«ΠΑΤΕΡ, ΕΛΗΛΥΘΕΝ Η ΩΡΑ...»

«ΤΟ ΕΡΓΟΝ ΕΤΕΛΕΙΩΣΑ

Ὅ ΔΕΔΩΚΑΣ ΜΟΙ ΙΝΑ ΠΟΙΗΣΩ»

(Ἰωάν. ιζ΄4).

 

Ὁ Πάνσοφος Δημιουργός, ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, ἐδημιούργησε τόν κόσμον καί ἔπλασε τόν ἄνθρωπον «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν αὐτοῦ». Ὁ ἄνθρωπος ὅμως «ἐν τιμῇ ὤν, οὐ συνῆκε» καί, διά τῆς παρακοῆς, ἐχωρίσθη ἀπό τήν Πηγήν τῆς Ζωῆς. Ἐχωρίσθη ἀπό τόν Ἕνα και Μόνον ἀληθινόν Θεόν, ἀπεξεδύθη τό ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας καί ἐνεδύθη τό ἔνδυμα τῆς φθορᾶς. Κατεδίκασε ὁ ἴδιος τόν ἑαυτόν του εἰς τόν αἰώνιον Θάνατον, πού εἶναι ὁ χωρισμός του ἀπό τήν Πηγήν τῆς  Ζωῆς, τόν ὄντως Ὄντα Θεόν.

Ἑπειδή ὅμως ὁ Θεός δέν ἐδημιούργησε τόν ἄνθρωπον εἰς ἀπώλειαν, ἀλλ’ εἰς σωτηρίαν καί ἐπειδή «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι και εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄Τιμόθ.β΄4), εὐσπλαγχνίζεται τά πλάσματά Του. Ἀποφασίζει καί ἀποστέλλει τόν Υἱόν Του στόν κόσμο.

Ἔτσι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος «ἵνα τήν ἑαυτοῦ ἀναπλάσῃ εἰκόνα, φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσιν».

Οὕτως «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καί ἐθεασάμεθα την δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά πατρός, πλήρης χάριτος και ἀληθείας» (Ἰωάν. α΄ 14). Σκοπός τῆς ἐλεύσεώς Του ἡ σωτηρία μας.

Τό σκοπό τῆς ἐλεύσεώς Του ἀποκαλύπτει ὁ Κύριος ὅταν λέγει:« Ἐγώ ἔχω βρῶσιν φαγεῖν, ἥν ὑμεῖς οὐκ οἴδατε…Ἐμόν βρῶμά ἐστι ἵνα ποιῶ τό Θέλημα τοῦ πέμψαντός με καί τελειώσω αὐτοῦ τό ἔργον» (Ἰωάν. δ΄ 32,34).

Θέλημα τοῦ Πατρός, πεῖνα και δίψα τοῦ Ἰησοῦ, εἶναι ἡ τελείωσις τοῦ ἔργου, πού Τοῦ ἀνέθεσε ὁ Οὐράνιος Πατέρας, πού Τόν ἔστειλε στόν κόσμο.

Ὁ Χριστός, «ὁ Ὤν καί ὀ Ἦν καί ὁ ἐρχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ» (Ἀποκ. α΄ 8), «πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ ἔρχεται κοντά μας καί «διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ καί κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας» (Ματθ. δ΄ 23).

Ἁπαλύνει τόν πόνον μας. Σπογγίζει τά δάκρυά μας. Θεραπεύει τά τραύματά μας. Μᾶς τρέφει, μέ τό ζωοποιό Του λόγο. Μᾶς στηρίζει, μᾶς παρηγορεῖ, μᾶς διδάσκει πῶς θά ἐνδύσωμεν τό θνητόν τοῦτο ἀθανασίαν καί τό φθαρτόν τοῦτο ἀφθαρσίαν. Καί γίνεται σέ ὅλους μας Τύπος και Ὑπογραμμός ὑπακοῆς στόν Πατέρα, «ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ». Τελειώνει τό ἔργον Του διά τῆς Σταυρικῆς Του Θυσίας, διά τῆς Ἀναστάσεώς Του καί τῆς ἀναλήψεώς Του εἰς τούς Οὐρανούς, και διά τῆς ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός Καθέδρας,  «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μη ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον»( Ἰωάν. γ΄15,16).

Τί χάσαμε, διά τῆς Παρακοῆς; Χάσαμε τήν αἰώνιον ζωήν. Πῶς κερδίζουμε καί πάλιν τήν αἰώνιον ζωήν; Διά τῆς Ὑπακοῆς. Διά τῆς μιμήσεως τοῦ κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἰησοῦς  γίνεται καί εἶναι ἡ  Ὁδός καί ἠ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή, τό Φῶς καί ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου. Καί οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα, πρός τήν αἰώνιον ζωήν, παρά μονάχα δι’ Αὐτοῦ.

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὀλίγον πρό τοῦ  Πάθους, μέ τόν ζωοποιόν Του λόγο, στηρίζει τούς Μαθητάς, εἰς τήν πρός Αὐτόν Πίστιν, ὥστε νά μή σκανδαλισθοῦν, ἐξ αἰτίας τοῦ μίσους, πού ἐκδηλώνει ὁ κόσμος πρός Αὐτόν. Και ἀμέσως μετά σηκώνει τά μάτια Του στόν Οὐρανόν και λέγει:

«Πάτερ, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα· ἦλθε ἡ ὥρα· δόξασε τόν Υἱόν σου, γιά νά σέ δοξάσῃ καί ὁ Υἱός σου, σύμφωνα μέ τήν ἐξουσία πού τοῦ ἔδωκες ἐπί ὅλης τῆς ἀνθρωπότητος, γιά νά δώσῃ  ζωήν αἰώνιον στόν καθένα ἀπό ἐκείνους πού τοῦ ἔδωκες, δηλαδή, σέ κάθε πιστό.

«Αὕτη δέ  ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σέ τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν καί ὅν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν»(Ἰωάν. ιζ΄1-3). Αὐτή δέ πραγματικά εἶναι ἡ αἰώνιος ζωή, νά μποροῦν οἱ πιστοί, διά τῆς ὑπακοῆς στό Θεῖον Θέλημα, ἀκολουθῦντες τά Ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ νά ἔρχωνται σέ Ζωντανή Σχέσι και  ἐπικοινωνία, μέ  τόν Πατέρα καί νά  ἀπολαμβάνουν τίς ἄπειρες τελειότητες τοῦ Θεοῦ καί ἔτσι νά προάγωνται συνεχῶς εἰς τήν γνῶσιν  τοῦ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ καί εἰς τήν γνῶσιν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τόν ὁποῖον ὁ Θεός  ἔστειλε  εἰς τον κόσμον.

Αἰώνιος ζωή εἶναι νά γνωρίζῃ κανείς τόν Ἕνα καί μόνον Ἀληθινόν Θεόν καί τόν Μονογενῆ Του Υἱόν, τόν ὁποῖον ἀπέστειλεν εἰς τόν κόσμον.  Αἰώνιος ζωή εἶναι νά ξεχωρίσουμε τόν Ἕνα καί μόνον ἀληθινόν Θεόν καί τόν ἀπεσταλμένον Του, τον Υἱόν Του, τόν Ἰησοῦν Χριστόν, ἀπό την πολυθεῒαν τῶν Εἰδώλων, καί νά Τον λατρεύωμεν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ, νά δεχθοῦμε τόν ἀληθινόν, τόν Τριαδικόν Θεόν, καί νά ἀπορρίψωμεν τούς ψεύτικους Θεούς, καί διά τῆς Πίστεως εἰς τό ὄνομα Αὐτοῦ, νά δεχθοῦμε  τήν ἐξουσίαν «τέκνα Θεοῦ γενέσθαι» και την Χάριν νά  κληρονομήσωμεν τήν αἰώνιον ζωήν, δηλαδή την ἀδιατάρακτον διά Θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου εἰς μακρότητα ἡμερῶν. Ὁ ἀληθινός Θεός εἶναι ἡ αἰώνιος ζωή.

Ἡ γνῶσις τοῦ Πατρός εἶναι ἀδύνατη χωρίς τή γνῶσι τοῦ Υἱοῦ. Ὁ Κύριος μᾶς ἀποκαλύπτει καί λέγει: «Πάντα μοι παρεδόθη ὑπό τοῦ Πατρός μου· και οὐδείς ἐπιγινώσκει τόν Υἱόν εἰ μή ὁ Πατήρ, οὐδέ τόν Πατέρα τις ἐπιγινώσκει εἰ μη ὁ Υἱός καί ᾧ ἐάν βούληται ὁ Υἱός ἀποκαλύψαι» (Ματθ. ια΄ 26-27). Καί μᾶς καλεῖ ὅλους κοντά Του,  μᾶς προτρέπει να σηκώσουμε τόν ἐλαφρόν ζυγόν Του ἐπάνω μας, γιά νά μάθουμε ἀπό Αὐτόν, νά γνωρίσωμεν τόν Θεόν καί νά βροῦμε ἀνάπαυσιν στήν ψυχή μας (πρβλ. Ματθ. ια΄ 28-30).

Ὁ Εὐαγγελιστής τῆς ἀγάπης, ὁ Ἰωάννης, λέγει μέ βεβαιότητα ὅτι γνωρίζουμε καλά ὅτι καταγόμαστε ἀπό τον Θεόν, εἴμαστε πλάσματά Του, και ὅτι ὅλοι οἱ μακράν τοῦ Θεοῦ ἄνθρωποι εὑρίσκονται κάτω ἀπό την ἐξουσίαν και την ἐπίδρασιν τοῦ πονηροῦ πνεύματος (Α΄ Ἰωάν. ε΄ 19). Ἐπίσης γνωρίζουμε καλά, «οἴδαμεν ὅτι ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ ἥκει καί δέδωκεν ἡμῖν διάνοιαν ἵνα γινώσκωμεν τόν ἀληθινόν  Θεόν· καί ἐσμεν  ἐν τῷ ἀληθινῷ, ἐν  τῷ υἱῷ αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστῷ.  Οὗτός ἐστιν ὁ ἀληθινός Θεός και ζωή αἰώνιος»(Α΄ Ἰωάν. ε΄ 20). Πραγματικά ἔρχεται ὁ Χριστός καί δίδει στους πιστούς ἱκανήν διάνοιαν, γιά νά γνωρίσουμε αὐτόν πού εἶναι ἀληθινός Θεός καί νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι διά τῆς πίστεως εἴμαστε ἑνωμένοι μέ τόν ἀληθινόν Θεόν, διά τοῦ υἱοῦ Του Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μᾶς ἔδωκε μυαλό, γιά νά γνωρίσουμε ὅτι Οὗτος, ὁ Χριστός, εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός ,ἡ ζωή ἡ αἰώνιος.  «ἡ Χάρις και ἡ ἀλήθεια διά Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο»(Ἰωάν. α΄ 17). Εἶναι δε φυσικόν ἀπό τόν Χριστόν νά λάβωμεν τήν τελείαν ἀποκάλυψιν τῆς ἀληθείας. Διότι κανείς δεν ἔχει δεῖ ποτέ το Θεό. Εἶναι ὁ μόνος πού γνωρίζει καλά το Θεό καί ὁ Μόνος, πού μπορεῖ νά Τόν ἀποκαλύψῃ σέ ὅποιον θέλει, σέ ὅποιον θεωρεῖ ἄξιον αὐτῆς τῆς ἀποκαλύψεως (Ματθ.ια΄27).Μόνον «ὁ Μονογενής υἱός ὁ ὤν εἰς τον κόλπον τοῦ Πατρός, ἐκεῖνος ἐξηγήσατο»(Ἰωάν. α΄18) Μόνον ὁ Υἱός, διότι μόνον αὐτός γεννήθηκε ἀπό την οὐσίαν τοῦ Πατρός καί εἶναι εἰς τόν κόλπον Του ἀχώριστος πάντοτε ἀπό Αὐτόν, ἐκεῖνος μόνον μπορεῖ και μᾶς ἐξηγεῖ καί μᾶς γνωρίζει τόν Θεόν. Ὁ Υἱός, αὐτός πού εἶναι τό ἀπαύγασμα τῆς δόξης τοῦ Πατρός καί χαρακτήρ τῆς ὑποστάσεως αὐτοῦ, ἡ ἀκτινοβολία τῆς δόξης καί σφραγίδα τῆς οὐσίας τοῦ Θεοῦ καί ὁ ὁποῖος κρατεῖ  τά πάντα διά τοῦ παντοδυνάμου Του λόγου, ἔρχεται καί μᾶς μιλάει γιά τόν Ἀληθινόν Θεόν καί Πατέρα, μᾶς καθαρίζει ἀπό τίς ἁμαρτίες μας μέ  το Αἷμα Του, μᾶς συμφιλιώνει μέ τόν Θεόν, καθίζει στα δεξιά τῆς Μεγαλοσύνης εἰς τά οὐράνια ὕψη καί μαζί του καθίζει καί ὅλους ἐμᾶς τούς πιστούς, καί γίνεται ἀνώτερος ἀπό τούς ἀγγέλους. Τιμᾶται δέ καί δοξάζεται ἀπό τόν Θεόν καί ὡς ἄνθρωπος, καθίζει και ὡς ἄνθρωπος στό Θρόνο τοῦ Πατρός, στή δόξα πού εἶχε πρίν νά δημιουργηθῆ ὁ κόσμος (πρβλ. και Ἑβρ. α΄1-4). Ὁ Υἱός, ὡς τέλειος Θεός, ἔρχεται κοντά μας και μᾶς γνωρίζει τόν Πατέρα, γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ. Ἐφανέρωσε τό ὄνομα τοῦ Πατρός εἰς τούς ἀνθρώπους, ὥστε νά  γνωρίσουν ἀπό τόν μόνον ἁρμόδιον, τόν ἕνα καί Μόνον  Ἀληθινόν Θεόν καί τόν ἀπεσταλμένο Του στόν Κόσμον. «Εγώ εἶμαι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή και κανείς δεν ἔρχεται πρός τόν Πατέρα παρά  δι’ ἐμοῦ. Ἐάν με εἴχατε γνωρίσει καλά θά ἐγνωρίζατε καί  τόν Πατέρα μου. Καί ἀπό τώρα, Τόν ξέρετε και Τον ἔχετε  ἰδῆ. Τότε τοῦ λέγει ὁ Φίλιππος, «Κύριε, δεῖξε μας τόν Πατέρα και μᾶς ἀρκεῖ». Λέγει τότε σ’ αὐτόν ὁ Ἰησοῦς, «Τόσον χρόνον εἶμαι μαζί σας, καί δέν με γνώρισες , Φίλιππε; Ἐκεῖνος πού ἔχει ἰδῆ ἐμέ, πού εἶμαι τό ἀπαύγασμα τῆς δόξης τοῦ Πατρός, ἔχει ἰδῆ τόν Πατέρα· και πῶς σύ λέγεις, «Δεῖξε μας τον Πατέρα»; Δέν πιστεύεις ὅτι ἐγώ εἶμαι ἀχώριστα  συνηνωμένος μέ  τόν Πατέρα και ὅτι ὁ Πατέρας εἶναι ἑνωμένος μαζί μου;…»(Ἰωάν. ιδ΄7-10).

Ἐμφανίζεται στόν κόσμο ἐν σαρκί, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ και φανερώνει τόν Θεόν-Πατέρα στους ἀνθρώπους και ἐπισφραγίζει τή μαρτυρία Του διά τῆς Σταυρικῆς Του θυσίας καί τῆς Ἀναστάσεώς Του. Διό και ὁ Θεός-Πατήρ αὐτόν καί ὡς ἄνθρωπον ὑπερύψωσε καί ἐχαρίσατο αὐτῷ  ὄνομα τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα, ἵνα ἐν τῷ Ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων και ἐπιγείων καί καταχθονίων και πᾶσα γλώσσα ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἰς δόξαν Θεοῦ  Πατρός» (Φιλιπ. β΄ 6-11).

Ὁ Κύριος ζητεῖ θερμήν, καυστική Πίστιν εἰς το Ὄνομά Του, «δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένην»(Γαλάτ. ε΄6).

«Ἡ πίστις δέ εἶναι ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων»(Ἑβρ. ια΄ 1).

 Αὐτή δέ  ἡ πίστις, πού μετακινεῖ βουνά, εἶναι ἡ ἀληθής περί Θεοῦ γνῶσις. Αὐτή δέ ἡ γνώσις τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ μητέρα καί ἡ τροφός, ἡ αἰτία καί ἡ  πρόξενος τῆς αἰωνίου ζωῆς.

Μᾶς ἀποκαλύπτει ἀκόμη ὅτι ἡ ἐντολή τοῦ Θεοῦ εἶναι ζωή αἰώνιος. «Και οἶδα ὅτι ἡ ἐντολή αὐτοῦ ζωή αἰώνιός ἐστιν»( Ἰωάν. ιβ΄ 50). Καί ὅταν ρωτήθηκε Πῶς μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά κληρονομήσῃ  τήν αἰώνιον ζωήν, εἶπεν: «Τήρησον τάς ἐντολάς». Διότι ἐάν κανείς θέλει νά κληρονομήσῃ τήν αἰώνιον ζωήν ὀφείλει νά ἀγαπήσῃ τόν Θεόν  καί τόν πλησίον του ὡς ἑαυτόν. «Ἐν ταύταις ταῖς δυσίν ἐντολαῖς ὅλος ὁ νόμος καί οἱ Προφῆται κρέμανται»(Ματθ. κβ΄35-40).

Τόνισε δε ὅτι τό χαρακτηριστικό γνώρισμα τῶν Μαθητῶν Του εἶναι ἡ τέλεια ἀγάπη στό Θεό καί τόν πλησίον, διά τον Θεόν.  Μόνον δε, διά τῆς Ἀγάπης διαφυλάσσει, ὁ πιστός τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου, εἰς μακρότητα ἡμερῶν. Μόνον διά τῆς Πίστεως, τῆς δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένης ζῆ τήν αιώνιον ζωήν:

«Ἐντολήν καινήν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα και ἡμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους. Ἐν τούτῳ γνώσονται πᾶντες ὅτι ἐμοί Μαθηταί ἐστέ, ἐάν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις» (Ἰωάν. ιγ΄34-35).

Καιρός νά ἀνοίξουμε την καρδιά μας στό Χριστό, το προσωπικό μας Σωτῆρα και Λυτρωτή τοῦ Σύμπαντος κόσμου,ὁ Ὁποῖος ἦλθε στον κόσμον και ἐτεελιωσε το ἔργον τοῦ πέμψαντος Αὐτόν εἰς τον κόσμον. Καιρός εἶναι  νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωήν, ζῶντες εὐσεβῶς ἐν Χριστῷ. Εἶναι καιρός νά εὐχαριστήσουμε τόν Κύριον, ὁ Ὁποῖος, διά τῆς Σταυρικῆς Του Θυσίας, τῆς Ἀναστάσεώς Του καί τῆς Οὐρανούς Ἀναλήψεώς Του, μᾶς ύψωσε εἰς ὕψος θείας ἀναβάσεως καί μᾶς ἐκάθισεν ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός καί μᾶς ἀξίωσε νά ἀπολαμβάνουμε τήν αἰώνιον μακαριότητα, μᾶς ἐχάρισε ζωήν την αἰώνιον. Αὐτόν προσκυνήσωμεν, Αὐτόν ἀνυμνήσωμεν, Αὐτόν δοξολογήσωμεν. Διότι Σ’Αὐτόν, σύν τῷ Πατρί και τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.