Ο ΤΕΛΙΚΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΣΚΟΠΟΣ

 

     

               ΝΑ ΦΘΑΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ· «ΚΑΤ’ ΕΙΚΟΝΑ»

ΕΙΣ ΤΟ· «ΚΑΘ’ΟΜΟΙΩΣΙΝ».

 

«Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι Ἅγιός εἰμι

                                                ἐγώ Κύριος ὁ Θεός ὑμῶν»

(Λευιτ. 20, 7,26. Α΄ Πέτρ. α΄ 16).

 

«Ἔσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι, ὥσπερ

 ὁ πατήρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς

                                             τέλειός ἐστιν» (Ματθ. ε΄48).

 

Ὁ Πανάγιος καί Πάνσοφος Δημιουργός, ὅπως ἔχουμε πῆ, ἔπλασε τον ἄνθρωπον «κατ’ εἰκόνα και καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ». Δηλαδή, τόν ἔπλασε «δυνάμει θεόν», μέ σκοπόν νά γίνῃ καί «ἐνεργείᾳ θεός». Τόν τίμησε ὁ Θεός, μέ θεῖες δυνάμεις, μέ σκοπόν νά χρησιμοποιήσῃ τίς δυνάμεις του καί νά φθάσῃ ἀπό τό· «κατ’ εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν», νά γίνῃ, μέ δική του συνεργασία μικρός θεός, μικρός δημιουργός, θεός κατά χάριν, καί νά νοιώσῃ τή χαρά τῆς συνδημιουργίας. Ὁ ἄνθρωπος ὅμως δέν κατενόησε τήν τιμήν. Δέν βάδισε ἀπό τό· «κατ’ εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσι». Διά τῆς Παρακοῆς ἀκολούθησε τό δικό του δρόμο, λάθος Δρόμο, και ἔφθασε στήν ἔσχατη ἐξαθλίωσι.

Καί ὅπως λέγει ὁ Δαυῒδ, «ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὤν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς»(Ψαλμ. 48,13,21). Ἐξίσωσε τον ἑαυτόν του μέ τά ἀνόητα κτήνη, πού δέν ἔχουν νοῦν καί λογικόν, ὅπως αὐτός, καί , ἐνῶ ὤφειλε νά  ἀκολουθήσῃ τό δρόμο τοῦ Θεοῦ, τήν Ὁδόν τῶν Ἐντολῶν καί νά πραγματοποιήσῃ τό σκοπό τῆς ζωῆς του καί νά γίνῃ ὅμοιος, μέ τόν Θεόν, αὐτός ὡμοιώθηκε πρός τά ἀνόητα κτήνη, ζῶν και αὐτός σάν κτῆνος και πεθαίνοντας σάν κτήνος.

Ὁ Θεός ὅμως, ὁ Ὁποῖος δέν ἔπλασε τόν ἄνθρωπον εἰς ἀπώλειαν, ἀλλ’ εἰς σωτηρίαν καί «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι και εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»(Α΄ Τιμόθ. β΄4) μᾶς εὐσπλαγχνίζεται.

«Οὕτως ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄ 16).

Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ μορφήν δούλου λαμβάνει. Καταβαίνει ἀπό τόν οὐρανό στή γῆ, γιά νά ἀνεβοῦμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ἀπό τή γῆ στόν οὐρανό. Γίνεται ὁ Θεός ἄνθρωπος, γιά νά γίνουμε ἐμεῖς θεοί.

Ἔρχεται κοντά μας καί μᾶς διδάσκει ὅτι τελικός σκοπός τῆς ζωῆς μας, σ’ αὐτήν τήν ἄθλια παροικία, εἶναι, νά φθάσουμε ἀπό τό· «κατ’ εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν», νά γίνουμε ἅγιοι καί τέλειοι ὅπως ὁ οὐράνιος Πατέρας μας εἶναι «Ἅγιος καί Τέλειος. Γίνεται Τύπος καί Ὑπογραμμός σέ ὅλα. Γίνεται «ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ» (Φιλιπ. β΄ 8). «Ὁ Χριστός ἔπαθεν ὑπέρ ἡμῶν, ἡμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν, ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ»(Α΄ Πέτρ. β΄21).

«Ὁ Χριστός εἶναι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή. Ὁ Κύριος λέγει: «οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα εἰ μη δι’ ἐμοῦ»(Ἰωάν. ιδ΄6).

Ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ κοντά Του νά μάθουμε ἀπό Αὐτόν, ὅτι τελικός σκοπός στή ζωή μας εἶναι ἡ ὁμοίωσίς μας μέ τόν Θεόν καί μᾶς διδάσκει πῶς θά πραγματοποιήσουμε αὐτόν τον τελικό σκοπό. Ὁ Χριστός εἶναι τό μοναδικό καί τέλειο πρότυπο τοῦ ἀγωνιζομένου ἀνθρώπου καί μέ ὁλόκληρη τή ζωή Του, μέ τό λόγο Του, τή Σταυρική Του Θυσία και τήν Ἀνάστασίν Του, μᾶς ὁδηγεῖ  πολύ ψηλά, στό Γολγοθᾶ, στό Θεό.

Εἶναι καιρός νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον καί νά τό κάνουμε «πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή, διότι μόνον ἔτσι θά μπορέσουμε νά φθάσουμε σέ ὕψος θείας ἀναβάσεως καί,  μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, θά πραγματοποιήσουμε τόν τελικό τῆς ζωῆς μας σκοπό και θα γίνουμε θεοί κατά Χάριν.

Εἶναι καιρός, νά προσέξουμε στόν ἑαυτό μας. Νά ἔλθουμε σέ περισυλλογή καί αὐτοεξέτασι. Εἶναι ἀνάγκη νά κάνουμε ἕναν ἐνσυνείδητο αὐτοέλεγχο, νά ἔθουμε σέ αὐτογνωσία. Νά γνωρίσουμε καλά τόν ἑαυτόν μας. Νά ἀποδεχθοῦμε  τά λάθη μας καί, εἰλικρινά μετανοιωμένοι,  νά  θεραπεύσουμε τήν προβληματική μας συμπεριφορά καί νά βάλουμε ἀρχήν στην πνευματική μας ζωή καί, «ἐν Χριστῷ», μέ τή Χάρι Του, νά ἀγωνισθοῦμε, γιά νά φθάσουμε ἀπό τό· «κατ’ εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν».

Εἶναι καιρός, νά πιστέψουμε στό Χριστό και να Τόν λατρεύουμε «ἐν πνεύματι και ἀληθείᾳ», με την καρδιά μας. Και, μέ πνεῦμα αὐταπαρνήσεως καί αὐτοθυσίας, νά «ἀπεκδυθοῦμε, νά ἀποθέσουμε τόν παλαιόν ἄνθρωπον τόν φθειρόμενον κατά τάς ἐπιθυμίας  τῆς ἀπάτης» καί «νά ἐνδυθοῦμε τόν νέον ἄνθρωπον τόν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ’ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν», «να ἐνδυθοῦμε τον καινόν ἄνθρωπον τον κατά Θεόν κτισθέντα ἐν δικαιοσύνῃ και ὁσιότητι τῆς ἀληθείας» (Ἐφεσ. δ΄22-24. Κολασ. γ΄9-10). Οἱ ἅγιοι Πάντες πίστεψαν καί λάτρεψαν τό Χριστό. Ἐθυσίασαν δέ καί τή ζωή τους, για την Ὁμολογία τῆς Πίστεώς τους. Ὡς γνήσιοι Μαθητές τοῦ Χριστοῦ «ἐσταύρωσαν την σάρκα σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις»(Γαλάτ. ε΄ 24), ἀκολούθησαν τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ, «ἔζησαν εὐσεβῶς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», ὑπέμειναν θλίψεις καί διωγμούς, ἐπώδυνα μαρτύρια, διά το ὄνομα τοῦ Κυρίου και ἔφθασαν εἰς την Κορυφήν τῆς πνευματικῆς τελειότητος, ἔγιναν Ἅγιοι και τέλειοι, ὅπως  ὁ Πατέρας ὁ Οὐράνιος. Οἱ Ἅγιοι  Πάντες εἶναι πρότυπα ἁγίας ἐν Χριστῷ ζωῆς, γιατί ἀκολούθησαν πιστά τό Χριστό. « Ἑπομένως,   ἀφοῦ κι’ ἐμεῖς ἔχουμε τριγύρω μας ἕνα τόσο μεγάλο και πυκνό σύννεφον ἀνθρώπων, πού ἐμαρτύρησαν για την ἀλήθειαν τῆς Πίστεως, ἄς ἀποθέσουμε, ἄς πετάξουμε ἀπό πάνω μας ὅλα τά κοσμικά βάρη και τίς ἀνόητες κοσμικές φροντίδες, κάθε βάρος καί πάνω ἀπό ὅλα, τήν ἁμαρτίαν, εἰς τήν ὁποίαν εὔκολα κανείς παρασύρεται, καί ἄς τρέχουμε, με ὑπομονή, τόν ἀγῶνα, πού προβάλλει μπροστά μας, ἔχοντες διαρκῶς τά βλέμματά μας στραμμένα μόνον στόν Ἰησοῦν. Πουθενά ἀλλοῦ νά μή ἔχουμε προσηλωμένο τό νοῦ καί τήν ψυχή μας, παρά μόνον στόν Ἰησοῦν Χριστόν, πού εἶναι ὁ ἀρχηγός καί τελειωτής τῆς Πίστεώς μας, ὁ Ὁποῖος ἀντί τῆς προκειμένης αὐτῷ χαρᾶς, τήν ὁποίαν, ὡς Θεός, ἔχαιρε στόν οὐρανόν, ἔλαβε μορφήν δούλου, ὑπέμεινε τόν σταυρικόν θάνατον, για χάρι μας, αἰσχύνης καταφρονήσας, καί, θριαμβευτής, ἐκάθισε καί ὡς ἄνθρωπος, στά δεξιά τοῦ Θεοῦ καί Πατρός. Καί σεῖς, λοιπόν, νά τρέχετε μέ ὑπομονή τον ἀγῶνα σας, ἔχοντας πρό ὀφθαλμῶν Ἐκεῖνον, πού ὑπέμεινε σταυρικόν θάνατον γιά τούς ἁμαρτωλούς ἐμᾶς τούς σταυρωτές Του, γιά να ἐνισχύεσθε στόν ἀγῶνα σας,  να μη ἀποκάμητε καί νά μή ἀποθαρρυνθῆτε,  ἀλλά νά φθάσετε ἀπό τό· «κατ’ εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’  ὁμοίωσιν».

Εἶναι, λοιπόν, καιρός καί ἀνάγκη τῆς ψυχῆς, νά κατανοήσουμε  ὅτι, γιά νά πραγματοποιήσουμε τόν τελικό τῆς ζωῆς μας σκοπό  και να γίνουν ἅγιοι και τέλειοι ὅπως ὁ Πατήρ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ὀφείλουμε «νά ἀκολουθοῦμε τό Ἀρνίον, ὅπου ἄν ὑπάγῃ»(Ἀποκ.ιδ΄4), ὀφείλουμε πιστά νά ἀκολουθοῦμε τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ μόνη Ὁδός, ἡ μόνη Ἀλήθεια, ἡ μόνη Ζωή. Ὁ μόνος τρόπος, για να γίνουμε Ἅγιοι καί τέλειοι, θεοί κατά χάριν, εἶναι ἡ μίμησις τῆς ζωῆς τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὅπως ὁ Χριστός ἔτσι κι’ ἐμεῖς. Ἄς ἀφήσουμε,  λοιπόν, τίς ἀνοησίες καί τίς γελοιοδέστατες ματαιότητες τοῦ κόσμου τούτου καί, γιά νά μεταμορφώσουμε τόν κόσμον μας  καί τή ζωή  μας, ἄς ἀκούσουμε τήν προτροπή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου:

«Γίνεσθε οὖν μιμηταί τοῦ Θεοῦ ὡς τέκνα ἀγαπητά. Καί περιπατεῖτε ἐν ἀγάπῃ, καθώς καί ὁ Χριστός ἠγάπησεν ἡμᾶς και παρέδωκεν ἑαυτόν ὑπέρ ἡμῶν προσφοράν και θυσίαν τῷ Θεῷ εἰς ὀσμήν εὐωδίας» (Ἐφεσ. ε΄ 1-2).

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἄκουσε την προσευχή μου καί ἀξίωσέ μας να ἀκολουθοῦμε τά ματωμένα Χνάρια Σου και, ζῶντες εὐσεβῶς, καθώς πρέπει ἁγίοις, νά Σέ λατρεύουμε «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ», νά Σέ  ὑμνοῦμε καί νά Σέ δοξολογοῦμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι και τώρα καί τώρα και πάντοτε και εις τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.

Non  finito