Ο ΑΝΑΛΗΦΘΕΙΣ ΑΦ' ΗΜΩΝ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ

1

 ΕΙΝΑΙ Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ο ΛΥΤΡΩΤΗΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

Ὁ Υἱός και Λόγος τοῦ Θεοῦ «σάρξ ἐγένετο και ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν»(Ἰωάν.α΄14), εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός καί συνεργίᾳ τοῦ Ἁγίου, ἐξ ἀπείρου ἀγάπης. Ὁ Θεός γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος, νά γίνουμε ἐμεῖς θεοί. Ἔρχεται κοντά μας, για μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ», εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ καί γιά νά μᾶς ἀνεβάσῃ εἰς τον οὐρανόν. Τό Πῶς ἐσαρκώθη, ἡ κατάβασις, ἡ  θεία κένωσις, το γεγονός δηλαδή ὅτι «Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί» εἶναι Μυστήριον, ξένον και παράδοξον, ὑπέρ λόγον και ἔννοιαν, δέν τό χωράει ὁ νοῦς μας. Εἶναι γεγονός.

Ἕρχεται κοντά μας. «Λαμβάνει δούλου μορφήν», προσλαμβάνει, δηλαδή, τήν, διά τῆς παρακοῆς, καταφθαρεῖσαν φύσιν ἡμῶν, διδάσκει, θεραπεύει, διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ, κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας» (Ματθ. ι΄ 23), καί «γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ»(Φιλιπ. β΄5-8), ἐξαγιάζει, τήν προσληφθεῖσα ἀνθρωπίνην φύσιν, τήν ἀφθαρτοποιεῖ, τήν τελειοποιεῖ, τήν ἀνασταίνει, διά τῆς Ἀναστάσεώς Αὐτοῦ καί τήν ἀναλαμβάνει ἑνωμένην μαζί Του, τήν ὑψώνει εἰς τά οὐράνια, την δοξάζει καί την στήνει εἰς τά δεξιά τοῦ Θεοῦ και Πατρός.

Καί ἡ ἄνοδος, ἡ ἀνάβασις εἰς τόν οὐρανόν εἶναι ὄντως μέγα Μυστήριον, ξένον καί ἀνεξερεύνητον.

Ὁ «ἐν σαρκί ἐληλυθώς», Σταυρωθείς καί Ταφείς καί Ἀναστάς ἐκ τῶν νεκρῶν, «ἡρπάσθη πρός τόν Θεόν καί πρός τόν Θρόνον Αὐτοῦ» (Ἀποκ. ιβ΄3). Δηλαδή: «Ἀνελήφθη ἐν δόξῃ καί ἐκάθισεν ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ-Πατρός», ὁ Θεάνθρωπος (Μάρκ. ιστ,΄19). Ἀνέλαβε δε μαζί Του καί τήν, δυνάμει τῆς Θυσίας Του, ἐξαγιασθεῖσαν ἀνθρωπίνην φύσιν. Σώζει, λυτρώνει, δηλαδή, καί ὁλόκληρον τήν ἀνθρωπότητα, ὅλους , ὅσους, Τόν δέχονται και πιστεύουν στο Ὄνομά Του. Πραγματοποιεῖ δηλ. τό σκοπό τῆς ἐνανθρωπήσεώς Του. Ὁ Θεάνθρωπος, στην Προσευχή Του, πρό τοῦ Πάθους, ἐκφράζει τή λαχτάρα τῆς ψυχῆς Του, για τούς πιστούς Μαθητές Τ ου ὅλων τῶν αἰώνων και λέγει: «Πατέρα μου, Σέ δόξασα ἐπί τῆς γῆς, το ἔργο πού μοῦ ἀνέθεσες τό ἐτελείωσα. Τώρα δόξασέ Σύ, Πατέρα, πλησίον Σου, με τη δόξα πού εἶχα κοντά πρίν νά δημιουργηθῆ ὁ κόσμος…» (Ἰωάν. ιζ΄5), αὐτή τή στιγμή, δέν σέ παρακαλῶ, γιά  τόν κόσμο τῆς ἀπιστίας καί τῆς ἁμαρτίας, ἀλλά Σέ παρακαλῶ, για ὅλους αὐτούς πού μοῦ ἔδωκες, πού δεν παύουν να εἶναι δικοί σου, φύλαξέ τους ἑνωμένους, ἀγάπησέ τους ὅπως ἀγάπησες ἐμέ… καί δέν σέ παρακαλῶ μόνον γι' αὐτούς, ἀλλά καί περί τῶν πιστευόντων διά τοῦ λόγου αὐτῶν εἰς ἐμέ, πάντες ἕν ὦσι, καθώς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν σοί, ἵνα καί αὐτοί ἕν ὦσιν» (Ἰωάν. ιζ΄ 20-21). Πατέρα μου, θέλω ἵνα ὅπου εἰμί ἐγώ κἀκεῖνοι ὦσι μετ’ ἐμοῦ, ἵνα θεωρῶσι τήν δόξαν τήν ἐμήν ἥν ἔδωκάς μοι,ὅτι ἠγάπησάς με πρό καταβολῆς κόσμου» (Ἰωάν. ιζ΄ 11-12. 23-24).

Με την Ἀνάληψίν Του εἰς τούς οὑρανούς και τῆς ἐκ δεξιῶν Καθέδρας, ἐτελείωσε τό ἔργον τῆς σωτηρίας μας, τό ἔργον, πού Τοῦ ἀνέθεσε ὁ Οὐρανιος Πατέρας μας.

Ὁ Κύριος, πού εἶναι ἡ ζωή μας και ἠ εἰρήνη μας, ὁ προσωπικός μας Σωτῆρας και Λυτρωτής τοῦ Σύμπαντος κόσμου, μέ  τήν ἔνδοξον Ἀνάληψίν Του εἰς τούς Οὐρανούς καί τῆς ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ Καθέδρας μᾶς βεβαιώνει ὅτι ἀναλαμβάνονται μαζί Του και ὅλοι οἱ καταδικοί Του, οἱ κλητοί, ἐκλεκτοί και πιστοί. Ὅσοι βαπτίζονται εἰς το ὄνομά Του καί χρίονται, μέ τήν σφραγίδα τοῦ ἁγίου Πνεύματος, «ἐνδύονται τον Χριστόν, «τόν καινόν», τον Νέον ἄνθρωπον, τόν κατά Θεόν κτισθέντα ἐν δικαιοσύνῃ καί ὁσιότητι τῆς ἀληθείας»(Ἐφεσ.δ΄24) καί ὡς «καινή κτίσις ἐν Χριστῷ»( Β΄ Κορινθ. ε΄17),οἱ πιστοί ἀναλαμβάνονται εἰς τον Οὐρανόν καί ἐπανεισάγονται εἰς τόν Παράδεισον, εἰς τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν   τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου εἰς μακρότητα ἡμερῶν. ΕΙΘΕ  δέ καί ἡμεῖς πᾶντες , να λάβωμεν τό  Πανάγιον Πνεῦμα, τό ὁποῖον μᾶς ἀποστέλλει ὁ Κύριος, νά Τον λατρεύωμεν «ἐν πνεύματι και ἀληθείᾳ» καί,  ὑπ’ αὐτοῦ πάντοτε ὁδηγούμενοι, νά ἀξιωθοῦμε νά χαροῦμε καί τή δική μας, τήν προσωπική ἄνοδο «καί τήν εἰς οὐρανούς ἀποκατάστασιν, τήν ὁποίαν προεπηγγείλατο  ὁ Κύριος τῆς Δόξης, Χριστός ὁ Θεός καί Σωτήρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

 ΕΙΘΕ! ΕΙΘΕ!