ΠΕΙΝΑ ΚΑΙ ΔΙΨΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ

«Ἐγώ ἔχω βρῶσιν φαγεῖν, ἥν ὑμεῖς οὐκ οἴδατε.

Ἔλεγον οὖν οἱ μαθηταί πρός ἀλλήλους· μή τις
ἤνεγκεν αὐτῷ φαγεῖν; Λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς·
ἐμόν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τό θέλημα τοῦ
πέμψαντός με καί τελειώσω αὐτοῦ τό ἔργον»

                                                         (Ἰωάν. δ΄ 32-34).

Ὅπως ἔχουμε πῆ, ὁ Πανάγαθος Θεός, ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, μᾶς τίμησε  μέ τήν ὑψίστη τιμήν, μᾶς ἔπλασε «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὀμοίωσιν Αὐτοῦ». Ἐμεῖς ὅμως δέν ἐννοήσαμε τήν τιμήν καί δέν ἀκολουθήσαμε τήν Ὁδόν τῆς Ζωῆς. Διαλέξαμε τό Θάνατο. Ὄχι μόνον οἱ πρωτόπλαστοι, ἀλλά καί τά παιδιά τους μέχρι σήμερα, δέν ὁδεύουμε ἀπό τό «κατ’ εἰκόνα», εἰς τό «καθ’ ὁμοίωσιν», ὥστε ἀπό «δυνάμει θεοί», νά γίνουμε καί «ἐνεργείᾳ θεοί».

Μή νοήσαντες τό ὕψος τῆς τιμῆς, ξεπέσαμε καί ἐξισωθήκαμε πρός τά ἀνόητα καί ἄλογα κτήνη καί ὁμοιωθήκαμε πρός αὐτά. Ζοῦμε σάν κτήνη καί πεθαίνουμε σάν κτήνη.

Ὁ Πολυεύσπλαγχνος Θεός ὅμως, ὡς στοργικός Πατήρ θέλει τή σωτηρία μας. Θέλει νά ἔλθουμε σέ ἐπίγνωσι τῆς Ἀληθείας. Θέλει νά συνειδητοποιήσουμε τή Θεϊκή μας καταγωγή καί διά τῆς ὑπακοῆς  στό Θεῖο Θέλημά Του, νά ἐπιστρέψουμε , μέ τή θέλησί μας κοντά Του καί νά ἀκολουθήσουμε τό δρόμο τῆς Ζωῆς ἀπό τό «κατ’ εἰκόνα», εἰς τό «καθ’ ὁμοίωσιν», νά πραγματοποιήσουμε δηλαδή τόν τελικόν σκοπόν τῆς ζωῆς μας, νά γίνουμε θεοί κατά χάριν.

«Τόσο πολύ μᾶς ἀγάπησε ὁ Θεός-Πατήρ, ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ αὐτοῦ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ Πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄ 16).

Σαρκώθηκε ἡ ἀγάπη, ὁ Χριστός, γιά νά πραγματοποιήσῃ τό Θέλημα τοῦ Πατρός, πού εἶναι ἡ σωτηρία μας. Αὐτός εἶναι ὀ σκοπός τῆς ἐνανθρωπήσεώς Του. Γίνεται Τύπος καί Ὑπογραμμός. Γίνεται ἡ Ὁδός ἀπό τό «κατ’  εἰκόνα», εἰς τό «καθ’ ὁμοίωσιν», ὥστε νά μιμηθοῦμε τό Παράδειγμά Του. Γίνεται ὐπόδειγμα ὑπακοῆς στό Θέλημα τοῦ Πατρός, ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ (Φιλιπ. β΄ 8), «ὑπολιμπάνων ἡμῖν ὑπογραμμόν, ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ»( παρβλ. Α΄Πέτρ. β΄ 21). Θέλημα τοῦ Πατρός εἶναι ἡ σωτηρία μας. Πεῖνα καί δίψα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ σωτηρία μας.

Στήν Πηγή τοῦ Ἰακώβ ἔξω ἀπό τή Σαμάρεια, οἱ Μαθητές Του, τοῦ πρόσφεραν τροφή καί Ἐκεῖνος, μέ τρυφερότητα τούς εἶπε:

«Ἐγώ βρῶσιν ἔχω φαγεῖν, ἥν ὑμεῖς οὐκ οἴδατε».

Ποιός θά μποροῦσε, ἀλήθεια, σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, νά καταλάβῃ τό βαθύτερο νόημα τοῦ λόγου Του; Ποιός θά μποροῦσε νά ἐννοήσῃ τόν κεκρυμμένο Θησαυρό τῆς τρυφερότητος καί τῆς ἄπειρης ἀγάπης, πού κρυβόταν στήν πρότασι αὐτή;

Ἀπόρησαν οἱ μαθηταί καί σιγομιλῶντας μεταξύ τους ἔλεγαν:  Μήπως, κατά τήν ἀπουσία μας, τοῦ ἔφερε κάποιος ἄλλος φαγητό καί ἔφαγε;

Τότε ὁ Ἰησοῦς ἀπεκάλυψε σ’ αὐτούς, ποιό, πραγματικά, εἶναι τό δικό Του φαγητό, τό ὁποῖο Τόν χορταίνει καί τόν τρέφει: Τό δικό μου φαγητό εἶναι νά πράττω τό θέλημα Ἐκείνου, πού ἔστειλε στόν κόσμο καί νά φέρω σέ τέλειον πέρας τό ἔργο Του, τό ὁποῖον εἶναι ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.

Φαγητό καί πιοτό, πεῖνα καί δίψα τῆς Ψυχῆς μου εἶναι τό Θέλημα τοῦ Οὐρανίου Πατρός, δηλαδή ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, ἡ σωτηρία κάθε ψυχῆς, πού διψᾶ τή σωτηρία της. 
Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο ἔρχομαι κοντά σας, και περιπατῶ ἐν ἀγάπῃ, καί παραδίδω, ἀπό ἀγάπη γιά σᾶς, τόν ἑαυτόν μου στό Σταυρικό Θάνατο, προσφοράν καί θυσίαν  εἰς τόν Θεόν εἰς ὀσμήν εὐωδίας (Ἐφεσ. ε΄1-2), γιά νά μέ μιμηθῆτε, γιά νά ἀκολουθήσετε τά ματωμένα Χνάρια μου καί νά φθάσετε στό ὕψος τῆς Θεότητος, καί μέ τή θέλησί σας, νά γίνετε θεοί κατά χάριν. Γι’ αὐτό καί ὁ Παῦλος μᾶς συνιστᾶ λέγων: «Γίνεσθε οὖν μιμηταί τοῦ Θεοῦ ὡς τέκνα ἀγαπητά, καί περιπατεῖτε ἐν ἀγάπῃ (καί κάνετε στή ζωή σας «πρᾶξι» τήν ἀγάπη) καθώς καί ὀ Χριστός...»(Ἐφεσ. ε΄1-2).

Εἷναι καιρός νά γίνῃ καί δική μας πεῖνα καί δίψα τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ. Εἶναι καιρός νά μιμηθοῦμε τόν Χριστόν. Εἶναι καιρός νά ἀπεκδυθοῦμε τήν φθοράν, νά ἀπεκδυθοῦμε τόν παλαιόν ἄνθρωπον. Καί ὅπως λέγει ὁ Παῦλος «νά ἀποθέσουμε  σάν ἄλλο ἔνδυμα ἀκάθαρτον τόν παλαιόν τῆς ἁμαρτίας ἄνθρωπον, νά ἀπομακρυνθοῦμε ἀπό κάθε εἴδους ἁμαρτίαν, νά καθαρίσουμε τό νοῦ καί τήν καρδιά μας , μέ τή χάρι τοῦ Θεοῦ καί νά ἐνδυθοῦμε τόν καινόν ἄνθρωπον τόν κατά Θεόν κτισθέντα ἐν δικαιοσύνῃ καί ὁσιότητι τῆς ἀληθείας» (Ἐφεσ. δ΄ 22-24).

Νά μιμηθοῦμε τόν Χριστόν καί νά φθάσουμε μαζί Του ἀπό τό «κατ’εἰκόνα» εἰς τό «καθ’ ὁμοίωσιν»  νά πραγματοποιήσουμε τό θέλημα τοῦ Πατρός καί νά γίνουμε θεοί κατά χάριν.

Εἶναι δέ καιρός νά συνειδητοποιήσουμε τήν θεϊκή συγκατάβασι, τή Σταυρική θυσία τοῦ Χριστοῦ, καί, ἀσιγήτως, νά δοξάζουμε τήν Ἀνάστασίν  Του.