ΟΠΟΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑΝΑΙ Η ΣΤΑΣΙΣ ΜΑΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ;

 ΑΝΑΚΡΙΣΙΣ Ἤ ΘΕΡΑΠΕΙΑ;

ΑΝΑΚΡΙΣΙΣ Ἤ ΘΕΡΑΠΕΙΑ;

 

«Και παράγων ὁ Ἰησοῦς εἶδεν ἄνθρωπον τυφλόν ἐκ γενετῆς· καί ἠρώτησαν αὐτόν οἱ μαθηταί αὐτοῦ λέγοντες· Ραββί, τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἤ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλός γεννηθῇ;»(Ἰωάν. θ΄ 1-2).

Ὁ «ἐν σαρκί ἐληλυθώς» Ἰησοῦς, γλυκύς, «πρᾷος και ταπεινός τῇ καρδίᾳ» εἶδε τόν ἐκ γενετῆς τυφλόν, ἔνοιωσε τόν πόνον του καί τόν πλησίασε, ὁ Καρδιογνώστης, μέ τρυφερότητα καί ἀγάπη, ὄχι γιά νά τόν ἀνακρίνῃ, καί νά διαπιστώσῃ ἄν ἔφταιξε αὐτός ἤ οἱ γονεῖς του, γιά τήν κατάντια του, ἀλλά γιά νά τόν θεραπεύσῃ καί νά μᾶς διδάξῃ ποιά πρέπει νἆναι ἡ στάσις μας, ἡ συμπεριφορά μας, ἔναντι τῶν ἀσθενῶν ἀδελφῶν μας. Κηρύσσει περιτράνως, ξεκάθαρα, τούς Μαθητάς Του, πού ζητοῦν νά μάθουν ποιός ἁμάρτησε, ἄν ἔφταιξε ὁ ἴδιος ὁ ἀσθενής ἤ οἱ γονεῖς του, γιά νά γεννηθῇ τυφλός, αλλά διδάσκει καί ὅλους ἐμᾶς ὅτι ἡ στάσις μας ἔναντι τῶν ἀσθενῶν ἀδελφῶν, δέν εἶναι ἡ ἀνάκρισις, γιά τό ποιός ἔφταιξε, ἀλλά ἡ ἄμεσος φροντίδα, γιά τή θεραπείας τους.

Τό ἐρώτημα τῶν Μαθητῶν ἀναφέρεται στήν κληρονομικότητα, ὅτι δηλαδή οἱ γονεῖς ὀφείλουν νά προσέχουν, ὥστε νά ἀποφεύγουν τή μέθη, τήν κρεπάλη, τήν ἀσωτεία καί γενικά νά ἀποφεύγουν τήν  ἁμαρτία, διότι «τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας εἶναι θάνατος» (Ρωμ. στ΄23) καί διότι, ἄν δέν προσέχουν, θά μεταβιβάσουν σίγουρα στά παιδιά τους, τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας τους. Κινδυνεύουν να γεννήσουν παιδιά τυφλά, χωλά, ἐκστατικά, παραφρονοῦντα κ.λ.π. Καί δέν εἶναι λίγα τά παιδιά πού γεννιῶνται μέ διάφορα ψυχικά ἤ σωματικά ἐλαττώματα ἐπειδή οἱ γονεῖς τους εἶναι ναρκωμανεῖς, μέθυσοι, καί γενικά ἄσωτοι καί παραφρονοῦντες.

Βεβαίως ὀφείλουμε να ἀποφεύγουμε τήν ἁμαρτία καί τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας, πού σίγουρα εἶναι θάνατος. Τό θέμα μας ὅμως σήμερα δέν εἶναι ἡ λεπτομερής ἐξέτασις, ἡ ἀνάκρισις τῶν πασχόντων, γιά νά διαπιστώσουμε ἄν ἔφταιξαν οἱ ἴδιοι, γιά τό πάθημά τους ἤ οἱ γονεῖς τους ἤ τό ἀνήθικο , τό βρωμερό περιβάλλον τους. Τό θέμα μας δέν εἶναι ἡ ἀνάκρισις τῶν ἀσθενῶν, ἡ ὁποία, ὄχι μόνον δέν θεραπεύει τόν πόνο καί τήν ὀδύνη τῶν πασχόντων, ἀλλά χειροτερεύει τήν ἀρρώστια τους. Τό γεγονός οὐκ ἀπογίνεται. Ὁ Κύριος, «ὁ πανακής ἰατρός», ἐμπράκτως, μᾶς διδάσκει ποιά πρέπει νἆναι ἡ σωστή συμπεριφορά, ἀπέναντι τῶν ἀσθενῶν συνανθρώπων μας. Εἷναι ἡ ΘΕΡΑΠΕΙΑ.

Ἔργον μας εἶναι ἡ θεραπεία τῆς ἀσθενείας τῶν ἀδελφῶν μας, μέ τή Χάρι καί τή δύναμι τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά  φανερωθῇ, διά τῆς θεραπείας, ἡ ἀγάπη και ἡ δύναμις τοῦ Θεοῦ καί νά δοξασθῇ ὁ Θεός.

Ἐξάλλου μπορῶ να πῶ, ὅτι τελικός σκοπός τῆς ζωῆς μας στή γῆ, πρέπει νἆναι ἡ ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. «Ἐμέ δεῖ ἐργάζεσθαι τά ἔργα τοῦ πέμψαντός με ἕως ἡμέρα ἐστίν· ἔρχεται νύξ ὅτε οὐδείς δύναται ἐργάζεσθαι»(Ἰωάν. θ΄ 3).

«Ἐγώ,  λέγει ὁ Κύριος, πρέπει, εἶναι ἀνάγκη, να ἐργάζωμαι τά, πρός σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου, ἔργα τοῦ Θεοῦ, πού μέ ἔστειλε στόν κόσμο, ὅσο εἶναι ἡμέρα, ἐφ’ ὅσον χρόνον ζῶ στήν παροῦσα ζωή. Ἔρχεται νύχτα, κατά τήν ὁποίαν κανείς δεν μπορεῖ νά ἐργασθῇ. Και ἐγώ ὅσο καιρό εἶμαι στόν κόσμο, εἶμαι το Φῶς τοῦ κόσμου». Γίνεται Τύπος και Ὑπογραμμός, «ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ». «Καί ταῦτα εἰπών», «ὁ δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο», ἔπτυσε χαμαί καί ἐποίησε πηλόν ἐκ τοῦ πτύσματος, καί ἐπέχρισε τόν πηλόν ἐπί τούς ὀφθαλμούς τοῦ τυφλοῦ. Και εἶπεν αὐτῷ· ὕπαγε νίψαι εἰς τήν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ, ὅ ἑρμηνεύεται   ἀπεσταλμένος. Ἀπῆλθε οὖν καί ἐνίψατο, καί ἦλθε  βλέπων»(Ἰωάν. θ΄ 6-7).

Ὅσο ζοῦμε , λέγει ὁ Κύριος, ὀφείλουμε να ἐργαζώμαστε τά ἔργα τοῦ Θεοῦ, νά θεραπεύουμε πᾶσαν νόσον και πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ, καί νά εἴμαστε τό φῶς τοῦ κόσμου. Ἐγώ, λέγει ὁ Κύριος, «οὐκ ἦλθον ἵνα κρίνω τον κόσμον, ἀλλ’ ἵνα σώσω τον κόσμον» (Ἰωάν. ιβ΄ 47). Πεῖνα καί δίψα μου, μοναδική τροφή μου, λαχτάρα τῆς ψυχῆς μου εἶναι νά κάνω τό Θέλημα τοῦ Οὐρανίου Πατρός, πού μέ ἔστειλε στόν κόσμο, καί νά φέρω σέ τέλειον πέρας τό ἔργον Του, πού εἶναι ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Καί ὅλοι οἱ Πιστοί Μαθηταί μου ὀφείλουν νά Μέ μιμοῦνται.

Δέν σᾶς στέλνω στόν κόσμο, σάν Κριτές, ἀλλά σάν θεραπευτές. Και, ὅπως ἐγώ σᾶς ἀγάπησα καί ἔδωκα, γιά χάρι σας, τόν ἑαυτόν μου προσφοράν καί θυσίαν στό Θεό εἰς ὀσμήν εὐωδίας, ἔτσι καί σεῖς ὀφείλετε νά περιπατῆτε ἐν ἀγάπῃ, καί ὅπως ἐγώ, νά παραδίδετε καί σεῖς τόν ἑαυτόν, χάριν τῶν ἄλλων, προσφοράν καί θυσίαν  στό Θεό εἰς ὀσμήν εὐωδίας (πρβλ. Ἐφεσ. ε΄ 1-2). Καί ὄχι μόνον να μή κρίνετε, ἀλλά νά περιπατῆτε ἐν ἀγάπῃ καί νά θεραπεύετε «πᾶσαν νόσον και πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ» , διότι μόνον ἔτσι δοξάζετε ὁ Θεός καί  μόνον ἔτσι θα μπορέσετε να μένετε ἑνωμένοι μέ τόν Θεόν.Διότι «Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ»(Α΄ Ἰωάν. δ΄16).

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεός, φώτισε τά σκοτάδια μας, Λάμπρυνε τήν  σαλεμένη μας ψυχή καί στερέωσέ μας ἐπί τήν πέτραν τῶν Ἐντολῶν Σου καί ἀξίωσέ μας νά ἀκολουθοῦμε τά ματωμένα Χνάρια Σου, ὥστε νά ἀντιμετωπίζουμε τούς πάσχοντας ἀδελφούς μας, μέ τρυφερότητα καί ἀγάπη, ὄχι κρίνοντας, ἀλλά θεραπεύοντας τίς ἀνάγκες τους, τίς ψυχικές καί τίς σωματικές, μέ τή χάρι Σου, Πολυεύσπλαγχνε Κύριε.

Κατεύθυνον τά διαβήματά μας εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθόν και ἐνίσχυσε τόν ἀγῶνα μας πρός διάδοσιν τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Ἀγάπης Σου, Μακρόθυμε Κύριε. «Ἁγιασθήτω τό Ὄνομά Σου. Ἐλθέτω ἡ Βασιλεία Σου. Γενηθήτω το Θέλημά Σου, ὡς ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς. Ἀξίωσε πάντας ἡμᾶς, θεραπεύοντες πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ, νά Σέ ὑμνοῦμεν καί νά Σέ δοξάζουμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, και τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.