Ο ΕΓΩΪΣΜΟΣ ΜΑΣ

ΕΙΝ’  Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΜΑΣ

Ὁ  Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, τέλειος Θεός, «σάρξ ἐγένετο». «Ἑαυτόν ἐκένωσε μορφήν δούλου λαβών». Γίνεται ταπεινός ἄνθρωπος διά φιλανθρωπίαν. «ΕΤΑΠΕΙΝΩΣΕ  δέ ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ»(πρβλ. Φιλιπ. β΄ 5-11), «ἔπαθεν ὑπέρ ἡμῶν», ἐσταυρώθηκε γιά μᾶς, «ἡμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ» (παρβλ. Α΄Πέτρ. β΄ 21). Γίνεται τύπος καί ὑπογραμμός, σέ ὅλους μας, γιά νά Τόν μιμηθοῦμε, γιά νά ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια Του ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ, οἱ ἀχρεῖοι δοῦλοι Του.

Ἐνσαρκώνει ὁ Χριστός τήν  ἄκραν ταπείνωσιν καί τήν ἄπειρη ἀγάπην. «Στή Βηθλεέμ», λέγει ὁ ποιητής, «ἀντάλλαξε ἀσπασμό ἡ Ἀγάπη μέ τήν ταπεινοσύνη». Γίνεται, δηλαδή, ἡ Ὁδός τῆς ὄντως ζωῆς, ἡ Ὁδός πρός τόν Πατέρα, ἡ Ὁδός ἀπό τό· «κατ’ εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’ ὀμοίωσιν», γιά νά Τόν μιμηθοῦμε. Καί εἶναι γεγονός ὅτι ὁ Χριστός καί μόνον Αὐτός εἶναι «ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή. Καί «Οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα, εἰ μή δι’ Αὐτοῦ»(παρβλ. Ἰωάν. ιδ΄6-7). Καί αὐτήν τήν ἀλήθεια τοῦ ὀρθοῦ προσανατολισμοῦ, μᾶς ἀποκαλύπτει ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος. Αὑτός δέ εἶναι καί ὁ σκοπός τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.Καί πραγματικά ὁ Χριστός, ὁ ἀληθινός Μεσσίας, ἦλθε, γιά νά κάμῃ «πρᾶξι» τό Θέλημα τοῦ πέμψαντος αὐτόν Πατρός καί νά  φέρῃ σέ τέλειον πέρας τόν ἔργον, πού τοῦ ἀνέθεσε, πού εἶναι ἡ σωτηρία μας. Ἔρχεται ὁ Χριστός, μέ τό Αἷμα Του, μέ τή σταυρική Του Θυσία καί μέ τήν Ἀνάστασί Του, νά μᾶς συμφιλιώσῃ καί νά μᾶς ἑνώσῃ μέ τόν Πατέρα καί μεταξύ μας.

Βέβαια μᾶς καλεῖ νά τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του, μέ τή Θέλησί μας. Μᾶς καλεῖ νά Τόν ἀκολουθήσουμε, νά Τόν μιμηθοῦμε. Δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. Καταδέχεται Σταυρόν καί θάνατον,σταυρώνεται ἡ ἐνσαρκωμένη Ἀγάπη, «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄16). «Ὅστις θέλει...»(Μάρκ. η΄34), ὅποιος θέλει, κανείς δέν ἐξαναγκάζεται.

Πεῖνα καί δίψα, λαχτάρα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἠ σωτηρία μας. Καί σωτηρία μας εἶναι νά εἴμαστε ἑνωμένοι μέ τόν Θεόν Πατέρα  καί μεταξύ μας. Ἑνωμένοι εἰς ἕν. Μιά ψυχή, μιά καρδιά, ἕνα πνεῦμα, ἕνα φρόνημα, τό Θεῖον φρόνημα, μία θέλησι, μιά Οἰκογένεια πνευματική, μιά Κοινωνία, Κοινωνία ἁγίων, Κοινωνία Προσώπων. Μία Ἐκκλησία, εἶναι ἡ Ἁγία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Καί ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ θεμελειώνεται ἐπί τήν πέτραν, ἡ δέ πέτρα εἶναι ὁ 

ΧΡΙΣΤΟΣ, ὁ ἐλευθερωτής, ἡ πνευματική Πέτρα, ἡ Πηγή τῆς Ζωῆς (παρβλ. Α΄Κορινθ. ι΄ 4). «Θεμέλιον γάρ ἄλλον οὐδείς δύναται θεῖναι παρά τόν κείμενον, ὅς ἐστιν Ἰησοῦς Χριστός» (Α΄Κορινθ. γ΄ 11). Καί ὁ Χριστός τό θεμέλιον εἶναι ἡ ἐσταυρωμένη Ἀγάπη καί ἡ ἄκρα ταπείνωσις. Ἡ Ταπείνωσις καί ἡ γνήσια Ἀγάπη ΕΝΩΝΕΙ τούς ἀνθρώπους μέ τό Θεόν-Πατέρα καί μεταξύ τους. Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΙΣ  ὑψώνει τούς ἀνθρώπους μέχρι τό Θρόνο τοῦ Θεοῦ καί ἡ τέλεια, ἡ γνήσια, Η ἐσταυρωμένη ΑΓΑΠΗ  συγκρατεῖ τούς ἀνθρώπους ἑνωμένους εἰς ἕν καί εἰς τό ὕψος αὐτό, γύρω ἀπό τό Θρόνο τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός προσέλαβε τήν ἀνθρωπίνην φύσιν «φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσιν», καί  τήν ἐξαγίασε, τήν ἀφθαρτοποίησε, τήν ἀνέστησε, τή δόξασε καί τήν ὕψωσε καί τήν ἔστησε εἰς τά δεξιά τοῦ Θεοῦ καί Πατρός. Ἡ ἀνθρωπότης «δυνάμει» τῆς Θυσίας καί τοῦ Θριάμβου τοῦ Χριστοῦ, πάνω στό Κακό καί τήν ἁμαρτίαν, ἐτιμήθη καί ἐδοξάσθη καί εὑρίσκεται στά δεξιά τοῦ Θεοῦ καί Πατρός.

Ὁ ἅνθρωπος ὅμως δέν θέλει νά ἐννοήσῃ τήν τιμήν, πού τοῦ χαρίζει ὁ Χριστός μέ τή θεϊκή Του συγκατάβασι. Καί μέ τή θέλησί του, συνεχίζει νά παραμένῃ «δέσμιος τῆς γῆς», κατάκοιτος στή Χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου, ἐξισώνει τόν ἑαυτόν του πρός  τά ἀνόητα κτήνη, τά μή ἔχοντα νοῦν καί  λογικό, ὅπως αὐτός καί γίνεται ὅμοιος  πρός αὐτά καί  συνεχίζει να ζῆ σάν κτῆνος καί νά ἀποθνήσκῃ σάν κτῆνος (παρβλ. Ψαλμ. 48,13,21). 

Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δαιμονίζεται. Διώχνει μέσα ἀπό τήν ψυχή του τήν ταπείνωσι καί τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί ἀνοίγει τήν ψυχή του  στό Σατανᾶ, στό Διάβολο, στό Χρῆμα. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι κυριεύονται ἀπό τόν ἀρχαῖο ΟΦΙ, ἀπό τόν ἑωσφορισμό, ἀπό τήν ΕΓΩΠΑΘΕΙΑ, ἀπό τόν ὑπερβολικόν ΕΓΩΪΣΜΟ, πού γεννᾶ στήν ψυχή τους ὅλα τά βρωμερά   πάθη, ὅλες τίς κακίες, ἀλαζονεία, οἴησι, ἔπαρσι, ὑπερηφάνεια, ὐπέρμετρη ἀγάπη γιά τόν Ἑαυτούλη, περοφρόνησι γιά ὅλους τούς ἄλλους. Ὁ Ἐγωϊστής εἶναι ὑπερήφανος καί ἐγωλάτρης καί περιφρονεῖ τούς πάντες. Ἔχει σάν κέντρον τῆς ζωῆς του τό ΕΓΩ. Δέν λατρεύει τό Θεό, ἀλλά τόν ἑαυτό του καί περιφρονεῖ ὅλους τούς ἄλλους. Εἶναι ἀλαζών καί φαντασμένος. Αὐτός τά ξέρει ὅλα. Περιφρονεῖ τή γνώμη τῶν ἄλλων. Ὅλοι οἱ ἄλλοι δέν ξέρουν τίποτε δέν ἔχουν γνῶσι, δέν ἔχουν γνώμη, εἶναι τιποτένιοι. Μόνον αὐτοί οἱ Ἐγωϊστές, πρέπει νά ζήσουν καί δολίως ἐργάζονται τό Θάνατο τῶν συνανθρώπων τους. Οἱ Ἐγωπαθεῖς πατοῦν ἐπί πτωμάτων. Ἐργάζονται μεθοδικά, γιά τόν ἀφανισμό τῶν ἄλλων. Κατασκευάζουν καί ἐξαπολύουν θανατηφόρους Ἰούς, μέ σκοπό νά ἐξολοθρεύσουν τούς ἄλλους.

«Δέν ὑπάρχει δίκαιος, οὔτε ἕνας, δέν ὑπάρχει κανένας

συνετός, δέν ὑπάρχει κανένας, πού νά ζητῇ τόν Θεόν, ὅλοι παρεξέκλιναν, συγχρόνως ἀξαχρειώθηκαν, δέν ὑπάρχει κανένας, πού νά κάνῃ τό καλόν, δέν ὑπάρχει οὔτε ἕνας. Τάφος ἀνοικτός εἶναι ὁ λάρυγγας τῶν περισσοτέρων ἀνθρώπων, μέ τή γλῶσσα τους εἶναι δόλιοι, φαρμάκι ἀπό ὀχιές στάζουν τά χείλη τους. Τό στόμα τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν εἶναι γεμᾶτο  ἀπό κατάρες  κατά τοῦ Θεοῦ καί ἀπό πικρία καί δηλητήριο κατά τῶν ἄλλων. Καί ὅπως λέγει ὁ Ἡσαῒας, τά πόδια τους τρέχουν γρήγορα,γιά νά φονεύσουν καί χύσουν αἷμα. Στή ζωή τους μέ τίς πράξεις τους σπέρνουν συντρίμμια καί δυστυχία για τόν πλησίον. Ἀνάβουν φωτιές ἐδῶ κι’ ἐκεῖ προκαλοῦν πολέμους βιολογικούς, χημικούς, οἰκονομικούς, κατασκευάζους θανατηφόρους ἰούς, μέ σκοπό τήν ἐξολόθρευσι, τήν ἐξόντωσι τῶν ἀδυνάτων συνανθρώπων τους, χωρίς ντροπή. Δέν γνώρισαν εἰρηνικό βίο, καί γιά τόν ἑαυτόν τους καί γιά τούς ἄλλους. Δέν ὑπάρχει φόβος Θεοῦ  μπροστά στά μάτια τῆς ψυχῆς τους (παρβλ. Ρωμ. γ΄ 10-18).

Ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός τῆς ἀνθρωπότητος εἶναι ἡ
ΕΓΩΠΑΘΕΙΑ, Ο ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟΣ ΕΓΩΪΣΜΟΣ.
Ὁ Ἑγωϊσμός μας εἶν’ ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός μας.

Αὐτός ἀντιστρατεύεται στό Θέλημα τοῦ Χριστοῦ.

Καί πολλοί εἶναι οἱ ἀντίχριστοι ἀνάμεσά μας.

Ὁ Χριστός ἔρχεται νά μᾶς συμφιλιώσῃ καί νά μᾶς ἑνώσῃ μέ τόν Θεόν-Πατέρα καί μεταξύ μας, καί ὁ Διάβολος αὐτός, ὁ ὑπερβολικός Ἐγωϊσμός, μᾶς χωρίζει, μᾶς διαλύει, σωρεύει θλῖψι, πόνο, συμφορές στήν ψυχή καί τή ζωή μας καί τήν κάνει ΚΟΛΑΣΙ.

Ὁ Χριστός δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. «Ἵσταται ἐπί τήν θύραν τῆς ψυχῆς μας καί κρούει...» (Ἀποκ. γ΄ 20).

Περιμένει τόν καθένα μας νά ἔλθῃ εἰς ἑαυτόν νά ἀνανήψῃ καί νά ἐπιστρέψῃ εἰλικρινά μετανοιωμένος. Περιμένει ὁ Χριστός νά ξεριζώσουμε μέσα ἀπό τήν ψυχή μας τήν ΕΓΩΠΑΘΕΙΑ, πού εἶναι ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗ, καί  μᾶς χωρίζει ἀπό τόν Θεόν καί ματαξύ μας. Περιμένει ὁ Χριστός,  ὑγιεῖς,  νά ἐπιστρέψουμε στήν δική Του Ποίμνη, ἑνωμένοι εἰς ἕν, ἑνωμένοι μέ τόν Θεόν καί μεταξύ μας, ὥστε νά νοιώσουμε μέσα μας  τή Χαρά τοῦ Χριστοῦ, τή Χαρά τῆς ἑνώσεως μέ τόν Θεόν (Ἰωάν. ιζ΄13).

Ὁ Χριστός ἵσταται ἐπί τήν θύραν καί κρούει καί προσεύχεται γιά μᾶς τούς ἀχρείους καί ἐλεεινούς δούλους Του.

Καί πρίν ἀπό τό Πάθος Του προσεύχεται γιά μᾶς καί παρακαλεῖ τόν Πατέρα νά μᾶς βοηθήσῃ νά ξεριζώσουμε ἀπό τήν ψυχή μας τόν ὑπερβολικόν ἐγωϊσμόν μας, πού εἶναι ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός μας καί νά μᾶς κρατήσῃ ἑνωμένους μαζί Του καί μεταξύ μας :

«Πάτερ Ἅγιε, τήρησον αὐτούς ἐν τῷ ὀνόματί σου ᾧ δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἕν καθώς ἡμεῖς» (Ἰωάν. ιζ΄11).

Πάτερ Ἅγιε, τούς πιστούς μαθητάς μου, φύλαξέ τους,

μέ τήν πατρική προστασία καί δύναμί Σου, τήν ὁποίαν ἔδωκες καί σέ Μένα, ὥστε νά παραμείνουν ἑνωμένοι μαζί Μου καί μεταξύ τους. Φύλαξέ τους νά εἶναι μέ τήν ἀγάπη καί τήν ὁμοφροσύνη ἑνωμένοι εἰς ἕν, ἑνωμένοι σέ ἕνα ἠθικό σῶμα ὅπως εἴμαστε ἕνα καί ἐμεῖς.

Μήπως ἔφθασε ὁ καιρός νά καταλάβουμε τά δεινά, πού σωρεύει στήν ψυχή καί τή ζωή μας ἡ ΕΓΩΠΑΘΕΙΑ, τό σαρκικό φρόνημα, πού εἶναι ἔχθρα εἰς Θεόν και φέρει στήν ψυχή καί τή ζωή μας τό θάνατο, καί νά τροποποιήσουμε  ἤ  καλλίτερα νά θεραπεύσουμε τήν προβληματική μας συμπεριφορά;

Μήπως ἔφθασε ὁ καιρός να εἰσέλθουμε εἰς τά ταμιεῖα τῆς ψυχῆς μας, ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Μακάριος, νά εἰσέλθουμε εἰς τά ἐσώτατα βάθη τῆς ψυχῆς μας, καί μέ προσοχή νά ψάξουμε καί νά βροῦμε τόν Ὄφι, τόν ὑπερβολικό Ἐγωϊσμό, πού φωλιάζει μέσα μας καί μᾶς θανατώνει, καί νά τόν ξεριζώσουμε ἀπό τήν ψυχή μας καί νά τόν θανατώσουμε;

Μήπως ἔφθασε ὁ καιρός νά συνειδητοποιήσῃ ἡ  ἡμιθανής ἀνθρωπότης, ὅτι δέν θά ἐπιβιώσῃ μέ τήν

ΕΓΩΠΑΘΕΙΑ καί τήν κατασκευή  θανατηφόρων κορωναϊῶν, ἀποσκοπῶντας στή μείωσι τοῦ πληθισμοῦ τῆς γῆς;
Μήπως πρέπει νά κατανοήσουμε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ὅτι

ἡ ἀνθρωπότης θά ἐπιζήσῃ, θά εὐτυχίσῃ και θά δημιουργήσῃ Ἀξίες, μόνον ὅταν ξεριζώσῃ ἀπό τή ζωή της τήν ΕΓΩΠΑΘΕΙΑ καί ἐνστερνισθῆ  τόν Χριστόν καί ἐγκολπωθῇ τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί τό κάνῃ «πρᾶξι» στήν καθημερινή ζωή;

                «Χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν»

Πράγματι τότε καί μόνον τότε, ὅταν ἑνωθουμε μέ τόν Χριστόν και ἀκολουθοῦμε τά ματωμένα Χνάρια Του, τοτε, σίγουρα, θά φέρουμε «καρπόν πολύν» καί θά ἐπιζήσουμε. Τότε θά βασιλεύση στή ζωή μας ἡ ὑψωποιός ταπείνωσις καί ἡ τέλεια Ἀγάπη, ἡ ὁποία θεοποιεῖ τόν ἄνθρωπον. Τότε καί μόνον τότε θά διαφυλάξουμε τήν ἑνότητα τῆς Πίστεως καί τήν ἑνότητα στή ζωή μας. Τότε καί μόνον τότε θά ἀξιωθοῦμε ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδία, λόγῳ καί ἔργῳ, ἑνωμένοι εἰς ἕν, νά ὑμνοῦμεν καί νά προσκυνοῦμεν καί, ἀσιγήτως, νά δοξολογοῦμεν τόν Ἕνα καί μόνον ἀληθινόν Θεόν, τόν Λυτρωτήν τοῦ κόσμου, τόν ΧΡΙΣΤΟΝ,  σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι,  τόν Τριαδικόν Θεόν, εἰς τόν ὁποῖον ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

non finito