Ο ΧΡΥΣΟΥΣ ΚΑΝΩΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΑΣΚΗΤΙΚΗΣ

ΘΑ ΚΡΙΝΗι ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΝ

ΕΝ ΤΗι ΕΣΧΑΤΗι ΗΜΕΡΑι.

«Καί καθώς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καί ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως» (Λουκ. στ΄ 31).

«Πάντα οὖν ὅσα ἄν θέλητε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, οὕτω καί ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς. Οὗτος γάρ ἐστιν ὁ νόμος καί οἱ προφῆται» (Ματθ. ζ΄ 12).

 

Ὁ Πανάγαθος καί πάνσοφος Δημιουργός, δέν ἐδημιούργησε τόν ἄνθρωπον εἰς ἀπώλειαν, ἀλλ’ εἰς σωτηρίαν. Προεγνώριζε τήν πτῶσιν καί προέβλεψε καί τόν τρόπον ἐπιστροφῆς τοῦ ἀνθρώπου στήν Πατρική Ἑστία. Ἐπειδή εἶναι ἄπειρη ἀγάπη ὁ Θεός, καί «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄Τιμ.β΄4), γι’αὐτό, μαζί μέ τό «θεῖον ἐμφύσημα», φυτεύει μέσα στήν καρδιά του καί τόν αἰώνιον νόμον Του, ὥστε, ἄν θελῃ, νά μπορῇ νά βρῇ τό δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς στήν Πατρική Ἑστία. Καί ὁ ἔμφυτος αὐτός νόμος τῆς Ἀγάπης ὁ Χρυσός Κανόνας τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Ἀσκητικῆς. Καί συγκεφαλαιώνει τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του ὁ Θεός στόν Χρυσόν Αὐτόν Κανόνα: «Πάντα, λοιπόν, ὅσα ἄν θέλητε νά σᾶς κάνουν οἰ ἄνθρωποι, τά ἴδια νά κάνετε καί σεῖς σ’ αὐτούς. Διότι αὐτός κατ’ οὐσίαν εἶναι ὁ νόμος καί οἱ προφῆται, τό νά ἀγαπᾶτε δηλαδή τούς πλησίον σάν τόν ἑαυτόν σας». Καί ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, ἀναφέρει, μέ λίγες λέξεις, τόν ἴδιο Κανόνα καί λέγει: «Ὅπως ἀκριβῶς θέλετε νά συμπεριφέρωνται πρός σᾶς οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, ὅπως θέλετε νά σᾶς κάνουν, ἔτσι ἀκριβῶς νά συμπεριφέρεσθε καί σεῖς σ’ αὐτούς, τά ἴδια νά κάνετε καί σεῖς σ’ αὐτούς».

Στούς ἐθνικούς δέν δόθηκε ἄλλος γραπτός νόμος. Οἱ θεοσεβεῖς ἄνθρωποι, ὁδηγοῦνται ἀπό τόν ἔμφυτον αὐτόν νόμον καί πράττουν ὀρθῶς τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ. Νόμος γι’ αὐτούς εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός τους, δηλαδή ἡ συνείδησίς τους. «Οὗτοι νόμον μέ ἔχοντες ἑαυτοῖς εἰσι νόμος» Ἀποδεικνύεται στήν πρᾶξι ὅτι ὁ νόμος πού τούς βοηθεῖ νά διακρίνουν τό Καλόν ἀπό τό Κακόν καί νά πράττουν τό Ἀγαθόν εἶναι ἔμφυτος, γραμμένος στήν καρδιά τους, ἀπό τόν Θεόν, ὅταν ἡ συνείδησίς τους δίδει μαρτυρίαν σ’ αὐτούς γιά κάθε πρᾶξι καί οἱ ἐσωτερικοί  λογισμοί ἀναμεταξύ τους κατηγοροῦν ἤ καί καμμιά φορά ἀπολογοῦνται. Ἡ συνείδησις προτρέπει στό Καλό καί ἀποτρέπει ἀπό τό Κακό. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος κάνῃ καλές πράξεις, ὅταν συμπεριφέρεται πρός τούς ἄλλους ὅπως θά ἤθελε νά συμπεριφέρονται οἱ ἄλλοι σ’ αὐτόν, τότε χαίρεται, ἐνῶ,  ὅταν δέν συμεριφέρεται καλά νοιώθει βασανιστικές τύψεις. Ὅλα αὐτά θά φανερωθοῦν, σύμφωνα μέ τό Εὐαγγέλιόν μου, λέγει ὁ Παῦλος, ὅταν ὁ Θεός κρίνει τά κρυπτά τῶν ἀνθρώπων, διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ (πρβλ. Ρωμ. β΄ 14-16).

Ὁ Πατήρ τήν κρίσιν πᾶσαν δέδωκε τῷ Χριστῷ. Καί ὁ Κύριος λέγει: «ἐγώ δέν ἦλθα, γιά νά κρίνω τόν κόσμο, ἀλλά γιά νά σώσω τόν κόσμο. Ἔγραψε μέσα στήν καρδιά μας τό Νόμο τῆς Ἀγάπης καί σταυρώθηκε, γιά νά μας διδάξῃ τήν πραγματική, τήν ἀληθινή ἀγάπη καί μᾶς τόνισε ὅτι «ὁ λόγος ὅν ἐλάλησα, ἐκεῖνος θά κρίνῃ κάθε ἄνθρωπο ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ» (Ἰωάν.ιβ΄47-48).

Τόν Νόμον τῆς Πίστεως στό Χριστό, ὁ Παῦλος τόν ὀνομάζει Εὐαγγελιον, διότι εὐαγγελίζεται στούς ἁμαρτωλούς τήν, διά τῆς Πίστεως εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν, σωτηρίαν τους.

Ὁ Χρυσοῦς Κανών τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Ἀσκητικῆς, εἶναι περιληπτικά ὁλόκληρον τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ καί ἔμφυτος στίς καρδιές ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ὥστε στή περίπτωσι παραβατικῆς συμπεριφορᾶς, θά εἴμαστε ἀναπολογητοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.

Κανείς δέν μπορεῖ νά ἰσχυρισθῇ ὅτι δέν καταλαβαίνει τόν ἔμφυτον αὐτόν νόμον. Κανείς ἄνθρωπος ὑγιής δέν ὑπάρχει, πού νά μισῇ τόν ἑαυτόν του. Ὅλοι μας ἀγαπᾶμε τόν ἑαυτόν μας καί θέλουμε νά μᾶς ἀγαποῦν καί νά προσέχουν οἱ ἄλλοι. Καί ὁ Χρυσοῦς Κανών, μᾶς προστάσσει νά συμπεριφερώμαστε πρός τούς πλησίον μας, ὅπως ἀκριβῶς θέλουμε νά συμπεριφώνται οἰ ἄλλοι πρός ἐμᾶς. Θέλεις οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι νά σέβωνται τή σωματική σου ἀκεραιότητα, τήν ψυχική καί τήν οἰκογενειακή σου γαλήνη καί νά μή ἐπιθυμοῦν ὅσα σοῦ ἀνήκουν; Τό ἴδιο ὀφείλει καί σύ νά σέβεσαι τή σωματική ἀκεραιότητα τῶν ἄλλων, τήν Ψυχική τους καί τήν οἰκογενειακή τους γαλήνη καί ὅσα ἀνήκουν σέ αὐτούς.

Θέλεις νά ἐπιβουλεύονται τή ζωή σου; Θέλεις νά σέ κλέβουν; Ἤ νά προσβάλουν τήν τιμή σου ἤ τήν τιμήν τῆς Οἰκογενείας σου;  Ἀσφαλῶς  ΟΧΙ.  Τότε γιατί ἐσύ ἐπιβουλεύεσαι τήν οἰκογενειακήν γαλήνη,  τήν τιμήν καί  τήν ἀξιοπρέπεια τῶν ἄλλων;

Θέλεις νά σέβωνται οἱ πάντες τήν ἐλευθερία σου, τά δικαιώματά σου, τό δικαίωμα νά ἐκφράζῃς ἐλεύθερα τή γνώμη σου; Ὀφείλεις , λοιπόν, καί σύ νά σέβεσαι τούς ἄλλους.

Ὁ Χρυσοῦς Κανών μᾶς ὑπαγορεύει τήν ἁγνή, τήν ἀνυπόκριτη, τή θυσιαστική, τήν ἐσταυρωμένη Ἀγάπη πρός τούς πλησίον. Καί πλησίον μας εἶναι κάθε ἄνθρωπος, ὁμόφυλος ἤ ἀλλόφυλος, φίλος ἤ ἐχθρός. Τό πῶς ἕνα ἄνθρωπος γίνεται ἐχθρός πρός τούς ἄλλους εἶναι ἕνα ἄλλο τεράστιο θέμα. Ἀλλοίμονο στόν ἄνθρωπο, πού κυριεύεται καί ἀπό τό ὀλέθρια,  βρωμερά του Πάθη. Ἀλλοίμονο στόν ἄνθρωπο, πού ἀφήνει νά φωλιάσῃ στήν ψυχή του ἡ μνησικακία, ἡ λέπρα τῆς ψυχῆς. Ἀλλοίμονο στόν ἄνθρωπο, πού δέν χαίρεται τή χαρά τῆς ἀνεξικακίας.

Ὁ ἀνδρῶν ἁπάντων σοφώτατος Σωκράτης, κατά θείαν Οἰκονομίαν, «παιδαγωγός εἰς Χριστόν» εἰς τά ἔθνη, ἐδίδασκε τήν ἀρετή καί κυρίως τήν ἀνεξικακίαν καί ἔλεγε «Οὐδαμῶς δεῖ ἀδικεῖν», καί «ἀδικούμενον μηδέ δεῖ ἀνταδικεῖν».

Στό Ἑβραϊκόν δίκαιον πλησίον, φίλος ἦτο ὁ ὁμοεθνής. Ὁ Κύριος ἔρχεται καί τελειοποιεῖ τόν Νόμον, καί λέγει ὅτι Πλησίον μας εἶναι κάθε ἄνθρωπος, δίκαιος ἤ ἁμαρτωλός. Ἠκούσατε ὅτι ἐρρέθη· «Ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου καί μισήσεις τόν ἐχθρόν σου»(Ματθ. ε΄ 43). «Ἐγώ δέ λέγω ὑμῖν· Ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τούς καταρωμένους ὐμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς καί προσεύχεσθε ὑπέρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς καί διωκόντων ὑμᾶς, ὅπως γένησθε υἱοί τοῦ πατρός ὑμῶν τοῦ ἐν οὐρανοῖς, ὅτι τόν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπί πονηρούς καί ἀγαθούς καί βρέχει ἐπί δικαίους καί ἀδίκους» (Ματθ. ε΄ 44-45).

Ἔρχεται ὁ Χριστός, «πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ» καί μᾶς ἐπισκέπτεται ὡς «αὔρα λεπτή» καί πάνω ἀπό τό Σταυρό Του βροντοφωνάζει σέ ὅλους μας. Δέν μᾶς προτρέπει, δέν μᾶς συμβουλεύει, δέν μᾶς παρακαλεῖ, ἀλλά μᾶς προστάσσει καί λέγει: «Ἐντολήν καινήν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶται ἀλλήλους, καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα καί ἡμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους. Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοί μαθηταί ἐστε, ἐάν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις»(Ἰωάν. ιγ΄ 34-35). Ὅπως ἐγώ  σᾶς ἀγάπησα. μέχρι σταυροῦ καί θανάτου.

Λοιπόν, ἀδελφέ, θέλεις νά σέ ἀγαποῦν οἱ ἄλλοι ὅπως ὀ Χριστός μᾶς ἀγάπησε; Ἄν θέλῃς, τότε ὀφείλεις καί σύ νά ἀγαπᾶς τούς ἄλλους, ὅπως  ὁ Χριστός μᾶς ἀγάπησε, μέχρι Σταυροῦ καί θανάτου. Ἡ Τήρησις τοῦ Χρυσοῦ αὐτοῦ Κανόνος τῆς Ἀγάπης, μᾶς ἀνεβάζει στό Ὕψος τῆς Θεϊκῆς τελειότητος. Μᾶς καθιστᾶ τελείους, ὅπως ἀκριβῶς τέλειος εἶναι καί ὁ Πατέρας μας ὁ οὐράνιος(Ματθ. ε΄ 48).

Εἶναι δέ αὐτονόητον ὅτι ἡ τήρησις τοῦ Χρυσοῦ κανόνος τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Ἀσκητικῆς. προϋποθέτει Πίστιν, τήν δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένην. Προϋποθέτει γυμνασίαν εἰς εὐσέβειαν, συνεχή, ἐπίπονη ἄσκησι, μέ ὑπομονή καί ἐπιμονή. Προϋποθέτει προσοχή, ἀδιάλειπτη, πραγματική Προσευχή. Πρέπει νά μάθουμε νά ἀγαπᾶμε τό Χριστό, νά μάθουμε νά ἀγαπᾶμε τούς ἐλαχίστους ἀδελφούς Του. Πρέπει νά μάθουμε νά ἀγαπᾶμε καί τούς σταυρωτές μας καί νά προσευχώμαστε γι'αὐτούς ὅπως ὁ Χριστός. Νά ἀγαπᾶμε ὅχι μέ λόγια, ἀλλά μέ πράξεις καί χρειάζεται δύναμις, τήν ὀποίαν ἀντλοῦμε ἀπό τήν ἐπικοινωνία μας μέ τόν Θεόν καί αὐτό προϋποθέτει Μυστική κοινωνία, συνομιλία σχέσι καί ἕνωσι μέ τόν Πατέρα, μέ τόν Χριστόν καί τό Πνεῦμα τό Πανάγιον, γιά νά φθάσουμε στό ὕψος τῆς Θεϊκῆς τελειότητος, ὥστε νά ἐξέλθουμε ἀπό τή Βαβυλῶνα, ἀπό τό ὑλικό Σύμπαν καί νά εἰσέλθουμε εἰς τό πνευματικόν Σύμπαν, εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, εἰς τόν Παράδεισον, δηλαδή εἰς τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου κάλλους τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου εἰς μακρότητα ἡμερῶν. ΕΙΘΕ ! ΓΕΝΟΙΤΟ!