«Ὁ θαυματουργός κἄν τέθνηκε Σπυρίδων,

τοῦ θαυματουργεῖν οὐκ ἔληξεν εἰσέτι»

Ὁ Ἅγιος Σπυρίδων, ὀ Θεοφόρος αὐτός Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ μεγάλος προστάτης, ὄχι μόνον τῶν Κερκυραίων, ἀλλά ὅλων τῶν πιστῶν, ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἦταν Κύπριος.

Πίστεψε καί λάτρεψε τό Χριστό καί ἀφοσιώθηκε στή «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» λατρεία τοῦ Θεοῦ. Ὑπῆρξε ἁπλός, «πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ», γνήσιος μιμητής τοῦ Χριστοῦ, ἔγινε ἀρχικά ποιμένας προβάτων. Ἦταν ἔγγαμος καί ἀπό τό γάμο του ἀπέκτησε μιά κόρη, τήν Εἰρήνη. Μετά τήν κοίμησι τῆς συζύγου του, ἀξιώθηκε, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ καί ἔγινε Ποιμένας λογικῶν προβάτων. Τιμήθηκε γιά τήν ἁγιότητά του καί χειροτονήθηκε  ἐπίσκοπος Τριμυθοῦντος. Γεμᾶτος ἀρετές ὁ Ἅγιος, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ θεράπευε ἀνίατες ἀρρώστιες. Ἔκανε δέ τόσα θαύματα, ὥστε ὠνομάσθηκε «Θαυματουργός». Ἀναπαύθηκε ἐν Κυρίῳ γύρω στά 350 μ.Χ. ἀφήνοντας στήν Πατρίδα του ὁλοζώντανο τό ἱερό λείψανό του καί δέν ἔπαυσε νά θαυματουργῇ καί μετά τήν Κοίμησί του, ἀμέτρητα εἶναι τά θαύματά του.

Ἀναφέρω ἐνδεικτικά  μόνον μερικά.
Ὡς Ἐπίσκοπος Τριμυθοῦντος  ἔλαβε μέρος στήν πρώτη Οἰκουμενική Σύνοδο στή Νίκαια καί αὐτός
Καί μόνον αὐτός ὁ ὀλιγογράμματος, σέ ἀντίθεσι μέ τούς ἄλλους σοφούς Ἱεράρχες, μέ τή Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού εἶχε μέσα του ἀπεστόμωσε καί
κατεντρόπιασε  τόν Ἄρειον καί τούς Ἀρειανούς, πού καμάρωναν, γιά τή σοφία τους, καί διετράνωσε τήν Πίστιν εἰς τήν Ἁγίαν Τριάδα.
Κάποια φίλη τῆς κόρης του εἶχε ἐμπιστευθῇ στήν Εἰρήνη τά κοσμήματά της.
Μετά τήν κοίμησι τῆς Εἰρήνης, ἦλθε στόν Ἅγιο καί τόν παρεκάλεσε νά τῆς ἐπιστραφοῦν. Ὁ ἅγιος ὅμως δέν γνώριζε, ποῦ τά εἶχε κρύψῃ. Καί εἶπε στή φίλη τῆς κόρης του. Ἔλα παιδί μου, νά πᾶμε νά τήν ρωτήσουμε νά μᾶς πῇ, πού τά ἔκρυψε. Καί πράγματι πῆγαν στόν τάφο καί τή ρώτησε ὁ Ἅγιος·  Εἰρήνη, ποῦ ἐφύλαξες τά κοσμήματα τῆς φίλης σου; Καί ἡ κόρη τοῦ ὑπέδειξε τόν τόπον καί μπόρεσε νά τά ἐπιστρέψῃ.

Κάποτε τόν ἐπεσκέφθη κάποιος καί τοῦ ζήτησε τή βοήθειά του.  Ὁ ἅγιος ὅμως δέν εἶχε χρήματα νά τοῦ δώσῃ. Βγῆκε μαζί του στόν κῆπο καί εἶδε ἕνα φίδι, τό πῆρε στά χέρια του καί τό μετέβαλε εἰς χρυσόν. Τό Παρέδωσε στό πτωχό νά τό δώσῃ ἐνέχυρον, μέχρις ὅτου μπορέσῃ νά ἐξοφλήσῃ τό χρέος του, μέ τήν ἐντολήν νά τό ἐπιστρέψῃ μετά τήν ἐξόφλησι τοῦ χρέους. Καί ἀφοῦ τό ἐπέστρεψε πάλιν ὁ ἅγιος ἐπέστρεψε ζωντανό τό φίδι στή θέσι του. καί πολλά ἄλλα θαύματα ἔκαμε ἐν ζωῇ.

Στά μέσα τοῦ Ζ΄ αἰῶνος μετεκομίσθη τό ἱερό του

Λείψανο στήν Κωνσταντινούπολι. Καί λίγο πρίν ἀπό

τήν ἅλωσι(29^η Μαῒου 1453) ἕνας ἱερεύς π. Γεώργιος Καλοχαιρέτης τό μετέφερε στήν Κέρκυρα, ὅπου ἐκεῖ δέν ἔπαυσε ὁ Ἅγιος νά θαυματουργῇ καί κάθε πιστός, μπορεῖ νά μελετήσῃ τά ἀναρίθμητα, καθημερινά, Θαύματα τοῦ Ἁγίου μας. Ὁ χῶρος καί ὁ χρόνος ἐδῶ δέν ἐπαρκεῖ νά διηγηθοῦμε τά θαύματά του. Πράγματι εἶναι «θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ. Εὐλογητός ὁ Θεός» (Ψαλμ.67,36). Πολύ παρήγορο καί τρανό παράδειγμα, ὁ Ἅγιος μας. Διότι «ὁ Θαυματουργός  κἄν τέθνηκε Σπυρίδων, τοῦ θαυματουργεῖν οὐκ ἔληξεν εἰσέτι».

Ὅσοι πιστοί, ἄν, ταπεινά, προσέλθουμε μέ πίστι καί χωρίς ἀμφιβολίες,  καί τόν παρακαλέσουμε  θερμά, σίγουρα, θά ἀποκριθῇ θετικά, ὁ Ἅγιος, στίς προσευχές μας. Εἷναι ἁπλός, πρᾷος καί ταπεινός καί στοργικός Πατέρας ὁ Ἅγιός μας.

Ἄς τόν παρακαλέσουμε, λοιπόν νά θεραπεύση, μέ τή Χάρι του, τίς ἀρρώστιες καί νά μᾶς στερεώςῃ εἰς τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν. Καί ἄς τόν εὐχαριστήσουμε ψάλλοντες τό Ἀπολυτίκιον τῆς Ἑορτῆς του:

«Τῆς Συνόδου τῆς πρώτης ἀνεδείχθης ὑπέρμαχος,

καί θαυματουργός θεοφόρε, Σπυρίδων Πατήρ ἡμῶν· διό νεκρᾷ  σύ ἐν τάφῳ προσφωνεῖς καί ὄφιν εἰς χρυσοῦν μετέβαλες· καί ἐν τῷ μέλπειν τάς ἁγίας σου εὐχάς, Ἀγγέλους ἔσχες συλλειτουργοῦντας σοι Ἱερώτατε. Δόξα τῷ σέ δοξάσαντι Χριστῷ· δοξα τῷ σέ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διά σου πᾶσιν ἰάματα».