ΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙ ΤΗΝ ΑΓΙΑ

ΚΑΙ  ΓΙΑ  ΤΗΣ  ΠΑΤΡΙΔΟΣ  ΤΗΝ  ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ

«Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τό Κεφάλαιον,

καί τοῦ  ἀπ’ αἰῶνος μυστηρίου ἡ φανέρωσις·

ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ,  Υἱός τῆς Παρθένου γίνεται,

καί Γαβριήλ τήν χάριν εὐαγγελίζεται...».

                      El Greco: Ὁ Εὐαγγελισμός

Ἡ 25^η Μαρτίου, γιά ὅλους τούς Ἕλληνες εἶναι διπλῆ Γιορτή.

Πρῶτα ἀπό ὅλα  γιορτάζουμε τόν Εὐαγγελισμόν τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, τή φανέρωσι, δηλαδή, «τοῦ χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένου μυστηρίου, τοῦ μυστηρίου τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ , γιά τή λύτρωσι τοῦ ἀνθρωπίνου Γένους, πού ἦτο ὑποδουλωμένο στό διάβολο καί στά πάθη τῆς ἀτιμίας. Φανερώνει δηλαδή ὁ Θεός ὅτι ἐκ τῆς μόνης ἐν γυναιξίν εὐλογημένης καί καλῆς, τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας καί ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, τήν ἐνανθρώπησι τοῦ Υἱοῦ Του, μέ σκοπό τή Λύτρωσι  τοῦ ἀνθρωπίνου Γένους ἐκ  τῶν χειρῶν τοῦ διαβόλου, ἐκ τῆς δουλείας τῆς ἁμαρτίας. Ἡ Παρθένος δέχεται , μέ χαρά καί ἄκρα ταπείνωσι, καί  γίνεται ὄργανο στά  Χέρια τοῦ Θεοῦ, πρός πραγματοποίησιν τῆς προαιώνιας Βουλῆς Του, γιά τήν ἀπελευθέρωσι τοῦ Γένους τῶν ἀνθρώπων ἐκ τῆς δουλείας τοῦ ἐχθροῦ καί συνεπῶς γίνεται «κλῖμαξ, δι’ ἧς κατέβη ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ὁ λυτρωτής τοῦ κόσμου» καί συγχρόνως γίνεται καί «ἡ Γέφυρα, ἡ μετάγουσα ἡμᾶς ἀπό γῆς πρός Οὐρανόν».

Τήν 25^ην  Μαρτίου ὅμως  ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες γιορτάζουμε καί τήν Παλιγγενεσίαν τοῦ Γένους μας, τήν Ἀνάστασιν τοῦ Γένους, τήν ἀποτίναξι τοῦ Τουρκικοῦ ζυγοῦ, ὕστερα ἀπό τά τετρακόσια χρόνια ἐπάρατης δουλείας.

Ποία γραφίδα θά σταθῇ  ἱκανή νά ἱστορίσῃ μέ ἀκρίβεια τήν καταπίεσι, τήν τυραννία, τίς ἀγωνίες, τούς ἀπαγχωνισμούς, τούς στραγγαλισμούς, τούς πνιγμούς, τούς βιασμούς, καί τά τόσα ἄλλα ἀνατριχιαστικά μαρτύρια καί τίς θυσίες τῶν ραγιάδων;

Ποιά γλῶσσα μπορεῖ, ὅπως ἁρμόζει, νά μιλήσῃ γιά τήν Πίστι στό Θεόν καί τήν ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα, τῶν ὑποδούλων Ἑλλήνων;
Ποιά φωνή, χωρίς ἀπ’ τή συγκίνησι νά σβύσῃ, ποιά φωνή μπορεῖ νά διαλαλήσῃ τή δίψα γιά λευτεριά τῶν σκλαβωμένων; Ποιός μπορεῖ νά περιγράψῃ τήν πικρία τῶν ραγιάδων, γιά τήν ἐγκατάλειψί τους, ἀπό τούς ἰσχυρούς τῆς Εὐρώπης;

Ποιός μπορεῖ νά περιγράψῃ τή σκληρόψυχη ἀδιαφορία τῶν Ἰσχυρῶν τῆς γῆς, γιά τό σκλαβωμένο ἑλληνικό Λαό, τίς ψεύτικες ὑποσχέσεις τους, καί τέλος τό ἔντονο συναίσθημα τῆς ἀπελπισίας, πού πνίγει τήν ἑλληνική ψυχή;

Ὁ Ἐθνικός μας ποιητής περιγράφει τό μέγεθος τῆς ἀπελπισιᾶς τῶν Ἑλλήνων, ὅταν μέ πόνο γράφει:

«Μέ τά ροῦχα αἱματωμένα

Ξέρω ὅτι ἔβγαινες κρυφά

Νά γυρεύεις εἰς τά ξένα

Ἄλλα χέρια δυνατά».

Μοναχή τό δρόμο ἐπῆρες,

Ἐξανάλθες μοναχή»·

Δέν εἶν’  εὔκολες οἱ θύρες,

Ἐάν ἡ χρεία τές κουρταλῆ».

Παρουσιάζει τήν «Ἐλευθερία, πού δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τή  σκλαβωμένη Ἑλλάδα, μές στήν ἀπελπισιά της, «μέ τά ρούχα ματωμένα», νά βγαίνει κρυφά ἀπό τόν τάφο της, γιά νά ζητήσῃ βοήθεια ἀπ’ τούς «δυνατούς» τῆς ἡμέρας. Ξαναπαίρνει ὅμως τό δρόμο τοῦ γυρισμοῦ, ὁλομόναχη, μέ τήν πικρή διαπίστωσι, πώς δέν ἀνοίγουν εὔκολα οἱ ξένες πόρτες, ὅταν ἡ σκληρή ἀνάγκη σέ φέρνει στό κατώφλι τους. Ἡ ὑποκριτική συμπόνια καί οἱ ἀπατηλές ὑποσχέσεις δέν φέρνουν καμμιά ἀνακούφισι, γιατί στό τέλος ἔρχεται ἡ ἀπογοήτευσι ἀπ’ τό δολερό ξεγέλασμα τῶν ἰσχυρῶν. Μές στή συμφορά, κορυφώνεται ἡ ἀγανάκτησι κι’ ἡ ὀδύνη της ἀπ’ τή χαιρέκακη καί σκληρόψυχη  συμπεριφορά τους. Καταλαβαίνει πιά πώς μονάχα στή δύναμι τή δική της, τῶν παιδιῶν της, πρέπει νά στηριχτῇ...» (Δές Α. Παπαγεωργίου-Ε. Βασιλειάδου, ‘Εθνικός ὕμνος, σελ΄46).

Καί πραγματικά τό ὑπόδουλο Ἑλληνικό Γένος ξεσηκώνεται τήν 25^η  Μαρτίου τοῦ 1821 καί, μέ μοναδικά ὅπλα α) τήν Πίστιν πρός τόν Θεόν καί β) τήν Ἀγάπην πρός τήν Πατρίδα, τήν ἀθάνατη Ἑλλάδα,    ἀποτινάσσει τό βάρβαρο καί ἐπάρατο Τουρκικό ζυγό. Τό ζυγό, πού κράτησε 400 ὁλόκληρα χρόνια καταραμένης δουλείας, 400 χρόνια μαρτυρίου, περιφρονήσεως, καταφρόνιας, ἐξευτελισμῶν, ἀτιμώσεως.

Δέν ἀντεχαν πιά οἱ ραγιάδες νά βασιλεύει τό Μισοφέγγαρο, νά ποδοπατῆται ἡ Ἐκκλησία τους, νά μολύνωνται τά ἄχραντα μυστήρια, νά βλασφημῆται ἡ Πίστις τοῦ Χριστοῦ, νά γκρεμίζωνται  οἱ Ἐκκλησιές καί νά μετατρέπωνται σέ μυαρά προσκυνήματα τοῦ Μωάμεθ. Δέν  μποροῦσαν πιά νά ἐπιτρέπουν στούς ἀπίστους Ἀγαρηνούς νά ἁρπάζουν, νά δέρνουν, νά βιάζουν, νά φυλακίζουν, νά θανατώνουν... νά ἀποχωρίζουν τούς γονεῖς ἀπ’ τά παιδιά τους, νά τά ἁρπάζουν ἀπό τήν ἀγκαλιά τῆς μάνας τους, γιά νά τά τουρκέψουν.

Τετρακόσια (400) χρόνια γνωστοί καί ἀφανεῖς Ἱερωμένοι, μαρτυρικές Μορφές, μέ τό «κρυφό σχολειό» καί μέ κάθε τρόπο καί κάθε θυσία, μέ κίνδυνο τῆς ζωῆς τους ἔσπερναν καί καλλιεργοῦσαν μέσα στίς ψυχές τῶν «ραγιάδων» τόν πόθο γιά τή Λευτεριά.

Ἐδίδασκαν μέ τήν ἴδια τή ζωή τους ὅτι ἡ Ἑλλάς εἶναι ἡ γενέτειρα τῆς Ἐλευθερίας, ἡ κοιτίς τοῦ Πολιτισμοῦ, τό Φῶς τοῦ κόσμου. Καί ἔτσι μπόρεσαν νά κρατήσουν μέσα στίς ψυχές τῶν Ραγιάδων ἄσβυστη τή φλόγα, γιά τή Λευτεριά τῆς Πατρίδος, φλογερό τόν πόθο γιά τόν ξεσηκωμό. Καί ἔτσι ὁ πόθος γιά τή Λευτεριά τῆς Πατρίδος, βλάστησε μέσα στίς ψυχές ὅλων τῶν Ἑλλήνων καί φούντωσε καί θέριεψε καί ξέσπασε καί σάν λάβα καυτερή κατέκαψε τό γένος τῶν Βαρβάρων καί συγκλόνισε τήν Οἰκουμένη. Διακήρυξε σέ ὅλους ὅτι «τοῦ Ἕλληνος ὁ τράχηλος ζυγόν δέν ὑποφέρει» .

Οἱ Ἕλληνες συνειδητοποιοῦν ὅτι εἶναι μόνοι τους, δέν περιμένουν ἀπό κανέναν βοήθεια, ἀλλά δέν ἀποθαρρύνονται ἀπό τήν ἀδιαφορία, τήν ὑποκρισία καί τή χαιρέκακη συμπεριφορά τῶν Ἰσχυρῶν τῆς γῆς. Ἕχουν ἱστορική συνείδησι. Γνωρίζουν καλά τήν ἔνδοξη Ἱστορία τους, ἔχουν συνείδησι τῆς Ἐθνικῆς καί τῆς Θρησκευτικπῆς τους ταυτότητος καί ἀντλοῦν δύναμι ἀπό τίς θυσίες τῶν προγόνων τους. Βασίζονται στή δική τους δύναμι, στή δύναμι μόνον τῶν παιδιῶν τους. Καί μέ μοναδικά ὅπλα τῆν Πίστι τους στό Θεό καί τήν Ἀγάπη τους στήν Πατρίδα, τήν 25^η Μαρτίου τό 1821 ξεσηκώνεται σύσσωμο τό Γένος, Κλῆρος καί Λαός, σάν μια ψυχή,  καί, μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἀποτινάσσουν τόν ἐπάρατο Τουρκικό ζυγό.

Λιώνουν τά καντύλια καί τά δισκοπότηρα καί τά κάνουν βόλια γιά τόν ἱερό τους ἀγῶνα. Πολεμοῦν

μέ λεβεντιά, τόλμη καί ανδρεία. Πολεμοῦν μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς τους.

Ἡ Ἐπανάστασις τοῦ 1821 εἶναι ἔκφρασις  τοῦ Μεγαλείου τῆς ἀθάνατης καί ἀδάμαστης Ἑλληνικῆς ψυχῆς.

Ἀποτινάσσουν το Ζυγό μέ μοναδικά τους ὅπλα τήν Πίστι στό Θεό καί τήν Ἁγάπη πρός τήν Πατρίδα  καί προκαλοῦν τόν Παγκόσμιον θαυμασμόν.

Ὁ ποιητής, διατυπώνει αὐτή τή μεγάλη ἀλήθεια καί λεγει:

«Γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστι τήν ἁγία,

Καί γιά τῆς Πατρίδος τήν ἐλευθερία,

γι’  αὐτά τά δύο πολεμῶ,

γι’ αὐτά νά ζήσω ἐπιθυμῶ,

κι’ ἄν δέν τά  ἀποκτήσω

τί μ’ ὠφελεῖ νά ζήσω;».

 Ὁ ξεσηκωμός, ἡ Ἀνάστασις τοῦ Γένους, ἡ Λύτρωσί του ἀπό τόν Τουρκικό ζυγό ὀφείλεται στήν πίστι στό Θεό καί στήν ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα, κυρίως στήν Πίστι. Αὐτή ἡ Πίστις κράτησε ἀδούλωτο τό Γένος, στά χρόνια τῆς σκλαβιᾶς. Ἡ Ρωμηοσύνη εἶναι ζυμωμένη μέ τήν Ὀρθοδοξία. Ἡ Ὀρθόδοξη Πίστις εἶναι ἡ ψυχή τοῦ Γένους μας.

Ὅσο κι’ ἄν προσπαθοῦν  οἱ ἐχθροί τῆς Πατρίδος μας, κρυφοί καί φανεροί, σέ συνεργασία μέ μιά φούχτα Γραικύλους, προδότες, Πηλιο-Γούσηδες, πού, παραχαρόσσοντες καί διαστρέφοντες τήν ἔνδοξη Ἱστορία μας, ξεπουλοῦν τά ὅσια καί τά ἱερά μας, «ἀντί πινακίου φακῆς» ἤ «ἀντί τριάκοντα ἀργυρίων», χωρίς ντροπή, δέν θά μπορέσουν νά ξεριζώσουν μέσ’ ἀπό τήν ψυχή μας καί ἀπό τίς ψυχές τῶν παιδιῶν μας, τά μοναδικά μας ὅπλα, τήν Πίστι μας στό Χριστό καί τήν Ἀγάπη μας στήν Πατρίδα, τήν αἰώνια Ἑλλάδα.

Πρέπει νά γίνη  συνείδησις σέ ὅλους τούς Ἕλληνες  καί μάλιστα στούς Νέους καί στίς Νέες μας, πού εἶναι ἡ ζωή μας, ὅτι ἡ  ἐλευθερία μας ὀφείλεται σέ αὐτές τίς δύο Ὑπεραξίες:

Α) στήν Πίστι μας στό Χριστό καί

Β) στήν Ἀγάπη μας στήν Πατρίδα.

Αὐτές τίς ἀξίες μας προσπαθοῦν νά ξεριζώσουν ἀπό τήν ψυχή μας οἱ Ὀχιές, τά «γεννήματα ἐχιδνῶν»,  οἱ Ἐχθροί μας καί οἱ ἄφρονες, ἄμυαλοι, οἱ  γελοῖοι Προδότες, οἱ Πηλιο-Γούσηδες, οἱ Ἰοῦδες. Καί  γι’ αὐτές  τίς Ἀξίες, μᾶς  καλεῖ τό Χρέος νά πολεμήσουμε καί σήμερα.
«Νῦν ὑπέρ πάντων ἀγών! »

Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο, γιά νά γίνη ἡ ἀνάγκη αὐτή σέ ὅλους συνείδησις, θά παραθέσω ἐδῶ μερικές γνῶμες ἡρώων, ἀγωνιστῶν:

Ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης λεγει:

«Εἶναι θέλημα Θεοῦ. Εἶναι κοντά μας καί βοηθάει, γιατί πολεμᾶμε γιά τήν πίστι μας, γιά τήν Πατρίδα μας, γιά τούς γέρους γονιούς, γιά τά ἀδύνατα παιδιά μας, γιά τή ζωή μας, τήν λευτεριά μας... Καί ὅταν ὁ δίκαιος Θεός μας  βοηθάει ποιός ἐχθρός ἠμπορεῖ νά μᾶς κάνει καλά...;».

Ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης λέγει:

«Μάχου ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος... Εἶναι καιρός νά ἀποτινάξωμεν τόν ἀφόρητον ζυγόν, νά ἐλευθερώσωμεν τήν Πατρίδα, νά κρημνίσωμεν ἀπό τά νέφη τήν ἡμισέλινον, διά νά ὑψώσωμεν τό σημεῖον, δι’ οὗ πάντοτε νικῶμεν, λέγω τόν Σταυρόν...».

Ὁ Γρηγόριος -Δικαῖος Παπαφλέσσας λέγει:

«...Ἕλληνες ποτέ μήν ξεχνᾶτε τό χρέος σέ Θεό καί πατρίδα!

Σ’ αὐτά τά δύο σᾶς ἐξορκίζω ἤ νά νικήσουμε ἤ νά πεθάνουμε κάτω ἀπό τή σημαία τοῦ Χριστοῦ».

Ὁ Στρατηγός Μακρυγιάννης γράφει:

«Ὅταν σηκώσαμε τήν σημαίαν ἐναντίον της τυραγνίας ξέραμε ὅτι πολλοί εἶναι  αὐτείνοι καί μαχητικοί κι’ ἔχουν  κανόνια κι’ ὅλα τά μέσα. Ἐμεῖς οὔλα εἴμαστε ἀδύνατοι. Ὅμως ὁ Θεός φυλάγει καί τούς ἀδύνατους, κι’ ἄν πεθάνωμεν πεθαίνομεν διά τήν Πατρίδα μας, διά τήν Θρησκείαν μας καί πολεμοῦμεν ὅσο μποροῦμε ἐναντίον τῆς τυραγνίας κι’ ὁ Θεός βοηθός...».

Στόν Ὅρκο τῶν Ἱερολοχιτῶν διαβάζουμε:

«...ὡς Χριστιανός ὀρθόδοξος καί υἱός τῆς ἡμετέρας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας ὁρκίζομαι... νά διαμείνω πιστός εἰς τήν Θρησκείαν μου καί εἰς τήν Πατρίδα μου... Ὁρκίζομαι νά χύσω καί αὐτήν τήν ὑστέρα ρανίδα τοῦ αἵματός μου ὑπέρ τῆς Θρησκείας  καί τῆς Πατρίδος μου. Νά χύσω τό αἷμα  μου, ἵνα νικήσω τούς ἐχθρούς τῆς Θρησκείας μου  ἤ νά ἀποθάνω ὡς Μάρτυς  διά τόν Ἰησοῦν Χριστόν...».

Ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης τονίζει:

«Νέοι, πρέπει νά φυλάξετε τήν πίστι σας καί νά τήν στερεώσετε, διότι, ὅταν ἐπιάσαμε τά ἅρματα, εἴπαμε πρῶτα ὑπέρ ΠΙΣΤΕΩΣ καί ἔπειτα ὑπέρ ΠΑΤΡΙΔΟΣ...».

«Ὡς μία βροχή ἔπεσεν εἰς ὅλους μας ἡ ἐπιθυμία τῆς ἐλευθερίας μας, καί ὅλοι, καί ὁ κλῆρος μας καί οἱ προεστοί μας καί οἱ καπεταναίοι  καί οἱ πεπαιδευμένοι καί οἰ ἔμποροι, μικροί καί μεγάλοι, ὅλοι ἐσυμφωνήσαμε εἰς αὐτό τό σκοπό καί ἐκάμαμε τήν Ἐπανάσταση...».

Ὁ Ἀνδρέας Μιαούλης λέγει:

« Ὁ Ἔφορος τῆς ἑλλάδος Θεός ἐνέπνευσεν εἰς τάς καρδίας τῶν ἐχθρῶν μας ἄκραν δειλίαν καί φόβον. Ἐλπίζω δέ ἐντός ὀλίγου, μέ τήν βοήθειαν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καί τῶν θεοπειθῶν τῆς Πατρίδος εὐχῶν, νά σᾶς χαροποιήσω...».

Ὁ Κωνσταντῖνος Κανάρης διηγεῖται:

«Μία δύναμις μέ ἅρπαξε ἀπό τήν λιτανείαν πρίν φύγουμε ἀπό τά Ψαρά γιά τή Χίο. Μία δύναμις θεϊκή μέ γιγάντωσε... Αὐτή ἡ θεία δύναμις μοῦ ἔδωσε θάρρος διά να φθάσω μέ τό πυρπολικό μου στήν Τουρκική Ναυαρχίδα... Οἱ Τοῦρκοι ἤταν τόσοι, ὥστε ἐάν ἔπτυον ἐπάνω μας θά μᾶς ἔπνιγαν ἀναμφιβόλως... Εἰς  τό ὄνομα τοῦ Κυρίου φώναξα ἐκείνη τή στιγμή. Ἔκανα τό Σταυρό μου καί πήδηξα στή βάρκα. Οἱ φλόγες τοῦ πυρπολικοῦ μεταδόθηκαν στήν Ναυαρχίδα, πού τινάχθηκε στόν ἀέρα καί παρέσυρε στό θάνατο  χιλιάδες Τουρκους...».

 Γιά   περισσότερες μαρτυρίες ἀγωνιστῶν, μπορεῖτε νά βρῆτε στό Internet,   ἀναζητεῖστε στό  «Google, «Γιά τοῦ Χριστοῦ τήν Πίστι την ἁγία...» καί  «Γιά νά μή λησμονοῦμε τό 1821».

Θά τελειώσω αὐτή τήν ἀνάρτησι μέ τά παρακάτω λόγια τοῦ Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, πού πάντοτε μέ συγκινοῦν καί μέ συγκλονίζουν. Ὁ Γέρος τοῦ Μωριά διηγεῖται:

«Ἔκατσα που ἐσκαπέτισαν μέ τά μπαϊράκια τους ἀπεκατέβηκα κάτω. Ἦταν μια ἐκκλησία εἰς τόν δρόμον, ἡ Παναγία στό Χρυσοβίτσι, καί τό καθησιό μου ἦτο ὅπου ἔκλαιγα τήν Ἑλλάς... Σίμωσα, ἔδεσα τό ἄλογό μου σ’ ἕνα δένδρο, μπῆκα μέσα καί γονάτισα. Παναγία μου, εἶπα  ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μου  καί τά μάτια μου δάκρυσαν. Παναγία μου βοήθησε καί τούτη τή φορά τούς Ἕλληνες νά ψυχωθοῦν. Ἔκανα τό Σταυρό μου, ἀσπάσθηκα  τήν εἰκόνα της, βγήκα  ἀπό τό ἐκκλησάκι, πήδηξα στό ἄλογό μου καί ἔφυγα. Σέ λίγο μπροστά μου ξεπετάγονταν ὀχτώ ἁρματωμένοι, ὁ ἐξάδελφός μου ὁ Ἀντώνης Κολοκοτρώνης καί ἑπτά ἀνήψια του.- Κανείς δέν εἶναι στήν Πιάνα,  μοῦ εἶπε ὁ Ἀντώνης. Οὔτε στήν Ἀλωνίσταινα. Εἷναι φευγάτοι.- Ἄς μή εἶναι κανείς ἀποκρίθηκα. Ὁ τόπος σέ λίγο θά γιομήση παλληκάρια... Ὁ Θεός ὑπέγραψε τή λευτεριά τῆς Ἑλλάδος καί δέν θά πάρη πίσω τήν ὑπογραφή Του».