Η ΖΩΗ ΜΑΣ «ΕΝ ΧΡΙΣΤΩι »καί

 

Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ.

 

«Ἐπιστάτα, δι’ ὅλης τῆς νυκτός κοπιάσαντες

οὐδέν ἐλάβομεν· ἐπί δέ τῷ ῥήματί σου χαλάσω

τό δίκτυον» (Λουκ. ε΄5).

Ἔχουμε πῆ, πολλές φορές, καί ἐπαναλαμβάνομεν τήν μόνην ἀλήθειαν, ὥστε νά γίνῃ σέ ὅλους συνείδησις. Καί ἡ μόνη ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ καί μόνον αὐτός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας καταφυγή, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον.  Σ’ αὐτή, τήν ἄθλια παροικία, πού ζοῦμε,  ὅλα καί ὅλοι μᾶς ἔχουν ἐξαπατήσει και μᾶς ἔχουν ἐγκαταλείψει. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι ὁ Μόνος, πού δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ. Μᾶς κυνηγάει μέ τό ἄπειρον Ἔλεός του, γιά νά μᾶς λυτρώσῃ, πρῶτα ἀπό ὅλα, ἀπό τόν Κακόν μας ἑαυτό, πού εἶναι ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός μας καί ὕστερα νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τόν κόσμον, πού «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται» καί τέλος ἀπό τόν Πονηρόν, ἀπό τόν Διάβολο, τόν πατέρα τῆς Ψευτιᾶς καί τῆς Ὑποκρισίας.

Μόνον Ο ΧΡΙΣΤΟΣ δίνει νόημα καί περιεχόμενον στή ζωή μας. Αὐτός γεμίζει τήν ψυχή καί τή ζωή μας μέ τήν τέλεια Ἀγάπη στό Θεό καί τόν πλησίον. Αὐτός μᾶς ὁδηγεῖ στή ζωή καί μᾶς διδάσκει ὅτι μόνον ἡ γνήσια ἀγάπη «Θεόν ποιεῖ τόν ἄνθρωπον».

Χωρίς τόν Χριστόν, ἡ ζωή μας εἶναι κόλασις, κενή, ἄδεια, ἄχαρη, χωρίς καρπούς ἀγάπης καί καλωσύνης, χωρίς περιεχόμενον.

Ἐνῶ ἡ ζωή μας «ἐν Χριστῷ» εἶναι πράγματι παράδεισος τρυφῆς. Εἶναι βέβαια ζωντανή πραγματικότης, ὅτι «πάντες οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται»(Β΄ Τιμόθ. γ΄ 12). Ἀλλά τί ἀξία μπορεῖ νά ἔχουν οἱ θλίψεις, πού ἀντιμετωπίζει ὁ πιστός, μέσα στόν κόσμον τῆς ἀποστασίας, μπροστά στή χαρά, πού νοιώθουμε ὅταν εἴμαστε ἑνωμένοι μέ τόν Χριστόν, πού εἶναι ὁ Θησαυρός τῶν θησαυρῶν, ὁ λίθος ὁ ζῶν, ὁ ἐκλεκτός, ὁ ἔντιμος, ὁ ἀκρογωνιαῖος, τό ὑπέρτατον ἀγαθόν, «ὁ  δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο»;

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει ὅτι οἱ πιστοί στό Χριστό, ἑνωμένοι μαζί Του, εἶναι παιδιά τοῦ Θεοῦ. «Εἰ δέ τέκνα καί κληρονόμοι, κληρονόμοι μέν Θεοῦ, συγκληρονόμοι δέ Χριστοῦ, εἴπερ συμπάσχομεν ἵνα καί συνδοξασθῶμεν. Λογίζομαι γάρ ὅτι οὐκ ἄξια τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρός τήν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς» (Ρωμ. η΄ 17-18).

Ποιός, ἀλήθεια, μπορεῖ νά περιγράψῃ μέ τόν ἀνθρώπινο λόγο, τή Χαρά, τήν εὐλογία, καί τήν ἀγαλλίασι, πού μᾶς χαρίζει ἡ ἕνωσίς μας μέ τόν  ΧΡΙΣΤΟΝ;

Οἱ ἐμπειρίες τῶν Ἁγίων μᾶς ἀποδεικνύουν ὅτι οἱ πιστοί, οἱ ἑνωμένοι μέ τόν Χριστόν, εἶναι ὄντως μακάριοι. Διότι πιστεύουν καί λατρεύουν τό Χριστό, ἀνοίγουν τήν καρδιά τους στό Χριστό, ἐγκολπώνονται τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί τό κάνουν «πρᾶξι» στήν καθημερινή τους ζωή.

Κάθονται, νοερά, παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ ἀκούοντες τόν λόγον Του καί φυλάσσοντες αὐτόν.

Εἶναι, ὅπως λέγει ὀ Δαυῒδ, δένδρα καρποφόρα καί ἀειθαλῆ, πεφυτευμένα παρά τάς διεξόδους τῶν ὑδάτων, πού ἀποδίδουν τούς καρπούς αὐτῶν, στόν κατάλληλο καιρό καί ὅλα τους τά ἔργα εὐλογοῦνται καί κατευοδοῦνται.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή καί οἱ πιστοί Μαθηταί Του  εἶναι τά κλήματα, πού μένουν ἑνωμένα μέ τήν ἄμπελον καί φέρουν καρπόν πολύν. Ὁ Κύριος μᾶς βεβαιώνει καί λέγει:

«Ἐγώ εἰμί ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τά κλήματα. Ὁ μένων ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπόν πολύν, ὅτι χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν»(Ἰωάν ιε΄5-6).

Θά ἀναφέρω ἐδῶ ἕνα ἐνδεικτικό παράδειγμα ἀπό τό Εὐαγγέλιον, ὅπου φαίνεται πῶς εἶναι ἡ ζωή μας χωρίς τόν Χριστόν καί πῶς εἶναι μαζί μέ τόν Χριστόν. Ὁ Χριστός στέκεται κοντά στή λίμνη Γεννησαρέτ, καί γιά μή τόν συνθλίβουν οἱ ὄχλοι, μπαίνει στό πλοῖον τοῦ Σίμωνος Πέτρου, καί τόν παρακαλεῖ νά προχωρήσῃ λίγο καί σέ πολύ μικρή ἀπόστασι ἀπό τήν ξηράν. Καί ἀφοῦ κάθεται, διδάσκει μέσα ἀπό τό πλοῖο τά πλήθη τοῦ λαοῦ, πού εὑρίσκονται εἰς τήν παραλίαν. Ὅταν ἔπαυσε νά ὁμιλῇ, λέγει στόν Πέτρο: «Φέρε τό πλοῖο πάλι στά βαθειά τῆς λίμνης καί ρίξτε τά δίκτυά σας γιά ψάρεμα». Τότε ὁ Πέτρος τοῦ εἶπε: «Ἐπιστάτα,  Κύριε, δι’ ὅλης τῆς νυκτός κοπιάσαντες οὐδέν ἐλάβομεν· ἐπί δέ τῷ ῥήματί σου χαλάσω τό δίκτυον» (Λουκ. ε΄5).

Πράγματι ὀ Πέτρος καί οἰ συνεργάτες του ἐκοπίασαν ὅλη τήν νύχτα χωρίς νά πιάσουν τίποτα.

Δέν εἶχαν μαζί τους τό Χριστό. Δέν εἶχαν στραμμένο τό βλέμμα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος στό Χριστό. Δούλευαν χωρίς τό Χριστό. Τό ἀποτέλεσμα ἦταν ἕνα ΤΙΠΟΤΑ.

Τό ἴδιο συμβαίνει σέ ὅλους μας, ὅταν ἐργαζώμαστε χωρίς τόν Χριστόν, χωρίς τήν εὐλογία Του, χωρίς τήν εὐλογημένη Παρουσία Του. Τότε μᾶς κυριεύει ἡ ἀγχώδης βιοτική μέριμνα, γιά τήν ἀπόκτησι περισσοτέρων ἀγαθῶν, γιά τόν ἑαυτό μας στή γῆ, μέ  ἀποτέλεσμα ἕνα ΤΙΠΟΤΑ. Ὅλα τά ἀποκτήματά μας, χωρίς τόν Χριστόν καί τό πνεῦμα τῆς ἀγάπης Του, ὅλα εἶναι ἔνα ΤΙΠΟΤΑ. Κοπιάζομεν καί, οὐσιαστικά, οὐδέν λαμβάνομεν. Καί τό ψυχικό μας «κενό» δέν γεμίζει μέ ψευδοαναπληρώσεις, ἀλλά μᾶλλον διευρύνεται. Αὐτή εἶναι ἡ ζωή μας, χωρίς Χριστόν, χωρίς Ἀγάπη. Ἀκαρπία κι’ ἐρημιά.

Ὁ ἄνθρωπος, ἑνωμένος μέ τόν Χριστόν, ἐνεργεῖ καί ἐργάζεται μέ θυσιαστική, ἁγνή ἀγάπη καί καρποφορεῖ τούς καρπούς τοῦ Πνεύματος , πού εἶναι ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια. Οἱ καρποί αὐτοί τοῦ Πνεύματος εἶναι τό πριεχόμενον τῆς ψυχῆς του, καί δίνουν νόημα στή ζωή του. Αὐτό φαίνεται καί στή συμπεριφορά τοῦ Πέτρου, πού ἀναγνώρισε ὅτι ἡ θαυμαστή ἁλιεία ὠφείλετο στήν Παρουσία τοῦ Χριστοῦ καί ἀμέσως ἔνοιωσε τήν ἀνάγκη νά μοιράσῃ τούς καρπούς τῆς ὑπακοῆς του στό Χριστό σέ ὅλους τούς συνεργάτες του. Συναισθάνεται  ὁ Πέτρος ὅτι ἔχει στό πλοῖο του τόν «δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο», τόν Χριστόν, καί ὑπακούει  ἀπόλυτα στήν προσταγή τοῦ Χριστοῦ καί μέ ἄκρα ταπείνωσι καί μέ θερμή πίστι ἀποκρίνεται στόν Κύριο: «ἐπιστάτα, δι’ ὅλης τῆς νυκτός κοπιάσαντες οὐδέν ἐλάβομεν· ἐπί δέ τῷ ρήματί σου χαλάσω τό δίκτυον». Καί δέχεται τήν εὐλογία τῆς ὑπακοῆς, τή θαυμαστή ἀλιεία: «Καί τοῦτο ποιήσαντες συνέκλεισαν πλῆθος ἰχθύων πολύ· διερρήγνυτο δέ τό δίκτυον αὐτῶν. Καί ἔκαναν νεύματα εἰς τούς συντρόφους των, πού ἦσαν στό ἄλλο πλοῖο, νά ἔλθουν νά τούς βοηθήσουν· καί ἦλθαν καί γέμισαν καί τά δύο πλοιάρια, ὥστε νά κινδυνεύουν νά βυθισθοῦν». Δέν θέλησε ὁ Πέτρος νά  ὠφεληθῇ μόνον αὐτός, ἀλλά νά μοιρασθῇ μέ τούς ἄλλους τή θαυμαστή ἀλιεία. Εἶχε τό Χριστό στό πλοῖο του καί στήν ψυχή του, καί κάνει «πρᾶξι» τήν ἀγάπη.

Ἔχει συναίσθησι τῆ ἁμαρτωλότητός του καί ἐξομολογεῖται στόν Κύριο καί μαζί μέ τούς συνεργάτες του τά ἀφήνουν ὅλα καί ἀκολουθοῦν τόν ΧΡΙΣΤΟΝ. Ἀναγνωρίζουν οἱ Μαθητές ὅτι ὁ Χριστός εἶναι τό «ΠΑΝ», ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Σωτῆρας καί Λυτρωτής τοῦ Σύμπαντος κόσμου. Καί εἶναι καιρός νά καταλάβουμε καλά ὅλοι ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή, τό φῶς τά ἀληθινόν, πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπο, πού ἔρχεται στόν κόσμο, ὁ Ἐξουσιαστής, ὁ Ἄρχων τῆς εἰρήνης. ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΝ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΖΩΗ. Εἷναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή μας. Εἷναι καιρός νά ἀκούσουμε τή φωνή Του καί νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας, νά στήσῃ τή σκηνή Του ἐντός μας, νά γίνῃ ἡ ψυχή καί ἡ ζωή μας Παράδεισος. Γιατί κακά εἶναι τά ψέματα. Ἡ Ἁλήθεια εἶναι ὅτι ζωή μας Χωρίς τόν Χριστόν εἶναι ΚΟΛΑΣΙΣ. Ἐνῶ ἡ ζωή μας μέ τόν Χριστόν εἶναι ὄντως Παράδεισος.

Ἐμπρός, λοιπόν, ἔφθασε ὁ Καιρός νά ποῦμε τό μεγάλο ΟΧΙ στό Διάβολο καί τό μεγάλο ΝΑΙ στό Χριστό καί νά μείνουμε ἑνωμένοι μέ τήν Ἄμπελον τήν ἀληθινήν καί νά φέρουμε καρπόν πολύν καί ἀπό τώρα καί στό ἑξῆς νἆναι ἡ ζωή μας ΥΜΝΟΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ, ΣΤΟ ΣΩΤΗΡΑ, 

ΣΤΟ  ΛΥΤΡΩΤΗΝ ΚΑΙ  ΕΥΕΡΓΕΤΗΝ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ ΗΜΩΝ.