη καί παντοιοτρόπως καί

δολίως σπαρασσομένη Ἑλλάδα μας. Θλίβομαι, Κύριε,

ὅταν θορῶ τόν κατατρεγμό της...

Ὀχιές, γεννήματα ἐχιδνῶν πολεμοῦν τίς Ἀρχές καί τά

Ἰδανικά της, τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Πολιτισμό της.

Ἄκουσε Κύριε, τήν κραυγή τῆς ἀθλίας μου ψυχῆς.

Φώτισε τά σκοτάδια τῆς σαλεμένης ἀνθρωπότητος.

Παῦσον τά φρυάγματα τῆς παγκοσμίου  φαυλοκρατίας.

Ἐξαφάνισε τά φληναφήματα τῶν Ἐθνῶν, σβῆσε τά

πεπυρωμένα βέλη τοῦ Πονηροῦ τά καθ’  ἡμῶν δολίως

κινούμενα καί λύτρωσε ἡμᾶς ἀπό πάσης ταραχῆς καί

δειλίας. Ἐμψύχωσε τόν Λαόν Σου, Φιλάνθρωπε !...

Ὅλοι γνωρίζουμε, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, πώς αὐτές

Τίς ἅγιες ἡμέρες τῶν Σεπτῶν Σου Παθῶν, μᾶς θέλεις

πολύ κοντά Σου. Θέλεις νά ἀγρυπνοῦμε μαζί  Σου,

τήν ὥρα, πού προσεύχεσαι στόν Οὐράνιο Πατέρα...

Προσεύχεσαι γιά μᾶς καί γιά χάρι μας πάσχεις!...

Δέν θέλεις νά μᾶς κυριεύσῃ ὁ ὕπνος, ὅπως τότε, τούς

τρεῖς Σου Μαθητάς, ἀλλά νά ἀγρυπνοῦμε μαζί Σου!

Ἀξίωσέ μας, Κύριε, νά μένουμε ξάγρυπνοι κοντά Σου,

ὅλες τίς ἡμέρες τῆς ζωής μας, σ’ αὐτή τήν παροικία.

Ἀξίωσέ μας  ἀκατάπαυστα νά ὑμνοῦμε Ἐσένα τόν

Μόνον Κύριον, τόν Λυτρωτή καί Θεόν μας.

Ἀποδίωξον  ἀφ’ ἡμῶν πάντα ἐχθρόν καί πολέμιον,

ὥστε, ἐν εἰρήνη καί ὁμονοίᾳ, νά μένουμε ξάγρυπνοι

κοντά Σου καί αὐτές τίς ἅγιες μέρες τῶν Σεπτῶν Σου

Παθῶν καί νά γιορτάσουμε  ἐν ᾨδαῖς πνευματικαῖς

καί τήν ἔνδοξόν Σου  Ἀνάστασιν. Ἀμήν.

ΔΙΚΑΣΟΝ, ΚΥΡΙΕ, ΤΟΥΣ ΑΔΙΚΟΥΝΤΑΣ ΜΕ»

«ΠΟΛΕΜΗΣΟΝ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΝΤΑΣ ΜΕ»

                                                            (Ψαλμ. 34, 1)

Κύριε, τοῦτες τίς δύσκολες, γιά τήν Πατρίδα μου, ὧρες

πρός Σέ καταφεύγω, Οἰκτίρμων, συντετριμμένος καί

τεταπεινωμένος, διά τήν ἀπομάκρυνσιν τῶν ἀφρόνων

ἀπό Σέ τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος Ὕδατος, τόν ἀληθινόν

Θεόν, τόν μόνον Ἀγαθόν καί Φιλάνθρωπον.

Κύριε, ὡς παντογνώστης, γνωρίζεις καλά, ὅτι καί ἐδῶ,

στήν καρδιά τῆς Ὀρθοδοξίας, ποδοπαντοῦνται οἱ Ἀρχές.

Ἄμυαλοι συνάνθρωποί μας ἀνατρέπουν τήν ἱεραρχία τῶν

Ἀξιῶν καί δυναμιτίζουν τά θεμέλια τῆς ἔνδοξης Ἑλλάδος.

Προδίδουν τά ὅσια καί τά ἱερά καί προσπαθοῦν  μέσ’ ἀπό

τήν ψυχήν μας νά ξεριζώσουν τήν Πίστιν τήν πρό Σέ , Ἰησοῦ

μου, τόν μόνον Ἀληθινόν Θεόν, προσπαθοῦν  δέ  δολίως νά

σβύσουν ἀπ’ τό Χάρτη τήν Πατρίδα τῶν πατρίδων , τήν

ἔνδοξη Ἑλλάδα μας, πού φώτισε καί φωτίζει τόν κόσμον,

μέ τό δικός Σου, Φῶς, Φιλάνθρωπε Κύριε.

Θεέ μου Παντοδύναμε, ἄκουσε τήν κραυγή μου!

ἀπάλυνε τόν πόνον μου, λύτρωσε τήν ψυχή μου.
Φώτισε τά σκοτάδια μου, δέξου τά δάκρυά μου ,
Καί μήν ἀφήσῃς, Ἀγαθέ, νά θριαμβεύσουν οἱ Κακοί...
Ὡς Παντοδύναμος, μπορεῖς, κι’ ὡς Πανάγαθος θέλεις.

Κύριε νά σώσῃς τό δύσμοιρο Λαό Σου.
Σκέπασε μέ τή Χάρι Σου, τό δύσμοιρο Λαό σου.

Ὁδήγησε, Φιλάνθρωπε, στό δρόμο τῆς Ἀγάπης
τούς ἄφρονες καί  ὅλους  τούς πλανεμένους ...
Κύριε, δῶσε σύνεσι σέ ὅλα τά παιδιά Σου, πού
ξέφυγαν ὁλότελα ἀπό τήν ἀγκαλιά Σου.
Σπλαγχνικό ρίξε τό βλέμμα Σου  σέ κάθε πονεμένο,
καί πάν ἀπ’ ὅλα, ἔρχου ταχύ, νά σώσῃς τήν Ἐλλάδα,
Πού κινδυνεύει νά χαθῇ ἀπό ἔχθρούς καί φίλους.
Οἱ γκρῖζοι λύκοι ἀπό τήν μιά, ξεδιάντροπα  ὁρμοῦν
νά τήν κατασπαράξουν... κι’ ἀπό τήν ἄλλη, ἄσπονδοι
φίλοι, ἀποδεικνύονται Ὀχιές, «γεννήματα ἐχιδνῶν».

«Δίκασον, Κύριε, τούς ἀδικοῦντας ἡμᾶς,
πολέμησον τούς πολεμοῦντας ἡμᾶς» (Ψαλμ.34,1).
Πολλοί εἶναι ὅσοι μᾶς πολεμοῦν, λύκοι βαρεῖς, 
ἕτοιμοι νά μᾶς κατασπαράξουν...
Σύ, Κύριε εἶσαι γιά μᾶς, τό φρούριόν μας

ἡ μόνη μας καταφυγή, ἡ μόνη μας ἐλπίδα.
Σύ εἶσαι ὁ Θεός ἡμῶν, «πῦρ καταναλῖσκον».
Σέ Σένα μόνον πιστεύουμε καί Σέ Σένα μόνον
καταφεύγουμε, καί ζητούμε τό Ἔλεός Σου...

Μή ἀποστρέψῃς τό πρόσωπόν Σου, ἀπό τά παιδιά Σου.
Διῶξε τή θλῖψι καί τήν καταπίεσι, σύντριψε, μέ τή Χάρι
Σου καί μέ τή δύναμί Σου, πάντα ἐχθρόν καί πολέμιον.
Ἐπίβλεψον ἐφ’ ἡμᾶς τούς ἁμαρτωλούς καί ἀναξίους
δούλους  Σου... λυπήσου μας καί ἐλέησέ μας.
Κύριε , Σέ Σένα ἁμαρτάνουμε, ἀλλά καί Ἐσένα μονάχα
λατρεύουμε. Ἐκτός ἀπό Σένα δέν ἔχουμε ἄλλον κανένα.
«Οἰκτείρισόν με καί εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου»(Ψ. δ΄2)
«Σύνες τῆς κραυγῆς μου, ἄκουσε τήν ἀγωνιώδη κραυγή
τῆς  ἀθλίας  μου ψυχῆς, δέξου  τά δάκρυά μου...
Κύριε, ἔρχου ταχύ. Κύριε, μή χρονίσῃς...
Πρίν τελειωτικά χαθοῦμε, σῶσε μας, Σύ καί μόνο Σύ
εἶσαι ὁ Βασιλιᾶς μας καί ὁ Θεός μας.  Κύριε Ἰησοῦ
μου,σῶσε μας, ὄχι γιατί τό ἀξίζουμε, ἀλλά ἕνεκεν
ἀλλά ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ Ὀνόματός Σου. Ἀμήν.

ΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙ ΤΗΝ ΑΓΙΑ

ΚΑΙ  ΓΙΑ  ΤΗΣ  ΠΑΤΡΙΔΟΣ  ΤΗΝ  ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ

«Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τό Κεφάλαιον,

καί τοῦ  ἀπ’ αἰῶνος μυστηρίου ἡ φανέρωσις·

ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ,  Υἱός τῆς Παρθένου γίνεται,

καί Γαβριήλ τήν χάριν εὐαγγελίζεται...».

                      El Greco: Ὁ Εὐαγγελισμός

Ἡ 25^η Μαρτίου, γιά ὅλους τούς Ἕλληνες εἶναι διπλῆ Γιορτή.

Πρῶτα ἀπό ὅλα  γιορτάζουμε τόν Εὐαγγελισμόν τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, τή φανέρωσι, δηλαδή, «τοῦ χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένου μυστηρίου, τοῦ μυστηρίου τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ , γιά τή λύτρωσι τοῦ ἀνθρωπίνου Γένους, πού ἦτο ὑποδουλωμένο στό διάβολο καί στά πάθη τῆς ἀτιμίας. Φανερώνει δηλαδή ὁ Θεός ὅτι ἐκ τῆς μόνης ἐν γυναιξίν εὐλογημένης καί καλῆς, τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας καί ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, τήν ἐνανθρώπησι τοῦ Υἱοῦ Του, μέ σκοπό τή Λύτρωσι  τοῦ ἀνθρωπίνου Γένους ἐκ  τῶν χειρῶν τοῦ διαβόλου, ἐκ τῆς δουλείας τῆς ἁμαρτίας. Ἡ Παρθένος δέχεται , μέ χαρά καί ἄκρα ταπείνωσι, καί  γίνεται ὄργανο στά  Χέρια τοῦ Θεοῦ, πρός πραγματοποίησιν τῆς προαιώνιας Βουλῆς Του, γιά τήν ἀπελευθέρωσι τοῦ Γένους τῶν ἀνθρώπων ἐκ τῆς δουλείας τοῦ ἐχθροῦ καί συνεπῶς γίνεται «κλῖμαξ, δι’ ἧς κατέβη ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ὁ λυτρωτής τοῦ κόσμου» καί συγχρόνως γίνεται καί «ἡ Γέφυρα, ἡ μετάγουσα ἡμᾶς ἀπό γῆς πρός Οὐρανόν».

Τήν 25^ην  Μαρτίου ὅμως  ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες γιορτάζουμε καί τήν Παλιγγενεσίαν τοῦ Γένους μας, τήν Ἀνάστασιν τοῦ Γένους, τήν ἀποτίναξι τοῦ Τουρκικοῦ ζυγοῦ, ὕστερα ἀπό τά τετρακόσια χρόνια ἐπάρατης δουλείας.

Ποία γραφίδα θά σταθῇ  ἱκανή νά ἱστορίσῃ μέ ἀκρίβεια τήν καταπίεσι, τήν τυραννία, τίς ἀγωνίες, τούς ἀπαγχωνισμούς, τούς στραγγαλισμούς, τούς πνιγμούς, τούς βιασμούς, καί τά τόσα ἄλλα ἀνατριχιαστικά μαρτύρια καί τίς θυσίες τῶν ραγιάδων;

Ποιά γλῶσσα μπορεῖ, ὅπως ἁρμόζει, νά μιλήσῃ γιά τήν Πίστι στό Θεόν καί τήν ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα, τῶν ὑποδούλων Ἑλλήνων;
Ποιά φωνή, χωρίς ἀπ’ τή συγκίνησι νά σβύσῃ, ποιά φωνή μπορεῖ νά διαλαλήσῃ τή δίψα γιά λευτεριά τῶν σκλαβωμένων; Ποιός μπορεῖ νά περιγράψῃ τήν πικρία τῶν ραγιάδων, γιά τήν ἐγκατάλειψί τους, ἀπό τούς ἰσχυρούς τῆς Εὐρώπης;

Ποιός μπορεῖ νά περιγράψῃ τή σκληρόψυχη ἀδιαφορία τῶν Ἰσχυρῶν τῆς γῆς, γιά τό σκλαβωμένο ἑλληνικό Λαό, τίς ψεύτικες ὑποσχέσεις τους, καί τέλος τό ἔντονο συναίσθημα τῆς ἀπελπισίας, πού πνίγει τήν ἑλληνική ψυχή;

Ὁ Ἐθνικός μας ποιητής περιγράφει τό μέγεθος τῆς ἀπελπισιᾶς τῶν Ἑλλήνων, ὅταν μέ πόνο γράφει:

«Μέ τά ροῦχα αἱματωμένα

Ξέρω ὅτι ἔβγαινες κρυφά

Νά γυρεύεις εἰς τά ξένα

Ἄλλα χέρια δυνατά».

Μοναχή τό δρόμο ἐπῆρες,

Ἐξανάλθες μοναχή»·

Δέν εἶν’  εὔκολες οἱ θύρες,

Ἐάν ἡ χρεία τές κουρταλῆ».

Παρουσιάζει τήν «Ἐλευθερία, πού δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τή  σκλαβωμένη Ἑλλάδα, μές στήν ἀπελπισιά της, «μέ τά ρούχα ματωμένα», νά βγαίνει κρυφά ἀπό τόν τάφο της, γιά νά ζητήσῃ βοήθεια ἀπ’ τούς «δυνατούς» τῆς ἡμέρας. Ξαναπαίρνει ὅμως τό δρόμο τοῦ γυρισμοῦ, ὁλομόναχη, μέ τήν πικρή διαπίστωσι, πώς δέν ἀνοίγουν εὔκολα οἱ ξένες πόρτες, ὅταν ἡ σκληρή ἀνάγκη σέ φέρνει στό κατώφλι τους. Ἡ ὑποκριτική συμπόνια καί οἱ ἀπατηλές ὑποσχέσεις δέν φέρνουν καμμιά ἀνακούφισι, γιατί στό τέλος ἔρχεται ἡ ἀπογοήτευσι ἀπ’ τό δολερό ξεγέλασμα τῶν ἰσχυρῶν. Μές στή συμφορά, κορυφώνεται ἡ ἀγανάκτησι κι’ ἡ ὀδύνη της ἀπ’ τή χαιρέκακη καί σκληρόψυχη  συμπεριφορά τους. Καταλαβαίνει πιά πώς μονάχα στή δύναμι τή δική της, τῶν παιδιῶν της, πρέπει νά στηριχτῇ...» (Δές Α. Παπαγεωργίου-Ε. Βασιλειάδου, ‘Εθνικός ὕμνος, σελ΄46).

Καί πραγματικά τό ὑπόδουλο Ἑλληνικό Γένος ξεσηκώνεται τήν 25^η  Μαρτίου τοῦ 1821 καί, μέ μοναδικά ὅπλα α) τήν Πίστιν πρός τόν Θεόν καί β) τήν Ἀγάπην πρός τήν Πατρίδα, τήν ἀθάνατη Ἑλλάδα,    ἀποτινάσσει τό βάρβαρο καί ἐπάρατο Τουρκικό ζυγό. Τό ζυγό, πού κράτησε 400 ὁλόκληρα χρόνια καταραμένης δουλείας, 400 χρόνια μαρτυρίου, περιφρονήσεως, καταφρόνιας, ἐξευτελισμῶν, ἀτιμώσεως.

Δέν ἀντεχαν πιά οἱ ραγιάδες νά βασιλεύει τό Μισοφέγγαρο, νά ποδοπατῆται ἡ Ἐκκλησία τους, νά μολύνωνται τά ἄχραντα μυστήρια, νά βλασφημῆται ἡ Πίστις τοῦ Χριστοῦ, νά γκρεμίζωνται  οἱ Ἐκκλησιές καί νά μετατρέπωνται σέ μυαρά προσκυνήματα τοῦ Μωάμεθ. Δέν  μποροῦσαν πιά νά ἐπιτρέπουν στούς ἀπίστους Ἀγαρηνούς νά ἁρπάζουν, νά δέρνουν, νά βιάζουν, νά φυλακίζουν, νά θανατώνουν... νά ἀποχωρίζουν τούς γονεῖς ἀπ’ τά παιδιά τους, νά τά ἁρπάζουν ἀπό τήν ἀγκαλιά τῆς μάνας τους, γιά νά τά τουρκέψουν.

Τετρακόσια (400) χρόνια γνωστοί καί ἀφανεῖς Ἱερωμένοι, μαρτυρικές Μορφές, μέ τό «κρυφό σχολειό» καί μέ κάθε τρόπο καί κάθε θυσία, μέ κίνδυνο τῆς ζωῆς τους ἔσπερναν καί καλλιεργοῦσαν μέσα στίς ψυχές τῶν «ραγιάδων» τόν πόθο γιά τή Λευτεριά.

Ἐδίδασκαν μέ τήν ἴδια τή ζωή τους ὅτι ἡ Ἑλλάς εἶναι ἡ γενέτειρα τῆς Ἐλευθερίας, ἡ κοιτίς τοῦ Πολιτισμοῦ, τό Φῶς τοῦ κόσμου. Καί ἔτσι μπόρεσαν νά κρατήσουν μέσα στίς ψυχές τῶν Ραγιάδων ἄσβυστη τή φλόγα, γιά τή Λευτεριά τῆς Πατρίδος, φλογερό τόν πόθο γιά τόν ξεσηκωμό. Καί ἔτσι ὁ πόθος γιά τή Λευτεριά τῆς Πατρίδος, βλάστησε μέσα στίς ψυχές ὅλων τῶν Ἑλλήνων καί φούντωσε καί θέριεψε καί ξέσπασε καί σάν λάβα καυτερή κατέκαψε τό γένος τῶν Βαρβάρων καί συγκλόνισε τήν Οἰκουμένη. Διακήρυξε σέ ὅλους ὅτι «τοῦ Ἕλληνος ὁ τράχηλος ζυγόν δέν ὑποφέρει» .

Οἱ Ἕλληνες συνειδητοποιοῦν ὅτι εἶναι μόνοι τους, δέν περιμένουν ἀπό κανέναν βοήθεια, ἀλλά δέν ἀποθαρρύνονται ἀπό τήν ἀδιαφορία, τήν ὑποκρισία καί τή χαιρέκακη συμπεριφορά τῶν Ἰσχυρῶν τῆς γῆς. Ἕχουν ἱστορική συνείδησι. Γνωρίζουν καλά τήν ἔνδοξη Ἱστορία τους, ἔχουν συνείδησι τῆς Ἐθνικῆς καί τῆς Θρησκευτικπῆς τους ταυτότητος καί ἀντλοῦν δύναμι ἀπό τίς θυσίες τῶν προγόνων τους. Βασίζονται στή δική τους δύναμι, στή δύναμι μόνον τῶν παιδιῶν τους. Καί μέ μοναδικά ὅπλα τῆν Πίστι τους στό Θεό καί τήν Ἀγάπη τους στήν Πατρίδα, τήν 25^η Μαρτίου τό 1821 ξεσηκώνεται σύσσωμο τό Γένος, Κλῆρος καί Λαός, σάν μια ψυχή,  καί, μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἀποτινάσσουν τόν ἐπάρατο Τουρκικό ζυγό.

Λιώνουν τά καντύλια καί τά δισκοπότηρα καί τά κάνουν βόλια γιά τόν ἱερό τους ἀγῶνα. Πολεμοῦν

μέ λεβεντιά, τόλμη καί ανδρεία. Πολεμοῦν μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς τους.

Ἡ Ἐπανάστασις τοῦ 1821 εἶναι ἔκφρασις  τοῦ Μεγαλείου τῆς ἀθάνατης καί ἀδάμαστης Ἑλληνικῆς ψυχῆς.

Ἀποτινάσσουν το Ζυγό μέ μοναδικά τους ὅπλα τήν Πίστι στό Θεό καί τήν Ἁγάπη πρός τήν Πατρίδα  καί προκαλοῦν τόν Παγκόσμιον θαυμασμόν.

Ὁ ποιητής, διατυπώνει αὐτή τή μεγάλη ἀλήθεια καί λεγει:

«Γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστι τήν ἁγία,

Καί γιά τῆς Πατρίδος τήν ἐλευθερία,

γι’  αὐτά τά δύο πολεμῶ,

γι’ αὐτά νά ζήσω ἐπιθυμῶ,

κι’ ἄν δέν τά  ἀποκτήσω

τί μ’ ὠφελεῖ νά ζήσω;».

 Ὁ ξεσηκωμός, ἡ Ἀνάστασις τοῦ Γένους, ἡ Λύτρωσί του ἀπό τόν Τουρκικό ζυγό ὀφείλεται στήν πίστι στό Θεό καί στήν ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα, κυρίως στήν Πίστι. Αὐτή ἡ Πίστις κράτησε ἀδούλωτο τό Γένος, στά χρόνια τῆς σκλαβιᾶς. Ἡ Ρωμηοσύνη εἶναι ζυμωμένη μέ τήν Ὀρθοδοξία. Ἡ Ὀρθόδοξη Πίστις εἶναι ἡ ψυχή τοῦ Γένους μας.

Ὅσο κι’ ἄν προσπαθοῦν  οἱ ἐχθροί τῆς Πατρίδος μας, κρυφοί καί φανεροί, σέ συνεργασία μέ μιά φούχτα Γραικύλους, προδότες, Πηλιο-Γούσηδες, πού, παραχαρόσσοντες καί διαστρέφοντες τήν ἔνδοξη Ἱστορία μας, ξεπουλοῦν τά ὅσια καί τά ἱερά μας, «ἀντί πινακίου φακῆς» ἤ «ἀντί τριάκοντα ἀργυρίων», χωρίς ντροπή, δέν θά μπορέσουν νά ξεριζώσουν μέσ’ ἀπό τήν ψυχή μας καί ἀπό τίς ψυχές τῶν παιδιῶν μας, τά μοναδικά μας ὅπλα, τήν Πίστι μας στό Χριστό καί τήν Ἀγάπη μας στήν Πατρίδα, τήν αἰώνια Ἑλλάδα.

Πρέπει νά γίνη  συνείδησις σέ ὅλους τούς Ἕλληνες  καί μάλιστα στούς Νέους καί στίς Νέες μας, πού εἶναι ἡ ζωή μας, ὅτι ἡ  ἐλευθερία μας ὀφείλεται σέ αὐτές τίς δύο Ὑπεραξίες:

Α) στήν Πίστι μας στό Χριστό καί

Β) στήν Ἀγάπη μας στήν Πατρίδα.

Αὐτές τίς ἀξίες μας προσπαθοῦν νά ξεριζώσουν ἀπό τήν ψυχή μας οἱ Ὀχιές, τά «γεννήματα ἐχιδνῶν»,  οἱ Ἐχθροί μας καί οἱ ἄφρονες, ἄμυαλοι, οἱ  γελοῖοι Προδότες, οἱ Πηλιο-Γούσηδες, οἱ Ἰοῦδες. Καί  γι’ αὐτές  τίς Ἀξίες, μᾶς  καλεῖ τό Χρέος νά πολεμήσουμε καί σήμερα.
«Νῦν ὑπέρ πάντων ἀγών! »

Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο, γιά νά γίνη ἡ ἀνάγκη αὐτή σέ ὅλους συνείδησις, θά παραθέσω ἐδῶ μερικές γνῶμες ἡρώων, ἀγωνιστῶν:

Ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης λεγει:

«Εἶναι θέλημα Θεοῦ. Εἶναι κοντά μας καί βοηθάει, γιατί πολεμᾶμε γιά τήν πίστι μας, γιά τήν Πατρίδα μας, γιά τούς γέρους γονιούς, γιά τά ἀδύνατα παιδιά μας, γιά τή ζωή μας, τήν λευτεριά μας... Καί ὅταν ὁ δίκαιος Θεός μας  βοηθάει ποιός ἐχθρός ἠμπορεῖ νά μᾶς κάνει καλά...;».

Ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης λέγει:

«Μάχου ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος... Εἶναι καιρός νά ἀποτινάξωμεν τόν ἀφόρητον ζυγόν, νά ἐλευθερώσωμεν τήν Πατρίδα, νά κρημνίσωμεν ἀπό τά νέφη τήν ἡμισέλινον, διά νά ὑψώσωμεν τό σημεῖον, δι’ οὗ πάντοτε νικῶμεν, λέγω τόν Σταυρόν...».

Ὁ Γρηγόριος -Δικαῖος Παπαφλέσσας λέγει:

«...Ἕλληνες ποτέ μήν ξεχνᾶτε τό χρέος σέ Θεό καί πατρίδα!

Σ’ αὐτά τά δύο σᾶς ἐξορκίζω ἤ νά νικήσουμε ἤ νά πεθάνουμε κάτω ἀπό τή σημαία τοῦ Χριστοῦ».

Ὁ Στρατηγός Μακρυγιάννης γράφει:

«Ὅταν σηκώσαμε τήν σημαίαν ἐναντίον της τυραγνίας ξέραμε ὅτι πολλοί εἶναι  αὐτείνοι καί μαχητικοί κι’ ἔχουν  κανόνια κι’ ὅλα τά μέσα. Ἐμεῖς οὔλα εἴμαστε ἀδύνατοι. Ὅμως ὁ Θεός φυλάγει καί τούς ἀδύνατους, κι’ ἄν πεθάνωμεν πεθαίνομεν διά τήν Πατρίδα μας, διά τήν Θρησκείαν μας καί πολεμοῦμεν ὅσο μποροῦμε ἐναντίον τῆς τυραγνίας κι’ ὁ Θεός βοηθός...».

Στόν Ὅρκο τῶν Ἱερολοχιτῶν διαβάζουμε:

«...ὡς Χριστιανός ὀρθόδοξος καί υἱός τῆς ἡμετέρας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας ὁρκίζομαι... νά διαμείνω πιστός εἰς τήν Θρησκείαν μου καί εἰς τήν Πατρίδα μου... Ὁρκίζομαι νά χύσω καί αὐτήν τήν ὑστέρα ρανίδα τοῦ αἵματός μου ὑπέρ τῆς Θρησκείας  καί τῆς Πατρίδος μου. Νά χύσω τό αἷμα  μου, ἵνα νικήσω τούς ἐχθρούς τῆς Θρησκείας μου  ἤ νά ἀποθάνω ὡς Μάρτυς  διά τόν Ἰησοῦν Χριστόν...».

Ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης τονίζει:

«Νέοι, πρέπει νά φυλάξετε τήν πίστι σας καί νά τήν στερεώσετε, διότι, ὅταν ἐπιάσαμε τά ἅρματα, εἴπαμε πρῶτα ὑπέρ ΠΙΣΤΕΩΣ καί ἔπειτα ὑπέρ ΠΑΤΡΙΔΟΣ...».

«Ὡς μία βροχή ἔπεσεν εἰς ὅλους μας ἡ ἐπιθυμία τῆς ἐλευθερίας μας, καί ὅλοι, καί ὁ κλῆρος μας καί οἱ προεστοί μας καί οἱ καπεταναίοι  καί οἱ πεπαιδευμένοι καί οἰ ἔμποροι, μικροί καί μεγάλοι, ὅλοι ἐσυμφωνήσαμε εἰς αὐτό τό σκοπό καί ἐκάμαμε τήν Ἐπανάσταση...».

Ὁ Ἀνδρέας Μιαούλης λέγει:

« Ὁ Ἔφορος τῆς ἑλλάδος Θεός ἐνέπνευσεν εἰς τάς καρδίας τῶν ἐχθρῶν μας ἄκραν δειλίαν καί φόβον. Ἐλπίζω δέ ἐντός ὀλίγου, μέ τήν βοήθειαν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καί τῶν θεοπειθῶν τῆς Πατρίδος εὐχῶν, νά σᾶς χαροποιήσω...».

Ὁ Κωνσταντῖνος Κανάρης διηγεῖται:

«Μία δύναμις μέ ἅρπαξε ἀπό τήν λιτανείαν πρίν φύγουμε ἀπό τά Ψαρά γιά τή Χίο. Μία δύναμις θεϊκή μέ γιγάντωσε... Αὐτή ἡ θεία δύναμις μοῦ ἔδωσε θάρρος διά να φθάσω μέ τό πυρπολικό μου στήν Τουρκική Ναυαρχίδα... Οἱ Τοῦρκοι ἤταν τόσοι, ὥστε ἐάν ἔπτυον ἐπάνω μας θά μᾶς ἔπνιγαν ἀναμφιβόλως... Εἰς  τό ὄνομα τοῦ Κυρίου φώναξα ἐκείνη τή στιγμή. Ἔκανα τό Σταυρό μου καί πήδηξα στή βάρκα. Οἱ φλόγες τοῦ πυρπολικοῦ μεταδόθηκαν στήν Ναυαρχίδα, πού τινάχθηκε στόν ἀέρα καί παρέσυρε στό θάνατο  χιλιάδες Τουρκους...».

 Γιά   περισσότερες μαρτυρίες ἀγωνιστῶν, μπορεῖτε νά βρῆτε στό Internet,   ἀναζητεῖστε στό  «Google, «Γιά τοῦ Χριστοῦ τήν Πίστι την ἁγία...» καί  «Γιά νά μή λησμονοῦμε τό 1821».

Θά τελειώσω αὐτή τήν ἀνάρτησι μέ τά παρακάτω λόγια τοῦ Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, πού πάντοτε μέ συγκινοῦν καί μέ συγκλονίζουν. Ὁ Γέρος τοῦ Μωριά διηγεῖται:

«Ἔκατσα που ἐσκαπέτισαν μέ τά μπαϊράκια τους ἀπεκατέβηκα κάτω. Ἦταν μια ἐκκλησία εἰς τόν δρόμον, ἡ Παναγία στό Χρυσοβίτσι, καί τό καθησιό μου ἦτο ὅπου ἔκλαιγα τήν Ἑλλάς... Σίμωσα, ἔδεσα τό ἄλογό μου σ’ ἕνα δένδρο, μπῆκα μέσα καί γονάτισα. Παναγία μου, εἶπα  ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μου  καί τά μάτια μου δάκρυσαν. Παναγία μου βοήθησε καί τούτη τή φορά τούς Ἕλληνες νά ψυχωθοῦν. Ἔκανα τό Σταυρό μου, ἀσπάσθηκα  τήν εἰκόνα της, βγήκα  ἀπό τό ἐκκλησάκι, πήδηξα στό ἄλογό μου καί ἔφυγα. Σέ λίγο μπροστά μου ξεπετάγονταν ὀχτώ ἁρματωμένοι, ὁ ἐξάδελφός μου ὁ Ἀντώνης Κολοκοτρώνης καί ἑπτά ἀνήψια του.- Κανείς δέν εἶναι στήν Πιάνα,  μοῦ εἶπε ὁ Ἀντώνης. Οὔτε στήν Ἀλωνίσταινα. Εἷναι φευγάτοι.- Ἄς μή εἶναι κανείς ἀποκρίθηκα. Ὁ τόπος σέ λίγο θά γιομήση παλληκάρια... Ὁ Θεός ὑπέγραψε τή λευτεριά τῆς Ἑλλάδος καί δέν θά πάρη πίσω τήν ὑπογραφή Του».