ΥΠΑΚΟΗ ΣΤΑ ΘΕΙΑ ΠΡΟΣΤΑΓΜΑΤΑ

 

ΕΥΛΟΓΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΒΡΑΒΕΥΕΤΑΙ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟΝ.

 

Ὁ Πανάγαθος καί πάνσοφος Θεός, ὡς ἄπειρη Ἀγάπη, μᾶς παραστέκει στό κάθε μας βῆμα. Μολονότι, διά τῆς παρακοῆς, ἀπομακρυνθήκαμε ἀπό κοντά Του καί ἐπιδείξαμε ὅλο τό μέγεθος τῆς ἀχαριστίας μας στόν Εὐεργέτη, ὁ Κύριος δέν μᾶς ἐγκατέλειψε. Συνεχίζει νά ἐνδιαφέρεται γιά μᾶς καί νά μᾶς καθοδηγῇ καί νά μᾶς στηρίζῃ τίς δύσκολες ὧρες, διότι «πάντας ἀνθρώπους  θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄Τιμόθ. β΄4).

Γνωρίζει «τό εὐόλισθον, τό ὀλισθηρόν τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως», καί μᾶς προτρέπει νά κάνουμε καλή χρῆσι τοῦ νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας μας καί, σάν στοργικός Πατέρας, μᾶς ἀποτρέπει ἀπό τό Κακόν καί τήν ἁμαρτίαν. Θέλει νά γίνουμε ἅγιοι καί τέλειοι, μέ τή θέλησί μας, χωρίς ἐξαναγκασμό. Τίποτε δέν ἔχει ἀξία, ὅταν γίνεται μέ τό πιστόλι στόν κρόταφο. Οἱ πράξεις πού γίνονται μέ ἐξαναγκασμό δέν καταλογίζονται. Ὁ Θεός μᾶς χάρισε τήν ἐλευθερίαν καί δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. Θέλει νά γίνουμε θεοί κατά χάριν, καί μᾶς ἐνισχύει στήν προσπάθειά μας , ἀπό «δυνάμει», νά γίνουμε καί καί «ἐνεργείᾳ» θεοί. Μᾶς καθοδηγεῖ, μέ τίς πανάγιες Ἐντολές Του, ὥστε ἐλεύθερα καί ἀβίαστα, νά φθάσουμε ἀπό τό· «κατ’ εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν». Ἡ παρακοή στό Θέλημα τοῦ οὐρανίου πατρός, φανερώνει τήν ἀχαριστία, τήν  ἀγνωμοσύνην καί τήν ἔλλειψι ἀγάπης τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Δημιουργόν καί Εὐεργέτην Θεόν. Ἡ παρακοή μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τήν ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὀδύνης, στήν ἔσχατη ἐξαθλίωσιν.

Συγκαταβαίνει ὁ Φιλάνθρωπος καί μᾶς ευσπλαγχνίζεται καί μᾶς ὁδηγεῖ στό δρόμο τῆς ὑπακοῆς. Μᾶς διδάσκει πῶς νά ζήσουμε καλά ἐδῶ ἐμεῖς καί τά παιδιά μας καί πῶς νά ἀποφύγουμε τό θάνατο: «Ἐάν θέλητε καί εἰσακούσητέ μου, τά ἀγαθά τῆς γῆς φάγεσθε· ἐάν δέ μή θέλητε, μηδέ  εἰσακούσητέ μου, μάχαιρα ὑμᾶς κατέδεται· τό γαρ στόμα Κυρίου ἐλάλησε ταῦτα» (Ἡσ. α΄19-20).

«Ἡ ὑπακοή στά θεῖα προστάγματα ἀποδεικνύει τήν ἀγάπη μας στόν Θεόν-Πατέρα καί μᾶς χαρίζει ὄχι μόνον μακρότητα ἡμερῶν καί τά ἀγαθά τῆς γῆς, ἀλλά καί τήν αἰώνιον μακαριότητα. Ὁ  Προφήτης Δαυῒδ μᾶς ἀποκαλύπτει τήν ἀμοιβήν τῆς ὑπακοῆς καί λέγει ὄτι «τόν πιστόν,  τόν δίκαιον ἄνθρωπον, τόν ἄνθρωπον τῆς ὑπακοῆς, αὐτόν πού ἐλπίζει σέ Μένα, θά τόν εὐλογήσω, θά εἶμαι μαζί του στίς θλιψεις του καί θά τόν ἐλευθερώσω ἀπό τίς δυσκολίες καί τά δεινά καί θά τόν δοξάσω. Μακρότητα ἡμερῶν ἐμπλήσω αὐτόν καί δείξω αὐτῷ τό σωτήριόν μου»(Ψαλμ.90,15-16).«Τόσο πολύ ἀγάπησε ὁ Θεός τόν κόσμο, ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν Μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ  πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄15-16). Ὁ Οὐράνιος Πατέρας μας, δέν λογάριασε τόν Μονογενῆ Του Υἱόν, ὁ ὁποῖος ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, δέχεται καί γίνεται ταπεινός ἄνθρωπος, «ὑπήκοος  μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ» (Φιλιπ.β΄8). Γίνεται τύπος καί ὑπογραμμός, τέλειον ὑπόδειγμα ὑπακοῆς στά θεῖα προστάγματα, «ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ». 

Ἐνσαρκώνει τήν ἀρετή τῆς ὑπακοῆς στό Θεῖον Θέλημα καί ὑποδεικνύει σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους τήν Ὁδόν τῆς ὑπακοῆς, τήν Ὁδόν τῆς ὄντως ζωῆς.Ἡ ὑπακοή βέβαια προϋποθέτει καυστικήν , θερμήν Πίστι στόν ἐνανθρωπήσαντα Κύριον, προϋποθέτει Πίστιν τήν «δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένην»(Γαλάτ.ε΄6). Καί ὁ Θεός βραβεύει τήν ὑπακοήν στά θεῖα προστάγματα ὄχι μόνον μέ τά ἀγαθά τῆς γῆς, ἀλλά καί μέ τά ἐπουράνια ἀγαθά, «ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἅ ἡτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» (Α΄Κορινθ. β΄ 9).

Ὁ Πέτρος, πιστεύοντας στό Χριστό, μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς του, ὅταν τόν πρόσταξεν ὁ Κύριος καί τοῦ εἶπε: «ἐπανάγαγε εἰς τό βάθος καί χαλάσατε τά δίκτυα ὑμῶν εἰς ἄγραν» (Λουκ. ε΄4), ἀποκρίθηκε στόν Κύριον λέγων: Κύριε, δι’ ὄλης τῆς νυκτός κοπιάσαντες, οὐδέν ἐλάβομεν· ἐπί δέ τῷ ῥήματί σου, Κύριε, χαλάσω τό δίκτυον». Καί ἀμέσως  ὑπήκουσε στό Θεῖον πρόσταγμα. Καί ὁ Κύριος ἐβράβευσε τήν ὑπακοήν του, ὄχι μόνον μέ τήν θαυμαστήν ἀλιεία, ἀλλά  τοῦ ἔδωκε καί τήν χάριν νά ψαρεύει ἀνθρώπους. Τόν ἀνέδειξεν Ἀπόστολόν του, συνεχιστήν τοῦ κοσμοσωτηρίου ἔργου Του.

Εἶναι βέβαια αὐτονόητον ὅτι χρειάζεται ἐπίπονη ἄσκησις, γιά νά μάθῃ κάθε ἄνθρωπος νά ὑπακούῃ στά θεῖα προστάγματα. Χρειάζεται γυμνασίαν εἰς εὐσέβειαν, προσοχή, πραγματική προσευχή, νά ἀξιωθῇ ὁ πιστός νά φθάσῃ στό ὕψος τῆς ἀρετῆς τῆς ὑπακοῆς, ὅπως τήν ἐνσαρκώνει ὁ Κύριος. Ὁ Παῦλος μᾶς προτρέπει  νά γυμνάζουμε τόν ἑαυτόν μας εἰς εὐσέβειαν. Διότι «ἡ σωματική γυμνασία ὀλίγο μᾶς ὠφελεῖ, ἡ δέ εὐσέβεια εἶναι πρός πάντα ὠφέλιμος, ἐπαγγελίας ἔχουσα ζωῆς τῆς νῦν καί τῆς μελλούσης»(Α΄Τιμόθ. δ΄ 7-8). Χρειάζεται δέ πολύ ἄσκησις καί προσπάθεια νά βαδίζει κανείς στήν Ὁδόν τῆς ὑπακοῆς στά θεῖα προστάγματα. Θέλει ἄσκησι τό «εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», τό περιπατεῖν ἐν ἀγάπῃ, τό ζῆν καθώς πρέπει ἁγίοις.

Χρειάζεται ἀπόλυτη ὑπακοή στά θεῖα προστάγματα. Διά τῆς παρακοῆς ἔχασε τόν Παράδεισο, τήν ἐπικοινωνία, συνομιλία, σχέσι καί ἕνωσί του μέ τόν Θεόν ὁ ἄνθρωπος. Καί διά τῆς ὑπακοῆς εἰσέρχεται πάλιν εἰς τόν Παράδεισον τῆς Ἐδέμ, πού εἶναι ἠ ἀδιατάρακτος διά θέας ἀπόλαυσις τοῦ ἀπείρου κάλλους τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου, εἰς μακρότητα ἡμερῶν. Εἴθε ὅλοι μας, μέ τή Χάρι οῦ Θεοῦ νά ἀκολουθήσωμεν τόν Χριστόν εἰς τήν ὁδόν τῆς ὑπακοῆς στά θεῖα προστάγματα, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε νά ὑμνοῦμε τόν Τριαδικόν Θεόν, μετά τῶν Ἀγγέλων καί τῶν ἁγίων, «ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Αὐτοῦ», ἀπό τοῦ νῦν καί καί ἕως τοῦ αἰῶνος! ΕΙΘΕ !