ΕΝΑΣ ΝΕΟΦΑΝΗΣ ΑΓΙΟΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΦΑΝΟΥΡΙΟΣ.

 

Μέχρι τον 14^ο  αἰῶνα κανείς δεν γνώριζε τίποτε γιά τόν Ἅγιο Φανούριο. Ὅταν ὁ Τοῦρκος κατακτητής, διοικητής τῆς Ρόδου, κατά τον 14^ο μ. Χ. αἰῶνα θέλησε νά ἀποκαταστήσῃ στήν ἀρχική τους μορφή τά τείχη τοῦ νησιοῦ, πρόσταξε τούς ραγιάδες να συγκεντρώσουν πέτρες και ἄλλα ὑλικά ἀπό τά χαλάσματα τῶν σπιτιῶν τῆς Πόλης πού ὑπῆρχε ἔξω ἀπό το Κάστρο. Κατά τίς ἀμασκαφές βρῆκαν ἕναν παλαιό, κατεστραμμένο Ναό καί στά ἐρείπια του, ἀνάμεσα στις τελείως κατεστραμμένες εἰκόνες βρῆκαν καί μιά  θαυμάσια εἰκόνα ἐντελῶς ἄθικτη ἀπό τό  χρόνο, σάν νά εἶχε ζωγραφισθῆ ἐκείνη τή στιγμή ἀπό ἄριστο ζωγράφο, ὄμορφη, με ζωηρά χρώματα, πού ἀκτινοβολοῦσε τη θεία Χάρι. Ἀσπάσθηκαν τήν Εἰκόνα και εἰδοποίησαν τόν τότε Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ρόδου ΝΕΙΛΟ τόν Β΄ (1355-1369). Ὁ Μητροπολίτης θαύμασε τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ, πού διατήρησε ἄφθαρτη τήν Εἰκόνα  καί  ἀνέγνωσε τό ὄνομα τοῦ Ἁγίου «ΑΓΙΟΣ ΦΑΝΟΥΡΙΟΣ». Ἕνα ὄνομα, τό ὁποῖον δέν ὑπῆρχε στό Ἁγιολόγιον τῆς Ἐκκλησίας. 

Ὁ Ἅγιος παριστανόταν ὁλόσωμος νέος, μέ στολήν Ρωμαίου  στρατιώτη, στό δεξί του χέρι κρατοῦσε Σταυρό καί στό ἄλλο χέρι κρατοῦσε μία ἀναμμένη λαμπάδα. Ὁλόγυρα ἀπό την κεντρική αὐτή παράστασι εἶχαν ἁγιογραφηθῆ δώδεκα μικροπαραστάσεις, με σκηνές ἀπό τό Μαρτύριον τοῦ Ἁγίου, πού φενερώνουν περίτρανα ὅτι ὁ Ἅγιος, ὑπέστη φρικτά Μαρτύρια γιά τήν Πίστι καί τήν ἀγάπη του στό Χριστό. Δέν προσκύνησε  τον Ἀντίχριστο, τό Ρωμαῖο Αὐτοκράτορα. Ὁμολόγησε την Πίστι του, στό Χριστό, στήν Ἀλήθεια καί ἀξιώθηκε νά πολιτογραφηθῆ στήν  ἐπουράνιον Στρατιά τοῦ Χριστοῦ. Μετά ἀπό πολλά βασανιστήρια, φαίνεται νά πεθαίνῃ ὁ Ἅγιος μέσα σέ καμίνι, δίχως ὅμως οἱ φλόγες νά ἔχουν ἀγγίζει τό ἅγιον σῶμα του. Ἡ Εἰκόνα του παρεδόθη στό Μητροπολίτη Νεῖλο καί ἄδεια ἀπό τόν Τοῦρκο κατακτητή  ἀνεγέρσεως Ναοῦ, πρός τιμήν τοῦ θαυματουργοῦ Νεοφανοῦς Ἁγίου καί Μεγαλομάρτυρος Φανουρίου, πού σώζεται μέχρι σήμερα, καί ὅπου τελοῦνται καθημερινά ἀναρίθμητα Θαύματα πρός δόξαν Θεοῦ καί σωτηρίαν τῶν πιστῶν. Θεωρῶ ὅτι ἡ ἀνεύρεσις τῆς θαυματουργοῦ Εἰκόνος τοῦ Ἁγίου, ἦτο ἔκφρασις τῆς Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, πού μᾶς διδάσκει: 

1)ὅτι πολύ μεγάλα εἶναι τά τῆς Πίστεως κατορθώματα.  Και 2) ὅτι εἶναι «Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς  ἁγίοις Αὐτοῦ». Μᾶς καλεῖ δε ὁ Κύριος να μιμηθοῦμε τόν νεοφανέντα Ἅγιον.

Μᾶς καλεῖ δέ καί ὁ Ἅγιος  νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί  νά τό κάνουμε «πρᾶξι» στήνν καθημερινή μας ζωή. Μᾶς καλεῖ νά ὁμολογήσουμε Πίστιν εἰς τόν Ἀληθινόν Μεσσία. Νά μή ὑποκύψουμε στήν, διά τῆς βίας, «συμμόρφωσιν», εἰς προσκύνησιν καί ὑποταγήν εἰς τόν Καίσαρα, τόν Ψεύτικον Μεσσία, τον Matraiya. 

     Ὁ Ὤν καί ὁ Ἦν καί ὁ Ἐρχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ.

Κυρίως δε ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες νά ὁμολογήσουμε ὅτι κατοικοῦμε σ’ αὐτόν τόν αἰματωβαμένο τόπο, εἴμαστε Ἕλληνες και ὅτι πιστεύουμε στό Χριστό ὡς Θεόν καί Σωτῆρα τοῦ Κόσμου. Κυρίως δέ οἱ Νέοι μας νά προβάλλουν καί νά διακηρύξουν σέ ὅλους ὅτι διατηροῦν ζωντανή τήν ἑλληνικήν  τους συνείδησιν.

Νά διατηρήσουμε τήν ἱερή γλῶσσα μας καί ζωντανή τήν ἐθνική καί θρησκευτική μας ταυτότητα. Νά μή ὑποκύψουμε στή Φόβο καί στόν Ψευτοθεό, τόν Καίσαρα τοῦ αἰῶνος τούτου. Ὁ Ἅγιος Φανούριος μᾶς φανερώνει μέ τη ζωή και το μαρτύριόν του ὅτι ἝΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ, Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ. Γι’ Αὐτόν ὑπέστη φρικτά μαρτύρια καί ἀπό Αὐτόν ἀξιώθηκε μεγάλης τιμῆς καί τοῦ δόθηκε καί τό Χάρισμα νά μᾶς φανερώνῃ ὄχι μόνον τά χαμένα πράγματα, ἀλλά κυρίως νά μᾶς φανερώνει τήν ΑΛΗΘΕΙΑ. Να μᾶς φανερώνει ὅτι ὁ Χριστός καί μόνον Αὐτός εἶναι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή, τό Φῶς καί ἡ εἰρήνη τοῦ Κόσμου. Tό Α καί Τό Ω, ἡ Ἀρχή καί τό Τέλος, ὀ Πρῶτος καί ὀ Ἔσχατος, ὁ Ὤν και ὁ Ἦν και ὀ Ἐρχόμενος , ὁ Παντοκράτωρ. Ὁ Ἐξουσιαστής. Ὁ Ἀληθινός Θεός,  ὁ Πάντων ἐπέκεινα καί Πανταχοῦ παρών.

Ὁ Ἅγιος Φανούριος μᾶς φανερώνει ὅτι  καί μέσα σέ ἀναμμένο Καμίνι καί ἄν μᾶς βάλλουν, ἡ Χάρις τοῦ Χριστοῦ, θά μᾶς διαφυλάξῃ σώους καί θά μᾶς ἀξιώσῃ τῆς αἰωνίου Μακαριότητος. Ὁ Ἅγιος ἐβίωσε τήν ζωντανή Παρουσία τοῦ Χριστοῦ στή ζωή του, γι’αὐτό  καί, μέ τή θαυμαστή του φανέρωσι μᾶς τονίζει ὅτι ὁ Χριστός εἶναι παντοτεινά μαζί μας. Δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ. Μᾶς σκεπάζει μέ τή χάρι Του καί κονιορτοποιεῖ πάντα ἐχθρόν καί πολέμιον, βδελύσσεται δέ πάντα ὑβριστήν καί ὑπερήφανον καί ἀμετανόητον ἁμαρτωλόν. Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΝΙΚᾼ. Ὁ Ἅγιος μέ τά καθημερινά του θαύματα μᾶς φανερώνει ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός «ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς και ἑκών ἐτάφη και Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά σύμπαντα. Και ὀφείλομεν πάντες νά προσκυνοῦμεν Αὐτόν και μόνον Αὐτόν. Διότι Αὐτός ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ἠ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, το Φρούριόν μας , τό Μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Και Σ’ Αὐτόν καί μόνον ὀφείλουμε Συμμόρφωσιν καί συνεχῆ, σιωπηλή, λατρευτική Προσκύνησιν εἰς μακρότητα ἡμερῶν. Ἀμήν.