ΤΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΜΕ,ΩΣ ΔΩΡΟΝ,

ΣΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ;

 «Τί σοι προσενέγκωμεν Χριστέ, ὅτι ὤφθης ἐπί γῆς

ὡς ἄνθρωπος δι’ ἡμᾶς; Ἕκαστον γάρ  τῶν ὑπό σοῦ

γενομένων κτισμάτων, τήν εὐχαριστίαν σοι προσάγει· οἱ Ἄγγελοι, τόν ὕμνον· οἱ οὐρανοί τόν Ἀστέρα· οἱ Μάγοι, τά δῶρα· οἱ Ποιμένες, τό θαῦμα· ἡ γῆ, τό Σπήλαιον· ἡ ἔρημος, τήν Φάτνην· ἡμεῖς δέ, Μητέρα Παρθένον. Ὁ πρό αἰώνων Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς»                                                                     (Τροπάριον τοῦ Ἑσπερινοῦ).

Χριστέ μου, πολυεύσπλαγχνε, μεγάλο καί ἀνεξιχνίαστο εἶναι  τό Ἔλεός Σου! Πράγματι μέγα

εἶναι τό τῆς εὐσεβείας μυστήριον! Ἀφήνεις τό Θεϊκό Σου Θρόνο καί ἔρχεσαι ἐδῶ, σέ μᾶς, σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, «ἐν γῇ ἐρήμῳ καί ἀβάτῳ καί ἀνύδρῳ», γιά χάρι μας. Σύ, ὁ τέλειος Θεός, γίνεσαι τέλειος, χωρίς τήν ἁμαρτία, ἄνθρωπος... Δέν τό χωράει ὁ νοῦς μου... Ἐπισκέπτεσαι τήν ἀθλιότητά μας.

Βλέπεις, Πανάγαθε, τό μέγεθος τῆς Ἀφροσύνης μας, γνωρίζεις πώς, μέ τή θέλησί μας, παραμένουμε κατάκοιτοι «ἐν Χώρᾳ καί Σκιᾷ θανάτου» καί πώς, μέ λυσσώδη μανία, παραβαίνουμε τίς πανάγιες Ἐντολές Σου καί ὁδεύουμε ὁλοταχῶς πρός τήν ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὀδύνης, κι' ἀκόμη μᾶς ἀνέχεσαι; Διαπιστώνεις ὅτι ἀρνούμαστε Ἐσένα, τόν Πάνσοφον καί πανάγαθον Δημιουργόν καί Εὐεργέτην καί ὅτι λατρεύουμε τό Βόρβορο, τό Διάβολο, τό Μαμωνᾶ, τό Χρῆμα καί βυθιζόμαστε ὅλο καί περισσότερο στό ἔρεβος, στό βυθό τοῦ ᾏδου, στήν ἔσχατη φαυλότητα καί δέν μᾶς ἀπορρίπτεις, Μακρόθυμε; Ποιός μπορεῖ νά ἐξιχνιάσῃ τά Ἐλέη Σου, Κύριε; Παρά ὅλα τά παράνομα καμώματά μας, παρόλην τήν ἀναισχυντίαν μας, δέν γυρίζεις πίσω. καταδέχεσαι καί ἔρχεσαι κοντά μας, Ἥλιε τῆς Δικαιοσύνης, Κύριέ μου Ιησοῦ, μέ ἄπειρη ἀγάπη, γιά νά σπογγίσῃς τά δάκρυά μας, νά ἁπαλύνῃς τόν πόνο μας, νά πλύνῃς, νά καθαρίσῃς καί νά γιατρέψῃς τίς πληγές μας, νά φωτίσῃς τά σκοτάδια μας νά μᾶς ἀνασύρῃς ἀπό τήν «ἰλύν  βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ καί νά μᾶς ὁδηγήσῃς εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «εἰς ζωῆς πηγάς ὑδάτων». Ἔρχεσαι ἀθόρυβα, ταπεινά, «ὡς αὔρα λεπτή» καί ζητεῖς κατάλυμα στήν ψυχή τοῦ κάθε παραστρατημένου, ἁμαρτωλοῦ κι’ ἐλεεινοῦ ἀνθρώπου... Συγχώρεσέ με, Κύριε, δέν καταλαβαίνω, ὁ ἄθλιος ἐγώ τό  Ὕψος τῶν Θαυμασίων Σου. Σύ ὁ πάντων Ἐπέκεινα καί ὁ Πανταχοῦ Παρών ἔρχεσαι στούς δικούς Σου καί δέν Σέ δέχονται. Δέν βρίσκεται τόπος γιά Σένα, τόν Ὕψιστον. Καί ὅμως Ἐσύ, πολυέλεε, καταδέχεσαι καί γιεννιέσαι σέ ἕνα παγωμένο ὑγρό, Σπήλαιο, στή Βηθλεέμ, καί ἀνακλίνεσαι Πανάγιε τῶν ὅλων Βασιλιά, Κύριε τῆς Δόξης, σέ μιά φάτνη φτωχική καί νά σέ θερμαίνουν τά χνῶτα τῶν  ἀλόγων ζώων... Ἄφατη εἶναι ἡ συγκατάβασί Σου Κύριε!... ξεπερνάει τή νοητική μας ἱκανότητα...

Κύριε, Σύ ὁ Βασιλιᾶς τῶν βασιλιάδων καί Κύριος τῶν κυρίων δέν βρίσκεις κατάλυμα!...Ἰησοῦ μου, χαρά μου!

«Αἱ ἀλώπεκες φωλεούς ἔχουσι καί τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ κατασκηνώσεις. ὁ δέ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἔχει ποῦ τήν κεφαλήν κλίνῃ...» (Ματθ. 8, 20).

Πανάχραντε, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ σέ βλέπω, νοερά, νά ἔρχεσαι κοντά μας, ἐνῷ δέν τό ἀξίζουμε, ἐμμένοντες τῇ φαύλῃ συνηθείᾳ.  Σέ βλέπω νά στέκεσαι μπροστά στόν κάθε ἐξαθλιωμένο καί ἁμαρτωλό, νά κρούῃς τή θύρα καί, καρτερικά, νά περιμένῃς, μέ μεγάλη ὑπομονή, Μακρόθυμε, νά ἀκούσουμε τή φωνή Σου καί νά Σοῦ ἀνοίξουμε τή Θύρα...  Μᾶς βεβαιώνεις ὅτι θά κατασκηνώσῃς ἐντός μας. Σύ, μεγαλοδύναμε, πού ἔχεις Θρόνο τόν Οὐρανό καί ὑποπόδιον τήν γῆν, μᾶς βεβαιώνεις ὅτι, ἄν ἀκούσουμε τή φωνή σου καί ἀνοίξουμε Σέ Σένα τήν καρδιά μας, θά κατασκηνώσῃς σ’ αὐτήν καί θά δειπνήσῃς μαζί μας καί μεῖς μαζί Σου (Ἀποκ. γ΄20). Δόξα τῇ μακροθυμίᾳ Σου, Κύριε, δόξα σοι! 

Κύριέ μου, μέ μεγάλη πικρία, παρατηρῶ, ἀπορῶ καί θαυμάζω, μέ τήν ὑπομονή Σου.  Συνεχίζεις νά κρούεις τή Θύρα τῆς ψυχῆς μας καί περιμένεις... ἄπειρη εἶναι ἡ Ἀγάπη  Σου, ἀμέτρητον τό Ἔλεός Σου, Θεέ μου!...

Περιμένεις, κι' ἐμεῖς οἱ ἐλεεινοί, οἱ πτωχοί καί γυμνοί καί τυφλοί, συνεχίζουμε νά κωφεύουμε στήν πρόσκλησι τῆς ἀγάπης Σου καί Σέ ἀφήνουμε νά περιμένῃς στήν παγωνιά τῆς ἐρημιᾶς, ἔξω ἀπό τήν ἄχαρη ψυχή μας. Δέν ἀναγνωρίζουμε τή θεϊκή Σου συγκατάβασι, λυπήσου μας Θεέ μου. Μᾶς βεβαιώνεις, πώς ἐκεῖνοι, πού θά σέ δεχθοῦν καί θά πιστέψουν στό Ὄνομά Σου, σ’ αὐτούς θά «δώσῃς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι». Μᾶς βεβαιώνεις ὅτι θά γίνῃ ἡ ψυχή μας κατοικητήριον καί Θρόνος Θεοῦ. Καί μεῖς δέν θέλουμε νά ἀκούσουμε τό Εὐαγγέλιον αὐτό τῆς Ἀγάπης Σου.  Μισοῦμε τό Φῶς, γιατί εἶναι φαῦλα τά ἔργα μας, καί δέν μετανοοῦμε. Θεέ μου, πολυεύσπλαγχνε, μή μᾶς ξεσινερισθῇς... Σπλαγχνίσου μας, Φιλάνθρωπε. Ἔλεος σοῦ ζητῶ. Συγχώρησε  τήν πώρωσι καί τήν ἀλόγιστη ἀμετανοησία μας...

Ὁ ἱερός ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας προβάλλει τό εὔλογο ἐρώτημα: «Τί νά Σοῦ προσφέρουμε, ὡς δῶρον, Χριστέ , πού καταδέχεσαι καί φανερώνεσαι στή γῆ ὡς ἄνθρωπος, γιά μᾶς;

Καί δίκαια διαπιστώνει ὅτι κάθε ἕνα ἀπό τά δημιουργήματά Σου, Κύριέ μου, σοῦ προσφέρει τήν Εὐχαριστίαν.

Καί συνεχίζει ὁ ὑμνῳδος καί λέγει ὅτι «οἱ Ἄγγελοι σοῦ προσφέρουν τόν ὕμνον· οἱ οὐρανοί τόν Ἀστέρα· οἱ Μάγοι, τά  δῶρα χρυσόν καί λίβανον καί σμύρναν· οἱ Ποιμένες, τό θαῦμα, ἡ γῆ σοῦ προσφέρει τό Σπήλαιον· ἡ ἔρημος, σοῦ προσφέρει τήν φτωχική Φάτνην· κι’ ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, (παρηγορεῖται ὁ ἅγιος  ὑμνῳδός) καί λέγει   ὅτι  σοῦ προσφέρουμε Μητέρα Παρθένον». Ἡ ἀλήθεια ὅμως εἶναι ὅτι  Ἡ Μητέρα, ἡ Παρθένος εἶναι δῶρον τοῦ Θεοῦ-Πατρός  εἰς τήν πεσοῦσαν ἀνθρωπότητα, ἐπειδή εὐδόκησε νά λυτρώσῃ τό Γένος τῶν ἀνθρώπων διά σοῦ, πανάγιε Ἰησοῦ, Χριστέ μου.

Ἐμεῖς, δυστυχῶς, ὄχι μόνον δῶρον δέν Σοῦ προσφέρουμε, ὄχι μόνον δέν σοῦ προσφέρουμε κατάλυμα, ἀλλά  ἀρνούμαστε Ἐσένα τόν Ἀληθινόν Μεσσίαν καί περιμένουμε τόν Ψεύτικο Μεσσία, τόν ἀντίχριστο,  τόν Ἡρώδη, τόν Καίσαρα, τόν Σατανᾶ καί καθημερινά σέ προδίδουμε «ἀντί τριάκοντα ἀργυρίων» καί Σοῦ  ἑτοιμάζουμε ἕνα θεόρατο Σταυρό.

Αὐτή τήν τραγική πραγματικότητα ζῶ, Κύριέ μου Ἰησοῦ,  καθημερινά καί  νυχθημερόν δακρύζω...

Πότε θά ἀνανήψουμε, Χριστέ μου; Πότε θά ἀκούσουμε  τή λυτρωτική φωνή Σου; Πότε θά νοιώσουμε τήν ἀνάγκην τῆς ζωντανῆς Σου παρουσίας στή ζωή μας; Πότε θά ἀνοίξουμε τήν καρδιά Σέ Σένα, τόν Λυτρωτή; Πότε θά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Σου;

Πότε θά  καθαρίσουμε τήν καρδιά μας καί θά ἑτοιμάσουμε τή ψυχή μας, νά γεννηθῇς μέσα Σύ, Κύριε, πού εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας;

Πῶς θά μπορέσουμε νά σωθοῦμε, ἄν δέν μᾶς ἐλεήσῃς καί δέν μᾶς βοηθήσῃς Ἐσύ, ὁ Πάνσοφος καί Ἐλεήμων, πού γεννήθηκες καί σταυρώθηκες γιά μᾶς;

Γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, εἰσέρχομαι στό Σπήλαιο καί γονατίζω ταπεινά καί ἐξουθενωμένος   μπροστά στή φτωχική Σου φάτνη καί τό μόνον, πού ἔχω νά Σοῦ προσφέρω, ὡς δῶρον, Θεέ μου, εἶναι οἱ ἁμαρτίες μου. Δέξου, Κύριε, τήν εἰλικρινῆ μετάνοια μου, καί γίνε ΕΛΕΟΣ. «Ὁ πρό αἰώνων Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς».
Δέξου τήν πενιχρά μου δέησι καί ἐλέησον ἐμέ καί τόν κόσμον Σου, ὡς μόνος ἀγαθός , Φιλάνθρωπος καί Ἐλεήμων Θεός. Καί ἀξίωσε ὅλους  ἐμᾶς, τούς ἀναξίους δούλους Σου, νά Σέ δοξάζουμε, Κύριέ μου Ἰησοῦ, μέ ὅλη τήν δύναμι τῆς ψυχῆς μας, καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς ἀπεράντους αἰῶνας. Ἀμήν.