ΒΑΣΙΣ,ΕΔΡΑ, ΒΑΘΡΟΝ ΤΩΝ ΑΡΕΤΩΝ

                    Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΙΣ, ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ Η ΑΓΑΠΗ.

«Πάτερ ἅγιε... δέν σέ παρακαλῶ νά πάρῃς  τούς μαθητάς μου ἀπό τόν κόσμον μαζί μου τώρα, ἀλλά νά τούς προφυλάξῃς, ἀπό τό πονηρόν, πού κυριαρχεῖ στόν κόσμον...Καί δέν σέ παρακαλῶ μόνον γι’ αὐτούς, ἀλλά καί δι’ ἐκείνους πού θά πιστέψουν σέ Μένα, μέ τό λόγο τους, μέ τό κήρυγμά τους καί μέ τή ζωή τους, γιά νά εἶναι ὅλοι ἑνωμένοι εἰς ἕνα, σάν μιά ψυχή, ὅπως Σύ, πατέρα, εἶσαι ἑνωμένος μέ Μένα καί ἐγώ μέ Σένα. Βοήθησέ τους νά εἶναι ἑνωμένοι μεταξύ τους καί μαζί μας: «ἵνα πάντες ἕν ὦσιν, καθώς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν σοί, ἵνα καί αὐτοί ἐν ἡμῖν ἕν ὦσιν...ἵνα ὦσιν ἕν καθώς ἡμεῖς ἕν ἐσμέν»(παρβλ. Ἰωάν. ιζ΄ 15-23).

Παρακαλεῖ τόν Πατέρα, λίγο πρίν ἀπό τό Πάθος Του, νά μᾶς προφυλάξῃ ἀπό τό πονηρό, πού κυριαρχεῖ στόν κόσμο. Νά μᾶς ἐνισχύσῃ στόν ἀγῶνα μας ἐναντίον τοῦ Πονηροῦ, ὥστε μέ τή χάρι Του καί τή δύναμί Του νά νικήσουμε τόν κακό μας ἑαυτό, τόν κόσμο καί τό διάβολο, πού κυριαρχεῖ στόν κόσμο. Νά μᾶς βοηθήσῃ ὁ οὐράνιος Πατέρας, νά σκοτώσουμε τόν Ὄφι πού φωλιάζει μέσα μας, νά  ξεριζώσουμε ἀπό τήν ψυχή μας τό φρόνημα τῆς Σαρκός, τήν ἐγωπάθεια, τόν ὑπερβολικό Ἐγωϊσμό, τό Φαρισαϊσμό, τήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία, πού γεννοῦν στήν ψυχή μας ὅλες τίς Κακίες καί ὅλα τά βρωμερά μας πάθη. Νά ἐλευθερωθοῦμε ἀπό τά ΚΑΚΑ, πού μᾶς χωρίζουν ἀπό τό Θεό καί μεταξύ μας.

Ἔρχεται κοντά μας ὁ Χριστός, «πρᾷος και ταπεινός τῇ καρδίᾳ», «ὡς αὔρα λεπτή», ταπεινά, ἀθόρυβα καί μέ τό προσωπικό Του Παράδειγμα καί μέ τό ζωοποιό Του λόγο, χαράζει σέ ὅλους μας τήν Ὁδό τῆς ὄντως ζωῆς. Γίνεται αὐτός ἡ Ὁδός τῆς ζωῆς καί μᾶς καθοδηγεῖ καί μᾶς βοηθεῖ νά κατανοήσουμε τή δική Του ἀλήθεια. Καί ἀλήθεια εἶναι  ὁ δικός Του λόγος. Μᾶς βοηθεῖ νά ξεριζώσουμε ἀπό τήν ψυχή καί τή ζωή μας τήν ἐγωπάθεια καί ὄλα τά βλαστήματα τῆς ἐγωλατρίας καί νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι «οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καί οἱ μεγάλοι αὐτῶν κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν» (Μάρκ. ι΄42). Δηλαδή, αὐτοί πού θεωροῦνται ἄρχοντες τῶν ἐθνῶν, καταδυναστεύουν τά ἔθνη, τυραννοῦν τούς λαούς, σάν νά ἦσαν κτήματά τους καί ἐκεῖνοι, πού ἔχουν μεγάλα ἀξιώματα, κακομεταχειρίζονται τούς ἀνθρώπους καί τούς ἐξουσιάζουν, σάν νά ἦσαν δοῦλοι τους. Αὐτό τό πονηρόν πνεῦμα κυριαρχεῖ στόν κόσμο.  Ἐκ τῶν πραγμάτων γίνεται φανερόν ὅτι « κάθε τί, πού ὑπάρχει στόν, μακράν τοῦ Θεοῦ, κόσμον, ἤτοι ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν, δηλαδή, ἡ ἐπιθυμία τῆς διεφθαρμένης φύσεως καί σαρκός τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὑπερβολικός ἐγωϊσμός, καί ἠ ἀλαζονεία τοῦ βίου, ἡ ἀλαζονική ἐπίδειξις, στήν ὀποίαν σπρώχνουν τά πλούτη, ὅλα αὐτά δέν εἶναι ἀπό τόν Θεόν Πατέρα, ἀλλά εἶναι ἀπό τόν μακράν τοῦ Θεοῦ κόσμον. Καί εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὁ κόσμος χάνεται καθώς καί ὅλα τά κοσμικά. Ἐκεῖνος ὅμως πού ἐκτελεῖ τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ μένει αἰωνίως καί δέν παρέρχεται» (Α΄Ἰωάν. β΄16-17).

Τό «ΕΓΩ», ἡ προσωικότης τοῦ ἀνθρώπου καί ἡ ἐπίγνωσις τοῦ ἑαυτοῦ μας καί ἡ ἀγάπη πρός τόν ἑαυτόν μας, εἶναι ἔμφυτα στόν ἄνθρωπον. Ἡ ὑπερβολική, ὅμως, ἡ παθολογική ἀγάπη πρός τόν ἑαυτόν μας, ἡ φιλαυτία καί ἡ περιφρόνησις ὅλων τῶν ἄλλων, εἶναι τό πονηρόν. Καί ὁ Κύριος στήν προσευχή Του παρακαλεῖ τόν Πατέρα νά μᾶς προφυλάξῃ ἀπό αὐτό τό πονηρόν, πού σωρεύει στή ζωή μας συμφορές. Ὅταν κυριεύσῃ τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ἡ ἐγωπάθεια, ὅπως ἔχουμε πῆ, τότε ἐπιτρέπουμε νά εἰσέλθῃ στήν ψυχή καί τή ζωή μας ὁ Διάβολος, ὁ Ἑωσφόρος, ὁ ἀστόχαστος, ὁ ὑπερβολικός Ἐγωϊσμός. ὁ Φαρισαϊσμός, ἡ ψευτιά, ἠ ὑποκρισία, ἡ ἀλαζονεία, ἡ ἔπαρσις. ἡ ὑπεροψία, ὁ κομπασμός, ἡ ὑπερηφάνεια καί ὅλα τά βλαστήματα τῆς Ἐγωπαθείας. Καί τότε βασανίζουμε καί τυραννοῦμε τούς συνανθρώπους μας, τούς κατεξουσιάζουμε, σάν νά ἦσαν δοῦλοι μας. Ἐπαναλαμβάνω, αὐτό εἶναι τό πνεῦμα τοῦ κόσμου, πού «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται» (Α΄Ἰωάν. ε΄ 19). Ὁ Κύριος, ὡς πάνσοφος Θεός γνωρίζει ὅτι  οἱ ἔριδες, οἱ διαιρέσεις, τά Σχίσματα, ἡ διάλυσις τῆς Οἰκογενείας, ἡ δυσαρμονία, ἡ διασάλευσις τῆς Τάξεως καί τῆς Ἰσοροπίας τοῦ Σύμπαντος ὀφείλονται στήν Ἐγωπάθεια καί τά βλαστήματά της. Καί ἔρχεται νά μᾶς λυτρώσῃ, νά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό αὐτό τό πονηρόν Πνεῦμα καί νά μᾶς ἐμπνεύσῃ, μέ τό δικό Του ΠΝΕΥΜΑ, μέ τό Πνεῦμα τῆς αὐταπαρνήσεως καί τῆς αὐτοθυσίας καί νά μᾶς διδάξῃ, μέ τό ζωοποιό Του λόγο καί μέ τή Σταυρική Του Θυσία, τήν πτωχεία τοῦ Πνεύματος, τήν ἄκρα Ταπείνωσι καί τήν τέλεια, τήν ἁγνή τή θυσιαστική, τήν ἀνυπόκριτη Ἀγάπη.

Ὁ Κύριος γνωρίζει τό ὀλισθηρόν, τό εὐόλισθον τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως καί μακροθυμεῖ. Ἐμεῖς δέν προσέχουμε. Μᾶς μιλάει γιά τά φρικτά Του Πάθη καί τή Σταυρική Του Θυσία καί οἱ πρωτοκορυφαῖοι τῶν Μαθητῶν σκέπτονται καί ζητοῦν τά πρωτεῖα ἐξουσίας, τίς πρωτοκαθεδρίες  καί οἱ ἄλλοι μαθηταί ἀγανακτοῦν. Γιατί αὐτοί καί ὄχι ἐμεῖς (πρβλ. Μάρκ. ι΄ 32-42). Εἴμαστε γιά κλάματα!...

Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό Λόγο ὁ Κύριος μᾶς πλησιάζει μέ συγκατάβασι καί μᾶς νουθετεῖ καί ζητεῖ νά ξεριζώσουμε ἀπό μέσα  μας τό Διάβολο, πού μᾶς κυριεύει καί μᾶς χωρίζει ἀπό τό Θεό καί μεταξύ μας. Καί μᾶς τονίζει ὅτι «Οὐχ οὕτω δέ ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ’ ὅς ἄν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος, καί ὅς ἄν θέλῃ ὑμῶν γενέσθαι πρῶτος ἔσται πάντων δοῦλος· καί γάρ ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλά διακονῆσαι, καί δοῦναι τήν ψυχήν αὐτοῦ λύτρον ἀντί πολλῶν» (Μάρκ. ι΄43-45). Καί στό Μυστικό Δεῖπνον σηκώθηκε ἀπό τό τραπέζι, ζώσθηκε μιά ποδιά, ἔβαλε νερό σέ μιά λεκάνη καί ἔπλυνε τά πόδια τῶν Μαθητῶν Του καί τά βρωμερά πόδια τοῦ Ἰούδα. Καί ἀφοῦ τούς ἔπλυνε τά πόδια κάθησε πάλι στό τραπέζι καί τούς εἶπε:

«Γνωρίζετε τί σᾶς ἔκανα τώρα; Ἀντιλαμβάνεσθε τί θέλω νά σᾶς διδάξω μέ αὐτή την πρᾶξι; Σεῖς μέ φωνάζετε· ὁ Διδάσκαλος καί ὁ Κύριος. Καί καλά κάνετε, διότι εἶμαι ὁ Κύριος καί ὁ Διδάσκαλος. Ἐάν, λοιπόν, ἐγώ, πού εἶμαι ὁ Κύριος καί ὁ Διδάσκαλος, ἔπλυνα τά πόδια σας, ὀφείλετε πολύ περισσότερον καί σεῖς  νά πλύνετε μεταξύ σας ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου τά πόδια, ὄχι ὑποκριτικά, ἀλλά ἀπό ταπεινοφροσύνη καί τέλεια ἀγάπη. Ὑπόδειγμα γάρ δέδωκα ὑμῖν, ἵνα καθώς ἐγώ ἐποίησα ὑμῖν, καί ὑμεῖς ποιῆτε... Εἰ ταῦτα οἴδατε, μακάριοί ἐστε, ἐάν ποιῆτε αὐτά (Ἰωάν. ιγ΄ 1-20).

Μόνον μέ τήν μακαριστή πτωχεία τοῦ πνεύματος, μέ τή βάσι τῶν ἀρετῶν τήν ταπείνωσιν καί μέ τή βασίλισσα τῶν ἀρετῶν τήν Ἀγάπην, θά διατηρήσουμε τήν ἕνωσί μας μέ τόν Θεόν καί μεταξύ μας καί θά βασιλεύσῃ  ὁ Χριστός στόν κόσμο. Καί εἶναι ἀνάγκην τῶν καιρῶν, πρίν νά εἶναι ἀργά,  νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί μέ πίστιν δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένην, και μέ ἄκραν ταπείνωσιν νά κάνουμε «πρᾶξι» τήν Ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, νά ξεριζώσουμε μέσα ἀπό τήν καρδιά μας  τήν Ἐγωπάθεια καί τά βλαστήματά της  καί νά μείνουμε ἑνωμένοι μεταξύ μας καί μέ τόν Θεόν.

Παράδειγμα πρός ἀποφυγήν ἡ ἔπαρσις τοῦ Πάπα, ὡς θεσμοῦ. Ὁ Πάπας δέν διδάσκεται ἀπό τήν ἄκρα ταπείνωσι τοῦ Χριστοῦ καί ἀπό τήν ἐσταυρωμένην Ἀγάπην Του. Ἑμμένει δοῦλος τῆς Ἐγωπαθείας. Ἰσχυρίζεται ὅτι εἶναι ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ ἐπί τῆς γῆς(Vicarius Christi in terra),ὅτι ἔχει ὁλόκληρη τήν ἐξουσίαν(plenitudο potestatis), ὅτι εἶναι πάνω καί πέραν ἀπό τό Δίκαιον( ego sum extra jus, super jus). Καί μάλιστα κυριευόμενος ἀπό τή σατανική ἔπαρσι, τό 1871 , ὡς ἀλάθητος, καταργεῖ τή Σύνοδο  καί ὅταν ἕνας ἐπίσκοπος, ὁ Ἰγνάτιος Δέλιγγερ καταφέρεται κατά τοῦ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα καί τονίζει ὅτι τό ἀλάθητον δέν τό λέει ἡ παράδοσις, ὁ Πάπας ἀπήντησε ἰταλιστί· «ἡ παράδοσις εἶμαι ΕΓΩ»(La tradition sono io). Ὁ Πάπας, δυστυχῶς ἀποδεικνύεται μέ τό πρωτεῖον ἐξουσίας καί τούς ἰσχυρισμούς τῆς Ἐγωπαθείας του, ὡς θεσμός, ὡς παπισμός,ὅτι ἀντιστρατεύεται στό Χριστό καί στό λόγο Του(πρβλ. Μάρκ ι΄ 42-45 κ.λ.π.), καί ἔτσι, στήν πρᾶξι ἀποδυκνύεται τύπος, ἀκριβές ἀντίγραφον τοῦ Ἀντιχρίστου τῶν Ἐσχάτων.

Δυστυχῶς ὁ ἄκρατος Ἐγωϊσμός φωλιάζει μέσα μας καί δίνουμε μάχες συνεχῶς, γιά τίς πρωτοκαθεδρίες.

Ὁ Θεός νά μᾶς φυλάξῃ ἀπό τόν Πονηρόν καί ἀπό ὅλα τά βλαστήματα τῆς Ἐγωπαθείας, καί νά μᾶς ἀξιώσῃ νά βιώσουμε τήν ἄκραν ταπείνωσι καί τή γνήσια ἀγάπη, καί νά  μείνουμε ἑνωμένοι μέ τήν Ἀγάπη. «Ὅτι ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ»(Α΄ Ἰωάν. δ΄ 16). Εἴθε νά μᾶς ἀξιώσῃ νά μένουμε ἑνωμένοι εἰς ἕν καί νά Τόν δοξάζουμε ἀδιαλείπτως. Ἀμήν.

Ο ΕΓΩΪΣΜΟΣ ΜΑΣ

ΕΙΝ’  Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΜΑΣ

Ὁ  Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, τέλειος Θεός, «σάρξ ἐγένετο». «Ἑαυτόν ἐκένωσε μορφήν δούλου λαβών». Γίνεται ταπεινός ἄνθρωπος διά φιλανθρωπίαν. «ΕΤΑΠΕΙΝΩΣΕ  δέ ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ»(πρβλ. Φιλιπ. β΄ 5-11), «ἔπαθεν ὑπέρ ἡμῶν», ἐσταυρώθηκε γιά μᾶς, «ἡμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ» (παρβλ. Α΄Πέτρ. β΄ 21). Γίνεται τύπος καί ὑπογραμμός, σέ ὅλους μας, γιά νά Τόν μιμηθοῦμε, γιά νά ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια Του ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ, οἱ ἀχρεῖοι δοῦλοι Του.

Ἐνσαρκώνει ὁ Χριστός τήν  ἄκραν ταπείνωσιν καί τήν ἄπειρη ἀγάπην. «Στή Βηθλεέμ», λέγει ὁ ποιητής, «ἀντάλλαξε ἀσπασμό ἡ Ἀγάπη μέ τήν ταπεινοσύνη». Γίνεται, δηλαδή, ἡ Ὁδός τῆς ὄντως ζωῆς, ἡ Ὁδός πρός τόν Πατέρα, ἡ Ὁδός ἀπό τό· «κατ’ εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’ ὀμοίωσιν», γιά νά Τόν μιμηθοῦμε. Καί εἶναι γεγονός ὅτι ὁ Χριστός καί μόνον Αὐτός εἶναι «ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή. Καί «Οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα, εἰ μή δι’ Αὐτοῦ»(παρβλ. Ἰωάν. ιδ΄6-7). Καί αὐτήν τήν ἀλήθεια τοῦ ὀρθοῦ προσανατολισμοῦ, μᾶς ἀποκαλύπτει ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος. Αὑτός δέ εἶναι καί ὁ σκοπός τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.Καί πραγματικά ὁ Χριστός, ὁ ἀληθινός Μεσσίας, ἦλθε, γιά νά κάμῃ «πρᾶξι» τό Θέλημα τοῦ πέμψαντος αὐτόν Πατρός καί νά  φέρῃ σέ τέλειον πέρας τόν ἔργον, πού τοῦ ἀνέθεσε, πού εἶναι ἡ σωτηρία μας. Ἔρχεται ὁ Χριστός, μέ τό Αἷμα Του, μέ τή σταυρική Του Θυσία καί μέ τήν Ἀνάστασί Του, νά μᾶς συμφιλιώσῃ καί νά μᾶς ἑνώσῃ μέ τόν Πατέρα καί μεταξύ μας.

Βέβαια μᾶς καλεῖ νά τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του, μέ τή Θέλησί μας. Μᾶς καλεῖ νά Τόν ἀκολουθήσουμε, νά Τόν μιμηθοῦμε. Δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. Καταδέχεται Σταυρόν καί θάνατον,σταυρώνεται ἡ ἐνσαρκωμένη Ἀγάπη, «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄16). «Ὅστις θέλει...»(Μάρκ. η΄34), ὅποιος θέλει, κανείς δέν ἐξαναγκάζεται.

Πεῖνα καί δίψα, λαχτάρα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἠ σωτηρία μας. Καί σωτηρία μας εἶναι νά εἴμαστε ἑνωμένοι μέ τόν Θεόν Πατέρα  καί μεταξύ μας. Ἑνωμένοι εἰς ἕν. Μιά ψυχή, μιά καρδιά, ἕνα πνεῦμα, ἕνα φρόνημα, τό Θεῖον φρόνημα, μία θέλησι, μιά Οἰκογένεια πνευματική, μιά Κοινωνία, Κοινωνία ἁγίων, Κοινωνία Προσώπων. Μία Ἐκκλησία, εἶναι ἡ Ἁγία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Καί ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ θεμελειώνεται ἐπί τήν πέτραν, ἡ δέ πέτρα εἶναι ὁ 

ΧΡΙΣΤΟΣ, ὁ ἐλευθερωτής, ἡ πνευματική Πέτρα, ἡ Πηγή τῆς Ζωῆς (παρβλ. Α΄Κορινθ. ι΄ 4). «Θεμέλιον γάρ ἄλλον οὐδείς δύναται θεῖναι παρά τόν κείμενον, ὅς ἐστιν Ἰησοῦς Χριστός» (Α΄Κορινθ. γ΄ 11). Καί ὁ Χριστός τό θεμέλιον εἶναι ἡ ἐσταυρωμένη Ἀγάπη καί ἡ ἄκρα ταπείνωσις. Ἡ Ταπείνωσις καί ἡ γνήσια Ἀγάπη ΕΝΩΝΕΙ τούς ἀνθρώπους μέ τό Θεόν-Πατέρα καί μεταξύ τους. Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΙΣ  ὑψώνει τούς ἀνθρώπους μέχρι τό Θρόνο τοῦ Θεοῦ καί ἡ τέλεια, ἡ γνήσια, Η ἐσταυρωμένη ΑΓΑΠΗ  συγκρατεῖ τούς ἀνθρώπους ἑνωμένους εἰς ἕν καί εἰς τό ὕψος αὐτό, γύρω ἀπό τό Θρόνο τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός προσέλαβε τήν ἀνθρωπίνην φύσιν «φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσιν», καί  τήν ἐξαγίασε, τήν ἀφθαρτοποίησε, τήν ἀνέστησε, τή δόξασε καί τήν ὕψωσε καί τήν ἔστησε εἰς τά δεξιά τοῦ Θεοῦ καί Πατρός. Ἡ ἀνθρωπότης «δυνάμει» τῆς Θυσίας καί τοῦ Θριάμβου τοῦ Χριστοῦ, πάνω στό Κακό καί τήν ἁμαρτίαν, ἐτιμήθη καί ἐδοξάσθη καί εὑρίσκεται στά δεξιά τοῦ Θεοῦ καί Πατρός.

Ὁ ἅνθρωπος ὅμως δέν θέλει νά ἐννοήσῃ τήν τιμήν, πού τοῦ χαρίζει ὁ Χριστός μέ τή θεϊκή Του συγκατάβασι. Καί μέ τή θέλησί του, συνεχίζει νά παραμένῃ «δέσμιος τῆς γῆς», κατάκοιτος στή Χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου, ἐξισώνει τόν ἑαυτόν του πρός  τά ἀνόητα κτήνη, τά μή ἔχοντα νοῦν καί  λογικό, ὅπως αὐτός καί γίνεται ὅμοιος  πρός αὐτά καί  συνεχίζει να ζῆ σάν κτῆνος καί νά ἀποθνήσκῃ σάν κτῆνος (παρβλ. Ψαλμ. 48,13,21). 

Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δαιμονίζεται. Διώχνει μέσα ἀπό τήν ψυχή του τήν ταπείνωσι καί τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί ἀνοίγει τήν ψυχή του  στό Σατανᾶ, στό Διάβολο, στό Χρῆμα. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι κυριεύονται ἀπό τόν ἀρχαῖο ΟΦΙ, ἀπό τόν ἑωσφορισμό, ἀπό τήν ΕΓΩΠΑΘΕΙΑ, ἀπό τόν ὑπερβολικόν ΕΓΩΪΣΜΟ, πού γεννᾶ στήν ψυχή τους ὅλα τά βρωμερά   πάθη, ὅλες τίς κακίες, ἀλαζονεία, οἴησι, ἔπαρσι, ὑπερηφάνεια, ὐπέρμετρη ἀγάπη γιά τόν Ἑαυτούλη, περοφρόνησι γιά ὅλους τούς ἄλλους. Ὁ Ἐγωϊστής εἶναι ὑπερήφανος καί ἐγωλάτρης καί περιφρονεῖ τούς πάντες. Ἔχει σάν κέντρον τῆς ζωῆς του τό ΕΓΩ. Δέν λατρεύει τό Θεό, ἀλλά τόν ἑαυτό του καί περιφρονεῖ ὅλους τούς ἄλλους. Εἶναι ἀλαζών καί φαντασμένος. Αὐτός τά ξέρει ὅλα. Περιφρονεῖ τή γνώμη τῶν ἄλλων. Ὅλοι οἱ ἄλλοι δέν ξέρουν τίποτε δέν ἔχουν γνῶσι, δέν ἔχουν γνώμη, εἶναι τιποτένιοι. Μόνον αὐτοί οἱ Ἐγωϊστές, πρέπει νά ζήσουν καί δολίως ἐργάζονται τό Θάνατο τῶν συνανθρώπων τους. Οἱ Ἐγωπαθεῖς πατοῦν ἐπί πτωμάτων. Ἐργάζονται μεθοδικά, γιά τόν ἀφανισμό τῶν ἄλλων. Κατασκευάζουν καί ἐξαπολύουν θανατηφόρους Ἰούς, μέ σκοπό νά ἐξολοθρεύσουν τούς ἄλλους.

«Δέν ὑπάρχει δίκαιος, οὔτε ἕνας, δέν ὑπάρχει κανένας

συνετός, δέν ὑπάρχει κανένας, πού νά ζητῇ τόν Θεόν, ὅλοι παρεξέκλιναν, συγχρόνως ἀξαχρειώθηκαν, δέν ὑπάρχει κανένας, πού νά κάνῃ τό καλόν, δέν ὑπάρχει οὔτε ἕνας. Τάφος ἀνοικτός εἶναι ὁ λάρυγγας τῶν περισσοτέρων ἀνθρώπων, μέ τή γλῶσσα τους εἶναι δόλιοι, φαρμάκι ἀπό ὀχιές στάζουν τά χείλη τους. Τό στόμα τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν εἶναι γεμᾶτο  ἀπό κατάρες  κατά τοῦ Θεοῦ καί ἀπό πικρία καί δηλητήριο κατά τῶν ἄλλων. Καί ὅπως λέγει ὁ Ἡσαῒας, τά πόδια τους τρέχουν γρήγορα,γιά νά φονεύσουν καί χύσουν αἷμα. Στή ζωή τους μέ τίς πράξεις τους σπέρνουν συντρίμμια καί δυστυχία για τόν πλησίον. Ἀνάβουν φωτιές ἐδῶ κι’ ἐκεῖ προκαλοῦν πολέμους βιολογικούς, χημικούς, οἰκονομικούς, κατασκευάζους θανατηφόρους ἰούς, μέ σκοπό τήν ἐξολόθρευσι, τήν ἐξόντωσι τῶν ἀδυνάτων συνανθρώπων τους, χωρίς ντροπή. Δέν γνώρισαν εἰρηνικό βίο, καί γιά τόν ἑαυτόν τους καί γιά τούς ἄλλους. Δέν ὑπάρχει φόβος Θεοῦ  μπροστά στά μάτια τῆς ψυχῆς τους (παρβλ. Ρωμ. γ΄ 10-18).

Ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός τῆς ἀνθρωπότητος εἶναι ἡ
ΕΓΩΠΑΘΕΙΑ, Ο ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟΣ ΕΓΩΪΣΜΟΣ.
Ὁ Ἑγωϊσμός μας εἶν’ ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός μας.

Αὐτός ἀντιστρατεύεται στό Θέλημα τοῦ Χριστοῦ.

Καί πολλοί εἶναι οἱ ἀντίχριστοι ἀνάμεσά μας.

Ὁ Χριστός ἔρχεται νά μᾶς συμφιλιώσῃ καί νά μᾶς ἑνώσῃ μέ τόν Θεόν-Πατέρα καί μεταξύ μας, καί ὁ Διάβολος αὐτός, ὁ ὑπερβολικός Ἐγωϊσμός, μᾶς χωρίζει, μᾶς διαλύει, σωρεύει θλῖψι, πόνο, συμφορές στήν ψυχή καί τή ζωή μας καί τήν κάνει ΚΟΛΑΣΙ.

Ὁ Χριστός δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. «Ἵσταται ἐπί τήν θύραν τῆς ψυχῆς μας καί κρούει...» (Ἀποκ. γ΄ 20).

Περιμένει τόν καθένα μας νά ἔλθῃ εἰς ἑαυτόν νά ἀνανήψῃ καί νά ἐπιστρέψῃ εἰλικρινά μετανοιωμένος. Περιμένει ὁ Χριστός νά ξεριζώσουμε μέσα ἀπό τήν ψυχή μας τήν ΕΓΩΠΑΘΕΙΑ, πού εἶναι ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗ, καί  μᾶς χωρίζει ἀπό τόν Θεόν καί ματαξύ μας. Περιμένει ὁ Χριστός,  ὑγιεῖς,  νά ἐπιστρέψουμε στήν δική Του Ποίμνη, ἑνωμένοι εἰς ἕν, ἑνωμένοι μέ τόν Θεόν καί μεταξύ μας, ὥστε νά νοιώσουμε μέσα μας  τή Χαρά τοῦ Χριστοῦ, τή Χαρά τῆς ἑνώσεως μέ τόν Θεόν (Ἰωάν. ιζ΄13).

Ὁ Χριστός ἵσταται ἐπί τήν θύραν καί κρούει καί προσεύχεται γιά μᾶς τούς ἀχρείους καί ἐλεεινούς δούλους Του.

Καί πρίν ἀπό τό Πάθος Του προσεύχεται γιά μᾶς καί παρακαλεῖ τόν Πατέρα νά μᾶς βοηθήσῃ νά ξεριζώσουμε ἀπό τήν ψυχή μας τόν ὑπερβολικόν ἐγωϊσμόν μας, πού εἶναι ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός μας καί νά μᾶς κρατήσῃ ἑνωμένους μαζί Του καί μεταξύ μας :

«Πάτερ Ἅγιε, τήρησον αὐτούς ἐν τῷ ὀνόματί σου ᾧ δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἕν καθώς ἡμεῖς» (Ἰωάν. ιζ΄11).

Πάτερ Ἅγιε, τούς πιστούς μαθητάς μου, φύλαξέ τους,

μέ τήν πατρική προστασία καί δύναμί Σου, τήν ὁποίαν ἔδωκες καί σέ Μένα, ὥστε νά παραμείνουν ἑνωμένοι μαζί Μου καί μεταξύ τους. Φύλαξέ τους νά εἶναι μέ τήν ἀγάπη καί τήν ὁμοφροσύνη ἑνωμένοι εἰς ἕν, ἑνωμένοι σέ ἕνα ἠθικό σῶμα ὅπως εἴμαστε ἕνα καί ἐμεῖς.

Μήπως ἔφθασε ὁ καιρός νά καταλάβουμε τά δεινά, πού σωρεύει στήν ψυχή καί τή ζωή μας ἡ ΕΓΩΠΑΘΕΙΑ, τό σαρκικό φρόνημα, πού εἶναι ἔχθρα εἰς Θεόν και φέρει στήν ψυχή καί τή ζωή μας τό θάνατο, καί νά τροποποιήσουμε  ἤ  καλλίτερα νά θεραπεύσουμε τήν προβληματική μας συμπεριφορά;

Μήπως ἔφθασε ὁ καιρός να εἰσέλθουμε εἰς τά ταμιεῖα τῆς ψυχῆς μας, ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Μακάριος, νά εἰσέλθουμε εἰς τά ἐσώτατα βάθη τῆς ψυχῆς μας, καί μέ προσοχή νά ψάξουμε καί νά βροῦμε τόν Ὄφι, τόν ὑπερβολικό Ἐγωϊσμό, πού φωλιάζει μέσα μας καί μᾶς θανατώνει, καί νά τόν ξεριζώσουμε ἀπό τήν ψυχή μας καί νά τόν θανατώσουμε;

Μήπως ἔφθασε ὁ καιρός νά συνειδητοποιήσῃ ἡ  ἡμιθανής ἀνθρωπότης, ὅτι δέν θά ἐπιβιώσῃ μέ τήν

ΕΓΩΠΑΘΕΙΑ καί τήν κατασκευή  θανατηφόρων κορωναϊῶν, ἀποσκοπῶντας στή μείωσι τοῦ πληθισμοῦ τῆς γῆς;
Μήπως πρέπει νά κατανοήσουμε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ὅτι

ἡ ἀνθρωπότης θά ἐπιζήσῃ, θά εὐτυχίσῃ και θά δημιουργήσῃ Ἀξίες, μόνον ὅταν ξεριζώσῃ ἀπό τή ζωή της τήν ΕΓΩΠΑΘΕΙΑ καί ἐνστερνισθῆ  τόν Χριστόν καί ἐγκολπωθῇ τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί τό κάνῃ «πρᾶξι» στήν καθημερινή ζωή;

                «Χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν»

Πράγματι τότε καί μόνον τότε, ὅταν ἑνωθουμε μέ τόν Χριστόν και ἀκολουθοῦμε τά ματωμένα Χνάρια Του, τοτε, σίγουρα, θά φέρουμε «καρπόν πολύν» καί θά ἐπιζήσουμε. Τότε θά βασιλεύση στή ζωή μας ἡ ὑψωποιός ταπείνωσις καί ἡ τέλεια Ἀγάπη, ἡ ὁποία θεοποιεῖ τόν ἄνθρωπον. Τότε καί μόνον τότε θά διαφυλάξουμε τήν ἑνότητα τῆς Πίστεως καί τήν ἑνότητα στή ζωή μας. Τότε καί μόνον τότε θά ἀξιωθοῦμε ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδία, λόγῳ καί ἔργῳ, ἑνωμένοι εἰς ἕν, νά ὑμνοῦμεν καί νά προσκυνοῦμεν καί, ἀσιγήτως, νά δοξολογοῦμεν τόν Ἕνα καί μόνον ἀληθινόν Θεόν, τόν Λυτρωτήν τοῦ κόσμου, τόν ΧΡΙΣΤΟΝ,  σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι,  τόν Τριαδικόν Θεόν, εἰς τόν ὁποῖον ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

non finito

ΑΦΡΑΣΤΟΝ ΘΑΥΜΑ

«Ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν»

ΣΑΡΚΩΝΕΤΑΙ γιά χάρι μας ὁ Κύριος τῆς δόξης. Σαρκώνεται γιά χάρι μας ἡ ἄπειρη ἀγάπη.

Ὁ ΠΡΩΤΟΣ Παράκλητος, ὁ Παρηγορητής μας,  γίνεται ὁ μόνος πλησίον μας,  καί, ὡς «πανακής» ἰατρός, θεραπεύει πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.

ΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ Αὐτός γιά μᾶς τούς ἐλεεινούς καί μᾶς καλεῖ κοντά Του.

ΘΑΒΕΤΑΙ, μέ τή θέλησί Του, ὁ Ἀρχηγός τῆς ζωῆς, γιά μᾶς τούς ἁμαρτωλούς.

ΑΝΑΣΤΑΙΝΕΤΑΙ ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καί χαρίζει σέ ὅλους τήν Ἀνάστασιν καί τήν αἰώνιον ζωήν.

ΑΝΕΡΧΕΤΑΙ εἰς τούς Οὐρανούς καί Ἔνδοξος κάθεται στά δεξιά τοῦ Θεοῦ καί Πατρός. 

ΠΑΡΑΛΑΜΒΑΝΕΙ δέ μαζί Του ὁλόκληρον τό ἀνθρώπινον Γένος. Ἀρκεῖ νά τό θελήσουμε καί νά τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας, καί νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ΑΥΤΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΟΣ εἶναι ὀ Σωτήρας μας, ὁ Λυτρωτής καί ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ ὅλων μας. ΑΥΤΟΝ, ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΟΝ,  ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΩΜΕΝ! ΑΜΗΝ.

Η ΕΚΤΡΩΣΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΑ ΣΤΟ ΝΕΟ ΜΟΛΩΧ

ΕΙΝΑΙ ΣΤΥΓΕΡΗ ΔΟΛΟΦΩΝΙΑ.

Ἡ  ἔκτρωσις, ἡ ἄμβλωσις, ἡ τεχνητή πρόωρη ἀποβολή τοῦ ἐμβρύου ἀπό τή μήτρα, ἡ τεχνητή αὐτή, καί αὐτόματη διακοπή τῆς ἐγκυμοσύνης εἶναι στυγερή δολοφονία, εἶναι ἀνθρωποθυσία στό Νέο Μολώχ.

Θά πρέπει νά σημειώσω ἐδῶ ὅτι οἱ ἀμβλώσεις, δυστυχῶς στή Χώρα μας, στήν καρδιά τῆς Ὀρθοδοξίας, ξεπερνοῦν τίς διακόσιες χιλιάδες (200.000) τό χρόνο καί, ἀναμφισβήτητα, ἀποτελοῦν τό πιο ὀξύ, τό πιό σοβαρό καί πολύπλευρο πρόβλημα, γιά τήν Πατρίδα καί πρέπει, ὄχι ἀπλῶς νά μᾶς προβληματίσῃ, ἀλλά νά μᾶς συγκλονίσῃ καί νά μᾶς ὁδηγήσῃ στή λῆψι δραστικῶν μέτρων, πρίν νά εἶναι ἀργά. Κινδυνεύουμε νά ἀφανισθοῦμε σάν Φυλή.

 Ἄς προσέξουμε  νά στηρίξουμε τήν ὀρθόδοξη ἑλληνική Οἰκογένεια. Καί ἡ Οἰκογένεια δέν στηρίζεται μέ τό  αὐτόματο διαζύγιο, μέ τόν πολιτικό Γάμο καί μέ τήν νομιμοποίησι τῶν ἀμβλώσεων, πού πραγματικά εἶναι δυναμίτης στά θεμέλιά της. 

Οἱ Ἀμβλώσεις εἶναι καυτό κοινωνικό πρόβλημα, πού περιμένει ἀμέσως τή λύσι του. Κάι ἡ λύσις δέν δίδεται μέ τή νομιμοποίησι τῶν ἀμβλώσεων, ἀλλά μέ τή σωστή διαπεδαγώγησι τῶν Νέων κυρίως, καί μέ τή λῆψι τῶν καταλλήλων μέτρων, γιά τήν ἐξάλειψι τῶν αἰτίων, πού ὁδηγοῦν στήν ἀποτρόπαιη, τή στυγερή καί ἀπάνθρωπη, στήν ἐγκληματική αὐτή πρᾶξι.

Κάθε συνειδητός, τίμιος ἄνθρωπος δέχεται ὅτι ἡ ὑλιστική θεώρησι τῆς ζωῆς, ὁ χαλαρός σύνδεσμος μέ τό Χριστό, ἡ ἔλλειψις τοῦ πνεύματος τῆς αὐταπαρνήσεως καί τῆς αὐτοθυσίας, εἶναι, δυστυχῶς, τά χαρακτηριστικά γνωρίσματα τῆς τεχνοκρατικῆς, τῆς ἐξωφρενικῆς ἐποχῆς μας.

Μιά  ἀπό τίς βδελυρές συνέπειες τῆς τραγικῆς αὐτῆς πραγματικότητος εἶναι καί ἡ κακοποίησις τοῦ Σέξ, «ὁ Πανσεξουαλισμός», πού, κατά γενικήν ὁμολογία, ἀποτελεῖ τήν πιο κτηνώδη μορφή κυριαρχίας τοῦ ἀνθρώπου πάνω στόν ἄνθρωπο.

Τό πρόβλημα τῆς νομιμοποιήσεως τῶν ἐγκληματικῶν ἀμβλώσεων(ἐκτρώσεων) ξεκινάει ἀπό τόν ἀστόχαστον, τόν ἀπερίσκεπτο ἐλεύθερο Ἔρωτα καί ἀπό τίς  ἰδέες, γιά δῆθεν ἀπελευθέρωσι ἀπό κάθε ἠθική ἀξία.

Θά πρέπει, γιά ἀκόμη μια φορά, νά τονίσω ὅτι οἱ ἰδέες αὐτές, τά αἰτήματα αὐτά τῆς ἐποχῆς μας, γεννοῦν τόν ἀποτροπιασμό σέ κάθε τίμιον ἄνθρωπον.

Διότι ὁ ἐλεύθερος ἔρωτας, ἡ ἀποποινικοποίησις τῆς μοιχείας, ἡ μείωσις τοῦ ὁρίου ἡλικίας ἀποπλανήσεως τῶν ἀνηλίκων, τό «αὐτόματο Διαζύγιον» καί ἡ νομιμοποίησις τῶν Ἀμβλώσεων, συντελοῦν στή διάλυσι τῆς Οἰκογενείας καί  ἀποτελοῦν μιά ἁλυσίδα ἀνηθικότητος, πού ὁδηγεῖ στήν κακοποίησι καί ἀποθέωσι τοῦ Σέξ. 

    Ἡ ἄμβλωσις εἶναι δολοφονία, θυσία στό  Μολώχ.

Καί δέν εἶναι ὑπερβολή, ἄν πούμε, ὅτι  προπαγανδίζεται σήμερα καί μέσα στά Σχολεῖα ἡ ἀθεῒα καί ἡ ἀνηθικότητα και ὅτι ὑπάρχουν πολλοί ἄνθρωποι, πού ἔχασαν τόν ὀρθό προσανατολισμό τους καί ὑψώνουν σέ θεότητα τό κακοποιημένο σέξ  θυσιάζουν δέ, σάν σέ ἄλλο νέο Μολώχ, ζωντανές, ἀθῶες καί ἀνυπεράσπιστες ὑπάρξεις. Γιατί ἡ ἔκτρωσις (ἡ ἄμβλωσις) εἶναι δολοφονία, εἶναι ἀνθρωποθυσία στό Μολώχ.

Εἶναι πασίδηλον ὅτι ἡ ζωή εἶναι δικαίωμα καί δῶρον τοῦ Θεοῦ (πρβλ. Ψαλμ.127). Κανείς καί γιά ὁποιοδήποτε λόγο δέν ἐπιτρέπεται νά ἀφαιρῇ τή ζωή τοῦ ἄλλου. Ἡ καταστροφή μιᾶς ζωῆς γεννημένης ἤ μή γεννημένης ἀκόμη δέν δικαιολογεῖται μέ κανένα τρόπο. Ἡ ζωή τοῦ ἐμβρύου ἀρχίζει ἀπό τῆς συλλήψεως, εἶναι πραγματική καί ἀνθρωπίνη, ἀνήκει στό κοινωνικό σύνολο καί προστατεύεται. Κάτω ἀπό  αὐτή τήν προϋπόθεσι ἡ ἄμβλωσις, πράγματι, ἀποτελεῖ ἐκ προθέσεως ἀνθρωποκτονίαν.

Ἡ γυναῖκα δέν εἶναι «γεννητική μηχανή». Εἶναι προσωπικό της δικαίωμα νά κάνῃ ἤ νά μήν κάνῃ παιδί. Δέν ἔχει ὅμως κανένα ἀπολύτως δικαίωμα νά σκοτώνῃ τό παιδί, πού μέ τή θέλησί της συλλαμβάνει. Δέν τῆς ἀνήκει. Ἀπό τῆς συλλήψεώς του εἶναι μέλος τῆς κοινότητος.

«Κάθε ἀνθρώπινο ὄν, ἀκόμη καί τό παιδί μέσα στά σπλάγχνα τῆς μητέρας του, ἔχει δικαίωμα στή ζωή, πού ἔχει ἀμέσως  ἀπό τό Θεό, καί ὄχι ἀπό τούς γονεῖς ἤ ἀπό ὁποιαδήποτε κοινωνία ἤ καμμία ἀνθρώπινη ἐξουσία. Ἑπομένως δέν ὑπάρχει κανένας ἄνθρωπος, καμμία ἀνθρωπίνη ἐξουσία, καμμία ἐπιστήμη, καμμία ἰατρική «ὑπόδειξις» εὐγονίας, κοινωνικῶν, ἠθικῶν συνθηκῶν, πού νά ἠμπορῇ νά ἐξαγάγῃ ἤ νά ἀποδώσῃ οἱονδήποτε νομικό δικαίωμα ἔγκυρο στό νά διαθέσῃ ἀπ’ εὐθείας καί ἐλευθέρως μίαν ἀθῶα ἀνθρωπίνη ζωή, δηλαδή νά τήν διαθέσῃ γιά νά την καταργήσῃ, εἴτε ἐν προόψει ἑνός σκοποῦ, εἴτε ὡς μέσον γιά τήν ἀπόκτησι ἑνός σκοποῦ, πού καθ’ ἑαυτόν νά μήν εἶναι διόλου παράνομος...

Ἡ ζωή ἑνός ἀθώου εἶναι  ἄψαυστος καί κάθε ἄμεσος ἀπόπειρα ἤ προεπίθεσις ἐναντίον της παραβιάζει ἕνα ἀπό τούς βασικούς νόμους, χωρίς τούς ὁποίους δέν εἶναι δυνατή ἡ ἀσφάλεια τῆς ἀνθρωπίνης κοινωνίας...

Ὑπεράνω παντός ἀνθρωπίνου νόμου και ὑπεράνω πάσης «ὑποδείξεως» ὀρθώνεται ἀπαράγραπτος και αἰώνιος ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ» (Πάπα Πίου  ΙΒ΄ λόγος πρός Μαίας 11).

Ἡ ἄμβλωσις ἐγκυμονεῖ κινδύνους γιά τή γυναῖκα.

Ἡ νομιμοποίησις τῶν ἀμβλώσεων δέν εἶναι μια ἐπί πλέον διαβεβαίωσις ἐλευθερίας, γιά τή γυναῖκα. Οὐσιατικά εἶναι μιά νομιμοποιημένη ὑποδούλωσι, πού καθιστᾶ τή γυναῖκα ὄργανο ἱκανοποιήσεως τοῦ

σεξουαλικοῦ ἐνστίκτου, μέ φοβερές συνέπειες, γιά τή ζωή, τήν ὑγεία καί τήν ψυχοσωματική της ἰσορροπία.

Εἶναι δεκτόν ἀπό τή σύγχρονη ἰατρική ἐπιστήμη ὅτι κάθε μέθοδος, πού ἐφαρμόζεται καί σήμερα γιά τήν ἄμβλωσι δημιουργεῖ κινδύνους, γιά τή ζωή τῆς ἐγκύου. Οἱ κινδυνοι προέρχονται ἀπό τήν ἴδια τή μέθοδο ἤ πηγάζουν ἀπό τά ἄτομα, πού ὑποβάλλονται στίς ἀμβλώσεις. Τά θανατηφόρα περιστατικά εἶναι πολλά καί προέρχονται ἀπό τή νάρκωσι, ἀπό σηπτικές ἐπιπλοκές, μετεγχειρητικές αἱμορραγίες, ἀπό διάτρησι τῆς μήτρας, ὅπως καί ἀπό ἀνακοπή ἤ ἀερώδη ἐμβολή. Ἄλλες μή θανατηφόρες ἐπιπλοκές, πού παρουσιάζονται κατά τήν ἄμβλωσιν εἶναι φλεγμονές τῶν γεννητικῶν ὀργάνων, θρομβοφλεβίτιδα, ἐνδομητρίωσι, ἀνωμαλίες τῆς περιόδου, περιτονίτιδα, στείρωσι κ.λ.π.  Καί πάνω ἀπό ὅλα ἡ Ἄμβλωσις εἶναι στυγερή δολοφονία τοῦ ἀθώου βρέφους στήν κοιλιά τῆς μητέρας του, ἀπό τήν ἴδια τή μητέρα του.

Ἐκτός ὅμως ἀπό τίς φοβερές ἐπιπτώσεις, πού ἔχει στή γυναῖκα ἡ ἐγκληματική ἄμβλωσις ( ἔκτρωσις), εἶναι καί ἀντίθετη πρός τή θέλησι τῆς πλειονότητος τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Γιατί ὄχι μόνον ἀπό θρησκευτική καί ἠθική ἄποψι, ἀλλά καί ἀπό κοινωνική, ἰατρική καί νομική ἄποψι ἡ ἐγκληματική ἄμβλωσις εἶναι ἀνθρωποκτονία ἐκ προθέσεως.   Εἶναι γενοκτονία καί σφαγιασμός ἀθώων ὑπάρξεων, πού ἐξυπηρετεῖ σκοτεινές Δυνάμεις, πού ἀποβλέπουν ὅχι μόνον στή μείωσι τοῦ πληθυσμοῦ, ἀλλά, γιά μᾶς τούς Ἕλληνες,  ἀποβλέπουν στόν ἀφανισμό τῆς Φυλῆς μας.

Ἡ Διάταξι, γιά τή νομιμοποίησι τῶν ἀμβλώσεων πέρασε σάν ἐμβόλιμη, «δίκην τσόντας», στό νομοσχέδιο «Περί μεταμοσχεύσεων βιολογικῶν οὐσιῶν ἀνθρωπίνης προελεύσεως», ὡσάν νά ἐπρόκειτο, γιά κάτι ὁλότελα ἀσήμαντο. Κι’ αὐτό δέν τό συγχωρεῖ εὔκολα, στούς ἐκπροσώπους του ὁ  ξύπνιος ἑλληνικός Λαός. Ἡ Διάταξις ἐξάλλου εἶναι ἀντισυνταγματική, γιατί , ὄχι ἁπλῶς δέν προστατεύει, ἀλλά ἀντίθετα σκοτώνει τή μητρότητα.

Τό σύνταγμα τοῦ 1975, στό ἄρθρο 21,1 ὁρίζει ρητά ὅτι «Ἡ Οἰκογένεια, ὡς θεμέλιον τῆς συντηρήσεως καί προαγωγῆς τοῦ Ἔθνους. ὡς  ὁ γάμος, ἡ μητρότης καί ἡ παιδική ἡλικία τελοῦν ὑπό τήν προστασίαν τοῦ Κράτους».

Ὑπάρχει κανείς συνετός, σώφρων ἄνθρωπος, πού νά νομίζει ὅτι ἡ νομιμοποίησις τῶν ἀμβλώσεων, ἡ δολοφονία ἀνυπεράσπιστων καί ἀθώων ὑπάρξεων, πρίν ἀκόμη γεννηθοῦν, εἶναι προστασία τῆς μητρότητος καί τῆς παιδικῆς ἡλικίας ἀπό μέρους τοῦ Κράτους; Ἡ Διάταξις πρέπει ἀμέσως νά καταργηθῇ.
Στό Τμῆμα διακοπῶν τῆς Βουλῆς τότε, μόνον δύο Βουλευτές τάχθηκαν ἐναντίον τῆς Διατάξεως, γιά τήν
νομιμοποίησι τῶν ἀμβλώσεων. Μόνον δύο τίμησαν τό ἀξίωμά τους καί εἶναι ἄξιοι παντός ἐπαίνου, γιατί μέ θάρρος εἶπαν την ἀλήθεια καί ἀντιτάχθηκαν στην ἁμαρτία.
Ὁ Βουλευτής τῆς Ν.Δ. κ. Λ.Ι. Γαλῆς χαρακτήρισε τήν ἄμβλωσι σάν δολοφονία λέγοντας ὅτι «ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου δέν ἀρχίζει ἀπό τόν τοκετό, ἀλλά ἀπό τῆς κυήσεως. Ἐάν κατά τή διάρκεια τῆς κυήσεως κάνουμε διακοπή αὐτό εἶναι δολοφονία».
Ἐπίσης ὁ ἀνεξάρτητος Βουλευτής Θεσσαλονίκης κ. Σ. Παπαθεμελῆς, ἐκτός τῶν ἄλλων, εἶπε τά ἑξῆς: «Μέ βρίσκει εὐθέως ἀντίθετο ἡ διαδικασία, πού ἐπιλέχθηκε γιά τήν νομιμοποίησι τῶν ἀμβλώσεων αὐτῶν. Ἡ συγκεκριμένη διάταξι, παρενεβλήθη «δίκην  τσόντας» στό νομοσχέδιο...Πιστεύω ἐξ ἄλλου ὅτι μέ τόν τρόπο αὐτό, ψευδονύμως εἰσάγεται ἡ καθολική νομιμοποίησι τῶν ἀμβλώσεων, ὅπως πολλοί κύριοι συνάδελφοι πρότειναν. Ἐάν ἡ πλευρά πού θέλει τή νομιμοποίησι αὐτή, ἰσχυρίζεται ὅτι τήν ὑποστηρίζει κάποτε ἡ ὑποκρισία πού ὑπάρχει, εἶμαι ὑποχρεωμένος νά τονίσω, ὅτι καί ὁ τρόπος τῆς εἰσαγωγῆς τῆς σημερινῆς διατάξεως, εἶναι νέος Φαρισαϊσμός. Ἄλλωστε δέν πρόκειται νά προσφέρη τίποτε περισσότερο ἀπό ὅτι προσφέρει τό ἄρθρο 304 παρ.4 τοῦ Ποινικοῦ Κώδικος. Ἀντίθετα καθιερώνουμε μία ἀρχή γιά νά εἰσαχθοῦν στό μέλλον καί μερικώτερες ἄλλες καινοτομίες, μέ τίς ὁποῖες
δέν συμφωνεῖ ὁ ἑλληνικός λαός».
Οἱ ἰσχυρισμοί ἐκείνων, πού ὑποστηρίζουν τήν νομιμοποίησι τῆς ἐγκληματικῆς ἀμβλώσεως εἶναι «προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις». Ὅλες οἱ περιπτώσεις τῆς θεραπευτικῆς ἀμβλώσεως καλύπτονται ἀπό τό ἄρθρον 304 τοῦ ἑλληνικοῦ Ποινικοῦ Κώδικος.
Θά πρέπει νά τονίσω ἐδῶ ὅτι καί ἡ ἐγκληματκή ἄμβλωσις ἐξυπηρετεῖ σκοπούς τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων.
Καί εἶναι καιρός νά καταλάβουν οἱ ἁρμόδιοι φορεῖς ἐγκαίρως τό δημογραφικό πρόβλημα τῆς Ἑλλάδος καί νά  πάρουν τά κατάλληλα μέτρα, πρίν νά εἶναι ἀργά. Νά ἐνισχύσουν τήν ἑλληνική Οἰκογένεια καί νά προστατεύουν προγεννητικῶς, περιγεννητικῶς καί μεταγεννητικῶς τίς Ἑλληνίδες Μητέρες. Εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουν οἱ Ἁρμόδιοι  ὅτι τό κ ε ν ό ν δέν ἀναπληρώνεται ἀπό Ἀλβανους, Πακιστανούς, Ἀφγανούς καί ἄλλους ἀλλοδαπούς λαθροεισβολεῖς. Οἱ Ἕλληνες γεννιοῦνται ἀπό Ἕλληνες γονεῖς, δέν γίνονται. Καί οἱ βάρβαροι, βάρβαροι γεννήθηκαν καί βάρβαροι θά μείνουν, δέν μποροῦν νά γίνουν Ἕλληνες. Οἱ Γραικύλοι, οἱ ἀνεγκέφαλοι καί οἱ πληρωμένοι Ἐφιάλτες, πού νομίζουν ὅτι μέ ἐκτρώσεις κλπ. θά ἀφανίσουν την Ἑλλάδα, π λ α ν ῶ ν τ α ι.
Δέν θά περάσουν οἱ ψευτοελληνοποιήσεις  εἶναι καρκινώματα στό σῶμα τῆς ἀθάνατης Ἑλλάδος. Ὁ Θεός δέν θά ἐπιτρέψῃ τόν ἀφανισμό μας. Εἶναι μαζί μας ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ καί ἡ ΜΕΓΑΛΟΧΑΡΗ σκεπάζουν τήν Ἑλλάδα.

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ὅμως κι’ ἐμεῖς οἱ νεοέλληνες νά ξυπνήσουμε καί νά καθαρίσουμε τήν ψυχή, τή ζωή καί τήν Πατρίδα ἀπό κάθε δυσωδία, ἀπό κάθε βρωμιά.

Δέν ἐλευθερωθήκαμε ἀπό τήν Τουρκιά, γιά νά ὑποδουλωθοῦμε στήν κοπριά τῆς Εὐρώπης καί  στή δυσωδία τῆς Παγκοσμιοποιήσεως. Εἷναι καιρός νά δώσουμε τή μάχη, νά πολεμήσουμε, γιά νά Φυλάξουμε στήν καρδιά μας  τό ΧΡΙΣΤΟ καί ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ καί νά εἴμαστε σίγουροι ὅτι καί ὁ ΚΥΡΙΟΣ  ΘΑ ΠΟΛΕΜΗΣΕΙ  ΜΑΖΙ ΜΑΣ. Καί εἶναι βέβαιον ὅτι οἱ ἐχθροί μας καί  ἐχθροί τοῦ Θεοῦ, «Οὗτοι μετά τοῦ Ἀρνίου  πολεμήσουσι, καί τό Ἀρνίον νικήσει αὐτούς, ὅτι Κύριος  κυρίων ἐστί καί Βασιλεύς βασιλέων, (νικήσουσι δέ) καί οἱ μετ’ αὐτοῦ κλητοί και ἐκλεκτοί καί πιστοί»

                                                             (Ἀποκ. ιζ΄ 14).