Η ΣΥΓΚΥΠΤΟΥΣΑ

ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗΣ

Δέκα καί ὀκτώ  χρόνια ὑπέφερε εἶχε πνεῦμα ἀσθενείας, ἡ συγκύπτουσα. Τήν ἔδεσε ὁ Σατανᾶς μέ τήν ἀρρώστια αὐτή. Ἧταν σκυμμένη διαρκῶς, μέ κυρτωμένο τό σῶμα καί δέν μποροῦσε καθόλου νά σηκώσῃ ὄρθιο τό κεφάλι. Δέν ἀγανάκτησε, δέν γόγγυσε, δέν παραπονέθηκε. Μόνο πίστευε καί ὑπέμενε καρτερικά. Κυρίως δέν παρέλειπε νά ἐκκλησιάζεται κανονικά. Ἡ μόνη της παρηγοριά ἦταν ἡ Προσευχή καί ἀκρόασις  καί μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Εἶχε τήν ἐλπίδα της στό Θεό.

Ὁ ἀρχισυνάγωγος τήν παρακολουθοῦσε δεκαοκτώ χρόνια συγκύπτουσα, χωρίς νά  μπορῇ νά τή βοηθήσῃ. Δέν μποροῦσε ἤ δέν ἐνδιαφερόταν;

Ὑποδειγματική ἦταν ἡ πίστις καί ἡ ἀγάπη της στό Θεό, πρᾶγμα, πού φαίνεται ἀπό τόν τακτικό της ἐκκλησιασμό καί, καλόν εἶναι νά προσέχουν τό παράδειγμά της ὅσοι ἀγανακτοῦν, μέ τό παραμικρό πάθημά τους, ἐξ αἰτίας των ἁμαρτιῶν τους, καί ὅσοι παραλείπουν νά ἐκκλησιάζωνται, μέ «προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις».

Καί ὀφείλω νά τονίσω ἐδῶ ὅτι «ἐτάζων καρδίας καί νεφρούς», ὁ Θεός, βλέπει στήν καρδιά μας καί βραβεύει τήν Πίστι, τήν Ὑπομονή μας καί ὄχι μόνο, ἀλλά ἔρχεται κοντά μας, ἁπαλύνει τόν πόνο μας, καί θεραπεύει τίς ἀρρώστιες μας.

Αὐτό συνέβη καί στήν περίπτωσι τῆς συγκυπτούσης. Ἧλθε στή Συναγωγή καί «ἰδών αὐτήν ὁ Ἰησοῦς, ὁ «πανακής ἰατρός», ὁ Θεραπευτής, τῆς φώναξε καί τῆς εἶπε: «Γυναίκα, ἀπαλλάσσεσαι ἀπό τήν ἀρρώστια σου». Ἔβαλε πάνω της τά ἄχραντα χέρια Του καί ἀμέσως ἐκείνη ἀνορθώθηκε καί ἐδόξαζε τόν Θεόν(Λουκ. ιγ΄ 10-17).

Εἶδε ὁ ἀρχισυνάγωγος τή θεραπεία της καί, ὄχι μόνον, ὁ ὑποκριτής δέν χάρηκε, πού τό πνευματικό του αὐτό παιδί θεραπεύθηκε, ἔπαυσε νά ὑποφέρῃ, ἀλλά καί ἀγανάκτησε ἐναντίον της καί κυρίως ἐναντίον τοῦ Θεραπευτοῦ, διότι τήν θεράπευσε τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου. Καί ἀπευθυνόμενος, χωρίς ντροπή, στό ἀκροατήριόν του εἶπε: -Ὑπάρχουν ἕξι μέρες, πού ἐπιτρέπεται νά ἐργάζεται κανείς, μέσα σ’ αὐτές νά ἔρχεσθε καί νά θεραπεύεστε, καί ὄχι τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου-Τί ὑποκρισία, Θεέ μου!  Πῶς μᾶς ἀνέχεσαι, Φιλάνθρωπε Κύριε...

Ὁ Κύριος καυτηριάζει τήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία καί τήν «ἐσχηματισμένην εὐσέβειαν».

Θέλει νά φέρῃ σέ συναίσθησι καί νά σώση καί αὐτόν τόν Ὑποκριτή, τό Φαρισαῖο, τόν ἀρχισυνάγωγο καί ἀμέσως τοῦ ἀπάντησε στήν ἄστοχη  καί ἀψυχολόγητη συμπεριφορά του καί τοῦ εἶπε: «Ὑποκριτά, ὁ καθένας ἀπό σᾶς τούς ὑποκριτές, δέν λύνει τό βόδι του καί τό γάϊδαρό του ἀπό τό παχνί τό Σάββατο καί πάει νά τά ποτίσῃ; Ἀσφαλῶς καί τά λύνει καί τά ποτίζει. Καί αὐτή ἡ δυστυχισμένη γυναίκα, πού εἶναι ἀπόγονος τοῦ Ἀβραάμ, παιδί τοῦ Θεοῦ, και τήν ὁποίαν ἔδεσε ὁ Σατανᾶς δεκαοκτώ χρόνια, δέν ἔπρεπε νά λυθῇ ἀπό αὐτά τά δεσμά τό Σάββατο;»

Μέ τά λόγια Του αὐτά ντροπιάσθηκαν οἱ ψεῦτες καί οἱ ὐποκριτές ἀντίπαλοί Του καί ὅλος ὁ κόσμος χαιρόταν μέ ὅλα τά θαυμαστά λόγια καί ἔργα, πού ἔκανε ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς.

Δυστυχῶς ζοῦμε σέ ἕνα κόσμο Ψευτιᾶς καί Ὑποκρισίας. Χάσαμε τήν οὐσία καί δίνουμε μάχες γιά τά τυπικά. Ὁ Χριστός ὅμως ἦλθε νά μᾶς λυτρώσῃ καί νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τό Βόρβορο τῆς Ψευτιᾶς καί τῆς Ὑποκρισία, νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τό βυθό τῆς Παραφροσύνης, Καί μᾶς πλησιάζει μέ τρυφερότητα καί στοργή καί μᾶς ἀποκαλύπτει τή ΛΥΤΡΩΤΙΚΗ ΤΟΥ ΑΛΗΘΕΙΑ. Ἧλθε καί μᾶς ἀνεβάζει στό ὕψος τῆς δικῆς Του Ἀγάπης. Καί μᾶς διδάσκει πῶς, πραγματικά, ἁγιάζεται ἡ Ἡμέρα τοῦ Κυρίου, τό Σάββατο, ἡ Κυριακή καί ἡ κάθε μέρα. Μᾶς διδάσκει τό· Πῶς εὐαρεστεῖται ὁ Θεός, ὄχι μόνον μέ τόν πανάγιο λόγο Του, ἀλλά κυρίως μᾶς διδάσκει μέ τό παράδειγμά του. Εἷναι «τύπος καί ὑπογραμμός ἐν πᾶσι». Εἶναι φωτεινό  παράδειγμα σέ ὅλους ἐμᾶς, καί σέ ὅλα.

Ὁ Ἰησοῦς, χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας», «διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ διδάσκων τό

Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ» καί μᾶς καλεῖ νά ἀκολουθήσουμε τό παράδειγμά Του. Μόνον ἔτσι, μέ τή γνήσια ἀγάπη μας, μέ εὐεργεσίες ἁγιάζεται ἡ Ἡμέρα τοῦ κυρίου καί εὐαρεστεῖται ὁ Θεός καί ὄχι «μέ κεριά καί λιβάνια». Καί ὅπως λέγει ὁ ἐθνικός μας ποιητής Κ.Παλαμᾶς:

«Ὁ Χριστός θέλει νά καίγωνται γι’ αὐτόν καρδιές καί ὄχι κεριά καί μέ σταυρούς κανείς δέν τόν λατρεύει καί γονατίσματα βαριά. Γιατί λατρεύει τό Χριστό, ὅποιος  δίνει γιά τήν Πατρίδα τή ζωή, ὅποιος τόν γυμνωμένο κρυφοντύνει καί τόν πτωχό τόν ἐλεῖ, ὅποιος τήν ἀδικία κεραυνώνει, κι’ ἁγνό τό μέτωπο κρατεῖ κι’ ἔχει Θεό τήν Καλωσύνη μόνη, κι’ ἔχει Θεό τήν Ἀρετή».

Κι’ ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί γνωρίζουμε ὅτι ἐνσάρκωσις τῆς Ἀγάπης καί πάσης Ἀρετῆς εἶναι ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ. Καί ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ νἀ ἀφήσουμε τίς Ψευτιές καί τίς ὑποκρισίες καί γενικά τήν ἐσχηματισμένη εὐσέβεια, νά ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια Του καί νά ἁγιάζουμε τίς ἡμέρες, πού μᾶς χαρίζει ὀ Κύριος, μέ τήν ἐσταυρωμένη Ἀγάπη Του, θεραπεύοντας πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ. Ὅπως Ἐκεῖνος, ἔτσι κι' ἐμεῖς ὀφείλουμε νά περιπατοῦμε ἐν ἀγάπῃ.

Εἴθε νά μᾶς ἀξιώσῃ ὁ Κύριος  νά κάνουμε «Πρᾶξι» τήν ἀγάπη Του καί, ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ, λόγῳ καί ἔργῳ, νά Τόν δοξάζουμε σύν τῷ πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Διότι Σ’ Αὐτόν καί μόνον Σ' Αὐτόν  ἀνήκει ἡ τιμή καί ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.