Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΙΣΤΙΣ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ

ΕΝΩΝΕΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

ΜΕ ΤΟ ΘΕΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ.

 

Ἡ ἔλλειψις ἐπαφῆς, μέ τήν πραγματικότητα εἶναι τρέλλα. Καί δέν εἶναι ὑπερβολή, ἄν ποῦμε, ὅτι χάσαμε τήν ἐπαφή μας μέ τήν πραγματικότητα. Δέν ἐπικοινωνοῦμε. Δέν σεβόμαστε ὁ ἕνας τόν ἄλλον καί ὄχι μόνον, ἀλλά καί προσπαθοῦμε νά ἐκμεταλευτοῦμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Αὐτή ἡ κατάστασις ὀφείλεται ἀσφαλῶς στήν ἄρνησι, στην ἀνατροπή τῆς ἱεραρχίας τῶν Ἀξιῶν, στην ἀπιστία, στήν ἀποστασία, στό χωρισμό ἀπό τόν Ἕνα καί μόνον ἀληθινόν Θεόν. Ἐγκαταλείπουμε τό Θεό και λατρεύουμε τό Βόρβορο, τό Διάβολο, τό Μαμωνᾶ, τό Χρῆμα. Ἀφήνουμε ἀφύλακτες τίς Θυρίδες, δι’ ὧν εἰσέρχεται στην ψυχή καί τή ζωή μας ὁ Θάνατος. Δεν προσέχουμε στόν ἑαυτό μας, ἀφήνουμε και μπαίνει ὁ Διάολος  μέσα μας και μᾶς ὁδηγεῖ, ὅπως τά γουρούνια τῶν Γαδαρηνῶν, κατά τοῦ κρημνοῦ εἰς τήν λίμνην πρός ἀποπνιγμόν. Μᾶς κυριεύει ὁ Ἑωσφορισμός, ὁ Ἐγωϊσμός. Ἔτσι χωριζόμαστε ἀπό τό Θεό και ἀπό τά εἰκονίσματά Του, ἀπό τούς συνανθρώπους μας, καί συνεχίζουμε την ἀστόχαστη, ἐγκληματική μας Συμπεριφορά, ὡς τέκνα Παραφροσύνης, ὡς γεννήματα  ἐχιδνῶν,

Χύνουμε δηλητήριο μέ τό λόγο καί τά ἄνομα ἔργα μας, χωρίς συναίσθησι, χωρίς ντροπή.

 «Δέσμιοι τῆς γῆς», αἰχμάλωτοι τῶν βρωμερῶν μας Παθῶν, ζοῦμε χωρίς Θεό, χωρίς ἀγάπη, χωρίς νόημα, χωρίς περιεχόμενο, χωρίς σκοπό. Εἶναι «κενή», ἄδεια ἡ ψυχή μας.

Σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, «ἐν γῇ ἐρήμῳ καί ἀβάτῳ και ἀνύδρῳ», με την προβληματική μας συμπεριφορά, μεταβάλλουμε τόν Παράδεισο, πού μᾶς χαρίζει ὁ Φιλάνθρωπος Θεός, σέ «Χοιροστάσι», «σέ κόλασι». Χωρισμένοι ἀπό τό Θεό, Κατά τόν Προφήτην, δυστυχῶς, «ὁρύσσουμε λάκκους συντετριμμένους, οἵ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν»(Ἱερεμ. β΄13). Ὅλα τά ἐπιτεύγματά μας, ὅλα μας τά τεχνολόγικα κατορθώματά μας καί οἱ ἐπιτυχίες μας, ὄχι μόνον δέν ἱκανοποιοῦν τίς ἀνησυχίες μας, δέν γεμίζουν τό ὑπαρξιακό «κενόν», ἀλλά εἶναι ψευδοαναπληρώσεις, πού διερύνουν τό «κενόν», μεγαλώνουν τήν ἀγωνία  μας καί μᾶς προκαλοῦν ὀδύνη καί πόνο και πολλά δεινά. Εἶναι πραγματικά «λάκκοι συντετριμμένοι»,  τρύπιες στέρνες, πού δέν συγκρατοῦν νερό. Γι’αὐτό και εἴμαστε δυστυχεῖς. Δεν εἴμαστε ἑνωμένοι μέ τόν Χριστό. Εἴμαστε χωρισμένοι μεταξύ μας. Δεν ἀναγνωρίζουμε τά σφάλματά μας. Δέν βλέπουμε τήν πραγματική μας κατάστασις. Χάνουμε την ἐπαφή μέ τήν πραγματικότητα. Γι’ αὐτό καί στρέφει ὁ Μανασσῆς καί τρώγει τίς σάρκες του, κατεσθίει τον ἀδελφό του. Γι’ αὐτό εἶναι πικρό και το νερό, πού πίνουμε καί ψωμί, πού τρῶμε, «ἄρτος ὀδύνης».

Ὁ Ἑγωϊσμός χωρίζει  τούς ἀνθρώπους ἀπό τό Θεό ἀλλά χωρίζει καί τούς ἀνθρώπους μεταξύ τους. Ἡ ὀρθόδοξος, ἡ καυστική Πίστις στό Θεό, ἡ δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένη ἑνώνει τούς ἀνθρώπους μέ τό Θεό καί μεταξύ τους.

Τό παράδοξον εἶναι ὅτι, ἐνῶ διαπιστώνουμε ὅτι ἡ δυστυχία μας ὀφείλεται στήν ἀπιστία μας, στήν ἀπομάκρυνσί μας ἀπό τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος Ὕδατος, ἀπό τον ἕνα και μόνον Ἀληθινόν και ὅν ἀπέστειλεν Ἰησοῦν Χριστόν, δέν μετανοοῦμε, ἀλλά συνεχίζουμε νά ἀδικοπραγοῦμε καί τό ἄκρον ἄωτον, τό ἀποκορύφωμα, τῆς Παραφροσύνης μας εἶναι ὅτι πολεμοῦμε τήν Ὀρθοδοξον Πίστι στό Χριστό και διαστρέφουμε τούς λόγους τῆς Γραφῆς,  γιά τό Χριστό, πού εἶναι ἡ μόνη δύναμις, πού μπορεῖ και μᾶς ἑνώνει με το Θεό καί μεταξύ μας. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ὄχι μόνο τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἄλλά ὅλοι οἱ πραγματικοί Μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, μέχρι  σήμερα ἀγωνίσθηκαν νά διαφυλάξουν τήν ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤῼ ΖΩΗΣ καί θυσίασαν ἀκόμη καί τή ζωή τους, για το Χριστό.

Και εἶναι καιρός νά ξυπνήσουμε καί νά διώξουμε ἀπό τή ζωή μας τήν πλάνην καί τήν Αἵρεσιν.

Εἶναι καιρός νά ἀνοίξουμε την καρδιά μας στό Χριστό και να ἐγκολπωθοῦμε το Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του και να το κάνουμε «πρᾶξι» στην καθημερινή μας ζωή.

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ Ὁδός και ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ ζωή, ἡ πάντων Χαρά, το Φῶς και ἡ εἰρήνη τοῦ Κόσμου, πού ἔρχεται κοντά μας και με το Αἷμα Του μᾶς συμφιλιώνει μέ τόν Θεόν-Πατέρα και μεταξύ μας, μᾶς διδάσκει δε, και πῶς μποροῦμε νά μένουμε ἑνωμένοι μέ τό Θεό καί μεταξύ μας, καί νά νοιώθουμε γαλήνη καί ἀνάπαυσι στην ψυχή μας, καί στή ζωή μας, εἰρήνη, σιγουριά καί ἀσφάλεια. 

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ νά καταλάβουμε καί νά πιστέψουμε ὅτι Ο ΧΡΙΣΤΟΣ και μόνον Αὐτός εἶναι ὁ Υἱός και λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, πού ἔγινε για χάρι μας και τέλειος ἄνθρωπος  καί ὅτι «ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς και ἑκών ἐτάφη καί Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα». Αὐτός και μόνον Αὐτός εἶναι ὁ προσωπικός μας Σωτῆρας καί ὁ Λύτρωτής τοῦ Σύμπαντος Κόσμου. Αὐτός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ  μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό ΜΟΝΟΝ ἀσφαλές καταφύγιον. ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ νά ἀφήσουμε τόν Ἐγωϊσμό, νά διώξουμε ἀπό τήν ψυχή καί τή ζωή μας τό Διάβολο, να ἐγκολπωθοῦμε την Ἀγάπην, τόν Χριστόν. Αὐτόν καί μόνον Αὐτόν προσκυνήσωμεν. Αὐτόν δοξολογήσωμεν, διότι Σ’Αὐτόν καί μόνον σ’Αὐτόν , σύν τῷ Πατρί και τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.