«Η ΤΩΝ ΦΙΛΟΘΕΩΝ ΦΙΛΟΘΕΟΤΕΡΑ»

            ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΓΙΩΤΕΡΑ.Η ΠΑΝΑΓΙΑ».

 

Κάθε μέρα τιμῶμεν τήν Μητέρα τοῦ Κυρίου και Μητέρα ὅλων  τῶν Χριστιανῶν, ἀλλά  κυρίως ὁλόκληρος ὁ  Αὔγουστος, εἶναι  ἀφιερωμένος «στή Μεγαλόχαρη».

Ἄκουσε ὁ Θεός τήν προσευχή τοῦ Ἰωακείμ καί τῆς Ἄννης καί τούς χάρισε τή Μαριάμ. Καί  οἱ θεοσεβεῖς γονεῖς της, τό Θεῖον αὐτό δῶρον, τήν Κόρη τους, τήν ἀφιέρωσαν στό Θεό. Ἡ ἁγνή καί ἄσπιλη Κόρη  ἀνετράφη μέσα στό Ναό τοῦ Θεοῦ. Τροφή και τρυφή τῆς ψυχῆς της ἦταν ἡ ἀδιάλειπτη Προσευχή καί ἡ  ἀδιάκοπη μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Ἡ συνεχής ἐπικοινωνία μέ τόν Οὐράνιον Πατέρα, τήν διαφύλαξε ἄσπιλον, ἄμόλυντον, ἄφθορον, ἄχραντον, ἁγνήν, Παρθένον. Ἐτρέφετο, μέ τόν ζωοποιόν λόγον τοῦ Θεοῦ. Δόξαζε τόν Κύριο, ἀπέφευγε κάθε τί Κακόν και εἶχε τέλεια ἀγάπη στό Θεό καί τόν Πλησίον. Ὁλόκληρη ἡ  ζωή της ἀπό τήν τρυφερή της ἀκόμη ἡλικία ἦτο Ὕμνος Εὐχαριστίας στο Θεό. Οὕτως ἀνέβη εἰς ὕψος Θείας ἀναβάσεως καί, ὡς ἄνθρωπος, ἀνεδείχθη ὑψηλοτέρα τῶν οὐρανῶν καί καθαρωτέρα λαμπηδόνων ἡλιακῶν. «Τιμιωτέρα τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ», «τῶν Φιλοθέων φιλοθεωτέρα καί τῶν Ἁγίων ἁγιωτέρα». Παναγία. Κανείς δέν μπορεῖ να περιγράψῃ το Κάλλος τῶν ἀρετῶν της. Ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος ἀναφωνεῖ:« Καί τίς ἱκανός τοιοῦτον φράσαι μυστήριον; Ποῖον δέ φθέγξασθαι στόμα, ποία δέ γλῶσσα λαλῆσαι περί τῆς Μεγαλωνύμου Θεοτόκου; Αὕτη γάρ καί τάς τῶν Οὐρανῶν Δυνάμεις ἐξένισε».

Στά μάτια τοῦ Παντάνακτος Θεοῦ, εὑρέθη «ἡ μόνη ἐν γυναιξίν εὐλογημένη καί καλή», ἱκανή καί ἀξία νά δεχθῇ στήν Παναγία της ψυχήν τό Πνεῦμα τό Ἅγιον. Δι’ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγον καί ὁ Πανάγιος Θεός  ἐξέλεξε τήν Κεχαριτωμένην καί τήν  κατέστησεν συνεργόν εἰς τήν παγματοποίησιν τῆς προαιωνίου Βουλῆς αὐτοῦ, συνεργόν εἰς την πραγματοποίησιν τοῦ Μυστηρίου τῆς Οἰκονομίας Αὐτοῦ, διά τήν σωτηρίαν τοῦ Γένους τῶν ἀνθρώπων. Ὅταν εὑρέθη «ἡ μόνη ἐν γυναιξίν εὐλογημένη καί καλή», ἡ Κεχαριτωμένη Μαρία, τότε ἦλθε καί τό πλήρωμα τοῦ Χρόνου, γιά  τή σωτηρία μας. Τότε ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν Υἱόν Αὐτοῦ, τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, εἰς τόν κόσμον, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον, ἵνα τούς ὑπό νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν» (Γαλάτ. δ΄4-5). Ἡ Μεγαλόχαρη, ὡς ὄργανον τῆς θείας Χάριτος, ὑπέταξε τό θέλημά της, εἰς τό Πανάγιον Θέλημα τοῦ Θεοῦ καί δέχθηκε, ταπεινά, τήν τιμήν καί εἶπεν: «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ῥῆμά σου» (Λουκ.α΄38). Χάρις στήν θερμήν της Πίστιν, την τελείαν ἀγάπην της, στήν ἀφιέρωσίν της καί γενικά χάρις στό Κάλλος τῶν ἀρετῶν της, ἡ Κερχαριτωμένη κατηξιώθη καί  ἔγινε ὁ ἔμψυχος Ναός τοῦ Θεοῦ, τοῦ Ὑψίστου Θρόνος, ἡ ἐπουράνιος Κλῖμαξ δι’ ἧς κατέβη ὁ Θεός, ἡ Γέφυρα ἡ μετάγουσα τούς ἐκ γῆς πρός οὐρανόν, ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, και Μητέρα ὅλων τῶν πιστῶν, ἡ Θεοτόκος καί μητέρα τοῦ Φωτός, ἡ σκέπη τοῦ κόσμου ἠ πλατυτέρα νεφέλης, ἡ καταφυγή καί το στερέωμα τῶν πιστῶν.

Ἀλλά τί προσπαθῶ; Νά ἐγκωμιάσω τήν κεχαριτωμένην; Ποιός ἀπό μᾶς, τούς ἐλεεινούς, μπορεῖ, ἐπαξίως, νά ἐγκωμιάσῃ τήν Θεοτόκον καί Μητέρα τοῦ Φωτός; Ποιός μπορεῖ νά ἐκφράσῃ τά ἀνέκφραστα, νά περιγράψῃ τά ἀπερίγραπτα, νά λαλήσῃ τά ἀνεκλάλητα; Οἱ Προφῆται καί οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Μεγάλοι Πατέρες καί οἱ Διδάσκαλοι τῆς Οἰκουμένης καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι, στάθηκαν ἀφωνοι  μπροστά στό Κάλλος τῶν ἀρετῶν «τῆς περιβεβλημένης τον Ἥλιον Γυναικός», τῆς μόνης ἐν γυναιξίν εὐλογημένης καί Καλῆς.

Ἀλλά, Παναγιά μου, ποιός μπορεῖ καί νά σιωπήσῃ μπροστά στήν ἀπερίγραπτη στοργή καί τρυφερότητα, μέ τήν ὁποίαν μᾶς περιβάλλης, Πάναγνε; Πῶς μποροῦμε νά σιωπήσουμε καί νά μή διαλαλήσουμε τίς ἄπειρες πρός ἡμᾶς, τούς ἀναξίους, εὐεργεσίες Σου; Ποιός ποτέ ζήτησε, μέ πίστι, τή βοήθειά σου καί ἔφυγε ντροπιασμένος και ἀβοήθητος  ἀπό κοντά σου; Εἷσαι ἡ Μητέρα μας, Σέ ἔχουμε στήν καρδιά μας, ἀλλά μέ τήν ἀστόχαστη καί ἀναίσχυντη συμπεριφορά μας, πολλές φορές Σέ πικραίνουμε, Παναγιά μου, ἁγνή, Παρθένε, Θεοτόκε. Δακρύζουν ἀκόμη καί οἱ Εἰκόνες Σου, μέ τά ἄπρεπα καμώματά μας. Παναγιά μου, συγχώρησέ μας!...

Πιστεύουμε ὅμως ὅτι μᾶς παραστέκεις σάν στοργική Μητέρα. Νοιώθουμε τήν ζωντανή Σου, εὐεργετική Παρουσία στή ζωή μας. Νοιώθουμε ὅτι  στό κάθε μας βῆμα  μᾶς σκεπάζῃς, μέ τή Χάρι Σου. Πιστεύουμε ὅτι ἀκοῦς και τούς κλαυθμιρισμούς καί τά ψελλίσματα τῶν νηπίων τέκνων Σου. Δέξου, Δέσποινα, τούς στεναγμούς και τά δάκρυά μας καί ἱκέτευε ὑπέρ  ἡμῶν, τῶν ἐλεεινῶν και ἀναξίων δούλων σου... Σύ εἶσαι ἡ ἐλπίς τῶν ἀπηλπισμένων και τῶν πολεμουμένων ἡ βοήθεια! Σύ, Κεχαριτωμένη Μητέρα τοῦ Κυρίου, ἔχεις μεγάλη παρρησία στόν Υἱόν σου. Πρέσβευε, Δέσποινά μου, γιά μᾶς...Παρακάλεσέ Τον, να μᾶς χαρίσῃ ὁ Κύριος τό χάρισμα τῆς μετανοίας, νά μᾶς συγχωρήσῃ καί νά μᾶς ἐνισχύσῃ στόν πνευματικό μας ἀγῶνα, ὥστε μέ τή Χάρι Σου νά προκόψουμε στις ἀρετές, ὑπακούοντες στόν πανάγιο λόγο Του, ὥστε νά μή Σέ πικραίνουμε, Παναγία Μητέρα. Σέ Σένα καταφεύγω, Παναγιά μου, Μεγαλόχαρη, ἄκουσε τήν προσευχή μου, μή παρίδῃς τήν δέησί μου, καί μή με ἀποδοκιμάσῃς, τόν ἀχρεῖο δοῦλο Σου...

«Πρός τίνα καταφύγω ἄλλην, ἁγνή; Ποῦ προσφύγω, λοιπόν, καί σωθήσομαι; Ποῦ πορευθῶ; Ποίαν δέ ἐφεύρω καταφυγήν; Ποίαν θερμήν ἀντίληψιν; Ποίαν  ἐν ταῖς θλίψεσιν βοηθόν; Εἰς Σέ μόνην ἐλπίζω,  Σέ Σένα μονάχα Καυχῶμαι καί Σέ Σένα μονάχα καταφεύγω», γιατί ἀπόλυτα πιστεύω ὅτι μονάχα Σύ εἶσαι ἡ μόνη, πού μπορεῖ νά νοιώσῃ τήν Ὀδύνη καί τόν Πόνο μου. Γνωρίζεις, Βασίλισσά μου, γιατί ματώνει ἡ καρδιά μου... Ἐσύ μπορεῖς, καλλίτερα ἀπό κάθε ἄλλον νά μέ νοιώσῃς... Γιατί ἐσύ πόνεσες, τόσο , ὅσο κανένας ἄλλος ἄνθρωπος στόν κόσμο και εἶσαι ἡ μόνη πού μπορεῖ νά νοιώση τόν Πόνο μας καί νά μᾶς παρασταθῇ. Σκέπασε, Παναγιά μου, μέ τή Χάρι Σου, ὅπως πάντοτε, καί τό ταλαίπωρο Γένος μας, τήν Ἑλλάδα μας. Ὑπέρμαχε Στρατηγέ, διῶξε κάθε ἐχθρό καί πολέμιο τῆς Ὀρθοδοξίας μας... Βοήθησέ μας να ξεριζώσουμε ἀπό μέσα μας τούς ἰούς τῆς ἀπιστίας και προστάτεψές ἀπό τούς κρυφούς και φανερούς ἐχθρούς, πού μᾶς περιβάλλουν. Σύ εἶσαι ὅλων ἡμῶν, τῶν ἀπηλπισμένων, ἡ ἐλπίς και τῶν πολεμουμένων, ἡ βοήθεια. Δαίμονες καί δαιμονάνθρωποι μᾶς «κύκλωσαν ὥσπερ μέλισσαι κηρίον, Παρθένε». Λύτρωσέ μας, ὅπως πάντοτε, διότι «πάντες μετά Θεόν εἰς Σέ καταφεύγομεν, ὡς ἄρρηκτον τεῖχος καί προστασία».

 «Τήν δέησίν μου δέξαι τήν πενιχράν, καί κλαυθμόν μή παρίδῃς καί δάκρυα καί στεναγμόν· ἀλλ’ ἀντιλαβοῦ μου ὡς ἀγαθή, καί τάς αἰτήσεις πλήρωσον· δύνασαι γάρ πάντα, ὡς πανσθενοῦς Δεσπότου Θεοῦ Μήτηρ, εἰ νεύσεις ἔτι μόνον πρός τήν  ἐμήν οἰκτράν ταπείνωσιν».