«ΟΥΔΕΙΣ ΚΑΘΑΡΟΣ ΕΣΤΑΙ ΑΠΟ ΡΥΠΟΥ

ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΑΝ  ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ Η

ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ».

(Ἰώβ  4, 4-5).

 «Εἷς Ἅγιος, Εἷς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός. Ἀμήν».

Ὁ ἄνθρωπος, δυστυχῶς, γεννιέται μέ τό βάρος μιᾶς κακῆς κληρονομιᾶς. Κληρονομεῖ ἀπό τούς πρωτοπλάστους, τή Ροπή πρός τό Κακόν, πρός τήν ἁμαρτία(Concupiscentia). Φέρει ἀχρειωμένο, ἀμαυρωμένο τό «κατ’εἰκόνα». Εἶναι ἔμφυτον τό ὀλισθηρόν, τό εὐόλισθον τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως. Οἱ ἅγιοι καί θεόπνευστοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας τονίζουν ὅτι εἶναι μέγα δεινόν ἡ ἁμαρτία καί μᾶς ἀποτρέπουν ἀπό τήν ἁμαρτία, ὅτι «τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος», καί μᾶς καλοῦν σέ ἕνα συνεχῆ ἀγῶνα πνευματικόν, πρός κατανίκησιν τοῦ Κακοῦ.

Ὁ ἱερός Χρυσόστομος μᾶς ἐνθαρρύνει και λέγει ὅτι «τό ἁμαρτάνειν ἀνθρώπινον», ἀλλά τονίζει ὅτι «το ἐμμένειν ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ σατανικόν και τό ἐξομολογεῖσθαι θεῖον». Καί ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος τονίζει ὅτι «Οὐ φοβερόν τό πεσεῖν, ἀλλά το κεῖσθαι».

Σημειώνουμε δέ ὅτι διά τῆς Παρακοῆς τῶν πρωτοπλάστων ἀχρειώθηκε μέν τό· «κατ’εἰκόνα», δέν ἐξαφανήσθηκε ὅμως. Συνεπῶς ὁ ἄνθρωπος γεννιέται  «κατ’εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ». Γεννιέται με νοῦν, με λογικόν, γιά νά διακρίνῃ τό Καλόν ἀπό τό Κακόν καί ἐλευθερίαν, ὥστε να ἐκλέγει και να εἶναι ὑπέυθυνος τῆς ἐκλογῆς του. Γεννιέται «δυνάμει» θεός καί καλεῖται νά γίνῃ καί «ἐνεργείᾳ» θεός. Καλεῖται νά καθαρίσῃ το ἀμαυρωμένο κατ’εἰκόνα  καί νά ἐκλέξῃ τό Καλόν ἤ τό Κακόν, τήν Ἀρετήν ἤ τήν Κακίαν, τήν Ζωήν ἤ τήν Θάνατον, τό Πῦρ ἤ τό Ὕδωρ.

Μέσα μας καθημερινά συγκρούεται ἡ ἠθηθικότητα μέ την ἀνηθικότητά μας (Βασική σύγκρουσις). Συγκρούεται ὁ κακός μας ἑαυτός, μέ τόν καλόν ἑαυτό μας. Και εἶναι ὡραῖος ὁ πνευματικός αὐτός ἀγῶνας. Μπροστά στή ζωή ἤ τό Θάνατο καλεῖται ὁ ἄνθρωπος νά ἐκλέξῃ, να κάνῃ χρῆσι τοῦ νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας. Ὁ Πάνσοφος Θεός μᾶς βοηθεῖ στον ἐσωτερικό μας αὐτόν ἀγῶνα. Οἱ Ἐντολές Του εἶναι φῶς και ὕλη εἰς τό αὐτεξούσιον. Κάι κάθε ἄνθρωπος καλεῖται νά διακρίνει τό καλόν, ἀπό τό κακόν καί νά ἐκλέξῃ, τήν Ὑπακοήν ἤ τήν Παρακοήν, τήν Ζωήν ἤ τόν Θάνατον.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει ὅτι «Οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη προς αἷμα και σάρκα, ἀλλά πρός τάς ἀρχάς, προς τάς ἐξουσίας, προς τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, προς τά πνευματικά τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις»( Ἐφεσ. στ΄ 12) και συνιστᾶ νά ὁπλισθοῦμε μέ τήν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ, γιά νά νικήσουμε στήν πάλη αὐτή (Ἐφεσ. στ΄13ἑξ.). Ὁμολογεῖ ὁ Παῦλος ὅτι εἶναι δύσκολος ὁ ἀγῶνας αὐτός εἶναι δύσκολος καί πολλές φορές στην ἐσωτερική αὐτή, βασική σύγκρουσι νικᾶ ἡ ἀνηθικότητα τήν ἠθικότητά μας: «Οὐ γάρ ὅ θέλω τοῦτο πράσσω, ἀλλ’ ὅ μισῶ τοῦτο ποιῶ… Οὐ γάρ ὅ θέλω ποιῶ ἀγαθόν, ἀλλ’ ὅ οὐ θέλω κακόν τοῦτο πράσσω» (πρβλ. Ρωμ. ζ΄ 15 ἑξ.). Και ἐνῶ εὐχαριστιέμαι πολύ στον νόμο τοῦ Θεοῦ, με τον νοῦν και την καρδιά μου, πού ἀποτελοῦν τον ἐσωτερικόν μου ἄνθρωπον, βλέπω ὅτι κυριαρχεῖ ἄλλος νόμος καί ἄλλη δύναμις στά μέλη μου, ὁ νόμος και ἡ δύναμις τῆς ἁμαρτίας. Καί πολλές φορές νοιώθω αἰχμάλωτος στό νόμο τῆς ἁμαρτίας. «Ταλαίπωρος ἐγώ ἄνθρωπος! Τίς με ῥύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου;»(Ρωμ. ζ΄ 24).

Και πραγματικά κανείς δεν εἶναι καθαρός ἀπό ῥύπου, ἔστω και ἄν εἶναι ἡ διάρκεια τῆς ζωῆς μία ἡμέρα ἐπί τῆς γῆς (Ἰώβ 14,4-5). Ποιός , λοιπόν, θά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τήν αἰχμαλωσία στό σαρκικό φρόνημα; Ποιός θα μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό την «ἰλύν βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ; Ποιός θά μᾶς  ἐνισχύσῃ στήν πάλη μας μέ τόν Κακόν μας ἑαυτό, καί θά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό την αἰχμαλωσία τῆς Σάρκας;

Ποιός ἄλλος, ἐκτός ἀπό Σένα τόν Μόνον ἀναμάρτητον, τόν Μόνον ἅγιον;

Ποιός ἄλλος ἐκτός ἀπό Σένα πού, ἔγινες γιά χάρι μας ταπεινός ἄνθρωπος, Τύπος καί Ὑπογραμμός ἁγίας ζωῆς,  σέ ὅλους ἐμᾶς, καί ὑπήκοος μέχρι Θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ;

Ποιός ἄλλος  θα μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τη δουλεία τῆς φθορᾶς, ἐκτός ἀπό Σένα, τόν Ἁναμάρτητον, πού ἔρχεσαι, ἑκουσίως, καί Σταυρώνεσαι, ἀντί ἡμῶν;

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Μόνο Σύ θέλεις ὡς Πανάγαθος, καί μπορεῖς ὡς Παντοδύναμος νά μᾶς ὁπλίσῃς, με τήν πανοπλία τοῦ φωτός, για να μπορέσουμε νά ἀντισταθοῦμε εἰς τάς μεθοδείας τοῦ διαβόλου καί νά νικήσουμε στήν Πάλη μας μέ τό Κακόν. Ἔρχεσαι καί δίδεις στούς πιστούς τήν «ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι»(Ἰωάν. α΄ 12) καί «την ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν την δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ» καί τή βεβαιότητα ὅτι «Οὐδέν ἡμᾶς οὐ μή ἀδικήσῃ», ὅτι κανείς, ἀπολύτως κανείς, δέν θά μπορῇ νά μᾶς βλάψῃ (Λουκ. ι΄19).

Κύριέ μου, βοήθησέ μας νά κατανοήσουμε ὅτι τό ἐμμένειν ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ εἶναι σατανικόν καί τό ἐξομολογεῖσθαι θεῖον, ὅτι οὐ φοβερόν τό πεσεῖν ἀλλά το κεῖσθαι, καί ὅτι γίνεται μεγάλη χαρά στον οὐρανό, «ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι». Βοήθησέ μας νά  καταλάβουμε καλά ὅτι ἔγινες ἄνθρωπος, γιά νά γίνουμε ἐμεῖς θεοί, κατά χάριν, ὅτι Σταυρώθηκες, Ἀναστήθηκες και Ἀνελήφθης εἰς τούς Οὐρανούς, γιά μᾶς  ἀνεβάσης στα οὐράνια καί νά μᾶς ἐπανεισάγῃς εἰς τον Παράδεισο, νά κάμῃς την ψυχή και τη ζωή μας Παράδεισο. Πρόσθες ἡμῖν Πίστιν. Βοήθησέ μας, 

νά ἀκολουθοῦμε τά ματωμένα Χνάρια Σου καί ἀξίωσέ μας νά Σέ λατρεύουμε μέ τήν καρδιά μας, νά Σέ ὑμνοῦμε δέ καί νά Σέ δοξολογοῦμε με, ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Σου, διότι μόνον Σέ Σένα τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτήν, σύν τῷ Πατρί καί τό Ἁγίῳ Πνεύματι, ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος, και τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.