ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΤΙΜΙΟ ΣΤΑΥΡΟ ΣΟΥ ΓΟΝΑΤΙΖΩ

ΜΕ ΠΙΣΤΙ ΠΡΟΣΚΥΝΩ ΚΑΙ ΔΑΚΡΥΖΩ

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεός, ὁ Κύριος καί Θεός μου, τολμῶ, ὁ ταλαίπωρος, συντετριμμένος καί ταπεινά ἔρχομαι καί μπροστά στόν τίμιον Σταυρόν Σου γονατίζω καί μέ πίστι προσκυνῶ καί δακρύζω.

Βαρειά εἶναι τά μάτια μου, βαρειά ’ναι κι’ ἡ ψυχή μου, ἀπό τίς ἁμαρτίες μου καί δέν μπορῶ νά ἀναβλέψω καί νά δῶ τόν αἰθέρα τοῦ οὐρανοῦ...

Στά ἐσώτατα βάθη τῆς ψυχῆς, μέσα μου φωλιάζει τό Κακό, ὁ Ὄφις ὁ ἀρχαῖος, πού κατατρώγει καί θανατώνει ὅ, τι καλό ὐπάρχει ἐντός μου.Τό φρόνημα τό σαρκικό θεριεύει μέσα μου καί μέ κατασπαράσσει. Ἡ καρδιά μου αἱμορροεῖ, αἱμάσσει. Παλεύω, ἀγωνίζομαι πολύ σκληρά, μέ τόν  κακό μου ἑαυτό, μέ τόν κόσμο καί τό Διάβολο καί σ’ αὐτή τήν ὀδυνηρή μου πάλη, «οὐ γάρ ὅ θέλω ποιῶ ἀγαθόν, ἀλλ’ ὅ οὐ θέλω κακόν τοῦτο πράσσω...Ταλαίπωρος ἐγώ ἄνθρωπος· τίς με ῥύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου;...»
Κύριέ μου, ποιός θά μέ ἀνασύρῃ ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ», εἰς τήν ὁποίαν ἔχω ἐμπαγῆ, ἄν ὄχι ἐσύ, ἀνθρωποκυνηγέ, πού Σταυρώθηκες ,γιά μένα! ...

Ποιός θά μέ λυτρώσῃ ἀπό τήν τόση Ὀδύνη καί θά μέ ὁδηγήσῃ «εἰς τόπον ἀναψυχῆς», «ἐπί  ζωῆς πηγάς ὑδάτων;» Ποιός θά σπογγίσῃ τά δάκρυά μου; Ποιός θά ἁπαλύνῃ τόν πόνον μου, ἄν ὄχι Σύ, πού ὑπέμεινες, γιά χάρι μου, τήν  Ὀδύνη τοῦ Σταυροῦ;

Ποιός ἄλλος, ἐκτός ἀπό Σένα, Κύριε, θέλει καί μπορεῖ νά σβύσῃ τή φωτιά πού  ἀνάβει μέσα μου ἡ Παραφροσύνη τῶν παρανοήσεων καί τῶν παρεκτροπῶν; Σ’ αὐτή τήν ἄβυσσο βυθίζεται καί δέν βρίσκει ἀνάπαυσι ἡ ταλαίπωρη ψυχή μου...

Σέ Σένα προστρέχω, μοναδική μου ἐλπίδα, Κύριέ μου Ἰησοῦ, καί  μπροστά στόν Τίμιο Σταυρό Σου γονατίζω, μέ πίστι, προσκυνῶ καί δακρύζω, καί, μέ κραυγές ἀπογνώσεως, κράζω, Κύριε, μήν ἀργοπορῇς. Εὐσπλαγχνίσου με, Κύριε, καί, πρίν εἰς τέλος ἀπόλωμαι, σῶσον με, ὡς ἀγαθός καί φιλάνθρωπος.
Ἐκτός ἀπό Σένα, δέν ἔχω καί δέν θέλω νά ἔχω ἄλλον κανένα. Ἄκουσε, Κύριε, τίς ἄναρθρες κραυγές μου. Δέξου τή δέησί μου καί μή ἐγκαταλείπῃς με. Πολλές φορές, θεωρῶ χαρές, πράγματα, πού εἶναι «σκωλήκων βρῶμα καί δυσωδία». Θολώνει ὁ νοῦς μου καί θαλασσοπνίγομαι. Φώτισε τά σκοτάδια μου, λάμπρυνε τήν ἄχαρη ψυχή μου. Δέν εἶναι λίγοι οἱ ἐχθροί μου. Εἶναι δαίμονες καί δαιμονάνθρωποι πολλοί, ἕτοιμοι νά μέ κατασπαράξουν. Κύριε, «ἔρχου ταχύ». Μοῦ τό ὑποσχέθηκες. Μέ ἐβεβαίωσες, πώς θἆσαι παντοτινά μαζί μου. Παίρνω Θάρρος  καί γονατίζω μπροστά στόν τίμιον Σταυρό Σου, γιατί μοῦ εἶπες, ὄχι μόνον ὅτι εἶσαι ὁ Θεός μου καί ὅτι  ἐγώ  εἶμαι δικός Σου δοῦλος, ἀνάξιος μέν, ἀλλά δικός Σου, ἀλλά μοῦ εἶπες καί ὅτι δέν θά μέ ἀφήσῃς ἀπροστάτευτο, δέν θά μέ  ἐγκαταλείψῃς ποτέ καί ὅτι πρίν ἀκόμη σέ καλέσω σέ βοήθεια, θἆσαι δίπλα μου, θἆσαι κοντά μου. Καί τώρα Ἔλεος Σοῦ ζητῶ. ὅχι γιατί τό ἀξίζω, ἀλλά «ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ ὀνόματός Σου», γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ. Ἐσύ εἶσαι ἡ ζωή μου καί ἡ  εἰρήνη μου, ἡ ζωή, τό Φῶς καί ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου. Θέλω νά κουρνιάσω στά πόδια Σου. Θέλω νά Σ’ ἀγκαλιάσω καί δέν μπορῶ. Σ’ ἄνοίγω τήν καρδιά μου κι’ ἀδημονῶ...Τό Ἔλεός Σου  λαχταρῶ. Τή θεϊκή σου συγκατάβασι προσμένω. Ἥλιε τῆς Δικαιοσύνης καί τῆς Καλωσύνης, «ἔρχου ταχύ». Ἐσένα ζητῶ, τό φῶς τό ἀληθινόν, πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπο, πού ἔρχεται στόν κόσμο. Δέν ἀντέχω ἄλλο τό σκοτάδι.
Ἐσύ εἶσαι τό Φῶς μου καί ὁ Θεός μου. Δόξα Σοι.
Ἰησοῦ μου, ἔλα κοντά μου, Ζωή καί Χαρά μου.

Ἔλα μέσα στήν καρδιά μου, Σέ παρακαλῶ καί

Κάψε τό ἄχυρον τῶν ἔργων μου, ὦ Ἐλεήμων!
Ἐλέησον, Θεέ μου κι’ ἐμέ τόν ἐλεεινόν, τόν γυμνό
καί πτωχό καί τυφλό. Φώτισέ μου τό σκότος...
Λαχτάρα μου εἶναι νά Σέ δοξάζω, Κύριε τῆς Δόξης.      
Ἔλα στήν καρδιά μου, μεῖνε κοντά μου, μόνη μου
 παρηγοριά. Μεῖνε κοντά μου, μόνη Χαρά μου.
Μεῖνε κοντά μου παντοτινά! ...