« ΚΑΙ ΚΑΘΩΣ ΜΩΫΣΗΣ ΥΨΩΣΕ ΤΌΝ ΟΦΙΝ ΕΝ ΤΗι ΕΡΗΜΩι »

ΟΥΤΩΣ

ΥΨΩΘΗΝΑΙ ΔΕΙ ΤΟΝ ΥΙΟΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ»

 

Ὁ πανάγαθος Θεός  εὐσπλαγχνίζεται τόν ὑπόδουλο στό Φαραώ Ἰσραηλιτικό Λαό καί τόν ἐλευθερώνει ἀπό τήν ἐπώδυνη δουλεία. Ἐκλέγει ὡς ὁδηγό τό Μωϋσῆ καί διαγράφει τήν Πορεία τους ἀπό τή δουλεία, πρός τήν ἐλευθερίαν, ἀπό τήν Αἴγυπτο, πρός τήν Γῆν τῆς Ἐπαγγελίας. Παρακολουθεῖ τό λαό στήν Πορεία του καί  τόν προστατεύει. Μετά τή διάβασι τῆς Ἐρυθρᾶς Θαλάσσης, στήν ἔρημο τόν τρέφει μέ τό Μάννα καί μεταβάλλει τό πικρόν ὕδωρ τῆς Μερρᾶς, εἰς γλυκύ( Ἐξόδ. 15,23 ἑξ. 16,4 ἑξ.). Καί παρόλες τίς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ, ὁ ἐπιπόλαιος, ὁ ἀγνώμων καί ἀχάριστος αὐτός λαός γογγίζει ἐναντίον Θεοῦ καί τοῦ Μωϋσέως καί, ἐξ  αἰτίας τῆς ἀχαριστίας τοῦ λαοῦ, διηγεῖται ὁ Μωϋσῆς (Ἀριθμ. 21,5 ἑξ.) ὅτι «ἐξαπέστειλε Κύριος εἰς τόν λαόν τούς  ὄφεις τούς θανατοῦντας, καί ἔδακνον τόν λαόν, καί ἀπέθανε λαός πολύς τῶν υἱῶν Ἰσραήλ. Καί παραγενόμενος ὁ λαός πρός Μωϋσῆν ἔλεγον· ὅτι ἡμάρτομεν, καί κατελαλήσαμεν κατά τοῦ Κυρίου καί κατά σοῦ· Παρακάλεσε λοιπόν τόν Κύριον νά ἀφαιρέσῃ ἀπό ἡμᾶς τούς ὄφεις. Ὁ Μωϋσῆς παρεκάλεσε τόν Κύριον ὑπέρ τοῦ λαοῦ. Ὁ Κύριος δέχθηκε τήν μετάνοιά τους καί  εἶπε στό Μωϋσῆ. Κατασκεύασε (χάλκινον) Ὄφιν καί στερέωσέ τον ἐπί ὑψηλοῦ πασσάλου. Ἐκεῖνος πού ἔχει δαγκωθῆ ἀπό ὄφιν, θά βλέπει, ( μέ πίστι ) πρός τόν χάλκινον ὄφιν καί θά θεραπεύεται» (Ἀριθμ. 21,7-9).Ἔτσι καί ἔγινε. Ὅταν ὁ ὄφις δάγκωνε κάποιον ἄνθρωπον καί αὐτός τηροῦσε τήν ἐντολήν τοῦ Θεοῦ, είλικρινά μετανοιωμένος, παρατηροῦσε δηλ. τόν χάλκινον αὐτόν  ὄφιν, ἐθεραπεύετο.

Ἡ ὕψωσις,  ὑπό τοῦ Μωϋσέως,τοῦ χαλκοῦ ὄφεως, στήν ἔρημο, καί ἡ θεραπεία ἐκείνων πού ἔστρεφαν το βλέμμα τους, μέ πίστι, σ’ αὐτόν, προεικονίζει  τήν ὕψωσι τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ στό Σταυρό καί τή σωτηρία ὅλων ἐκείνων, πού θανατώνονται ἀπό τόν νοητόν Ὄφιν, καί ὅταν προσβλέπουν, μέ βλέμμα εἰλικρινοῦς μετανοίας, στόν Ἐσταυρωμένον,  μέ πίστι, ἀναστένονται καί ζοῦν αἰώνια. 

Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἑρμηνεύει ἄριστα, τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ καί λέγει: «Καί καθώς Μωϋσῆς ὕψωσε τόν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τόν Υἱόν τοῦ ἀνθρώπου, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον»(Ἰωάν. γ΄ 15).

Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, ὁ ὤν ἐν τῷ οὐρανῷ, εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός καί συνεργίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γίνεται Υἱός ἀνθρώπου, τέλειος ἄνθρωπος. Κανείς δέν ἀνέβηκε στόν οὐρανόν, γιά νά μάθη τά ἐπουράνια καί νά ἔλθῃ ὕστερα νά μᾶς διδάξῃ περί τῶν ἐπουρανίων, παρά μόνον Ἐκεῖνος, ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὡς πανταχοῦ Παρών, ὁ Κύριός μας ὁ Ἰησοῦς Χριστός.

Ὁ Χριστός, ὁ ἀληθινός Μεσσίας, μόνον αὐτός γνωρίζει τά πάντα, μπορεῖ καί μᾶς διδάσκει καί μᾶς ἀποκαλύπτει τά πάντα. Αὐτός ἔρχεται στόν κόσμο καί ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, γιά τά πλάσματά Του, καταδέχεται, νά ὑψωθῇ στό ξύλον τοῦ Σταυροῦ, νά Σταυρωθῇ, γιά μᾶς τούς ἁμαρτωλούς. Θεωρεῖ ὅτι εἶναι ἀπόλυτη ἀνάγκη, «δεῖ ὑψωθῆναι», νά σταυρωθῇ Αὐτός , «ὁ ἀναμάρτητος», γιά μᾶς τούς ἁμαρτωλούς. «Καθώς Μωϋσῆς ὕψωσε τόν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τόν Υἱόν τοῦ ἀνθρώπου». Βέβαια δέν σώζονται οἱ Χλευαστές, οἱ κύνες, οἱ φαρμακοί, οἱ  εἰδωλολάτρες. Δέν σώζονται οἰ ἀμετανόητοι ἁμαρτωλοί. Ἐάν δέν θέλουν νά σωθοῦν, δέν σώζονται. Ὁ Θεός δέν ἐξαναγκάζει κανέναν. «Οὐ βιάζεται δέ τινα διά τό αὐτεξούσιον». Σώζονται μόνον ὅσοι ἀνοίξουν τήν καρδιά τους στό Χριστό. Ὅσοι πιστέψουν στή Θεϊκή Του συγκατάβασι καί Τόν δεχθοῦν ὡς Θεόν καί Σωτήρα τους,  ὅσοι στρέψουν τό βλέμμα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος, στόν Ἐσταυρωμένον, μέ πίστι θερμή, εἰλικρινά μετανοιωμένοι.  Εἶναι δέ γεγονός ἀναμφισβήτητον ὅτι μόνον αὐτοί σώζονται. Ὁ Θεός εἶναι ἄπειρη ἀγάπη καί ἄπειρη δικαιοσύνη. «Θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν», ἀλλά δέν ἐξαναγκάζει κανέναν. Σέβεται τήν ἐλευθερία μας. Γιά νά συνειδητοποιήσουμε τήν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὁ Εὐαγγελιστής τῆς Ἀγάπης, ἀναφέρει ὅτι «Τόσο πολύ ἀγάπησε ὁ Θεός τόν Κόσμον, ὥστε τόν Υἱόν Αὐτοῦ τόν Μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄ 16). Καί πράγματι «Οὐκ ἀπέστειλεν ὁ Θεός τόν Υἱόν αὐτοῦ εἰς τον κόσμον, ἵνα κρίνῃ τόν κόσμον, ἀλλ’ ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι’ αὐτοῦ»(Ἰωάν. γ΄ 17). Νά σωθοῦν ὄχι μόνον οἱ Ἰουδαῖοι, ἀλλά καί οἱ Εἰδωλολάτρες, ἀρκεῖ νά μετανοήσουν εἰλικρινά καί στρέψουν τό βλέμμα τους, μέ πίστι θερμή, στό ΧΡΙΣΤΟ. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, γίνεται καί Υἱός ἀνθρώπου. Καί καταδέχεται νά Σταυρωθῇ Αὐτός, ἀντί ἡμῶν. 

Ὑψωθῆναι δεῖ τόν Υἱόν τοῦ ἀνθρώπου. «Μέγα τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Σου, Κύριε, δόξα Σοι». Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, τό ἄκακον Ἀρνίον, ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ, σηκώνει τίς δικές μας ἁμαρτίες! Ὑψώνεται μέ τή θέλησί Του στό ξύλον τοῦ Σταυροῦ, γιά νά μᾶς διδάξῃ τήν ἁγνή ,τήν ἀνυπόκριτη Ἀγάπη.

«Συνίστησι δέ τήν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων  ἡμῶν ΧΡΙΣΤΟΣ ὑπέρ ἡμῶν ἀπέθανε»(Ρωμ. ε΄ 8). Μέγα τό Μυστήριον! Δέν τό χωράει ὁ νοῦς μας. Ἔρχεται μέ τήν ἄφατη εὐσπλαγχνία Του, νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τό Βόρβορο τῆς πλάνης καί τῆς Παραφροσύνης. 

Μᾶς περιβάλλει μέ τήν ἀγάπη Του, γιά μᾶς φέρῃ σέ συναίσθησι καί αὐτογνωσία. Μᾶς βοηθεῖ νά συνειδητοποιήσουμε τήν Πλάνην καί νά καθαρίσουμε τή λάσπη ἀπό τήν ψυχή μας, νά καθαρίσουμε τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ μέσα μας, νά νοιώσουμε ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε παιδιά τοῦ Ἑνός καί μόνου Ἀληθινοῦ Θεοῦ καί ὅτι ὀφείλουμε νά περιπατοῦμε «ἐν ἀγάπῃ», νά ζοῦμε «εὐσεβῶς», «καθώς πρέπει ἁγίοις». Γι’ αὐτό ἑκουσίως ὑψώθηκε στό Ξύλον τοῦ Σταυροῦ Αὐτός,  ἀντί ἡμῶν, «ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ»(Α΄Πέτρ. β΄ 21). Ὅπως Αὐτός, «περιεπάτησεν ἐν ἀγάπῃ, ἠγάπησεν ἡμᾶς καί παρέδωκε τόν ἑαυτόν Του ὑπέρ ἡμῶν προσφοράν καί θυσίαν τῷ Θεῷ καί Πατρί εἰς ὀσμήν εὐωδίας» (Ἐφεσ. ε΄1-2), ἔτσι ἀκριβῶς καί μεῖς ὀφείλουμε νά βιώσουμε τήν Ἀγάπη. Νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ» (Α΄ Ἰωάν. δ΄ 16).

Διαγράφει μέ τό Τίμιον αἶμα Του τήν ἀνοδική μας Πορεία ἀπό τή φθορά στήν ἀφθαρσία, ἀπό τό· «κατ’ εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’  ὁμοίωσιν», ἀπό αὐτήν ἐδῶ ἄθλια παροικία, πρός τήν αἰώνια κατοικία. Διαγράφει τήν Πορεία μας ἀπό τή γῆ στόν οὐρανό, ἀπό τήν ἀνθρώπινη διάστασι, στή θεία διάστασι, ἀπό τό ὑλικόν Σύμπαν εἰς τό Πνευματικόν σύμπαν, πρός τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Καί εἶναι ἀνάγκην τῶν καιρῶν, νά περισυλλεγοῦμε καί νά ἔλθουμε σέ αὐτογνωσία.

Νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι Ο ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι ὁ προσωπικός μας Σωτῆρας καί Λυτρωτής, καί  ὁ Σωτῆρας καί Λυτρωτής τοῦ κόσμου.

Νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ὑψώθηκε στό Ξύλον τοῦ Σταυροῦ, ἀντί ἡμῶν καί ὅτι ὀφείλομεν πάντες, «ἐν ἑνί στόματι  καί μιᾷ καρδίᾳ», «λόγῳ καί ἔργῳ», νά Τόν λατρεύουμε καί νά Τόν δοξολογοῦμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Ἀμήν.