ΤΟ ΝΕΟΝ ΕΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΟΣΙΣ ΑΓΑΘΗ

ΚΑΙ ΔΩΡΗΜΑ ΤΕΛΕΙΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

ΣΕ  ΜΑΣ

Δέν εἶναι ὑπερβολή. Χωρίς ἀμφιβολίαν Τό Νέον Ἔτος εἶναι δόσις ἀγαθή καί δώρημα τέλειον τοῦ Θεοῦ πρός ὅλους ἐμᾶς τούς ἀχαρίστους. Δέν τό ἀξίζουμε, γιατί δέν μετανοοῦμεν. Ἐμμένουμε στό Κακόν καί τήν ἁμαρτίαν.  Ὅμως ὁ Πανάγαθος καί Ἐλεήμων,  ὡς στοργικός Πατέρας, μᾶς εὐσπλαγνίζεται.

«Θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄Τιμόθ. β΄4).

Συγκαταβαίνει ὁ Σωτήρ. Φανερώνεται ὁ Θεός «ἐν σαρκί». Ἔρχεται κοντά μας. Καταδέχεται καί μᾶς ἀποκαλεῖ ἀδελφούς του, ὅλους ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς, πού ἐξ αἰτίας τοῦ ἐγωϊσμοῦ, τῆς οἰήσεώς μας καί τῆς αὐταρεσκείας μας, «νομίζουμε πώς εἴμαστε πλούσιοι, πώς ἔχουμε πλουτήσει καί πώς δέν ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό κανέναν καί ἀπό τίποτε, ἐνῷ στήν πραγματικότητα εἴμαστε ταλαίπωροι καί ἐλεεινοί καί πτωχοί καί τυφλοί καί γυμνοί» (Ἀποκ. γ΄  17).

Ὁ Καρδιογνώστης, βλέπει ὅτι« πλανιώμαστε

στῆς ἐρημιᾶς  τἄχαρα μονοπάτια». Βλέπει ὅτι μᾶς τυφλώνει ἡ ἀλαζονία τοῦ βίου. Παρατηρεῖ ὅτι, μέ λυσσώδη μανία, ὁδεύουμε πρός τήν αὐτοκαταστροφή μας, βυθιζόμαστε στό Βόρβορο, παραμένουμε «δέσμιοι τῆς γῆς», ἐξ αἰτίας τῆς πωρώσεως καί τῆς ἀμετανοησίας, καί πλούσιος ὤν ἐν ἐλέει, μᾶς προσφέρει ἕνα Καινούργιο Χρόνο, ὡς καιρόν περισυλλογῆς, αὐτοεξετάσεως καί Μετανοίας.

Ὁ καινούργιος Χρόνος εἶναι δῶρον τῆς μακροθυμίας τοῦ Θεοῦ, πού θέλει τή σωτηρία μας. Μᾶς χαρίζει μέρες καί μᾶς καλεῖ κοντά Του. Εἶναι ἄπειρη Ἀγάπη ὁ Χριστός καί μᾶς κυνηγάει μέ τό Ἔλεος Του. Κρούει τήν Θύραν. Ζητεῖ νά ἀκούσουμε τή φωνή Του. Μᾶς καλεῖ νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας.

Νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του, ὥστε νά γίνῃ ἡ ψυχή καί ἡ ζωή μας Παράδεισος.

Ἔρχεται ὁ Χριστός νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τό Βόρβορο, ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν   ἔχουμε ἐμπαγῆ καί νά μᾶς ὁδηγήσῃ «εἰς τόπον ἀναψυχῆς», «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων» (Ἀποκ. ζ΄17), ἀλλά δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. Μᾶς Χαρίζει μέρες περισυλλογῆς. Μᾶς καλεῖ νά κάνουμε ἕναν ἐνσυνείδητο αὐτοέλεγχον.

Νά γνωρίσουμε τόν Ἑαυτό μας. Νά ἀποκτήσουμε ἐπαφή μέ τήν πραγματικότητα καί μέ τή θέλησί μας, νά ἐξέλθουμε ἀπό τή Βαβυλῶνα καί νά ἐπιστρέψουμε εἰλικρινά μετανοιωμένοι στήν Πηγή τοῦ ζῶντος ὕδατος. Νά ἐπιστρέψουμε κοντά στόν ἕνα καί μόνον ἀληθινόν Θεόν. Νά ἑνωθοῦμε μέ τόν Χριστόν καί  τόν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς μας νά ζοῦμε εὐσεβῶς ἐν Χριστῷ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καί «ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ», «λόγῳ καί ἔργῳ» νά δοξάζουμε τόν Εὐεργέτην, τόν Λυτρωτή καί ἐλευθερωτήν τῶν ψυχῶν ἡμῶν, τόν Ἰησοῦν Χριστόν, τόν Μόνον ΚΥΡΙΟΝ (Φιλιπ. β΄11).

Εἶναι, λοιπόν, καιρός, συνειδητά, νά εὐχαριστήσουμε τό Θεό, γιά τό Νέο Ἔτος καί νά ἀκούσουμε τήν προσταγή τοῦ Παναγίου Πνεύματος: Νά προσέξουμε στόν ἐαυτόν μας καί νά ζοῦμε μέ τήν μνήμην τοῦ Θεοῦ.

«Πρόσεχε σεαυτῷ», λέγει τό Ἅγιον Πνεῦμα.

«Πρόσεχε σεαυτῷ, μή ἐπιλάθῃ Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου τοῦ μή φυλάξαι τάς ἐντολάς αὐτοῦ καί τά κρίματα καί τά διακαιώματα αὐτοῦ, ὅσα ἐγώ ἐντέλλομαί σοι σήμερον»(Δευτερ. η΄ 11).Εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε τό Χρέος καί νά ἀποφύγουμε τά λάθη τοῦ παρελθόντος καί τό Νέο Ἔτος νά ζήσουμε «καθώς πρέπει ἁγίοις».

Ὁ Μέγας Βασίλειος, στήν ὁμιλία του εἰς τό· «πρόσεχε σεαυτῷ», μᾶς προτρέπει λέγων:« Πρόσεχε σεαυτῷ...ὑπερόρα σαρκός, παρέρχεται γάρ· ἐπιμελοῦ ψυχῆς,  πράγματος ἀθανάτου». Κυρίως δέ μᾶς προτρέπει νά προσέξουμε στόν ἑαυτό μας, ὥστε μέ τήν αὐτογνωσίαν νά  ἔλθουμε σέ Θεογνωσία:

«Πρόσεχε  οὖν σεαυτῷ, ἵνα προσέχῃς Θεῷ, ᾧ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμην» (Migne, P.G. 31,197c-217).

Εὔχομαι ὁλόψυχα σέ ὅλους τούς ἐπισκέπτας αὐτῆς τῆς ἰστοσελίδας, ἀλλά καί σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, καλή χρονιά, μέ ὑγεία καί χαρά. Εὔχομαι νά ἐννοήσουμε τό βραχύ τῆς ζωῆς καί τή ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων καί νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά στό Χριστό, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε ὅλοι, ἀσιγήτως, νά Τόν δοξάζουμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς ἀπεράντους αἰῶνας. Ἀμήν.

ΤΕΘΝΗΚΑΣΙ ΚΑΙ ΘΝΗΣΚΟΥΝ

ΟΙ ΖΗΤΟΥΝΤΕΣ ΤΗΝ ΨΥΧΗΝ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ»

Ὁ Πάνσοφος Δημιουργός τοῦ Σύμπαντος, ὁ Πάντων Ἐπέκεινα καί Πανταχοῦ Παρών, ὁ Πανάγαθος καί Παντοδύναμος, ὡς ἄπειρη Ἀγάπη, εὐσπλαγχνίζεται τά πλάσματά Του καί δέν μᾶς ἀφήνει βυθισμένους εἰς τήν «ἰλύν βυθοῦ» ἔρχεται καί μᾶς ἀνασύρει ἀπό «τό βυθό τοῦ ᾏδου» στόν ὁποῖον μᾶς ὡδήγησε ἡ παρακοή τῆς Ἐντολῆς Του.

Ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι ἡ κακή Χρῆσι τοῦ Νοῦ καί τῆς Ἐλευθερίας μας, ἡ Παρακοή στό Νόμο τοῦ Θεοῦ, μᾶς ὡδήγησε σ’ αὐτήν τήν ἀθλιότητα, σ’ αὐτήν τήν Ὁδύνη, πού ζοῦμε. Διότι, πραγματικά, δέν περιγράφεται ἡ κατάντια μας. Ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας, εἶναι

Πικρό καί τό νερό πού πίνουμε

Καί τό ψωμί, πού τρῶμε.

«ἐσθίομεν ἄρτον Ὀδύνης».

Ὁ Πολυεύσπλαγνος  Θεός ὅμως, ὡς στοργικός Πατέρας, δέν μᾶς ἐγκαταλείπει. «Θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»(Α΄Τιμόθ.β΄4). «Τόσο πολύ μᾶς ἀγάπησε, ὥστε παρέδωκεν εἰς θάνατον, τόν μονάκριβον Υἱόν Του, γιά νά σωθῇ, καί νά μή χαθῇ, κάθε ἕνας πού πιστεύει εἰς Αὐτόν, ἀλλά νά ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄ 16). Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος. Ἔρχεται κοντά μας, ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς. Ἀνατέλει ὀ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου. Φωτίζει τά σκοτάδια μας τό Φῶς το ἀληθινόν,  καί  ζητεῖ νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας, νά βασιλεύσῃ μέσα μας ἡ Ἁγάπη, ὥστε νά γίνῃ ἡ ψυχή καί ἡ ζωή μας Παράδεισος.

Μᾶς καλεῖ κοντά Του, κι’ ἐμεῖς;...

Ἐμεῖς, δυστυχῶς,  οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι, ὄχι μόνον δέν δεχόμαστε τό ἀληθινόν Φῶς, ἀλλά, ἀντίθετα,  μισοῦμε τό Φῶς, γιατί εἶναι φαῦλα, σκοτεινά τά ἔργα μας καί, ἐνῶ ἔχουμε πάρει τή ζωή μας λάθος, ἐμμένουμε στό Κακό, δέν μετανοῦμε, ἀλλά συνεχίζουμε νά προσκυνοῦμε τό Διάβολο, τό Σατανᾶ, τό Χρῆμα. Συνεχίζουμε τά ἔργα τοῦ σκότους. Προσκυνοῦμε τά εἴδωλα τά χρυσᾶ καί τά ἀργυρά καί τά πήλινα, τά ἄψυχα καί νεκρά. Συνεχίζουμε νά ἀδικοπραγοῦμε.  Καί ὄχι μόνον δέν μετανοῦμε, ἀλλά μισοῦμε καί πολεμοῦμε τό Φῶς. Πολεμοῦμε τόν Χριστόν καί τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του.

Εἴμαστε τόσον ἀνόητοι, ὥστε νά γινώμαστε θεομάχοι. Ἀντιστρατευόμαστε τήν προαιώνιον Βουλήν τοῦ Θεοῦ, νομίζοντας πώς θά μπορέσουμε νά ἀνατρέψουμε τό Θέλημά Του.

Ἡ Ἱστορία ὅμως μᾶς διδάσκει ὅτι εἶναι ἀπολύτως ἀδύνατον καί ὅλως ἀνόητον τό τόλμημα τοῦ κάθε

ἀνεγκέφαλου, τοῦ μωροῦ καί ἄφρονος Ἡρώδη.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι καμμιά δύναμις δέν μπορεῖ νά ἀνατρέψῃ τίς προαιώνιες Βουλές τοῦ Θεοῦ , γιά τή σωτηρία μας. «Τεθνήκασι καί θνήσκουν οἱ ζητοῦντες τήν ψυχήν τοῦ Παιδίου».

Τό Παιδίον, ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι «τό Α καί τό Ω, ἡ Ἀρχή καί το Τέλος, ὁ Πρῶτος καί ὁ Ἔσχατος, ὁ Ὤν καί ὁ Ἦν καί ὁ Ἐρχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ».

Ὁ Ἱησοῦς «ἐξῆλθεν νικῶν καί ἵνα νικήσῃ». Ὅποιος τολμήσῃ νά ἔλθῃ σέ ἀντίθεσι μέ τό ἔργον τῆς Σωτηρίας καί νά πολεμήσῃ τό Χριστό καί τήν Ἐκκλησίαν Του, «σκληρόν πρός κέντρα λακτίζειν». Τό «Παιδίον», το ἄκακον Ἀρνίον εἶναι ὁ αἰώνιος Νικητής, ὁ Θριαμβευτής, πάνω στό Κακόν καί τήν ἁμαρτίαν. Ὅσοι τολμοῦν νά ἀντιστρατευθοῦν στό ἔργον Του κονιορτοποιοῦνται. Ὅλοι ἐξαφανίζονται «ὡσεί χνοῦς ὅν ἐκρίπτει ὁ ἄνεμος ἀπό προσώπους τῆς γῆς». Διότι «τό Ἀρνίον νικήσει τούς πολεμίους, ὅτι Κύριος κυρίων ἐστί  καί Βασιλεύς βασιλέων» καί μαζί Του νικοῦν πάντοτε καί οἱ δικοί Του «κλητοί  καί ἐκλεκτοί καί πιστοί» (Ἀπόκ.ιζ΄14).

Εἶναι δέ καιρός, τά παιδιά τῆς Ἀφροσύνης, τά γεννήματα ἐχιδνῶν, τά βλαστήματα τοῦ Ἐγωϊσμοῦ, τῆς Ψευτιᾶς καί τῆς ὑποκρισίας, νά συνειδητιοποιήσουν, ὅτι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, Τέλειος Θεός ἔγινε καί Τέλειος ἄνθρωπος, ἐταπείνωσεν ἑαυτόν, γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ, γιά νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τό Θάνατο καί νά μᾶς ἐπανεισάγῃ εἰς τόν Παράδεισο, νά μᾶς συμφιλιώσῃ μέ τόν Θεόν καί ματαξύ μας. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο καί ὁ Οὐράνιος Πατέρας τόν Υἱόν Του καί ὡς ἄνθρωπον αὐτόν ὑπερύψωσε καί ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα, ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι αὐτοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καί ἐπιγείων καί καταχθονίων, καί πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι ΚΥΡΙΟΣ  ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΣ ΔΟΞΑΝ ΘΕΟΥ ΠΑΤΡΟΣ (Φιλιπ. β΄ 7-11).

ΤΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΜΕ,ΩΣ ΔΩΡΟΝ,

ΣΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ;

 «Τί σοι προσενέγκωμεν Χριστέ, ὅτι ὤφθης ἐπί γῆς

ὡς ἄνθρωπος δι’ ἡμᾶς; Ἕκαστον γάρ  τῶν ὑπό σοῦ

γενομένων κτισμάτων, τήν εὐχαριστίαν σοι προσάγει· οἱ Ἄγγελοι, τόν ὕμνον· οἱ οὐρανοί τόν Ἀστέρα· οἱ Μάγοι, τά δῶρα· οἱ Ποιμένες, τό θαῦμα· ἡ γῆ, τό Σπήλαιον· ἡ ἔρημος, τήν Φάτνην· ἡμεῖς δέ, Μητέρα Παρθένον. Ὁ πρό αἰώνων Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς»                                                                     (Τροπάριον τοῦ Ἑσπερινοῦ).

Χριστέ μου, πολυεύσπλαγχνε, μεγάλο καί ἀνεξιχνίαστο εἶναι  τό Ἔλεός Σου! Πράγματι μέγα

εἶναι τό τῆς εὐσεβείας μυστήριον! Ἀφήνεις τό Θεϊκό Σου Θρόνο καί ἔρχεσαι ἐδῶ, σέ μᾶς, σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, «ἐν γῇ ἐρήμῳ καί ἀβάτῳ καί ἀνύδρῳ», γιά χάρι μας. Σύ, ὁ τέλειος Θεός, γίνεσαι τέλειος, χωρίς τήν ἁμαρτία, ἄνθρωπος... Δέν τό χωράει ὁ νοῦς μου... Ἐπισκέπτεσαι τήν ἀθλιότητά μας.

Βλέπεις, Πανάγαθε, τό μέγεθος τῆς Ἀφροσύνης μας, γνωρίζεις πώς, μέ τή θέλησί μας, παραμένουμε κατάκοιτοι «ἐν Χώρᾳ καί Σκιᾷ θανάτου» καί πώς, μέ λυσσώδη μανία, παραβαίνουμε τίς πανάγιες Ἐντολές Σου καί ὁδεύουμε ὁλοταχῶς πρός τήν ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὀδύνης, κι' ἀκόμη μᾶς ἀνέχεσαι; Διαπιστώνεις ὅτι ἀρνούμαστε Ἐσένα, τόν Πάνσοφον καί πανάγαθον Δημιουργόν καί Εὐεργέτην καί ὅτι λατρεύουμε τό Βόρβορο, τό Διάβολο, τό Μαμωνᾶ, τό Χρῆμα καί βυθιζόμαστε ὅλο καί περισσότερο στό ἔρεβος, στό βυθό τοῦ ᾏδου, στήν ἔσχατη φαυλότητα καί δέν μᾶς ἀπορρίπτεις, Μακρόθυμε; Ποιός μπορεῖ νά ἐξιχνιάσῃ τά Ἐλέη Σου, Κύριε; Παρά ὅλα τά παράνομα καμώματά μας, παρόλην τήν ἀναισχυντίαν μας, δέν γυρίζεις πίσω. καταδέχεσαι καί ἔρχεσαι κοντά μας, Ἥλιε τῆς Δικαιοσύνης, Κύριέ μου Ιησοῦ, μέ ἄπειρη ἀγάπη, γιά νά σπογγίσῃς τά δάκρυά μας, νά ἁπαλύνῃς τόν πόνο μας, νά πλύνῃς, νά καθαρίσῃς καί νά γιατρέψῃς τίς πληγές μας, νά φωτίσῃς τά σκοτάδια μας νά μᾶς ἀνασύρῃς ἀπό τήν «ἰλύν  βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ καί νά μᾶς ὁδηγήσῃς εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «εἰς ζωῆς πηγάς ὑδάτων». Ἔρχεσαι ἀθόρυβα, ταπεινά, «ὡς αὔρα λεπτή» καί ζητεῖς κατάλυμα στήν ψυχή τοῦ κάθε παραστρατημένου, ἁμαρτωλοῦ κι’ ἐλεεινοῦ ἀνθρώπου... Συγχώρεσέ με, Κύριε, δέν καταλαβαίνω, ὁ ἄθλιος ἐγώ τό  Ὕψος τῶν Θαυμασίων Σου. Σύ ὁ πάντων Ἐπέκεινα καί ὁ Πανταχοῦ Παρών ἔρχεσαι στούς δικούς Σου καί δέν Σέ δέχονται. Δέν βρίσκεται τόπος γιά Σένα, τόν Ὕψιστον. Καί ὅμως Ἐσύ, πολυέλεε, καταδέχεσαι καί γιεννιέσαι σέ ἕνα παγωμένο ὑγρό, Σπήλαιο, στή Βηθλεέμ, καί ἀνακλίνεσαι Πανάγιε τῶν ὅλων Βασιλιά, Κύριε τῆς Δόξης, σέ μιά φάτνη φτωχική καί νά σέ θερμαίνουν τά χνῶτα τῶν  ἀλόγων ζώων... Ἄφατη εἶναι ἡ συγκατάβασί Σου Κύριε!... ξεπερνάει τή νοητική μας ἱκανότητα...

Κύριε, Σύ ὁ Βασιλιᾶς τῶν βασιλιάδων καί Κύριος τῶν κυρίων δέν βρίσκεις κατάλυμα!...Ἰησοῦ μου, χαρά μου!

«Αἱ ἀλώπεκες φωλεούς ἔχουσι καί τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ κατασκηνώσεις. ὁ δέ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἔχει ποῦ τήν κεφαλήν κλίνῃ...» (Ματθ. 8, 20).

Πανάχραντε, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ σέ βλέπω, νοερά, νά ἔρχεσαι κοντά μας, ἐνῷ δέν τό ἀξίζουμε, ἐμμένοντες τῇ φαύλῃ συνηθείᾳ.  Σέ βλέπω νά στέκεσαι μπροστά στόν κάθε ἐξαθλιωμένο καί ἁμαρτωλό, νά κρούῃς τή θύρα καί, καρτερικά, νά περιμένῃς, μέ μεγάλη ὑπομονή, Μακρόθυμε, νά ἀκούσουμε τή φωνή Σου καί νά Σοῦ ἀνοίξουμε τή Θύρα...  Μᾶς βεβαιώνεις ὅτι θά κατασκηνώσῃς ἐντός μας. Σύ, μεγαλοδύναμε, πού ἔχεις Θρόνο τόν Οὐρανό καί ὑποπόδιον τήν γῆν, μᾶς βεβαιώνεις ὅτι, ἄν ἀκούσουμε τή φωνή σου καί ἀνοίξουμε Σέ Σένα τήν καρδιά μας, θά κατασκηνώσῃς σ’ αὐτήν καί θά δειπνήσῃς μαζί μας καί μεῖς μαζί Σου (Ἀποκ. γ΄20). Δόξα τῇ μακροθυμίᾳ Σου, Κύριε, δόξα σοι! 

Κύριέ μου, μέ μεγάλη πικρία, παρατηρῶ, ἀπορῶ καί θαυμάζω, μέ τήν ὑπομονή Σου.  Συνεχίζεις νά κρούεις τή Θύρα τῆς ψυχῆς μας καί περιμένεις... ἄπειρη εἶναι ἡ Ἀγάπη  Σου, ἀμέτρητον τό Ἔλεός Σου, Θεέ μου!...

Περιμένεις, κι' ἐμεῖς οἱ ἐλεεινοί, οἱ πτωχοί καί γυμνοί καί τυφλοί, συνεχίζουμε νά κωφεύουμε στήν πρόσκλησι τῆς ἀγάπης Σου καί Σέ ἀφήνουμε νά περιμένῃς στήν παγωνιά τῆς ἐρημιᾶς, ἔξω ἀπό τήν ἄχαρη ψυχή μας. Δέν ἀναγνωρίζουμε τή θεϊκή Σου συγκατάβασι, λυπήσου μας Θεέ μου. Μᾶς βεβαιώνεις, πώς ἐκεῖνοι, πού θά σέ δεχθοῦν καί θά πιστέψουν στό Ὄνομά Σου, σ’ αὐτούς θά «δώσῃς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι». Μᾶς βεβαιώνεις ὅτι θά γίνῃ ἡ ψυχή μας κατοικητήριον καί Θρόνος Θεοῦ. Καί μεῖς δέν θέλουμε νά ἀκούσουμε τό Εὐαγγέλιον αὐτό τῆς Ἀγάπης Σου.  Μισοῦμε τό Φῶς, γιατί εἶναι φαῦλα τά ἔργα μας, καί δέν μετανοοῦμε. Θεέ μου, πολυεύσπλαγχνε, μή μᾶς ξεσινερισθῇς... Σπλαγχνίσου μας, Φιλάνθρωπε. Ἔλεος σοῦ ζητῶ. Συγχώρησε  τήν πώρωσι καί τήν ἀλόγιστη ἀμετανοησία μας...

Ὁ ἱερός ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας προβάλλει τό εὔλογο ἐρώτημα: «Τί νά Σοῦ προσφέρουμε, ὡς δῶρον, Χριστέ , πού καταδέχεσαι καί φανερώνεσαι στή γῆ ὡς ἄνθρωπος, γιά μᾶς;

Καί δίκαια διαπιστώνει ὅτι κάθε ἕνα ἀπό τά δημιουργήματά Σου, Κύριέ μου, σοῦ προσφέρει τήν Εὐχαριστίαν.

Καί συνεχίζει ὁ ὑμνῳδος καί λέγει ὅτι «οἱ Ἄγγελοι σοῦ προσφέρουν τόν ὕμνον· οἱ οὐρανοί τόν Ἀστέρα· οἱ Μάγοι, τά  δῶρα χρυσόν καί λίβανον καί σμύρναν· οἱ Ποιμένες, τό θαῦμα, ἡ γῆ σοῦ προσφέρει τό Σπήλαιον· ἡ ἔρημος, σοῦ προσφέρει τήν φτωχική Φάτνην· κι’ ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, (παρηγορεῖται ὁ ἅγιος  ὑμνῳδός) καί λέγει   ὅτι  σοῦ προσφέρουμε Μητέρα Παρθένον». Ἡ ἀλήθεια ὅμως εἶναι ὅτι  Ἡ Μητέρα, ἡ Παρθένος εἶναι δῶρον τοῦ Θεοῦ-Πατρός  εἰς τήν πεσοῦσαν ἀνθρωπότητα, ἐπειδή εὐδόκησε νά λυτρώσῃ τό Γένος τῶν ἀνθρώπων διά σοῦ, πανάγιε Ἰησοῦ, Χριστέ μου.

Ἐμεῖς, δυστυχῶς, ὄχι μόνον δῶρον δέν Σοῦ προσφέρουμε, ὄχι μόνον δέν σοῦ προσφέρουμε κατάλυμα, ἀλλά  ἀρνούμαστε Ἐσένα τόν Ἀληθινόν Μεσσίαν καί περιμένουμε τόν Ψεύτικο Μεσσία, τόν ἀντίχριστο,  τόν Ἡρώδη, τόν Καίσαρα, τόν Σατανᾶ καί καθημερινά σέ προδίδουμε «ἀντί τριάκοντα ἀργυρίων» καί Σοῦ  ἑτοιμάζουμε ἕνα θεόρατο Σταυρό.

Αὐτή τήν τραγική πραγματικότητα ζῶ, Κύριέ μου Ἰησοῦ,  καθημερινά καί  νυχθημερόν δακρύζω...

Πότε θά ἀνανήψουμε, Χριστέ μου; Πότε θά ἀκούσουμε  τή λυτρωτική φωνή Σου; Πότε θά νοιώσουμε τήν ἀνάγκην τῆς ζωντανῆς Σου παρουσίας στή ζωή μας; Πότε θά ἀνοίξουμε τήν καρδιά Σέ Σένα, τόν Λυτρωτή; Πότε θά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Σου;

Πότε θά  καθαρίσουμε τήν καρδιά μας καί θά ἑτοιμάσουμε τή ψυχή μας, νά γεννηθῇς μέσα Σύ, Κύριε, πού εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας;

Πῶς θά μπορέσουμε νά σωθοῦμε, ἄν δέν μᾶς ἐλεήσῃς καί δέν μᾶς βοηθήσῃς Ἐσύ, ὁ Πάνσοφος καί Ἐλεήμων, πού γεννήθηκες καί σταυρώθηκες γιά μᾶς;

Γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, εἰσέρχομαι στό Σπήλαιο καί γονατίζω ταπεινά καί ἐξουθενωμένος   μπροστά στή φτωχική Σου φάτνη καί τό μόνον, πού ἔχω νά Σοῦ προσφέρω, ὡς δῶρον, Θεέ μου, εἶναι οἱ ἁμαρτίες μου. Δέξου, Κύριε, τήν εἰλικρινῆ μετάνοια μου, καί γίνε ΕΛΕΟΣ. «Ὁ πρό αἰώνων Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς».
Δέξου τήν πενιχρά μου δέησι καί ἐλέησον ἐμέ καί τόν κόσμον Σου, ὡς μόνος ἀγαθός , Φιλάνθρωπος καί Ἐλεήμων Θεός. Καί ἀξίωσε ὅλους  ἐμᾶς, τούς ἀναξίους δούλους Σου, νά Σέ δοξάζουμε, Κύριέ μου Ἰησοῦ, μέ ὅλη τήν δύναμι τῆς ψυχῆς μας, καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς ἀπεράντους αἰῶνας. Ἀμήν.

ΒΙΒΛΟΣ ΓΕΝΕΣΕΩΣ

ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ (Ματθ. α΄ 1).

 Εἶναι, ἀλήθεια, θαυμαστή ἡ ἐπιγραφή τοῦ κατά Ματθαῖον Εὐαγγελίου: «ΒΙΒΛΟΣ γενέσεως Ἱησοῦ Χριστοῦ, υἱοῦ Δαυῒδ, υἱοῦ Ἀβραάμ».

Τίτλος, πού ἐκφράζει, μέ ἁπλότητα καί συντομία τό περιεχόμενον ὁλοκλήρου τοῦ Εὐαγγελίου. ΒΙΒΛΟΣ

πού ἱστορεῖ Πῶς ὁ Πανάγαθος καί φιλάνθρωπος Θεός πραγματοποιεῖ τίς ἐπαγγελίες Του, τήν προαιώνιον Βουλήν Του, γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου.

ΒΙΒΛΟΣ, πού ἱστορεῖ τήν πραγματοποίησιν «τοῦ χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένου Μυστηρίου»(Ρωμ.16, 25)

Τοῦ μεγάλου Μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας.

«Καί ὁμολογουμένως μέγα ἐστί τό τῆς εὐσεβείας μυστήριον· Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἐδικαιώθη ἐν πνεύματι, ὤφθη ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν ἔθνεσιν, ἐπιστεύθη ἐν κόσμῳ, ἀνελήφθη ἐν δόξῃ» (Α΄Τιμ.3,16).

Η ΒΙΒΛΟΣ, πράγματι, ἱστορεῖ  τήν φανέρωσιν τοῦ Μυστηρίου τοῦ ἀποκεκρυμμένου ἀπό τῶν αἰώνων καί ἀπό τῶν γενεῶν (Κολοσ. 1, 26), μᾶς ἀποκαλύπτει τό Πρόσωπον, ἀλλά καί τό κοσμοσωτήριον ἔργον τοῦ Κυρίου μας  Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εὐαγγελίζεται τόν ἀνεξιχνίαστον πλοῦτον τοῦ Χριστοῦ, γνωστοποιεῖ

καί φωτίζει πάντας, ἀποκαλύπτει ποιό εἶναι τό

μυστικό Σχέδιον, πού ἦτο κρυμμένον ἀπό τῶν αἰώνων ἐν τῷ Θεῷ, ὁ ὁποῖος ἐδημιούργησε τά πάντα διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ (πρβλ. Ἐφεσ. 3,9).

ΒΙΒΛΟΣ ΓΕΝΕΣΕΩΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, σημαίνει Βίβλος, βιβλίον, σύγγραμμα, πού ἔχει σάν περιεχόμενον ὅλα, ὅσα ἔχουν σχέσι μέ τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Δηλαδή εἶναι βίβλος, πού περιέχει ὄχι μόνον τήν θαυμαστήν, τήν, ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου, Γέννησιν τοῦ Σωτῆρος, τοῦ ἐν σαρκί ἐληλυθότος Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, ἀλλά περιέχει καί τόν πανάγιον Βίον Του, τίς πράξεις, τά θαύματα, τήν αἰώνια σωστική διδασκαλία Του, τά ἄχραντα Πάθη Του, τόν ἐπώδυνον θάνατον, τήν εἰς ᾏδου κάθοδον, τήν ἐκ νεκρῶν ἔνδοξον Ἀνάστασιν  Αὐτοῦ, τήν «εἰς οὐρανούς ἀποκατάστασιν» καί τήν Πανταχοῦ ζωντανή  καί σωστικήν Παρουσίαν Αὐτοῦ, τοῦ Κυρίου μας Ἱησοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος λέγει: «Τίνος δέ ἕνεκεν Βίβλον αὐτήν ΓΕΝΕΣΕΩΣ καλεῖ Ἰησοῦ Χριστοῦ; Καίτοιγε τοῦτο οὐ μόνον τήν γέννησιν ἔχει, ἀλλά πᾶσαν τήν οἰκονομίαν. Ὅτι πάσης τῆς οἰκονομίας τό κεφάλαιον τοῦτο, καί ἀρχή καί ρίζα πάντων ἡμῖν τῶν ἀγαθῶν γίνεται» (Εἰς Ματθ. Α΄ ὁμιλ. Β΄ γ΄).

«ΒΙΒΛΟΣ γενέσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ», «ὅς ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων οὐχ ἁρπαγμόν ἡγήσατο τό εἶναι ἴσα Θεῷ, ἀλλ’ ἑαυτόν ἐκένωσεν μορφήν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος καί σχήματι εὑρεθείς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ. Διό καί ὁ Θεός -Πατήρ (καί ὡς ἄνθρωπον) Αὐτόν ὑπερύψωσε καί ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τό ὐπέρ πᾶν ὄνομα, ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καί ἐπιγείων καί καταχθονίων, καί πᾶσα γλῶσσα        ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός» (Φιλιπ. 2,6-11).

Ἡ βίβλος γενέσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, εἶναι τό Εὐαγγέλιον τῆς Ζωῆς, ἡ μελέτη τοῦ ὁποίου μᾶς φωτίζει, μᾶς ἁγιάζει καί μᾶς ὁδηγεῖ στήν ἀληθινή, τήν ὄντως ζωήν.

Ὁ Χριστός γεννᾶται καί γίνεται ἄνθρωπος, γιά νά γίνουμε ἐμεῖς θεοί κατά χάριν, διά τῆς πίστεως τῆς δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένης. Ἡ Βίβλος μᾶς καλεῖ νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, πού ἔρχεται κοντά μας, γιά νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τό βυθό τοῦ ᾏδου καί νά μᾶς ὁδηγήσῃ εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «εἰς ζωῆς πηγάς ὑδάτων».

Ἡ Βίβλος μᾶς  διδάσκει τό Πῶς διά τῆς Πίστεως εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν, διά τῆς ὑπακοῆς εἰς τόν λόγον Του, θά φθάσουμε ἀπό τό «κατ’ εἰκόνα», εἰς τό «καθ’ ὁμοίωσιν», μᾶς διδάσκει τό ζῆν εὐσεβῶς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.

Χρέος καί ἀνάγκη τῆς ψυχῆς μας εἶναι νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον Τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ καί νά ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια Του, νά γράψουμε βαθειά μέσα στήν καρδιά μας τή Βίβλο γενέσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὥστε νά γίνῃ ἡ ψυχή κατοικητήριον καί θρόνος τοῦ Θεοῦ, νά γίνῃ ἠ ζωή μας Παράδεισος.

Χρέος καί ἀνάγκη τῆς ψυχῆς μας εἶναι νά μελετᾶμε μέρα καί νύκτα τή βίβλο γενέσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ καί νά κάνουμε «Πρᾶξι» τήν ἀγάπη.

Χρέος καί ἀνάγκη τῆς ψυχῆς μας εἶναι νά δεχθοῦμε τόν «Ἐρχόμενον», «τήν προσδοκίαν τῶν ἐθνῶν», τόν Μεσσίαν, τόν Λυτρωτήν, νά πιστέψουμε εἰς τό ὄνομα Αὐτοῦ, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε «τέκνα Θεοῦ γενέσθαι».

Χρέος καί ἀνάγκη τῆς ψυχῆς μας εἶναι νά ἐπιστρέψουμε, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, κοντά στό Χριστό, νά γονατίσουμε μπροστά στό Θεῖον Βρέφος, καί  ἀποθέσουμε ἐκεῖ τίς ἁμαρτίες μας καί νά προσκυνήσουμε, ταπεινά, τόν Κύριον τῆς Δόξης, τόν ἐνανθρωπήσαντα Θεόν, καί νά βγοῦμε ἀπό τό Σπήλαιον τῆς Βηθλεέμ, νέοι ἄνθρωποι, «καινή κτίσις», ἀποφασισμένοι νά λατρεύουμε τόν Σωτῆρα Κύριον «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» διότι Αὐτός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ ειρήνη μας καί σ’Αὐτόν ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τοὐς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ

ΠΡΟΤΥΠΟΝ ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ, ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ

«Ἐλεύθερον τόν νοῦν, ἐκ παθῶν κεκτημένος,

ἐγένου τοῦ Θεοῦ, γνησιώτατος δοῦλος,
καί πλάνης ἠλευθέρωσας, τούς καλῶς σοι
πειθήσαντας·  ἐναθλήσας δέ, ὡς ἱερεύς τε καί
Μάρτυς, Ἐλευθέριε, διπλοῦν ἐδέξω τό στέφος,
Πρεσβεύων σωθῆναι ἡμᾶς».

Ὁ ἅγιος Ἐλευθέριος γεννήθηκε στή Ρώμη. Πολύ νέος ἔμεινε ὀρφανός Πατρός. Ἡ Ἁγία Ἀνθία, ἡ μητέρα του ἀνέλαβε νά ἀναθρέψῃ τό γιό της «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου». Ἡ Ἁγία Ἀνθία πίστεψε στό Χριστό καί κατηχήθηκε εἰς τήν ὀρθόδοξον Πίστιν ἀπό τόν Ἅγιον Ἀπόστολον Παῦλον. Ἔτσι ὁ Ἅγιος καί μεγαλομάρτυς Ἐλευθέριος ἀνετράφη μέ τά νάματα τῆς ὀρθοδόξου Πίστεως στό Χριστό. Πίστεψε μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς του στόν Κύριο, ἀπό τήν τρυφερή του ἡλικία καί ἀγάπησε τόν Χριστόν καί λάτρευε τόν Κύριον «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ».

Ἡ μητέρα του τόν ὡδήγησε κοντά στόν Ἐπίσκοπο Ρώμης  Ἀνίκητο.  Ἀπό αὐτόν τόν Ἅγιον διδάχθηκε τά ἱερά γράμματα καί διακρίθηκε τόσον πολύ γιά τίς ἀρετές του, ὥστε ὁ Ἐπίσκοπος τόν χειροτόνησε, στό δέκατο πέμπτο ἔτος τῆς ἡλικίας του, Διάκονο καί, στό δέκατοόγδοον ἔτος,  Πρεσβύτερον. Ὁ Ἅγιος διέπρεψε στίς Χριστιανικές ἀρετές. Εἶχε πίστι θερμή, ἀγάπη ἀνυπόκριτη, ἄκρα ταπείνωσι, πρᾳότητα, ἀνεξικακία. Γνήσιος μιμητής τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, περιπατοῦσε ἐν ἀγάπῃ καί διήρχετο τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν καί θεραπεύων τίς ἀνάγκες τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν, κατά τό ὑπόδειγμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ.

Γεμᾶτος ἀρετές, ὁ Ἅγιος, ἀπλός, ταπεινός καί πρᾷος, ὑπόδειγμα τέλειον Ἀρετῆς, τύπος τῶν πιστῶν ἐν πᾶσι. Ἔκανε πολλά θαύματα. Δέχθηκε ἀπό τόν Χριστόν τήν Χάριν, νά θεραπεύῃ πᾶσαν νόσον καί μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.

Ὁ Ἐπίσκοπος τόν ἔκρινε ἄξιον καί στό εἰκοστόν ἔτος τῆς ἡλικίας του, τόν χειροτόνησε Ἐπίσκοπο Ἰλλυρικοῦ .

Ἐπειδή ὁ Ἅγιός μας διδάσκων τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, ἐπέστρεφε πολλούς εἰς τήν ὀρθόδοξον Χριστιανικήν Πίστιν, ὁ εἰδωλολάτρης βασιλεύς Ἀδριανός, τόν συνέλαβε. Ὁ Ἅγιος Ἐλευθέριος, μέ πολλήν παρρησίαν ἐκήρυξεν ἐνώπιον τοῦ ἀσεβοῦς βασιλέως, τόν Χριστόν, καί πολλοί μετενόησαν καί πίστεψαν ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Θεός, ὁ Θεός τῶν ὅλων,  ἄφησαν τήν πλάνην τῶν Εἰδώλων, καί ἐπέστρεψαν εἰς τήν ἀληθινήν Πίστιν τοῦ Χριστοῦ.

Τότε ὁ ἀσεβής Βασιλεύς ὠργίσθη, καί ἀφοῦ δέν

μπόρεσε νά μεταπείσῃ τόν Ἅγιον, νά ἀρνηθῇ τόν Χριστόν, τόν ὑπέβαλε σέ φρικτά μαρτύρια, τά ὁποῖα ὑπέμεινεν ἀγογγύστως ὁ Ἁγιος, δοξολογῶν τόν Θεόν. Ὁ Κύριος ὅμως περιφρουροῦσε τόν Ἅγιον μέ τή Χάρι Του καί ἐξήρχετο  ἀπό ὅλα τά φρικτά μαρτύρια ἀβλαβής, σῶος, ἀκαίρεος. Κι’ ἐνῶ θά περίμενε κανείς νά μετανοήσῃ ὁ τύραννος, αὐτός ἐμαίνετο, καί ἔξω φρενῶν, διέταξε καί ἐρρίφθη ὁ Ἅγιος ὡς τροφή εἰς τά θηρία. Ἀλλά ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καί πάλιν τόν διεφύλαξεν. Τότε ὁ  δυσώδης καί δυσσεβής  τύραννος διέταξε καί ἐφονεύθη ὑπό δύο στρατιωτῶν, ὁ Ἅγιος  καί ἀνεπαύθη ἐν Κυρίῳ. Ἡ ἁγία Ἀνθία ἀγκαλιάζοντας τό ἰερό λείψανο τοῦ Γιοῦ της, ἀποκεφαλίζεται μέ  ξίφος, γύρω στά 226.

Στήν ἀλλοπρόσαλλη καί ἀλλοπαρμένη, στήν ἀνισόρροπη ἐποχή μας, ἡ Πίστις στό Χριστό, ἡ ἀγάπη στήν Πατρίδα, ἡ ἀφοσίωσι στήν Οἰκογένεια, θεωρεῖται ρατσισμός. Διώκεται καί στήν καρδιά τῆς ὀρθοδοξίας, ἡ Ὁμολογία τῆς Πίστεως στό Χριστό, διότι, ὅπως ἰσχυρίζονται οἱ ἄθεοι καί ἄφρονες, προσβάλλει τό μισοφέγγαρο, προσβάλλει τούς λαθροεισβολεῖς κατακτητές, πού χωρίς ντροπή μολύνουν τά ἱερά, τά αἱματωβαμένα  χώματα τῆς Πατρίδος μας.

Τί πρότυπα προβάλλονται στή Νεολαία μας σήμερα, ἀπό αὐτούς, πού καί μέσα στά Σχολεῖα μας, προπαγανδίζουν τήν ἀθεῒα, καταργοῦν τή Διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου τῆς ἀγάπης καί διδάσκουν τίς Ἔμφυλες Ταυτότητες καί τό Κοράνιον τοῦ μίσους;

Δυστυχῶς, τά παιδιά μας, πού εἶναι τά καλλίτερα στόν Κόσμο, ἀποπροσανατολίζονται. Δέν βοηθοῦνται. Πληρώνονται ἀπό τό Κράτος  οἱ κομάντος, πού λάθρα εἰσέρχονται στήν Πατρίδα μας καί ἀπό τούς ἐδῶ ἀνεγκέφαλους χαρακτηρίζονται ὡς ἀσυνόδευτα παιδιά, ἐνῷ στήν πραγματικότητα εἶναι 25ντάρηδες  καταδρομεῖς (Commando), καί,   ἔμμεσα, ἐξαναγκάζουν τά παιδιά μας  νά ξεριζώνονται, νά ξενιτεύονται, νά ἀφήνουν τήν Πατρική Ἑστία καί νά ἀναζητοῦν ἐργασία στό Ἐξωτερικό, ἔτσι ὧστε νά παραγματοποιῆται τό Σχέδιον τῶν σκοτεινῶν Δυνάμεων, Ἕνα Σχέδιον ἀφανισμοῦ τοῦ Ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας.

Εἴθε ὁ Ἅγιος Ἐλευθέριος, τό ἄριστον αὐτό Πρότυπον τῆς ἁγιότητος, νά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό τούς ἐχθρούς τῆς Πατρίδος μας, κρυφούς καί φανερούς. 
Εἴθε νά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό ὅλους αὐτούς πού καπηλεύονται τά ὅσια καί ἱερά τῆς Πατρίδος μας καί βεβηλώνουν τίς Ἀξίες καί τά Ἰδανικά τῆς ρωμιοσύνης.

Εἴθε νά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό τούς ἀλαζόνες, από τούς ἀνθρώπους, πού βρίσκονται μακράν τοῦ Θεοῦ, ἀπό τούς κατεφθαρμένους τόν νοῦν, πού μᾶς ἐξαπατοῦν καί ἀλύπητα μᾶς θλίβουν καί, χωρίς ντροπή, ἀποπροσανατολίζουν τά παιδιά μας καί τά ὁδηγοῦν στήν ἀπόγνωσι.

Εἴθε ὁ Κύριος μας, διά τῶν πρεσβειῶν τοῦ Ἁγίου Ἐλευθερίου, νά βοηθήσῃ τά Παιδιά μας νά βροῦν τό δρόμο τους, νά ἀνοίξουν τήν καρδιά τους στό Χριστό καί τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του, νά μήν παρασύρονται ἀπό ἀθέους ψευτοδιδασκάλους καί ψευτοπροφῆτες, ἀλλά νά ἀκολουθοῦν στή ζωή τους, ὅπως ὁ Ἅγιος Ἐλευθέριος, τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ, ὑμνοῦντες καί εὐλογοῦντες τόν Θεόν. Ἀμήν.

«Ὁ θαυματουργός κἄν τέθνηκε Σπυρίδων,

τοῦ θαυματουργεῖν οὐκ ἔληξεν εἰσέτι»

Ὁ Ἅγιος Σπυρίδων, ὀ Θεοφόρος αὐτός Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ μεγάλος προστάτης, ὄχι μόνον τῶν Κερκυραίων, ἀλλά ὅλων τῶν πιστῶν, ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἦταν Κύπριος.

Πίστεψε καί λάτρεψε τό Χριστό καί ἀφοσιώθηκε στή «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» λατρεία τοῦ Θεοῦ. Ὑπῆρξε ἁπλός, «πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ», γνήσιος μιμητής τοῦ Χριστοῦ, ἔγινε ἀρχικά ποιμένας προβάτων. Ἦταν ἔγγαμος καί ἀπό τό γάμο του ἀπέκτησε μιά κόρη, τήν Εἰρήνη. Μετά τήν κοίμησι τῆς συζύγου του, ἀξιώθηκε, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ καί ἔγινε Ποιμένας λογικῶν προβάτων. Τιμήθηκε γιά τήν ἁγιότητά του καί χειροτονήθηκε  ἐπίσκοπος Τριμυθοῦντος. Γεμᾶτος ἀρετές ὁ Ἅγιος, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ θεράπευε ἀνίατες ἀρρώστιες. Ἔκανε δέ τόσα θαύματα, ὥστε ὠνομάσθηκε «Θαυματουργός». Ἀναπαύθηκε ἐν Κυρίῳ γύρω στά 350 μ.Χ. ἀφήνοντας στήν Πατρίδα του ὁλοζώντανο τό ἱερό λείψανό του καί δέν ἔπαυσε νά θαυματουργῇ καί μετά τήν Κοίμησί του, ἀμέτρητα εἶναι τά θαύματά του.

Ἀναφέρω ἐνδεικτικά  μόνον μερικά.
Ὡς Ἐπίσκοπος Τριμυθοῦντος  ἔλαβε μέρος στήν πρώτη Οἰκουμενική Σύνοδο στή Νίκαια καί αὐτός
Καί μόνον αὐτός ὁ ὀλιγογράμματος, σέ ἀντίθεσι μέ τούς ἄλλους σοφούς Ἱεράρχες, μέ τή Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού εἶχε μέσα του ἀπεστόμωσε καί
κατεντρόπιασε  τόν Ἄρειον καί τούς Ἀρειανούς, πού καμάρωναν, γιά τή σοφία τους, καί διετράνωσε τήν Πίστιν εἰς τήν Ἁγίαν Τριάδα.
Κάποια φίλη τῆς κόρης του εἶχε ἐμπιστευθῇ στήν Εἰρήνη τά κοσμήματά της.
Μετά τήν κοίμησι τῆς Εἰρήνης, ἦλθε στόν Ἅγιο καί τόν παρεκάλεσε νά τῆς ἐπιστραφοῦν. Ὁ ἅγιος ὅμως δέν γνώριζε, ποῦ τά εἶχε κρύψῃ. Καί εἶπε στή φίλη τῆς κόρης του. Ἔλα παιδί μου, νά πᾶμε νά τήν ρωτήσουμε νά μᾶς πῇ, πού τά ἔκρυψε. Καί πράγματι πῆγαν στόν τάφο καί τή ρώτησε ὁ Ἅγιος·  Εἰρήνη, ποῦ ἐφύλαξες τά κοσμήματα τῆς φίλης σου; Καί ἡ κόρη τοῦ ὑπέδειξε τόν τόπον καί μπόρεσε νά τά ἐπιστρέψῃ.

Κάποτε τόν ἐπεσκέφθη κάποιος καί τοῦ ζήτησε τή βοήθειά του.  Ὁ ἅγιος ὅμως δέν εἶχε χρήματα νά τοῦ δώσῃ. Βγῆκε μαζί του στόν κῆπο καί εἶδε ἕνα φίδι, τό πῆρε στά χέρια του καί τό μετέβαλε εἰς χρυσόν. Τό Παρέδωσε στό πτωχό νά τό δώσῃ ἐνέχυρον, μέχρις ὅτου μπορέσῃ νά ἐξοφλήσῃ τό χρέος του, μέ τήν ἐντολήν νά τό ἐπιστρέψῃ μετά τήν ἐξόφλησι τοῦ χρέους. Καί ἀφοῦ τό ἐπέστρεψε πάλιν ὁ ἅγιος ἐπέστρεψε ζωντανό τό φίδι στή θέσι του. καί πολλά ἄλλα θαύματα ἔκαμε ἐν ζωῇ.

Στά μέσα τοῦ Ζ΄ αἰῶνος μετεκομίσθη τό ἱερό του

Λείψανο στήν Κωνσταντινούπολι. Καί λίγο πρίν ἀπό

τήν ἅλωσι(29^η Μαῒου 1453) ἕνας ἱερεύς π. Γεώργιος Καλοχαιρέτης τό μετέφερε στήν Κέρκυρα, ὅπου ἐκεῖ δέν ἔπαυσε ὁ Ἅγιος νά θαυματουργῇ καί κάθε πιστός, μπορεῖ νά μελετήσῃ τά ἀναρίθμητα, καθημερινά, Θαύματα τοῦ Ἁγίου μας. Ὁ χῶρος καί ὁ χρόνος ἐδῶ δέν ἐπαρκεῖ νά διηγηθοῦμε τά θαύματά του. Πράγματι εἶναι «θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ. Εὐλογητός ὁ Θεός» (Ψαλμ.67,36). Πολύ παρήγορο καί τρανό παράδειγμα, ὁ Ἅγιος μας. Διότι «ὁ Θαυματουργός  κἄν τέθνηκε Σπυρίδων, τοῦ θαυματουργεῖν οὐκ ἔληξεν εἰσέτι».

Ὅσοι πιστοί, ἄν, ταπεινά, προσέλθουμε μέ πίστι καί χωρίς ἀμφιβολίες,  καί τόν παρακαλέσουμε  θερμά, σίγουρα, θά ἀποκριθῇ θετικά, ὁ Ἅγιος, στίς προσευχές μας. Εἷναι ἁπλός, πρᾷος καί ταπεινός καί στοργικός Πατέρας ὁ Ἅγιός μας.

Ἄς τόν παρακαλέσουμε, λοιπόν νά θεραπεύση, μέ τή Χάρι του, τίς ἀρρώστιες καί νά μᾶς στερεώςῃ εἰς τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν. Καί ἄς τόν εὐχαριστήσουμε ψάλλοντες τό Ἀπολυτίκιον τῆς Ἑορτῆς του:

«Τῆς Συνόδου τῆς πρώτης ἀνεδείχθης ὑπέρμαχος,

καί θαυματουργός θεοφόρε, Σπυρίδων Πατήρ ἡμῶν· διό νεκρᾷ  σύ ἐν τάφῳ προσφωνεῖς καί ὄφιν εἰς χρυσοῦν μετέβαλες· καί ἐν τῷ μέλπειν τάς ἁγίας σου εὐχάς, Ἀγγέλους ἔσχες συλλειτουργοῦντας σοι Ἱερώτατε. Δόξα τῷ σέ δοξάσαντι Χριστῷ· δοξα τῷ σέ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διά σου πᾶσιν ἰάματα».