«ΛΙΘΟΝ, ΟΝ ΑΠΕΔΟΚΙΜΑΣΑΝ ΟΙ ΟΙΚΟΔΟΜΟΥΝΤΕΣ,

ΟΥΤΟΣ ΕΓΕΝΗΘΗ ΕΙΣ ΚΕΦΑΛΗΝ ΓΩΝΙΑΣ»

(Ματθ. κα΄ 42).

Στήν παραβολή τῶν κακῶν γεωργῶν εἰκονίζεται ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ, γιά τόν παλαιόν περιούσιον λαόν Του, γιά τόν Ἰουδαϊκόν λαόν, ὁ ὁποῖος,  ἐκαυχᾶτο

ὅτι πίστευε στόν Ἕνα καί μόνον ἀληθινόν Θεόν, σέ ἀντίθεσι μέ τά Ἔθνη, μέ τόν ὑπόλοιπον κόσμον, ὁ ὁποῖος εἶχε περιπέσει εἰς τήν Εἰδωλολατρία. 

Καταθέτω μόνον μερικές σκέψεις σχετικές μέ τήν παραβολή.

Οἱ εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ πρός τόν Ἰουδαϊκόν λαόν εἶναι ἄπειρες καί ἀπερίγραπτες. Προητοίμαζεν ὁ Θεός τόν κόσμον διά τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἡ ὁποία θεωρεῖται «Παιδαγωγός εἰς Χριστόν», νά ὑποδεχθῇ τόν Μεσσίαν, τήν «προσδοκίαν τῶν Ἐθνῶν». τόν Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ, τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτήν τοῦ Σύμπαντος κόσμου.

Ὁ Ἰουδαϊκός λαός παραβάλλεται  μέ ἄμπελον, τήν ὁποίαν ἐφύτευσεν  ὁ Κύριος καί ἀνέλαβε ἰδιαίτερη, ξεχωριστή πρόνοιαν δι’ αὐτήν. Ὡς ἄριστος Οἰκοδεσπότης, καί φραγμόν περιέθηκε, τόν ἐφοδίασε μέ τόν Νόμον Του καί ὤρυξεν ἐν αὐτῷ ληνόν καί ᾠκοδόμησε πύργον, καί ἐξέδοτο αὐτόν γεωργοῖς.

Ξεχώρισε τόν ἀμπελῶνα Του,  ὁ Κύριος καί  τόν ἐμπιστεύθηκε εἰς τούς  γεωργούς, εἰς τούς Διδασκάλους, ἱερεῖς , Ἀρχιερεῖς, Γραμματεῖς καί Φαρισαίους, καί ἀπεδήμησεν.

Ὅταν ἐπλησίασε ὁ καιρός τῶν καρπῶν, ἔστειλε τούς δούλους του πρός τούς γεωργούς, νά λάβουν τούς καρπούς του. Ἀλλά οἱ γεωργοί, ἀφοῦ συνέλαβαν τούς δούλους Του, ἄλλον ἔδειραν, ἄλλον σκότωσαν, ἄλλον ἐλιθοβόλισαν. Ὁ Κύριος ὅμως τοῦ ἀμπελῶνος εἶναι ὁ Πάνσοφος καί Παντοδύναμος Θεός, ὁ ὁποῖος μακροθυμεῖ, διότι «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»(Α΄Τιμόθ.β΄4). Δίδει εὐκαιρίαν εἰς τούς κακούς γεωργούς, νά μετανοήσουν καί νά διορθωθοῦν καί στέλνει ἄλλους δούλους περισσοτέρους ἀπό τούς πρώτους. Καί οἱ κακοἰ γεωργοί  ἔκαναν καί εἰς αὐτούς τά ἴδια. Ὁ Μακρόθυμος ὅμως Κύριος τελευταῖον ἔστειλε τόν Υἱόν Του καί εἶπε: «θά ἐντραποῦν τόν Υἱόν μου». Οἱ γεωργοί ὅμως ὅταν εἶδαν τόν Υἱόν εἶπαν ἀναμεταξύ τους, «Αὐτός εἶναι ὁ κληρονόμος. Ἐμπρός λοιπόν, ἄς τόν σκοτώσουμε καί ἄς πάρουμε τήν κληρονομιά του», καί ἀφοῦ τόν συνέλαβαν, τόν ὡδήγησαν  ἔξω τοῦ ἀμπελῶνος καί τόν ἐσκότωσαν. 

Ὁ Ἰησοῦς ἐρωτᾶ τούς Γραμματεῖς, τούς Φαρισαίους καί γενικά τούς νομοδιδασκάλους, πού ἄκουσαν τήν παραβολή: «ὅταν ἔλθῃ ό Κύριος τοῦ ἀμπελῶνος, τί ποιήσει τοῖς γεωργοῖς ἐκείνοις;

Τότε  αὐτοί ἐκδίδουν καταδικαστική ἀπόφασιν καί λένε στό Χριστό: «Κακούς ὄντας κακῶς ἀπολέσει αὐτούς καί τόν ἀμπελῶνα ἐκδώσεται ἄλλοις γεωργοῖς, οἵτινες ἀποδώσουσιν αὐτῷ τούς καρπούς ἐν τοῖς καιροῖς αὐτῶν»(Ματθ. κα΄ 33-42).

Καί πραγματικά αὐτό συνέβη μέ τούς Ἰουδαίους, παρόλες τίς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ, δέν μετενόησαν καί δέν ἀπέδωσαν καρπούς ἀξίους τῆς μετανοίας (Ματθ. γ΄ 8). Δέν ἀπέδωσαν τούς καρπούς τοῦ Πνεύματος, πού εἶναι ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια» (Γαλάτ. ε΄ 22-23). Παρόλες τίς ἐπισκέψεις και τίς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ, οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι καί γενικά  ὁ ἐπιπόλαιος αὐτός λαός, βυθίστηκε στό Βόρβορο τῆς Ἀχαριστίας, τῆς Ψευτιᾶς καί τῆς Ὑποκρσισίας, παρέμενε, καί παραμένει καί σήμερα, στήν πώρωσι καί τήν ἀμετανοησία. Συνεχίζει νά λιθοβολῇ, νά δέρνῃ, νά βασανίζῃ καί νά θανατώνῃ τούς Προφῆτας καί τούς ἀπεσταλμένους τοῦ Θεοῦ.  Καί τέλος, οἱ κακοί αὐτοί γεωργοί  συνέλαβαν καί ἔβγαλαν ἔξω τοῦ ἀμπελῶνος, ἔξω τῆς μεγάλης Πόλεως τόν ἀληθινόν Μεσσίαν καί τόν Σταύρωσαν,καί  γι’ αὐτόν  ἀκριβῶς τό λόγο «ἡ Πόλις τους καλεῖται πνευματικῶς Σόδομα καί Αἴγυπτος, ὅπου καί ὁ Κύριος αὐτῶν ἐσταυρώθη». (Ἀποκ. ια΄ 8). Ἀλλά καί σήμερα συνεχίζουν νά Σταυρώνουν τό Χριστό,στό πρόσωπον τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν Του.Ἡ Ἰουδαϊκή Συναγωγή παρομοιάζεται μέ ἄκαρπη συκιά. Ἔχει μόνον φύλλα. Δέν ἔχει καρπούς. Οἱ Ἰουδαῖοι ἔχασαν τήν οὐσίαν καί δίνουν μάχες γιά τά τυπικά. Δέν ἔχουν νά ἐπιδείξουν  τούς καρπούς τοῦ Πνεύματος, καρπούς ἀρετῆς. Καί ὁ Κύριος τοῦ ἀμπελῶνος ἀφαιρεῖ τόν ἀμπελῶνα,  τόν παλαιόν Ἰσραήλ,  ἀπό τούς κακούς γεωργούς, πού ἀπεδείχθησαν κακοί, πωρωμένοι, ἄκαρποι, ἀμετανόητοι, καί παραδίδει τήν ἄμπελόν Του, τόν νέον Ἰσραήλ τῆς Χάριτος, εἰς τούς Ἀποστόλους καί τούς διαδόχους  αὐτῶν, πρός καρποφόρον καλλιέργειαν.

Καί λέγει ὁ Ἰησοῦς, πρός τούς κακούς γεωργούς, πρός τήν Συναγωγήν τῶν Ἀρχιερέων καί Φαρισαίων καί διδασκάλων τοῦ Ἰσραήλ:

«Οὐδέποτε ἀνέγνωτε ἐν ταῖς Γραφαῖς, λίθον ὅν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες, οὗτος ἐγενήθη εἰς κεφαλήν γωνίας· παρά Κυρίου ἐγένετο αὕτη, καί ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν;» (Ποτέ δέν διαβάσατε στίς Γραφές ὅτι  Ὁ λίθος, πού ἀπέρριψαν οἱ οἰκοδόμοι, ἔγινε ἀκρογωνιαῖος λίθος· καί ὅτι ἀπό τόν Κύριο ἔγινε αὐτό, καί φαίνεται θαυμαστόν εἰς τά μάτια μας); Γι’ αὐτό σᾶς λέγω, ὅτι θά ἀφαιρεθῇ ἀπό σᾶς ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί θά δοθῇ σέ ἔθνος, πού θά ἀποφέρῃ τούς καρπούς της. Καί ἐκεῖνος, πού θά πέσῃ μέ ἐχθρικές διαθέσεις ἐπάνω στόν ἀκρογωνιαῖον αὐτόν λίθον, θά τσακισθῇ. Ἐκεῖνον δέ, ἐπάνω στόν ὁποῖον θά πέσῃ ὁ λίθος αὐτός, θά τόν κάμη θρύμματα καί θά τόν σκορπίσῃ σάν σκόνη.

Αὐτή ἡ ἀλήθεια ἀποδυκνύεται ἀπό τήν Ἱστορία τοῦ Σύμπαντος. Ὅσοι, μέχρι σήμερα,  τόλμησαν καί ἀντιστρατεύθηκαν στό Θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ἐπολέμησαν ἤ πολεμοῦν τόν Χριστόν καί τήν Ἐκκλησίαν Του ἀφανίζονται, γίνονται σκόνη,  κονιορτός.

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο. Εἶναι ὀ Ἐξουσιαστής, ὁ Θεός ὁ Παντοκράτωρ. Εἷναι ὁ πάντων Ἐπέκεινα καί ὁ πανταχοῦ Παρών, πού δημιουργεῖ ἐν σοφίᾳ καί συνέχει, συγκροτεῖ καί συγκρατεῖ τά Σύμπαντα. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ λίθος ὁ ἀκρογωνιαῖος τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος, τόν ὁποῖον  ὁ Θεός-Πατήρ θέτει ἐν Σιών, ὁ λίθος ὁ ἐκλεκτός , ὁ ἔντιμος. Καί ὅποιος πιστεύει εἰς Αὐτόν οὐ μή καταισχυνθῇ, δέν θά ντροπιασθῇ ποτέ. Ὅσοι πιστεύουν στό Χριστό, τόν ζωντανόν αὐτόν λίθον, τιμῶνται καί εἶναι μακάριοι. Ὅσοι δέν πιστεύουν στό Χριστό, γίνεται ὁ λίθος στόν ὁποῖον σκοντάπτουν καί ἡ πέτρα, πού τούς μπερδεύει καί κρημνίζοντα(πρβλ. Α΄Πέτρ. β΄ 4-8).

Στήν Παραβολή τῶν κακῶν Γεωργῶν ὁ Κύριος μᾶς δίδει ἕνα ἐνδεικτικό παράδειγμα τῆς Προνοίας τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος ἐφοδιάζει τούς ἀνθρώπους μέ θεῖα χαρίσματα καί  τούς ἐμπιστεύεται. Περιμένει δέ ἀπό ὅλους νά καλλιεργήσουν τά χαρίσματα καί νά  ἐπιδείξουν τούς καρπούς τοῦ Πνεύματος στόν κατάλληλον καιρόν. Ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ δέν περιβάλλει μόνον τόν Ἱουδαϊκό λαό, ἀλλά καί Πάντα τά ἔθνη καί τόν κάθε ἄνθρωπον χωριστά.

Ὁ Καθένας ἀπό μᾶς ὀφείλει νά ἀποφεύγῃ τό παράδειγμα τῶν κακῶν Γεωργῶν, πού ἔχασαν τήν Χάριν, διά τήν ἀκαρπίαν. Κάθε ἄνθρωπος ὀφείλει νά παραμένῃ ἑνωμένος μέ τόν Χριστόν καί νά ἀποδίδῃ, ὡς δένδρον καρποφόρον καί ἀειθαλές, τούς καρπούς ἐν τοῖς καιροῖς αὐτῶν.

Κανείς δέν ἐπιτρέπεται νά ἀντιστρατεύεται στό Θέλημα τοῦ Θεοῦ. Κανείς δέν ἐπιτρέπεται νά πολεμῇ τόν Χριστόν καί τήν Ἐκκλησίαν Του.

Δυστυχῶς, δέν ἔπαυσαν νά ὑπάρχουν καί οἱ κακοί Γεωργοί, οἱ διάδοχοι τῶν Σταυρωτῶν τοῦ Ἀληθινοῦ Μεσσία, πού δέν θέλουν νά καταλάβουν ὅτι Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι ὁ ἀκρογωνιαῖος Λίθος τῆς Ἐκκλησίας Του καί ὅτι ὅσοι τολμοῦν νά πέσουν, μέ ἐχθρικές διαθέσεις πάνω στόν ἐκλεκτον, τόν ἔντιμον, τόν ἀκρογωνιαίον αὐτόν λίθον συντρίβονται καί κονιορτοποιοῦνται. Οἱ ἀντίχριστοι «Οὗτοι μετά τοῦ Ἀρνίου πολεμήσουσι, καί τό Ἀρνίον νικήσει  αὐτούς, ὅτι Κύριος κυρίων ἐστί καί Βασιλεύς βασιλέων,(θά νικήσουν δέ)καί οἱ μετ’ αὐτοῦ κλητοί, ἐκλεκτοί καί πιστοί» (Ἀποκ. ιζ΄ 14).

Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος, τό θεμέλιον τῆς Ἐκκλησίας, Θεμέλιον στήν ψυχή μας, στή σκέψι μας, στή ζωή μας, στά ἔργα μας. « Θεμέλιον γάρ ἄλλον οὐδείς δύναται θεῖναι παρά τόν κείμενον, ὅς ἐστιν Ἰησοῦς Χριστός» (Α΄ Κορινθ. γ΄ 11).Αὐτόν τόν Θεμέλιον ἐθεσεν ὁ Θεός-Πατήρ(Α΄ Πέτρ. β΄ 6)Αὐτόν, «τόν Υἱόν Του τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον»(Ἰωάν. γ΄15-16).

 Αὐτός εἶναι ἡ πνευματική μας τροφή, «ὁ ἄρτος ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνων καί ζωήν διδούς τῷ κόσμῳ»(Ἰωάν. στ΄33). Αὐτός εἶναι τό πνευματικόν πόμα, τό ποτόν τό ὁποῖον συνεχῶς μᾶς ἀκολουθεῖ καί μᾶς ποτίζει καί τό ὁποῖον ἀναβλύζει ἀπό ὑπερφυσικήν καί ἀόρατον πέτραν, ἡ δέ πέτρα εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Λίθος ὁ ζῶν, ὁ ἀκρογωνιαῖος, πού μᾶς ἑνώνει ὅλους τούς ἀνθρώπους, Ἰουδαίους καί Ἐθνικούς, σέ ἕνα σῶμα, σέ μία Ἐκκλησία, μέ κεφαλήν Αὐτόν, ὁ ὀποῖος ἐσταυρώθη δι' ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί ἈΝΕΣΤΗ  ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα. Αὐτόν προσκυνήσωμεν(παρβλ. καί Α΄Κορινθ. ι΄ 3-4).

Ἀναγκαία προϋπόθεσις εἶναι νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, νά θεμελιώσουμε τή ζωή μας καί ὁλόκληρη τήν ὕπαρξί μας εἰς τόν Χριστόν, τόν λίθον τόν ἐκλεκτόν, τόν ἔντιμον, τον ἀκρογωνιαῖον. ὁ Ὁποῖος «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ»(Ἀποκ. στ΄2) καί εἶναι ὁ αἰώνιος Νικητής, ὁ αἰώνιος Θριαμβευτής.

Καί ἀνοίγουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό σημαίνει πιστεύουμε στό Χριστό, ἐγκολπωνόμαστε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ καί τό κάνουμε  «πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή καί, ὡς δένδρα καρποφόρα καί ἀειθαλῆ, πεφυτευμένα παρά τᾶς διεξόδους τῶν ὑδάτων, ἀποδίδουμε τούς καρπούς τοῦ Πνεύματος εἰς τόν κατάλληλον καιρόν.

Εἴθε νά μᾶς ἀξιώσῃ ὁ Κύριος τοῦ ἀμπελῶνος , νά γίνουμε ἄξιοι ἐργάτες, καλοί γεωργοί. «Θεοῦ γεώργιον, Θεοῦ οἰκοδομή». Καί πραγματικά ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος  δέν εἴμαστε πιά ξένοι καί πάροικοι. Ὁ Κύριος μᾶς ἀξίωσε,  διά τῆς Πίστεως, νά  εἴμαστε συμπολῖτες τῶν ἁγίων καί οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ. Ὀφείλουμε νά δοξάζουμε τόν Κύριον, διά τήν ἄφατον Αὐτοῦ μακροθυμίαν, διότι ἔχουμε οἰκοδομηθῆ  ἐπί τῷ θεμελίῳ τῶν Ἀποστόλων καί προφητῶν, ὄντος ἀκρογωνιαίου αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐν ᾧ πᾶσα ἡ οἰκοδομή   συναρμολογουμένη αὔξει εἰς ναόν ἅγιον ἐν Κυρίῳ· ἐν ᾧ καί ἡμεῖς  συνοικοδομούμεθα εἰς κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ ἐν Πνεύματι». Ναι. ὀφείλουμε νά δοξάζουμε τόν Κύριον διότι ἔχουμε οἰκοδομηθῆ  ἐπάνω στο θεμέλιον τῶν Ἀποστόλων καί τῶν προφητῶν, τοῦ ὁποίου ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος, ἐπάνω στόν ὁποῖον ἡ ὅλη οἰκοδομή συναρμολογεῖται καί αὐξάνει εἰς ναόν ἅγιον ἐν Κυρίῳ. Διά τῆς ἑνώσεώς μας μετά τοῦ Κυρίου καί μεῖς οἰκοδομούμεθα μέ τούς ἄλλους πιστούς γιά νά γίνουμε Ναός καί κατοικητήριον εἰς τό ὁποῖον θά κατοικῇ ὁ Θεός μέ τό Πνεῦμα Του(πρβλ. Ἐφεσ. β΄ 19-22). Ἡ τιμή , ἡ δόξα καί τό κράτος ἀνήκουν εἰς τόν Κύριον καί ΧΡΕΟΣ ὅλων μας εἶναι νά  δοξάζουμε τόν Χριστόν, τόν ἁληθινόν Μεσσίαν, τον Σωτῆρα καί Λυτρωτήν τοῦ Σύμπαντος Κόσμου, διότι Αὐτόν καί μόνον  Αὐτόν ὀφείλουμε, ἀσιγήτως,  νά ὑμνοῦμε, νά δοξολογοῦμε καί νά δοξάζουμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Ἀμήν.