Ο ΘΕΟΣ ΗΜΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΘΟΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΔΟΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΑΓΑΘΟΥ, ΜΑΚΡΟΘΥΜΟΣ ΚΑΊ ΠΟΛΥΕΛΕΟΣ

ΧΡΕΟΣ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ

Η ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΚΙ’ Η ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ.

Μέ  φόβο, μέ δέος ἀναφέρομαι στό Θεό καί τολμῶ νά πῶ ὅ, τι νοιώθω. Προσπαθῶ νά διατυπώσω  τήν πίστι μου στόν Πάντων Ἐπέκεινα, στόν Πανταχοῦ Παρόντα, τόν Πάνσοφον Δημιουργόν τοῦ Σύμπαντος καί νά ἐκφράσω τό λόγο, πού μέ στηρίζει καί μέ συντηρεῖ στή ζωή. Καί ἐξομολογοῦμαι ὅ, τι αἰσθάνομαι. Ἐξομολογοῦμαι δηλαδή, ὅτι ἐάν ὑπάρχω στή ζωή ἐγώ, ὁ ἐλάχιστος καί γυμνός, ὁ ἐλεεινός καί πτωχός, ἀλλά καί ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότης, ὑπάρχουμε, ὄχι γιατί τό ἀξίζουμε, ἀλλά «ἕνεκεν τῆς δήξης τοῦ Ὀνόματος Αὐτοῦ», ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ ἕνας καί μόνος ἀληθινός Θεός, «ὁ πάντα συνέχων τῷ βουλήματι Αὐτοῦ» καί διότι εἶναι Ἀγαθός καί μεταδοτικός τοῦ Ἀγαθοῦ, Μακρόθυμος καί πολυέλεος.

Τρανοτάτη ἀπόδειξις τῆς ἀγαθότητός Του, τοῦ Ἐλέους καί τῆς Μακροθυμίας Του εἶναι ὅτι «τόν Υἱόν αὐτοῦ  τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄16), καί ὅτι,  ὅπως λέγει ὁ Παῦλος· Συνίστησι τήν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς

ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστός

ὑπέρ ἡμῶν ἀπέθανε» (Ρωμ. ε΄8). 

Ἔρχεται ὁ Χριστός, ὁ ἀληθινός Μεσσίας, ἐνσαρκώνεται ἡ ἀγαθότης, ἡ ἀγάπη, τό Ἔλεος, ἡ εὐσπλαγχνία καί  ἡ μακροθυμία τοῦ Θεοῦ. Γίνεται, γιά χάρι μας τύπος καί ὑπογραμμός ἐν πᾶσι. Γίνεται ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή. Καί προπορεύεται Ἐκεῖνος, ὁ Ἀναμάρτητος, ἐπί τῆς Ὁδοῦ ἀπό τό· «κατ’εἰκόνα», εἰς τό · «καθ’ ὁμοίωσιν», μακροθυμῶν, «ἵνα τήν ἑαυτοῦ ἀναπλάσῃ εἰκόνα, φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσι». Ἔρχεται, ὄχι, γιά νά κρίνῃ, ἀλλά νά σώσῃ τόν κόσμον. «Διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν» (Ματθ. δ΄23) καί τονίζει ὅτι μόνον μέ καλές πράξεις, μέ θυσίες καί  μέ εὐεργεσίες λατρεύεται καί δοξάζεται ὁ Θεός, «ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ»( Α΄ Πέτρ. β΄21).

Ὁ Λυτρωτής καί Εὐεργέτης, μᾶς ὑποδεικνύει τήν Ὁδόν τῆς Ζωῆς περιπατῶν ἐν ἀγάπῃ, ἵνα καί ἡμεῖς περιπατήσωμεν. Μᾶς διδάσκει, μέ ὁλόκληρη τήν ἐπί γῆς εὐεργετική Πορεία Του, τό ΧΡΕΟΣ μας πρός τόν Θεόν. Καί ΧΡΕΟΣ  μας εἶναι ἡ εὐγνωμοσύνη καί ἡ Εὐχαριστία μας πρός τόν Θεόν, γιά τήν ἄφατον Αὐτοῦ Μακροθυμίαν, γιά τό ἄπειρον Ἔλεός Του, γιά τήν ἄπειρη ἀγάπη του καί τίς ἀναρίθμητες, ἀφανεῖς καί φανερές, Εὐεργεσίες Του.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος συνιστᾶ σέ ὅλους μας καί λέγει: «Πάντοτε χαίρετε, ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε, ἐν παντί εὐχαριστεῖτε·  τοῦτο γάρ θ έ λ η μ α Θεοῦ  ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ εἰς ὑμᾶς» (Α΄ Θεσσαλ. ε΄ 16-18).

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, θεραπεύων τόν ἐκ γενετῆς τυφλόν, μᾶς διδάσκει ἀφ’ ἑνός μέν τήν ὀρθήν ἀντιμετώπισιν τοῦ πάσχοντος συνανθρώπου μας καί ἀφ’ ἑτέρου τό Χρέος τοῦ εὐεργετηθέντος ἀνθρώπου πρός τόν Εὐεργέτην Θεόν. Καί τονίζει ὅτι δέν εἶναι ὀρθή ἀντιμετώπισις,  πρό τοῦ πάσχοντος κάνῃ οἱ κρίσεις, ἀνακρίσεις καί  κατάκρισι τοῦ πάσχοντος, ὅσον καί ἄν ἔφταιξε. Ὀρθή ἀντιμετώπισις εἶναι ἡ θεραπεία, ἡ  ἴασις, τό ξερίζωμα τῆς αἰτίας, πού προκαλεῖ τή δυστυχία, τήν ἀρρώστια, τόν ἐξευτελισμό τοῦ ἀνθρώπου.

Ὑπογραμίζει δέ τό ΧΡΕΟΣ τοῦ εὐεργετηθέντος.  Καί τονίζει ὅτι Χρέος τῶν εὐεργετηθέντων εἶναι ἡ εὐγνωμοσύνη, ἡ Εὐχαριστία στό Θεό, πού εἶναι ἀγαθός καί μεταδοτικός τοῦ Ἀγαθοῦ, μακρόθυμος καί πολυέλεος.

Φέρει δέ, ὡς ἐνδεικτικόν παράδειγμα, τό παράδειγμα τοῦ εὐγνώμονος ἐκ γενετῆς τυφλοῦ, ὁ ὁποῖος, ὄχι ἁπλῶς εὐχαρίστησε τόν Θεόν, γιά τή θεραπεία Του, ἀλλά ὑπέμεινε τίς ἀνακρίσεις  καί τό μῖσος τῶν ὑποκριτῶν  Ἀρχιερέων, Γραμματέων καί Φαρισαίων, καί μετά ὑποδειγματικῆς παρρησίας ὡμολόγησε τήν ὑπό τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ Θεραπεία του καί ἐστιγμάτισε τήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία, τῶν διωκτῶν τοῦ Ἰησοῦ, 

Ἀρχιερέων, Γραμματέων καί Φαρισαίων, τῶν μετέπειτα Σταυρωτῶν τοῦ Χριστοῦ, καί μέ θάρρος καί παρρησία πολλή διεκήρυξεν ὅτι, ὁ θεραπευτής του. εἶναι ὁ ἀληθινός Μεσσίας, κατέδειξεν δέ τό κατάπτυστον τῆς συμπεριφορᾶς τῶν ἐπικριτῶν του.

Ὁ Χριστός θεραπεύει καί δέν περιμένει εὐχαριστίες.

Οἱ Φαρισαῖοι δέν χαίρονται μέ τή θεραπεία τοῦ συνανθρώπου τους, ἀλλά, ὡς τυφλοί ὁδηγοί, διϋλίζοντες  τόν κώνωπα, τήν δέ κάμηλον καταπίνοντες (Ματθ. κγ΄ 24), ἀνακρίνουν τόν θεραπευθέντα πρώην τυφλόν, καί κατηγοροῦν τόν Μεσσίαν, ὡς παραβάτην τοῦ Νόμου, ὅτι δέν τηρεῖ τό Σάββατον, διότι ἐποίησε πηλόν καί ἐπέχρισε τούς ὀφθαλμούς τοῦ τυφλοῦ καί τόν θεράπευσε τήν ἡμέραν τοῦ Σαββάτου... Ὦ τῆς παραφροσύνης ! ...

Ρωτοῦν τόν πρώην τυφλόν ἐπανειλημένως· Τί ἐποίησέ σοι; Ρωτοῦν τούς γονεῖς τοῦ θεραπευθέντος. Προσπαθοῦν νά βροῦν κατηγορίαν κατά τοῦ Ἰησοῦ, ἀλλά εἰς μάτην. Διότι ὁ Θεραπευθείς, εὐγνώμων στό Θεό, ὅταν τοῦ εἶπαν ὅτι ὀ Ἰησοῦς εἶναι ἄνθρωπος ἁμαρτωλός, ἐξανέστη  καί ὡμολόγησε, μέ παρρησία τήν πίστιν του στό Μεσσία καί εἶπε: «Εἰ ἁμαρτωλός ἐστιν οὐκ οἶδα· ἕν οἶδα, ὅτι τυφλός ὤν ἄρτι βλέπω».  Καί ὅταν τόν ξαναρώτησαν· Πῶς ἤνοιξέ σου τούς ὀφθαλμούς; Μέ θάρρος τούς ἀποκρίθηκε: «Σᾶς εἶπα ἤδη καί δέν δώσατε προσοχή. Γιατί θέλετε πάλιν νά τό

ἀκούσετε;  Μήπως θέλετε καί σεῖς νά γίνετε μαθηταί Του;» Τότε οἱ πωρωμένοι τόν ἔβρισαν καί τοῦ εἶπαν· 

« Σύ εἶσαι μαθητής ἐκείνου, ἐμεῖς εἴμαστε μαθητές τοῦ Μωϋσέως. Ἐμεῖς ξέρουμε ὅτι στόν Μωϋσῆ ἐμίλησεν ὁ Θεός, ἀλλά γι’ αὐτόν δέν ξέρουμε ἀπό ποῦ εἶναι». Τότε ὁ θεραπευθείς ἄνθρωπος, μέ παρρησία, τούς ἀποκρίθηκε: 

«Αὐτό ἀκριβῶς εἶναι τό ἐκπληκτικόν, τό ἄξιον θαυμασμοῦ, ὅτι σεῖς δέν ξέρετε ἀπό ποῦ εἶναι, καί ὅμως μοῦ ἄνοιξε τά μάτια, μοῦ χάρισε τό φῶς μου.

Ξέρουμε δέ ὅτι ὁ Θεός ἁμαρτωλῶν οὐκ ἀκούει, ἀλλ’ ἐάν τις θεοσεβής ᾖ καί τό θέλημα αὐτοῦ ποιῇ, τούτου ἀκούει. Ἐκ τοῦ αἰῶνος οὐκ ἠκούσθη ὅτι ἤνοιξέ τις ὀφθαλμούς τυφλοῦ γεγεννημένου. Ἐάν, λοιπόν, αὐτός δέν ἦταν ἀπό τόν Θεόν, ἐάν δέν ἦταν ὁ ἀληθινός Μεσσίας, δέν θά μποροῦσε νά κάνῃ τίποτε».

Τότε ἐφρύαξαν οἱ Ὑποκριτές, τά γεννήματα ἐχιδνῶν, οἱ Γιοί τῆς Παραφροσύνης καί, μέ ἀλαζονία καί χωρίς ντροπή. τόν πέταξαν ἔξω ἀπό τή συναγωγή τους,  μέ ὕβρεις: Σύ γεννήθηκες ὁλόκληρος μέσα στήν ἁμαρτία καί  σύ διδάσκεις ἡμᾶς;

Καί δυστυχῶς αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ ἀναίσχυντοι Ψεύστες καί Ὑποκριτές, οἱ Χλευαστές (Letsim), οἱ Σταυρωτές τοῦ Χριστοῦ, οἱ  διῶκτες τῶν Μαθητῶν Του, ὑπάρχουν σέ κάθε ἐποχή. Αὐτοί διώκουν, δολίως καί χωρίς ἴχνος ντροπῆς, κάθε δίκαιο καί πιστό, πού ἔχει παρρησία καί ὁμολογεῖ τήν Πίστιν του στό Θεό. Ὑπάρχουν πολλοί παρείσακτοι ψευδάδελφοι, καί πολλοί ἀντίχριστοι ἀνάμεσά μας. Ὑπάρχουν πολλοί, πού δέν προσέχουν στόν ἑαυτό τους, πού δέν προσεύχονται καί δέν ἐργάζονται , ἀλλά περιεργάζονται. Δέν ἐνδιαφέρονται γιά τόν πνευματικό τους  καταρτισμό, ἀλλά ἐνδιαφέρονται γιά ξένες ὑποθέσεις καί δημιουργοῦν προβλήματα. Καί, πολλοί ἀπό μᾶς, κρίνουμε καί κατακρίνουμε καί καταδικάζουμε τούς ἄλλους. Δέν ἀκολουθοῦμε τήν Ὁδό, πού χάραξεν ὁ Χριστός, «τήν Ὁδόν τῆς Πίστεως διά τῆς ἀγάπης ἐνεργουμένην». Δέν ἔχουμε ἐπιείκεια. Δέν ἀντιμετωπίζουμε τούς πάσχοντας, μέ ἀγάπην, θεραπεύοντας «πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ». Δέν δοξάζουμε τόν Εὐεργέτη Θεόν μέ ἔργα ἀγάπης καί καλωσύνης. Πολλοί δέν θέλουμε νά μιμηθοῦμε τόν Χριστόν. Δέν θέλουμε νά μάθουμε ὅτι ὁ Θεός εἶναι Ἀγαθός καί μεταδοτικός τοῦ Ἀγαθοῦ, Μακρόθυμος καί Πολυέλεος. Δέν θέλουμε νά κατανοήσουμε τό ΧΡΕΟΣ μας, πού εἶναι ἡ Εὐγνωμοσύνη καί ἠ Εὐχαριστία μας στό Θεό, στόν Ὁποῖον ὀφείλουμε τό εἶναι, τήν ὕπαρξί μας, τή ζωή μας, τά πάντα.

Καί δέν θέλουμε, ὡς ὁ  θεραπευθείς τυφλός, νά ὁμολογήσουμε τήν Πίστιν μας στόν ἀληθινόν Μεσσίαν. Νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό. Νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης του καί νά τό κάνουμε στή ζωή μας «πρᾶξι». ΕΧΟΥΜΕ  ΧΡΕΟΣ νά μή

δηλειάζουμε μπροστά στούς ἀνθρώπους τῆς Ψευτιᾶς καί τῆς Ὑποκρισίας, ὅποιοι κι’ ἄν εἶναι, ὅπου κι’ ἄν στέκονται. Νά μή φοβώμαστε. Νά κηρύττουμε τήν Ἀλήθεια. Νά ὑπερασπιζώμαστε τήν Ὀρθοδοξία τῆς Πίστεως καί Ζωῆς, ἀδιαφορῶντας, γιά τούς διωγμούς καί τίς θλίψεις, καί τό ἄν μᾶς ἀποβάλλουν οἱ σύγχρονοι Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι, οἱ Ὑποκριτές. Νά εἴμαστε σίγουροι, ὅπως ὁ ὁμολογητής πρώην τυφλός καί θεραπευθείς ἀπό τόν Κύριο. Ὅταν τόν πέταξαν ἔξω ἀπό τή Συναγωγή τους οἱ τότε Φαρισαῖοι, ἀμέσως βρέθηκε στήν ἀγκαλιά τοῦ Χριστοῦ. 

Ἔτσι ἀκριβῶς θά συμβῆ καί σήμερα. Εἶναι βέβαιον ὅτι ὁ  Χριστός, «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας», θά βραβεύσῃ τήν ὁμολογίαν τῆς Πίστεώς μας. Καί ἄν  μᾶς ἀποβάλλουν οἱ σύγχρονοι Φαρισαῖοι, οἱ Σταυρωτές τοῦ Χριστοῦ, θα μᾶς δεχθῇ Ἐκεῖνος στήν ἀγκαλιά Του καί θά ἐμφανισθῇ καί σέ μᾶς. Ὑπάρχει τίποτε πιό σπουδαῖο, πιό πολύτιμο στή ζωή μας ἀπό αὐτή τή Φανέρωσι;

Πῶς μπορῶ νά ἐκφράσω καί περιγράψω τή χαρά, πού νοιώθει ὁ πιστός, ὅταν ἀξιωθῇ νά βρεθῇ μπροστά Κύριο καί ὁ  Κύριος ἐμφανισθῇ σ' αὐτόν  καί συνομιλήσῃ μαζί Του καί νά τόν ἐρωτήσῃ: «Σύ πιστεύεις εἰς τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ; Καί αὐτός νά ἔχῃ τή χαρά νά ἀπαντήσῃ: «Καί τίς ἐστι, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς Αὐτόν;» καί δεχθῇ  τή διαβεβαίωσι τοῦ Ἰησοῦ:

«Καί ἑώρακας αὐτόν καί ὁ λαλῶν μετά σοῦ Ἐκεῖνος ἐστίν» (Ἰωάν. θ΄ 35-37). Ναί. Ἐγώ εἰμι ὁ λαλῶν σοι.

Εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἄπειρη Δικαιοσύνη καί ἄπειρη ἀγάπη καί ὅτι τά πάντα, τά ὀφείλουμε στήν ἀγαθότητα καί τή μακροθυμία Του καί ἔχουμε ΧΡΕΟΣ  νά διακηρύττουμε τήν Πίστιν καί τήν εὐγνωμοσύνην μας στό Θεό μέ παρρησία. Διότι Σέ  Αὐτόν ὀφείλουμε τήν ζωήν, τήν πνοήν καί τά πάντα καί Σέ Αὐτόν ἀνήκει ἡ τιμή καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.