Ο ΤΕΛΙΚΟΣ ΣΚΟΠΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΣΤΗ ΓΗ

Η  Δ Ο Ξ Α  Τ Ο Υ  Θ Ε Ο Υ

«Καί παράγων ὁ Ἰησοῦς εἶδεν ἄνθρωπον τυφλόν εκ γενετῆς. Καί ἠρώτησαν αὐτόν οἱ μαθηταί αὐτοῦ λέγοντες· Ραββί, τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἤ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλός γεννηθῇ;
Ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ. Ἀλλ’  ἵνα φανερωθῇ τά ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ· ... ταῦτα εἰπών ἔπτυσε χαμαί καί ἐποίησε πηλόν ἐκ τοῦ πτύσματος, καί ἐπέχρισε τόν πηλόν ἐπί τούς ὀφθαλμούς τοῦ τυφλοῦ. Καί εἶπεν αὐτῷ· ὕπαγε νίψαι εἰς τήν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ,...» (Ἰωάν. θ΄ 1-7).

Σ’ αὐτή τήν περικοπή διαγράφεται ἡ στάσις καί ἡ συμπεριφορά τῶν ἀνθρώπων τοῦ κόσμου τούτου, μπροστά στόν πάσχοντα συνάνθρωπον καί ὁρίζεται ἀπό τόν Ἰησοῦν Χριστόν, ὁποῖα πρέπει νἆναι ἡ  συμπεριφορά τῶν πιστῶν, πρός τόν πάσχοντα πλησίον.

Ὁ κόσμος, πού βρίσκεται μακράν τοῦ Θεοῦ, ἀντιμετωπίζει τόν πάσχοντα ψυχρά, χωρίς ἀγάπη, μέ σκληρότητα, τόν κρίνει, τόν ἀνακρίνει καί, χωρίς ντροπή, τόν εἰρωνεύεται,  λέγοντας: Ἤθελές τα, ἔπαθές τα. Ὅπως ἔστρωσες, ἔτσι καί θά κοιμηθῇς. Ἄς πρόσεχες. Εἶδες, ποῦ σέ ὡδήγησε ἡ κακή σου συμπεριφορά, οἱ ἁμαρτίες σου ἤ οἱ ἁμαρτίες τῶν γονέων σου; Καί πολλά ἄλλα εὐτράπελα.

Ὁ κόσμος, χωρίς Θεόν, ἐγκαταλείπει καί καταδικάζει τόν πάσχοντα, «τόν περιπεσόντα εἰς τούς ληστάς -δαίμονας, ἡμιθανῆ» , χωρίς ἔλεος.

Ἔρχεται ὅμως ὁ Χριστός καί θεραπεύει τήν προβληματική μας συμπεριφορά. Μᾶς καθορίζει τόν ὀρθό τρόπο ἀντιμετωπίσεως τοῦ πάσχοντος συνανθρώπου μας.

Ὁ Κύριος μᾶς ἀπαγορεύει νά κρίνουμε καί νά ἀνακρίνουμε, νά δικάζουμε καί νά καταδικάζουμε τόν ἐμπερίστατο ἀδελφό καί μᾶς ὑπαγορεύει τόν ὀρθό τρόπο ἀντιμετωπίσεως τοῦ πάσχοντος. Μέ τό προσωπικό Του παράδειγμα, μᾶς προστάσσει νά θεραπεύουμε  τήν ἀρρώστια, τή στέρησι, καί γενικά τήν ἀνάγκη τοῦ συνανθρώπου μας, μέ γνήσια ἀγάπη καί τρυφερότητα, πρός δόξαν Θεοῦ.

Στήν ἀπορία τῶν μαθητῶν του ὁ Κύριος εἶπε:

Ὅταν βρίσκώμαστε μπροστά στόν πάσχοντα συνανθρωπό μας δέ ἐξετάζουμε ποιός ἁμάρτησε, γιά νά περιέλθῃ σ’ αὐτήν τήν ἀνάγκη. Ἄν ἁμάρτησε αὐτός ἤ οἱ γονεῖς του, ἀλλά προσπαθοῦμε, νά σταθοῦμε κοντά του μέ τρυφερότητα καί νά πλύνουμε τίς πληγές, νά περιδέσουμε τά τραύματά του, νά θεραπεύσουμε τήν ἀνάγκη του, νά τόν στηρίξουμε, νά τόν κάνουμε καλά. Προσπαθοῦμε, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, νά τόν βοηθήσουμε νά ξεριζώσῃ ἀπό τήν ψυχή καί ἀπό τή ζωή του τά αἴτια, πού τόν ὡδήγησαν σ’ αὐτή τήν ἀθλιότητα, σ’ αὐτόν τόν πόνο.

Ὁ Κύριος, ὁ καινός ἄνθρωπος, ὁ νέος Ἀδάμ, τύπος καί ὑπογραμμός, σέ ὅλους μας, μπροστά στόν ἐκ γενετῆς τυφλόν, δέν ἐξετάζει   τό ποιός ἔφταιξε. Ἀλλά τονίζει σέ ὅλους μας, τόν τελικό σκοπό τῆς ζωῆς μας, σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, καί λέγει ὅτι τελικός σκοπός τῆς ζωῆς μας εἶναι ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ, καί εἶπε: Ἐγώ πρέπει νά κάνω τά ἔργα Ἐκείνου, πού μέ ἔστειλε στόν κόσμο ἐν ὅσω εἶναι ἡμέρα, ἐφ’ ὅσον ζῶ εἰς τήν παροῦσα ζωήν. Ἔρχεται νύκτα, κατά τήν διάρκεια τῆς ὁποίας κανείς δέν μπορεῖ νά ἐργασθῇ. Ὅσον καιρόν εἶμαι στόν κόσμο, εἶμαι τό φῶς τοῦ κόσμου.

Καί ὅταν «ὁ πλάσας τόν ἄνθρωπον, χοῦν λαβών ἀπό τῆς γῆς»(Γενέσ. β΄ 7),  εἶπεν αὐτά, ἔπτυσε χάμω καί ἔκαμε πηλόν καί ἔχρισε μέ αὐτόν τά μάτια τοῦ τυφλοῦ καί τοῦ εἶπε: Πήγαινε πλύσου εἰς τήν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ. Καί ὁ τυφλός ὑπήκουσε. Πῆγε, πλύθηκε καί ἐπέστρεψε βλέπων (Ἰωάν. θ΄ 3-7). Καί ἔτσι ἐφανερώθηκαν τά ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ.

Ἡ τύφλωσις, ἡ ἀνημπόρια, ἡ ἔνδεια, ἡ φτώχια, ἡ ἀρρώστια καί γενικά ἡ ἀνάγκη τοῦ συναθρώπου μας, γίνεται «ὕλη εἰς τό αὐτεξούσιον». Μᾶς βοηθεῖ   νά σταθοῦμε κοντά στόν συνάνθρωπόν μας, ὅπως θέλει ὁ Θεός, μέ ἀγάπη, μέ Καλωσύνη, καί νά θεραπεύσουμε  τήν ἀνάγκη του.

Νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι σκοπός τῆς ζωῆς μας εἶναι ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ καί ὅτι ὁ Θεός δοξάζεται μέ «πράξεις ἀγάπης» καί ὄχι μέ ἀνακρίσεις, κρίσεις καί κατακρίσεις, οὔτε μέ περιφρόνησι καί ἐξευτελισμούς τῶν ἀδυνάτων ἀδελφῶν, ὅσον κι’ ἄν εἶναι φταῖχτες. Ὁ Θεός εἶναι Ἔλεος. Καί θέλει νά ἔχουμε Ἔλεος. Καί ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος λέει ὅτι «θἆναι  ἄσπλαγχνη, ἀνελέητη ἡ κρίσις, πρός ἐκεῖνον, πού δέν ἔδειξε στή ζωή του ἔλεος, εὐσπλαγχνία πρός τούς δυστυχεῖς συναθρώπους του» : «Ἡ κρίσις ἀνέλεος τῷ μή ποιήσαντι ἔλεος» (Ἰακ. β΄13), διότι «Ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ» (Α΄Ἰωάν. δ΄ 16).
Ἔχουμε ὑπόδειγμα στή ζωή μας τό Χριστό, πού «Χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας»(Ἑβρ. ιγ΄8), «διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ» (Ματθ. δ΄ 23).

Εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἡ μίμησις τῆς Ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, τῆς ἐνσαρκωμένης Ἀγάπης, ἀλλάζει τή μορφή τοῦ Κόσμου. Λύει ὅλα τά προβλήματα τῆς ζωῆς, μεταβάλλει αὐτό τό «Χοιροστάσι», σέ Παράδεισο τῆς τρυφῆς. Ἑνώνει τούς ἀνθρώπους, ὥστε νά κατοικοῦν ὡς ἀδελφοί «ἐπί τό αὐτό», ὅπου εἶναι ἡ ψυχή καί ἡ καρδία αὐτῶν μία καί δέν ὑπάρχει μεταξύ τους κανείς «ἐνδεής» (πρβλ. Πράξ  δ΄32-34). 

Εἶναι καιρός νά ἀνανήψῃ ἡ ἡμιθανής ἀνθρωπότης καί νά ἀφήσῃ τήν ἀλαζονία τοῦ βίου καί τίς μωρές κοσμοθεωρίες τῆς ἀνθρωπίνης Παραφροσύνης.

Εἷναι ἀνάγκη τῶν καιρῶν, ἀνάγκη καί λαχτάρα τῆς ψυχῆς μας, νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό ΧΡΙΣΤΟ, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον καί νά τό κάνουμε «πρᾶξι» στή ζωή μας. Νά κυβερνήσῃ  τή ζωή μας ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ. Νά βροῦμε ἐπί τέλους ἀνάπαυσι καί γαλήνη στήν ψυχή μας καί νἆναι ἡ ζωή μας ὕμνος Εὐχαριστίας στό Λυτρωτή!