Ο ΟΥΡΑΝΟΦΑΝΤΩΡ ΚΑΙ ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

                          ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΑΓΙΑΣ ΖΩΗΣ.

 

«Ζῇ Βασίλειος, και θανών, ἐν Κυρίῳ.

Ζῇ και παρ’ ἡμῖν, ὡς λαλῶν ἐκ τῶν βίβλων».

 

Ὁ Ἅγιος Βασίλειος γεννήθηκε στό τέλος τοῦ 329 στήν Καισάρεια τῆς Καπαδοκίας ἀπό εὐσεβεῖς γονεῖς, τόν Βασίλειον καί τήν Ἐμμέλεια, και ἀνετράφη «ἐν παιδείᾳ  και νουθεσίᾳ Κυρίου». Πίστεψε μέ ὅλη τη δύναμι τῆς ψυχῆς του στό Χριστό καί ἀφοσιώθηκε σ’ Αὐτόν. Λάτρευε τον Κύριο «ἐν πνεύματι και ἀληθείᾳ» και ἀπεφάσισε να ἀφιερώσῃ τη ζωή του στο Χριστό καί στό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου, λόγῳ και ἔργῳ.

Σπούδασε στήν Βασιλίδα τῶν Πόλεων, στήν Κωνσταντινούπολι, κοντά στό σοφιστή  Λιβάνιο,  κατόπιν δέ καί  στήν Ἀθήνα, ὅπου ἑνώθηκε, μέ ἁγνή φιλία, σέ μιά ψυχή, μέ τόν Γρηγόριον τόν Ναζιανζηνόν.

Στήν Ἀθήνα ὁ Βασίλειος ἐσπούδασε και ἐκαρπώθηκε ὅλες τίς γνώσεις τῆς ἐποχῆς του, καί τήν Ἰατρικήν. Ἧτο ἐκ φύσεως πνεῦμα ἐξαιρέτου και σπανίας διαυγείας και καθρότητος. Διψοῦσε ἡ ψυχή του  τή γνῶσι καί ἀπέκτησε πᾶσαν γνῶσιν και πᾶσαν ἐπιστήμη, κάθε ἀνθρώπινη σοφία, ἀλλά κυρίως ἐδέχθη στήν καθαρή ψυχή του τήν ἄνωθεν σοφίαν, τήν ὁποίαν ἐξεχώρισε ἀπό τήν ἐπίγειον , τήν ψυχικήν και δαιμονιώδη.

Ὑπῆρξε χαρακτήρ ἀδαμάντινος. Εἶχε δέ ἀγαθή καί ἰσχυροτάτη Βούλησι. Μέ ὁλόκληρη τή ζωή του ἀνεδείχθη ἄριστος Ὁδηγός Ὀρθοδόξου Πίστεως, Κανών Πίστεως, Ὑπόδειγμα ἁγίας, ἐν Χριστῷ ζωῆς.

Ὁ Ἅγιος, πράγματι, εἶναι ἄριστος ὁδηγός πίστεως και γνώσεως, κατά Θεόν Ὁδός, ζωῆς και δράσεως Φῶς !

Μετά τήν ἐπιστροφή του ἀπό την Ἀθήνα πῆγε στά ἡσυχαστήρια πού βρισκόταν στήν ἐπαρχία τοῦ Πόντου. Τότε συνέγραψε και τούς ἀσκητικούς του λόγους. Κατά το ἔτος 370 περίπου, ἀφοῦ ἀπεβίωσε ὁ Ἐπίσκοπος τῆς πατρίδος του, ἐξελέγη ὁ Βασίλειος διάδοχος τοῦ Θρόνου και ἀνέλαβε τά καθήκοντα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Καισαρείας τῆς Καππαδοκίας. Ἐποίμανε, ὡς καλός Ποιμήν, ὀκτώ χρόνια. Ὁ Μέγας Βασίλειος τά ἔδωσε ὅλα στο Χριστό. Θυσίασε  τή μεγάλη περιουσία του καί ὁλόκληρη τή ζωή του στό Βωμό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ.Ἡ Βασιλειάδα ὑπῆρξε καταφύγιον πιστῶν και ἀπίστων. Ὁ Μέγας Βασίλειος τά ἔδωσε ὅλα. Για τὀν ἑαυτόν του κράτησε ἕνα τριμμένο ράσο και μερικά βιβλία. Κήρυττε τό Εὐαγγέλιον, λόγῳ και ἔργῳ. Πολέμησε τήν αἵρεσι τοῦ Ἀρείου καί ψυχικά ἐμαρτύρησε, για τήν Ὀρθοδοξία Πίστεως και Ζωῆς. Μελετῶντες τή ζωή και τά θεόπνευστα συγγράμματα τοῦ Ἀγίου μένουμε ἄφωνοι και ἐκστατικοί. Θεόπνευστος ὁ λόγος του, Ἁγία ἡ ζωή του.

Δεν φοβήθηκε τίς ἀπειλές τοῦ αἰρετικοῦ βασιλέως Οὐάλεντος, οὔτε καί τίς  ἀπειλές τοῦ ἐπάρχου τῆς ἀνατολῆς Μοδέστου.  Κράτησε ψηλά το ὄνομα τοῦ Κυρίου. Δεν συμβιβάστηκε με τούς ἀχρείους τῆς ἐποχῆς του.Δέν ντρόπιασε το ἀξίωμά του μέ  ἀθέους συμβιβασμούς. Ὑπόδειγμα ἁγίας, ἐν Χριστῷ ζωῆς, μέχρι τέλους. Ὑπόδειγμα, για τούς πιστούς, για τούς Ἐπισκόπους, για κάθε πιστό και συνετό ἄνθρωπο.

Ὡς βροντή ἀκούγεται ἡ κραυγή του στόν  ἄθεο Μόδεστο: «Ὁ Θάνατος εὐεργέτης». Ἐκοιμήθη και ἐξεδήμησε προς Κύριον τήν 1^η  Ἰανουαρίου τοῦ ἔτους 379. Ἡ κατά Θεόν σοφία του και ἡ πολυμάθειά του τόν ἀνέδειξαν Μέγαν Οἰκουμενικόν διδάσκαλον και ἀξίως ἐπωνομάσθη Μέγας και οὐρανοφάντωρ.

Και εἶναι ἀνάγκη τῶν καιρῶν να στραφοῦμε ὅλοι πρός τούς Μεγάλους Πατέρας και Διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀρχίζοντας τή μελέτη και μέσα στα Σχολεῖα μας, τῶν σοφῶν συγγραμμάτων τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Εἶναι τροφή και τρυφή τῆς ψυχῆς τῶν παιδιῶν μας και ὅλων μας, οἱ Θεόπνευστοι λόγοι του. ὈΔΗΓΟΥΝ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ, πού εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνην μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον.

Ὀ μέγας Βασιλειος μᾶς καλεῖ νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, νά ἐγκολῶθοῦμε, ὅπως αὐτός, τό Εὐαγγέλιον τῆς ΑΓΑΠΗΣ καί νά τό κάνουμε «πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή, ἀποφεύγοντας κάθε αἰρετική διδασκαλία.

Τά φλυναφήματα τῶν Οὐπανισάδς, τῆς Βεδάντα και τοῦ Κορανίου τοῦ μίσους, εἶναι δηλητήριον και εἶναι πασίδηλον ὅτι ὁδηγοῦν στην αὔξησι τῆς ἐγκληματικότητος. Καί καλόν εἶναι νά συνειδητοποιήσουν ἔγκαιρα οἱ Ἀρμόδιοι τή βλάβη, πού προκαλεῖ στήν ψυχή τῶν παιδιῶν μας, ἡ ἀθεῒα καί οἱ διδασκαλιες τῶν δασῶν καί οἱ διάφορες ἀθεες φλυαρίες, ὥστε, εἰς τό ἑξῆς νά ἀνατρέφωνται τά παιδιά μας ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου, μέ τό Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ καί μέ τά σοφά συγγράμματα τῶν Πατέρων μας.

Εἶναι καιρός να ἀνανήψουμε καί νά ἐπιστρέψουμε στήν Ὁδόν τῆς Ζωῆς, στήν Ὁδόν τοῦ Κυρίου. Και κρίνεται ἀναγκαῖα ἡ μελέτη τῆς ζωῆς και τῶν συγγραμμάτων ὄχι μόνον τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ἀλλά ὅλων τῶν Πατέρων καί Οἰκουμενικῶν Διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας μας ἀπό ὅλους μας. Και ὁ νοῶν, νοήτω!

 

« Ὤφθης βάσις ἄσειστος τῇ Ἐκκλησίᾳ, νέμων πᾶσιν ἄσυλον, τήν κυριότητα βροτοῖς, ἐπισφραγίζων σοῖς δόγμασιν, Οὐρανοφάντωρ Βασίλειε ὅσιε».

 

«Τῆς σωφροσύνης ὁ κρατήρ, τό στόμα τῆς σοφίας, και βάσις τῶν δογμάτων, Βασίλειος ὁ Μέγας, πᾶσιν ἀστράπτει νοερῶς. Δεῦτε οὖν  και στῶμεν ἐν τῷ  οἴκῳ τοῦ Θεοῦ, θερμῶς ἐνατενίζοντες, τοῖς θαύμασι τοῖς τούτου τερπόμενοι· και  ὥσπερ λαμπηδόνι ἀστραφθέντες τῷ φωτί αὐτῶν, θαλφθῶμεν τῷ τοῦ βίου καθαρτικῷ πνεύματι, μιμούμενοι αὐτοῦ την πίστιν, τήν ζέσιν τήν ταπείνωσιν· δι’ ὧν  οἶκος ἐδείχθη τοῦ ὄντως Θεοῦ· πρός ὅν βοῶντες ὑμνοῦμεν· Οὐρανοφάντωρ Βασίλειε Ὅσιε».