Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ

ΚΑΙ Η ΑΡΧΗ:

«ΕΚΕΙΝΟΝ, ΤΟΝ ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ, ΔΕΙ ΑΥΞΑΝΕΙΝ, EME ΔΕ ΕΛΑΤΤΟΥΣΘΑΙ».

 

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, μέ τήν ἀσκητική του ζωή, μέ τόν ἐλεγκτικόν του λόγον, μέ τή ζωντανή Μαρτυρία του, γιά τό Χριστό, καί μέ τόν μαρτυρικόν του θάνατο, γιά τήν Ἀλήθεια, πραγματικά μᾶς συγκλονίζει καί μᾶς ὁδηγεῖ σέ περισυλλογή καί ἐνσυνείδητο αὐτοέλεγχον καί μᾶς βοηθεῖ νά γνωρίσουμε καλά τόν ἑαυτόν μας καί νά βάλουμε «ἀρχήν» στήν πνευματική μας ζωή. Πραγματικά προετοιμάζει την καρδιές μας, νά ὑποδεχθοῦμε τόν Χριστόν, τόν Ἀληθινόν Μεσσίαν, τόν προσωπικό μας Σωτῆρα καί Λυτρωτήν τοῦ κόσμου.

Ἔρχεται, πρίν ἀπό τόν Κύριο, «ἐν πνεύματι καί δυνάμει Ἠλιοῦ», μέ τό πνεῦμα καί τή δύναμι τοῦ Ἠλία, ζῆ καί ἐργάζεται, «ὥστε να ἐπιστρέψουν οἱ καρδιές τῶν γονέων, νά σφίξῃ στενότερα τούς οἰκογενειακούς δεσμούς καί νά βοηθήσῃ τούς ἀπειθεῖς νά ἀποκτήσουν τό φρόνημα τῶν δικαίων, και ἔτσι να ἑτοιμάσῃ εἰς τον Κύριον λαόν θρησκευτικῶς καί ἠθικῶς προπαρασκευασμένον, γιά νά ὑποδεχθῇ καί νά ἐγκολπωθῇ Αὐτόν ὡς Σωτῆρα» (Λουκ. α΄17).

Ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος ἔγινε ἡ ἀρχή τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ  ἐνανθρωπήσας Υἱός τοῦ Θεοῦ. Ἔχει προφητευθῆ ὀ ἐρχομός τοῦ Ἰωάννου τοῦ προδρόμου καί εἶναι γραμμένο εἰς τούς προφῆτες. «Ἰδού», λέγει, ὁ ἐπουράνιος Πατέρας, διά τοῦ Προφήτου Μαλαχίου, εἰς τόν Μεσσίαν· Ἐγώ ἀποστέλλω τον ἄγγελόν μου πρό προσώπου σου, ὅς κατασκευάσει τήν ὁδόν σου ἔμπροσθέν σου· φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, ἑτοιμάσατε τήν ὁδόν Κυρίου, εὐθείας ποιεῖτε τάς τρίβους αὐτοῦ» (Μάρκ. α΄1-3).

Ὁ Ἰωάννης σώθηκε, διά θαύματος, ἀπό τή σφαγή τοῦ Ἠρώδου. Ἡ Ἐλισάβετ πῆρε το παιδί στήν ἔρημο. Λέγεται δε ὅτι, ὅταν πέρασαν ἀπό κοντά τους οἱ στρατιῶτες τοῦ Ἠρώδου, ἄνοιξε ἕνας βράχος καί κρύφθηκαν ἐκεῖ και σώθηκε. Ἀνετράφη καί ἐτράφη, μέ τόν ἄρτον τοῦ Θεοῦ. Ἀφοσιώθηκε στό Θεό Ἐζοῦσε στήν ἔρημο, μέ προσευχή καί νηστεία και τον κατάλληλο καιρό ἄρχισε νά βαπτίζῃ στήν ἔρημο καί νά κηρύττῃ βάπτισμα Μετανοίας εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. Ἐρχότανε πολλοί και βαπτίζοντα ὅλοι ἀπό αὐτόν εἰς τόν Ἰορδάνη ποταμόν, ἀφοῦ ἐξομολογοῦντο τάς ἁμαρτίας αὐτῶν.

Ἡ ἐνδυμασία του ἦταν λιτή, ἁπλῆ, ἀπέριττη: Φοροῦσε ἔνδυμα ἀπό τρίχες καμήλου καί μιά δερμάτινη ζώνη, γύρω ἀπό τή μέση του. Καί ἡ τροφή του ἀκόμη πιό λιτή: Ἔτρωγε ἀκρίδες καί μέλι ἄγριο.

Ἡ  λιτότητα καί ἡ ἀσκητική ζωή τοῦ Ἁγίου εἶναι καταπέλτης ἐναντίον  τῆς ἐγκληματικῆς χλιδῆς, τῆς παθολογικῆς πολυτέλειας καί τῆς ἀνοήτου τρυφηλότητος καί μαλθακότητος τῆς ὑλιστικῆς ἐποχῆς μας. Ὁ  Πρόδρομος μᾶς καλεῖ να μιμηθοῦμε την ἁπλῆ, λιτή και ἀπεριττη ζωή του. Μᾶς καλεῖ νά ἐνοήσουμε «τό βραχύ τῆς ζωῆς» καί τήν ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων και τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων. Να καθαρίσουμε τή λάσπη ἀπ’την ψυχή μας καί νά ἀγαπήσουμε τό Θεό καί τούς συνανθρώπους μας.  Να ὑποδεχθοῦμε καί νά ἐγκολπωθοῦμε τόν Ἐρχόμενον Μεσσίαν, τόν Ἀληθινόν Μεσσίαν, τόν Χριστόν, «τήν προσδοκίαν τῶν Ἐθνῶν».

Ὁ Ἰωάννης κηρύττει καί λέγει: Ἔρχεται ὁ ἰσχυρότερός μου ὀπίσω μου, οὗ οὐκ εἰμί ἱκανός κύψας λῦσαι τόν ἱμάντα τῶν ὑποδημάτων αὐτοῦ. Ἐγώ μέν ἐβάπτισα ὑμᾶς ἐν ὕδατι, αὐτός δέ βαπτίσει ὑμᾶς ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ (Μάρκ. α΄ 4-8).

Ὁ Ἰωάννης ἀξιώθηκε καί βάπτισε τόν ἐνανθρωπήσαντα Υἱόν και Λόγον τοῦ Θεοῦ  καί  «μαρτυρεῖ περί αὐτοῦ καί κράζει λέγων· Οὗτος ἦν ὅν εἶπον, ὁ ὀπίσω μου ἐρχόμενος ἔμπροθέν μου γέγονεν, ὅτι πρῶτός μου ἦν…» (Ἰωάν. α΄ 15).

Τονίζει δέ σέ ὅλους, με ἄκρα ταπείνωσι, ὅτι αὐτός εἶναι ἕνας ἁπλός ὑπηρέτης, ὅτι δεν εἶναι αὐτός ὁ Χριστός, ἀλλά αὐτός εἶναι «φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ», ὅπως εἶπεν ὁ Προφήτης Ἡσαῒας(Ἡσ. μ΄3-4).

«Ὁ ὀπίσω μου Ἐρχόμενος, ὅς ἔμπροσθέν μου γέγονεν, οὗ ἐγώ οὐκ εἰμί ἄξιος, ἵνα λύσω αὐτοῦ τόν ἱμάντα τοῦ ὑποδήματος»(Ἰωάν. α΄ 27), Αὐτός εἶναι ὁ Ἀληθινός Μεσσίας, ὁ Χριστός, ὁ Μοναδικός Σωτῆρας καί Λυτρωτής τοῦ κόσμου. Αὐτός εἶναι «ὁ Ἀμνός τοῦ  Θεοῦ ὁ αἴρων την ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου»(Ἰωάν. α΄ 29 ἑξ.). «Κἀγώ ἑώρακα καί μεμαρτύρηκα ὅτι οὖτός ἐστιν ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ» (Ἰωάν. α΄34).

Ὁ Ἰωάννης συνεχίζει να προετοιμάζει τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων νά δεχθοῦν τόν Χριστόν και καλεῖ  εἰς μετάνοιαν καί  ἐλέγχει ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ἐλέγχει καί τούς βασιλεῖς, καί τόν Ἠρώδη, λέγοντας ὅτι δέν ἐπιτρέπεται νά ἔχῃ την γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ του(Ματθ.ιδ΄4-5. Μάρκ. στ΄ 18).Γι’αὐτό καί ὁ Ἰωάννης φυλακίζεται καί στό τέλος ἀποκεφαλίζεται. ἀλλά «καί ἐπί πίνακι» κραυγάζει: «Οὐκ ἔξεστί σοι ἔχειν τήν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου». Στό Δεσμωτήριο ἄκουσε τά θαύματα τοῦ Χριστοῦ καί θέλοντας να στηρίξῃ τούς δικούς του Μαθητάς εἰς τήν Πίστιν πρός τόν ΧΡΙΣΤΟΝ, ἔστειλε δύο ἀπό αὐτούς, να ρωτήσουν τόν Κύριον καί τοῦ εἶπε: «Σύ  εἶσαι ὁ  Ἐρχόμενος ἤ ἕτερον προσδοκῶμεν;» Σύ εἶσαι ὁ Ἐρχόμενος Μεσσίας ἤ πρέπει νά περιμένουμε ἄλλον;(Ματθ. ια΄2-3).

Ὁ Χριστός, ὡς Καρδιογνώστης, ἐγνώριζε ὅτι ὁ Ἰωάννης  ἔστειλε τούς κλονισμένους εἰς τήν Πίστιν Μαθητάς, γιά νά στηριχθοῦν, μέ  τήν ἀπάντησίν Του, και τούς εἶπε: «πορευθέντες ἀπαγγείλατε τῷ Ἰωάννῃ ἅ ἀκούετε και βλέπετε (ὅτι δηλαδή πραγματοποιεῖται ἐπακριβῶς ὅ, τι προεφήτεψε ὁ Ἡσαῒας(Ἡσ.λε΄5,6), γιά τή δρᾶσι τοῦ Μεσσίου), δηλαδή: Τυφλοί ἀναβλέπουσι και χωλοί περιπατοῦσι, λεπροί καθαρίζονται και κωφοί ἀκούουσι, νεκροί ἐγείρονται και πτωχοί εὐαγγελίζονται· και μακάριός ἐστιν ὅς ἐάν μή σκανδαλισθῇ ἐν ἐμοί»(Ματθ.ια΄2-6).

Ὅταν πάλιν οἱ Μαθηταί τοῦ Ἰωάννου, τοῦ ἀνέφεραν   ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι πηγαίνουν στό Χριστό καί βαπτίζονται, ὁ Ἰωάννης  ἀποκρίθηκε καί εἶπε: «Οὐ δύναται ὁ ἄνθρωπος λαμβάνειν οὐδέν, ἐάν μή ᾖ δεδομένον αὐτῷ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ. Σᾶς ἔχω πῇ ὅτι ἐγώ δεν εἶμαι ὁ Χριστός, ἀλλά ὁ ἀπεσταλμένος ἔμπροσθεν Ἐκείνου. Αὐτός εἶναι ὀ Νυμφίος καί ἐγώ φίλος του καί χαίρομαι, πού ὅλοι πηγαίνουν Σ’ Αὐτόν, και αὐτοί θά ἀποτελέσουν τήν νύμφην Του, τήν Ἐκκλησίαν Του. ΕΚΕΙΝΟΝ, (ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ, ΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟΝ ΜΕΣΣΙΑΝ) ΔΕΙ  ΑΥΞΑΝΕΙΝ  ΑΥΞΑΝΕΙΝ, ΕΜΕ  ΔΕ ΕΛΑΤΤΟΥΣΘΑΙ» (Ἰωάν.γ΄27 ἑξ.). Αὐτή εἶναι ἡ Ἀρχή, τήν ὁποίαν ὀφείλει να ἀποκτήσῃ κάθε πιστός κήρυκας τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Ἀγάπης. «Ἡμεῖς κηρύττομεν Χριστόν ἐσταυρωμένον… Χριστόν Θεοῦ δύναμιν καί Θεοῦ σοφίαν» (Α΄ Κορινθ. α΄ 23-24). Τό κήρυγμά μας εἶναι Χριστοκεντρικό. Καί τό Χριστοκεντρικό κήρυγμα  πρέπει νά τό  διέπῃ ἡ Ἀρχή πού μᾶς ὑπαγορεύει ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος. Δηλαδή «Ἐκεῖνον δεῖ αὐξάνειν, ἐμέ δέ ἐλαττοῦσθαι».

Ὁ ἀσκητικός του βίος, τά ἐλεγκτικό του κήρυγμα, ἡ ἀφοσίωσίς του στο Χριστό, ἡ μαρτυρία του και ἡ χάριν τῆς Ἀληθείας Θυσία του εἶναι φῶς, πού ἔρχεται νά διαλύσῃ τά σκοτάδια τῆς σκοταδιστικῆς, τῆς Σατανοκρατούμενης ἐποχῆς μας. Πολλά μᾶς διδάσκει ὁ Ἅγιος. Καί ἔχει μεγάλη παρρησία πρός τον Κύριον. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέγει: Ἡ δική μας  παρρησία  εἶναι ἀνάξια λόγου, μπροστά στην Παρρησία τοῦ Προδρόμου. Ἐάν παρουσιασθῆ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, μπροστά στόν Κύριον «κρατῶν ἐπί πίνακι τήν κεφαλήν αὐτοῦ» καί παρακαλέσῃ, γιά μᾶς σίγουρα ὁ Κύριος τῆς Δόξης, θά τόν ἀκούσῃ. Ἀλλά  τί προσπαθῶ να ἐγκωμιάσω τόν τίμιον Πρόδρομον; Ποιός θά τολμήσῃ, ἀλλά καί ποιός εἶναι ἱκανός νά τόν ἐγκωμιάσῃ; Τόν Ἅγιον Ἰωάννην τόν ἐγκωμιάζει ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος. Ὅταν πῆραν την ἀπάντησιν οἱ ἀπεσταλμένοι δύο Μαθητές τοῦ Ἰωάννου καί ἀνεχώρησαν, τότε ὁ Ἰησοῦς περιγράφει στά πλήθη τοῦ Λαοῦ τό μεγαλεῖον Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ. Ἑγκωμιάζει τον Πρόδρομόν Του ὁ Κύριος και λέγει:

« Τί ἐξήλθετε εἰς τήν ἔρημον θεάσασθε; Κάλαμον ὑπό ἀνέμου σαλευόμενον; Ἀλλά τί ἐξήλθετε ἰδεῖν; Ἄνθρωπον ἐν μαλακοῖς ἱματίοις ἠμφιεσμένον; Ἰδού οἱ τά μαλακά  φοροῦντες ἐν τοῖς οἴκοις τῶν βασιλέων εἰσίν. Ἀλλά τί ἐξήλθετε ἰδεῖν; Προφήτην; Ναί λέγω ὑμῖν, καί περισσότερον Προφήτου. Οὗτος γάρ ἐστι περί οὗ γέγραπται·

Ἰδού  ἐγώ ἀποστέλλω τον ἄγγελόν μου πρό προσώπου σου, ὅς κατασκευάσει την ὁδόν σου ἔμπροσθέν σου(Μαλαχ. γ΄1). Ἀμήν λέγω ὑμῖν, οὐκ ἐγήγερται ἐν γεννητοῖς γυναικῶν μείζων Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ»(Ματθ. ια΄ 7-11). Ἀλήθεια σᾶς λέγω, σᾶς βεβαιώνω, ὅτι δεν ἔχει ἀναφανῆ μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, πού γεννήθηκαν ἕως τώρα ἀπό γυκαῖκας, δεν γεννήθηκε, ἄλλος μεγαλύτερος κατά την ἀξίαν ἀπό τον Ἰωάννην τόν Βαπτιστήν.

Μετά ἀπό αὐτό τό ἐγκώμιον, κάθε ἄλλο περισσεύει. Τό μόνο πού ἀπομένει σέ μᾶς εἶναι νά παρακαλέσουμε τόν ἅγιον Πρόδρομον, πού ἔχει παρρησίαν πολλήν, νά πρεσβεύῃ στόν Κύριον νά μᾶς ἐνισχύει στόν πνευματικό μας ἀγῶνα, νά μᾶς ἐνισχύῃ εἰς πίστιν πρός Αὐτόν, νά ἑτοιμάσουμε την καρδιά μας, να ὑποδεχθῇ τόν Κύριον. Νά μᾶς ἀξιώση να ἐπιστρέψουμε κοντά Του συνειδητά, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, νά Τον ὑμνοῦμεν καί, ἀσιγήτως, νά Τόν δοξολογοῦμε «ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Αὐτοῦ» καί τώρα και πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Διότι στό Χριστό, τόν Ἀληθινόν Μεσσίαν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα και το κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.