Ο ΜΑΚΑΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

«ΜΑΚΑΡΙΑ Η ΚΟΙΛΙΑ Η ΒΑΣΤΑΣΑΣΑ ΣΕ

  ΚΑΙ ΜΑΣΤΟΙ ΟΥΣ ΕΘΗΛΑΣΑΣ» (Λουκ. ια΄27).

  «ΑΥΤΟΣ ΔΕ ΕΙΠΕ· ΜΕΝΟΥΝΓΕ, ΜΑΚΑΡΙΟΙ

  ΟΙ ΑΚΟΥΟΝΤΕΣ ΤΟΝ ΛΟΓΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ 

ΚΑΙ ΦΥΛΑΣΣΟΝΤΕΣ ΑΥΤΟΝ» (Λουκ. ια΄ 28).

 

Ὁ  Υἱός και Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, «ὁ δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο»  γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος, ἐξ ἀπείρου ἀγάπης, «ἵνα τήν ἑαυτοῦ ἀναπλάσῃ εἰκόνα, φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσιν». Γεννᾶται ἐκ Παρθένου καί ἐκ Πνεύματος Ἁγίου. Και αὐτό τό τῆς εὐσεβείας Μυστήριον, ὁμολογουμένως εἶναι μέγα Μυστήριον.

«Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο». «Ὁ Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί». Εἶναι ἕνα γεγονός «ὑπέρ λόγον και ἔννοιαν», ὑπέρλογο, δέν τό χωράει ὁ νοῦς μας. Και ἀπορῶ. Πῶς ὑπάρχουν τόσο βαρειά ἄρρωστοι συνάνθρωποί μας, πού δέν θέλουν νά καταλάβουν ὅτι εἶναι ἀνεξερεύνητες οἱ Βουλές τοῦ Θεοῦ;  Δέν καταλαβαίνουν ὅτι  ἡ ἀνθρωπίνη νοητική ἱκανότητα δέν εἶναι δυνατόν νά ἐννοήσῃ «τά ὑπέρ λόγον και ἔννοιαν», δέν μπορεῖ νά ἐξιχνιάσῃ τά Μυστήρια τοῦ Θεοῦ; Ὁ ἱερός Γρηγόριος ὁ Θεολόγος(Α΄ θεολ.) λέγει: «Μυστήρια Θεοῦ ἐρευνῶντες, παραπληκτήσωμεν». Θά τρελλαθοῦμε. Καί πράγματι εἶναι τρελλοί ὅσοι ἀρνοῦνται τά Μυστήρια τοῦ Θεοῦ, ἐπειδή δέν τά καταλαβαίνουν. Τό  ὄντως μέγα Μυστήριον τῆς  Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, ἡ ἐνανθρώπησις τοῦ Υἱοῦ Του, ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου, προσεγγίζεται μόνον μέ τόν Πυρῆνα τῆς ψυχῆς, μέ τήν ὀρθόδοξον Πίστιν. Μόνον ψυχές ἁγνές, πιστές και καθαρές προσεγγίζουν το μέγα Μυστήριον. Ἔρχεται κοντά μας ὁ Χριστός και μιλάει στην καρδιά μας. Ἔρχεται νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό «τήν ἰλύν βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ καί νά μᾶς ὁδηγήσῃ εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς υδάτων». Δημιουργεῖ τά πάντα «καινά». Καί οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι δέν Τόν δέχονται. Ὁ Χριστός εἶναι τό Φῶς τό Ἀληθινόν, πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπον, πού ἔρχεται στον κόσμο. Εἶναι ἡ Ἀλήθεια. Εἶναι ἡ ἐνσαρκωμένη Ἀγάπη. Καυτηριάζει, μέ τόν   ζωοποιόν Του λόγον, τήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία. Ἔρχεται καί καθαρίζει τή λάσπη ἀπ’ την ψυχή μας. Πολλοί φοβοῦνται ὅτι θά χάσουν τή Βόλεψί τους καί τή Θεσούλα τους. Οἱ Ἀρχιερεῖς, οἱ Γραμματεῖς και οἱ Φαρισαῖοι, οἱ ὑποκριτές, «τά γεννήματα ἐχιδνῶν», καθημερινά χύνουν τό δηλητήριο τους, πολεμοῦν τον Ἀληθινόν Μεσσίαν, καί περιμένουν τόν Ψευτομεσσία, ἕνα κοσμικό Ἄρχοντα, τόν Παγκόσμιον Κυβερνήτην καί δέν θέλουν να ἀκούσουν τόν Ἐρχόμενον ἐν ὀνόματι Κυρίου, τόν Παντοκράτορα. Κωφεύουν στό λόγο Του, πού εἶναι ἡ Ἀλήθεια. Μισοῦν τό Φῶς καί δέν ἔρχονται προς το Φῶς, γιατί εἶναι φαῦλα, πονηρά τά ἔργα Τους. Μόνον οἱ ἁγνές καί καθαρές ψυχές, ὁ ἁπλός Λαός τοῦ Θεοῦ ἀκούει καί εὐφραίνεται ἀπό τό λόγο Του. Κηρύσσει τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας και θεραπεύει πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ. «Ἐκπλήσονται οἱ ὄχλοι ἐπί τῇ διδαχῇ αὐτοῦ· ἦν γάρ διδάσκων αὐτούς ὡς ἐξουσίαν ἔχων, και οὐχ ὡς οἱ Γραμματεῖς» (Ματθ. ζ΄ 28-29)

Ἀπεχθάνεται τήν ἀνομίαν, τήν ἁμαρτία, τήν ψευτιά, τήν ὑποκρισία. Βλελύσσεται τό ψεῦδος και πᾶν φαῦλον πρᾶγμα. Ζητεῖ καθαρότητα καρδίας.

Τόν λατρεύουν οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ. Τόν μισοῦν καί τόν πολεμοῦν  οἱ Γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι οἱ υποκριτές ὅλων τῶν ἐποχῶν. Δέν θέλουν νά ἀκούσουν τον λόγον Του. Καί στέλνουν ὑπηρέτες νά Τόν συλλάβουν. Ὅταν ὅμως ἄκουσαν τό λόγο Του ἔμειναν ἄφωνοι καί, χωρίς νά Τόν ἐνοχλήσουν, ἐπέστρεψαν οἱ ὑπηρέτες πρός τούς Ἀρχιερεῖς καί τούς  Φαρισαίους, οἱ ὁποῖοι τούς εἶπαν: «Γιατί δέν τόν ἐφέρατε;» Καί τότε ἀποκρίθηκαν οἱ ὐπηρέτες: «ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΛΑΛΗΣΕΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΩΣ ΟΥΤΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ» (Ἰωάν.ζ΄44-47). Πραγματικά ρέει ὁ λόγος ἀπό το πανάγιον στόμα Του, γλυκύτερος καί ἀπό το μέλι. «Τοῦ και ἀπό γλώττης μέλιτος γλυκίων ῥέεν  αὐδή» (Ὁμ. Ἰλιάς 1.245).

Μόνον οἱ ἁγνές ψυχές ἀκοῦνε καί τρέφονται μέ τόν πανάγιον λόγο Του, πού εἶναι τροφή και τρυφή τῆς ψυχῆς ἴαμα,θεραπεία. Θαυμάζουν, ἐκπλήσσονται οἱ ἀπλοϊκοί καί ἁγνοί ἄνθρωποι καί κρέμονται ἀπό τά χείλη Του. Ὁ ζωοποιός του λόγος, καί νεκρούς ἀνασταίνει. Πάντοτε προκαλεῖ τόν θαυμασμόν τῶν ἁγνῶν ψυχῶν. Κάποτε, ἐνῷ ὁμιλοῦσε, κάποια γυναῖκα  ἀπό το πλῆθος  ἐνθουσιάστηκε τόσο πολύ ἀπό τη διδασκαλία Του, ἔβγαλε μεγάλη φωνή και εἶπε: «Μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε και μαστοί οὕς ἐθήλασας» (Λουκ. ια΄27). Μακαρία, πανευτυχής  δηλαδή εἶναι ἡ Μητέρα, πού σέ γέννησε καί σέ ἔθρεψε. Καί τότε ὁ Κύριος ἐβεβαίωσε, ὡς Θεός, τόν Μακαρισμόν τῆς παναγίας Μητέρας Του καί εἶπε:  «Μενοῦνγε μακάριοι οἱ ἀκούοντες τόν  λόγον τοῦ Θεοῦ καί φυλάσσοντες αὐτόν»(Λουκ. ια΄ 28). Δηλαδή: Βεβαιότατα, ἀληθῶς μακαρία εἶναι ἡ Μητέρα μου. Διότι μακάριοι εἶναι, πανευτυχεῖς εἶναι ἐκεῖνοι, πού ἀκούουν τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί φυλάσσουν αὐτόν.

Συνεπῶς εἶναι μακαρία ἡ Μητέρα, πού μέ γέννησε καί μέ ἀνέθρεψε, διότι, ὄχι μόνον ἀνετράφη μέ τη μελέτη τοῦ λόγου  τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί ἐφύλαττε πάντοτε τό λόγο τοῦ Θεοῦ, ὅσο κανείς ἄλλος ἄνθρωπος στόν κόσμο και χάρις στην τήρησι τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, εὑρέθη στά μάτια τοῦ Θεοῦ «ἡ μόνη ἐν γυναιξί εὐλογημένη καί καλή», καί ἀξία να δεχθῆ στήν παναγίαν της ψυχή τό Πνεῦμα τό Ἅγιον και ἀξιώθηκε τῆς μεγάλης  τιμῆς, νά γίνῃ συνεργάτης τοῦ Θεοῦ στην πραγματοποίησις τοῦ Μυστηρίου τῆς Οἰκονομίας Αὐτοῦ, γιά τή λύτρωσι τοῦ Γένους τῶν ἀνθρώπων. Ἐπειδή μελετοῦσε και τηροῦσε τάς Ἐντολάς τοῦ Θεοῦ, ἠξιώθη τῆς τιμῆς  γίνῃ Θεοτόκος και Μητέρα τοῦ φωτός. Ἡ διαβεβαίωσις τοῦ Κυρίου ὅτι ἀλήθεια εἶναι μακαρία, «ἡ Μεγαλόχαρη», εἶναι τό τελειότερο ἐγκώμιον πρός τήν Θεοτόκον. Ἐμεῖς εἴμαστε ἀνάξιοι να πλέξωμεν ἐπάξιον ἐγκώμιον πρός τήν ὑπέργανον Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἠμῶν. Την ἐγκωμιάζει ὁ Υἱός της καί τήν παραλαμβάνει μαζί Του καί τήν ἐνθρονίζει στά δεξιά Του. Καί ἐκεῖ, ἡ Μεγαλόχαρη, στα δεξιά τοῦ Σωτῆρος, περιβεβλημένη και πεποικιλμένη τάς ἀρετάς της, στέκεται ἄγρυπνη, ἀκοίμητη, ὡς στοργική Μητέρα ὅλων μας, καί δέεται καί πρεσβεύει γιά ὅλους  ἐμᾶς τούς ἐλεεινούς και μᾶς προστατεύει και μᾶς σκεπάζει μέ τή Χάρι της. Πράγματι, ὅπως ψάλλῃ ὀ ὑμνωδός τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ τάφος καί ἡ νέκρωσις δέν μπόρεσαν νά κρατήσουν τή Μητέρα τῆς Ζωῆς, τή Μητέρα τοῦ Κυρίου,  ἀλλ’ ὡς Ζωῆς Μητέρα πρός τήν ζωήν μετέστησεν ὁ Υἱός της, πού εἶναι ἡ Πηγής τῆς Ζωῆς, καί ἕστησε τόν Θρόνον της εἰς τά δεξιά Του.

«Τήν ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον καί προστασίαις ἀμετάθετον ἐλπίδα, τάφος και νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν· ὡς γάρ ζωῆς Μητέρα πρός τήν ζωήν μετέστησεν ὁ μήτραν οἰκήσας ἀειπάρθενον»( Κοντάκιον ἑορτῆς).

Θά πρέπει νά ὁμολογήσουμε ὅτι ὅλοι οἱ πιστοί νοιώθουμε τήν ζωντανή παρουσία τῆς Μεγάλης Μητέρας, στή ζωή μας. Μᾶς παραστέκει στό κάθε μας βῆμα και μᾶς προτρέπει να ἀκοῦμε τό λόγο τοῦ Κυρίου. Νά κάνουμε ὑπακοή στό Χριστό. Ὁ Οὐράνιος Πατέρας παρουσιάζοντας τον Υἱό Του μᾶς συνιστᾶ Ὑπακοή(«Αὐτοῦ ἀκούετε»). Το ἴδιο μᾶς συνιστᾶ και ἡ Μεγάλη Μητέρα μας καί μᾶς λέγει:

«Ὅ,τι ἄν λέγῃ ὑμῖν (ὁ Κύριος), ποιήσατε». Ἄν πραγματικά θέλουμε νά εὐχαριστήσουμε τή Μεγάλη Μητέρα, ὀφείλουμε νά ἀκοῦμε τή συμβουλή της καί νά μελετᾶμε μερα-νυχτα τόν λόγο τοῦ Κυρίου καί νά τόν κάνουμε «πρᾶξι» στήν  καθημερινή μας ζωή. Τά πολλά λόγια περιττεύουν.

Ἡ ὑπακοή μας στό Χριστό θἆναι καί τό καλλίτερο ἐγκώμιον πρός τήν Θεοτόκον. Ὑπάρχουν πολλοί ἀδύνατοι συνάνθρωποί μας πού δέν καταλαβαίνουν τίποτε καί ἴσως τό δικό μας προσωπικό παράδειγμα βοηθήσει και αὐτούς τούς δυστυχεῖς, ἄμυαλους, ἀδύνατους στήν Πίστι, νά ἐνισχυθοῦν, νά διορθωθοῦν καί νά σωθοῦν. Αὐτή ἡ προσπάθειά μας, θά χαροποιήσῃ τή Μεγαλόχαρη καί θά εἶναι κοντά μας.

Παναγία Δέσποινα, Θεοτόκε, Παρθένε, μετά τόν Κύριον καί Θεόν μας, εἰς Σέ, Πάναγνε καταφεύγουμε. Καί ὁμολογῶ, Δέσποινά μου, ὅτι κανείς, ἀπό αὐτούς πού καταφεύγουν, με πίστι κοντά Σου και ζητοῦν τη βοήθειά Σου, δέν φεύγει ντροπιασμένος ἀπό κοντά Σου, ἀλλά ζητάει τή βοήθειά Σου και λαμβάνει πάντοτε τη δωρεά Σου, πρός τό συμφέρον τῆς αἰτήσεως. Ἄκουσε τίς κραυγές μας , Παναγιά μου, και βοήθησέ μας. Ὅπως πάντοτε, σκέπασε, με τη χάρι Σου, ὅσους ὑποφέρουμε και λύτρωσε καί τήν ταλαίπωρη Πατρίδα μας, ἀπό τούς σκοτεινούς καί δόλιους ἐχθρούς μας.

 Ἄν  ὁ Χριστός καί Σύ, Παναγιά μου, δέν εἴσασθε μαζί μας,

θά εἴχαμε καταποντισθῆ. Ἄν δεν εἴσασθε μαζί μας... ζωντανούς θά μᾶς εἶχαν καταβροχθίσῃ οἱ ἐχθροί μας. Πανάμωμε, ἁγνή, Παρθένε, Θεοτόκε, ἄκουσε τήν προσευχή μου καί τρέξε γρήγορα κοντά μας! Βοήθα, Παναγιά μου, ὅπως πάντοτε, ἄν καί δέν τό ἀξίζουμε. Βοήθησε μας νά μετανοήσουμε… ἔλεος σοῦ ζητῶ, Παναγιά μου! ΕΛΕΟΣ...

«Διάσωσον ἀπό κινδύνων τούς δούλους σου, Θεοτόκε, ὅτι πάντες μετά Θεόν εἰς Σέ καταφεύγομεν, ὡς ἄρρηκτον τεῖχος καί προστασίαν».