ΤΕΘΝΗΚΑΣΙ ΚΑΙ ΘΝΗΣΚΟΥΝ

ΟΙ ΖΗΤΟΥΝΤΕΣ ΤΗΝ ΨΥΧΗΝ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ»

Ὁ Πάνσοφος Δημιουργός τοῦ Σύμπαντος, ὁ Πάντων Ἐπέκεινα καί Πανταχοῦ Παρών, ὁ Πανάγαθος καί Παντοδύναμος, ὡς ἄπειρη Ἀγάπη, εὐσπλαγχνίζεται τά πλάσματά Του καί δέν μᾶς ἀφήνει βυθισμένους εἰς τήν «ἰλύν βυθοῦ» ἔρχεται καί μᾶς ἀνασύρει ἀπό «τό βυθό τοῦ ᾏδου» στόν ὁποῖον μᾶς ὡδήγησε ἡ παρακοή τῆς Ἐντολῆς Του.

Ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι ἡ κακή Χρῆσι τοῦ Νοῦ καί τῆς Ἐλευθερίας μας, ἡ Παρακοή στό Νόμο τοῦ Θεοῦ, μᾶς ὡδήγησε σ’ αὐτήν τήν ἀθλιότητα, σ’ αὐτήν τήν Ὁδύνη, πού ζοῦμε. Διότι, πραγματικά, δέν περιγράφεται ἡ κατάντια μας. Ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας, εἶναι

Πικρό καί τό νερό πού πίνουμε

Καί τό ψωμί, πού τρῶμε.

«ἐσθίομεν ἄρτον Ὀδύνης».

Ὁ Πολυεύσπλαγνος  Θεός ὅμως, ὡς στοργικός Πατέρας, δέν μᾶς ἐγκαταλείπει. «Θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»(Α΄Τιμόθ.β΄4). «Τόσο πολύ μᾶς ἀγάπησε, ὥστε παρέδωκεν εἰς θάνατον, τόν μονάκριβον Υἱόν Του, γιά νά σωθῇ, καί νά μή χαθῇ, κάθε ἕνας πού πιστεύει εἰς Αὐτόν, ἀλλά νά ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄ 16). Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος. Ἔρχεται κοντά μας, ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς. Ἀνατέλει ὀ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου. Φωτίζει τά σκοτάδια μας τό Φῶς το ἀληθινόν,  καί  ζητεῖ νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας, νά βασιλεύσῃ μέσα μας ἡ Ἁγάπη, ὥστε νά γίνῃ ἡ ψυχή καί ἡ ζωή μας Παράδεισος.

Μᾶς καλεῖ κοντά Του, κι’ ἐμεῖς;...

Ἐμεῖς, δυστυχῶς,  οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι, ὄχι μόνον δέν δεχόμαστε τό ἀληθινόν Φῶς, ἀλλά, ἀντίθετα,  μισοῦμε τό Φῶς, γιατί εἶναι φαῦλα, σκοτεινά τά ἔργα μας καί, ἐνῶ ἔχουμε πάρει τή ζωή μας λάθος, ἐμμένουμε στό Κακό, δέν μετανοῦμε, ἀλλά συνεχίζουμε νά προσκυνοῦμε τό Διάβολο, τό Σατανᾶ, τό Χρῆμα. Συνεχίζουμε τά ἔργα τοῦ σκότους. Προσκυνοῦμε τά εἴδωλα τά χρυσᾶ καί τά ἀργυρά καί τά πήλινα, τά ἄψυχα καί νεκρά. Συνεχίζουμε νά ἀδικοπραγοῦμε.  Καί ὄχι μόνον δέν μετανοῦμε, ἀλλά μισοῦμε καί πολεμοῦμε τό Φῶς. Πολεμοῦμε τόν Χριστόν καί τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του.

Εἴμαστε τόσον ἀνόητοι, ὥστε νά γινώμαστε θεομάχοι. Ἀντιστρατευόμαστε τήν προαιώνιον Βουλήν τοῦ Θεοῦ, νομίζοντας πώς θά μπορέσουμε νά ἀνατρέψουμε τό Θέλημά Του.

Ἡ Ἱστορία ὅμως μᾶς διδάσκει ὅτι εἶναι ἀπολύτως ἀδύνατον καί ὅλως ἀνόητον τό τόλμημα τοῦ κάθε

ἀνεγκέφαλου, τοῦ μωροῦ καί ἄφρονος Ἡρώδη.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι καμμιά δύναμις δέν μπορεῖ νά ἀνατρέψῃ τίς προαιώνιες Βουλές τοῦ Θεοῦ , γιά τή σωτηρία μας. «Τεθνήκασι καί θνήσκουν οἱ ζητοῦντες τήν ψυχήν τοῦ Παιδίου».

Τό Παιδίον, ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι «τό Α καί τό Ω, ἡ Ἀρχή καί το Τέλος, ὁ Πρῶτος καί ὁ Ἔσχατος, ὁ Ὤν καί ὁ Ἦν καί ὁ Ἐρχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ».

Ὁ Ἱησοῦς «ἐξῆλθεν νικῶν καί ἵνα νικήσῃ». Ὅποιος τολμήσῃ νά ἔλθῃ σέ ἀντίθεσι μέ τό ἔργον τῆς Σωτηρίας καί νά πολεμήσῃ τό Χριστό καί τήν Ἐκκλησίαν Του, «σκληρόν πρός κέντρα λακτίζειν». Τό «Παιδίον», το ἄκακον Ἀρνίον εἶναι ὁ αἰώνιος Νικητής, ὁ Θριαμβευτής, πάνω στό Κακόν καί τήν ἁμαρτίαν. Ὅσοι τολμοῦν νά ἀντιστρατευθοῦν στό ἔργον Του κονιορτοποιοῦνται. Ὅλοι ἐξαφανίζονται «ὡσεί χνοῦς ὅν ἐκρίπτει ὁ ἄνεμος ἀπό προσώπους τῆς γῆς». Διότι «τό Ἀρνίον νικήσει τούς πολεμίους, ὅτι Κύριος κυρίων ἐστί  καί Βασιλεύς βασιλέων» καί μαζί Του νικοῦν πάντοτε καί οἱ δικοί Του «κλητοί  καί ἐκλεκτοί καί πιστοί» (Ἀπόκ.ιζ΄14).

Εἶναι δέ καιρός, τά παιδιά τῆς Ἀφροσύνης, τά γεννήματα ἐχιδνῶν, τά βλαστήματα τοῦ Ἐγωϊσμοῦ, τῆς Ψευτιᾶς καί τῆς ὑποκρισίας, νά συνειδητιοποιήσουν, ὅτι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, Τέλειος Θεός ἔγινε καί Τέλειος ἄνθρωπος, ἐταπείνωσεν ἑαυτόν, γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ, γιά νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τό Θάνατο καί νά μᾶς ἐπανεισάγῃ εἰς τόν Παράδεισο, νά μᾶς συμφιλιώσῃ μέ τόν Θεόν καί ματαξύ μας. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο καί ὁ Οὐράνιος Πατέρας τόν Υἱόν Του καί ὡς ἄνθρωπον αὐτόν ὑπερύψωσε καί ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα, ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι αὐτοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καί ἐπιγείων καί καταχθονίων, καί πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι ΚΥΡΙΟΣ  ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΣ ΔΟΞΑΝ ΘΕΟΥ ΠΑΤΡΟΣ (Φιλιπ. β΄ 7-11).