«ΘΑΡΣΕΙΤΕ, ΕΓΩ ΕΙΜΙ·

ΜΗ ΦΟΒΕΙΣΘΕ».

(Ματθ. ιδ΄27).

 

Ὁ γλυκύς, ὁ πρᾷος καί ταπεινός Ἰησοῦς, ἔρχεται κοντά μας καί μᾶς ἀγκαλιάζει μέ περισσή ἀγάπη καί τρυφερότητα καί μεταβάλλει καί τήν ἔρημο, σέ Θεραπευτήριο, σέ Ναό, σέ παράδεισο, μέ τήν ζωντανή Του Παρουσία. Μᾶς διδάσκει νά μεταβάλλουμε τήν ψυχή μας, τό σπιτικό μας, τό χῶρο τῆς ἐργασίας μας, καί τό κάθε μας βῆμα, σέ Ναό λατρείας τοῦ Θεοῦ. Στήν ἔρημο μᾶς διδάσκει πῶς λειτουργεῖ κάθε Ναός λατρείας τοῦ Ἑνός και Μόνου Ἀληθινοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστός, ὁ Μέγας Ἀρχιερεύς, ὁ Καλός ποιμήν, δέχεται μέ τρυφερότητα και ἀγάπη τά  πρόβατα κοντά του. Μᾶς ἀγκαλιάζει με στοργή καί πρῶτα θεραπεύει τούς ἀρρώστους. Ἀμέσως μετά στηρίζει, παρηγορεῖ, τρέφει πνευματικά καί ζωοποιεῖ,μέ τόν πανάγιο λόγο Του, τόν ἐμπερίστατο καί ταλαιπωρημένο Λαό τοῦ Θεοῦ καί τέλος εὐλογεῖ τούς πέντε ἄρτους και τούς δύο ἰχθύας καί τρέφει πεντακισχιλίους  ἀνδρας, χωρίς γυναικῶν καί παιδίων. Ἡ κλᾶσις τοῦ Ἄρτου, τό δίκαιο μοίρασμα τοῦ ψωμιοῦ τῆς Θείας Εὐχαριστίας μᾶς ὑπαγορεύει τήν Κοινωνική Δικαιοσύνη, τήν καλή, τή δίκαιη διαχείρισι τῶν ἀγαθῶν. Καί μᾶς διδάσκει πώς ἔτσι πρέπει να λειτουργῇ ὁ Ναός τοῦ Θεοῦ, ὡς Θεραπευτήριον και Ἐργαστήριον ἁγιασμοῦ τῶν πιστῶν.

Οἱ ἄνθρωποι λαχταροῦν τήν Κοιν. Δικαιοσύνην, γι’ Αὐτό καί κρέμονται ἀπό τά χείλη τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Ἀκούουν τόν γλυκύτερο καί ἀπό τό μέλι λόγο Του καί δέν Τόν ἀποχωρίζονται. Ἐνθουσιάζονται καί θέλουν νά τόν ἀνακηρύξουν βασιλέα. Ὁ Καρδιογνώστης ἀναγκάζει τούς Μαθητές Του νά μποῦν στό Πλοῖον καί νά περάσουν προτήτερα ἀπό αὐτόν εἰς τό ἀπέναντι μέρος τῆς λίμνης «Ἕως οὗ ἀπολύσῃ τούς ὄχλους».

Πῶς νά ἑρμηνεύση ὁ ἄνθρωπος τήν τρυφερή αὐτή σκηνή τῆς Ἀπολύσεως τοῦ ὄχλου; Θέλει νά δῆ τόν καθένα χωριστά, νά ἀκούσῃ τόν πόνο του, τά προβλήματά του, δώσῃ στόν καθένα τίς σωστικές ὁδηγίες του καί νά τόν εὐλογήσῃ. Θέλει να ἐξηγήσῃ χωριστά στόν καθένα ὅτι ἡ Βασιλεία Του δέν εἶναι κοσμική ἐξουσία, ἀλλά πνευματική. Δέν εἶναι βρῶσις καί πόσις, ἀλλά δικαιοσύνη καί εἰρήνη καί χαρά ἐν Πνεύματι ἁγίῳ»(Ρωμ. ιδ΄ 17). Και μᾶς ὑποδεικνύει πώς ἔτσι πρέπει να γίνεται καί ἡ ἀπόλυσις κάθε συνάξεως στήν Ἐκκλησία Του.

Ἀφοῦ ἀπέλυσε τούς ὄχλους «ἀνέβη εἰς το ὄρος κατ’ ἰδίαν προσεύξασθαι. Ὀψίας δε γενομένης μόνος ἦν ἐκεῖ»(Ματθ.ιδ΄23). Ὡς Τύπος και Ὑπογραμμός, μέ τήν ἄνοδόν Του στό Ὄρος κατ’ ἰδίαν προσεύξασθαι, μᾶς ὑποδεικνύει τήν ἀνάγκην τῆς ψυχῆς μας, τήν ἀνάγκην, πράγματι, τῆς ἀδιαλείπτου ἐπικοινωνίας καί συνομιλίας μέ τόν οὐράνιον Πατέρα μας, τόν Θεόν, τήν ἀνάγκην Εὐχαριστίας τοῦ Θεοῦ, γιά τίς ἄπειρες πρός ἡμᾶς, φανερές και ἀφανεῖς, Εὐεργεσίες Του. Ὁ Θεάνθρωπος ἀπολαμβάνει και ὡς τέλειος ἄνθρωπος τῆς μυστικῆς, πνευματικῆς σχέσεως κοινωνίας καί συνομιλίας μέ τόν Πατέρα καί Χρέος μας εἶναι «ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ». Ἐβράδυασε καλά καί ὁ Κύριος ἦτο ἐκεῖ μόνος Του. Τό πλοῖον εἶχε προχωρήσει στο μέσον τῆς λίμνης βασανιζόμενον ὑπό τῶν κυμάτων. Ἦν γάρ ἐναντίος ὁ ἄνεμος. Κατά τό τελευταῖον τρίωρον τῆς νυκτός, φεύγει ἀπό τό ὄρος ὁ Κύριος καί ἔρχεται πρός τούς Μαθητάς Του ὁ Κύριος. Ὁ περιπατῶν ἐπί πτερύγων ἀνέμων· ὁ ποιῶν τούς ἀγγέλους αὐτοῦ πνεύματα και τούς λειτουργούς αὐτοῦ πῦρ φλέγον, ὁ Ἐξουσιαστής, ὁ Θεός ὁ Παντοκράτωρ, «ὁ δι’  οὗ τά πάντα ἐγένετο», τώρα περιπατεῖ καί πάνω στήν τρικυμισμένη θάλασσα, σάν νά ἦταν ξηρά.

Ὅταν οἱ Μαθητές Τόν εἶδαν νά περιπατῇ πάνω στή φουρτουνιασμένη θάλασσα, τρόμαξαν λέγοντες ὅτι εἶναι Φάντασμα καί ἀπό το φόβο τους  ἔκραζαν. Στις φοβισμένες τους κραυγές, ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς, τούς βεβαιώνει λέγων: «Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μή φοβεῖσθε» (Ματθ. ιδ΄27).

Μπορεῖ κανείς νά ἑρμηνεύσῃ κατά βάθος και κατά πλάτος τή διαβεβαίωσι αὐτή τοῦ Κυρίου;

Ἐδῶ δέν χρειάζονται τά λόγια. Χρειάζεται νά ἀνοίξουμε τήν Καρδιά μας τό Χριστό, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον, νά τό κάνουμε «πρᾶξι» στην καθημερινή μας ζωή καί νοιώσουμε ἀσφαλεῖς καί νά βροῦμε ἀνάπαυσι και γαλήνη στήν ψυχή μας κάτω ἀπό τή βεβαιωμένη Προστασία τοῦ Παντοκράτορος. ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ ΚΟΝΤΑ ΣΑΣ. ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΚΑΙ ΘΕΟΣ ΣΑΣ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΛΛΟΙ ΘΕΟΙ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΜΕΝΑ. ΒΡΙΣΚΕΣΘΕ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΜΟΥ. ΕΙΣΑΣΘΕ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΔΙΚΟΣ ΣΑΣ. ΕΧΕΤΕ ΘΑΡΡΟΣ. ΜΗ ΦΟΒΑΣΘΕ ΤΙΠΟΤΕ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΝ. ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ ΓΙΑ ΣΑΣ. ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΘΕΟΣ ΖΗΛΩΤΗΣ.

Τότε ὁ Πέτρος εἶπε: «Κύριε, ἐάν εἶσαι Σύ διάταξέ με νά ἔλθω κοντά Σου περιπατῶντας πάνω στά ὕδατα». Καί ὁ Κύριος τοῦ εἶπε: «ΕΛΘΕ».

Ἀμέσως ὁ Πέτρος κατέβηκε ἀπό τό πλοῖον καί ἄρχισε νά περιπατῇ πάνω στά νερά, γιά νά ἔλθῃ κοντά στόν Ἰησοῦν. Ὅσο ὁ Πέτρος βρίσκεται στό δρόμο τῆς Ὑπακοῆς, δηλαδή, ὅσο ἔχει στραμμένο τό βλέμμα του στόν Ἰησοῦν, με πίστι στην προσταγή Του, περιπατεῖ πάνω στά κύματα. Ὅταν ἀποστρέφει το βλέμμα του ἀπό τόν Κύριον καί στρέφει τή ματιά του στόν ἰσχυρόν ἄνεμον, κλονίζεται, φοβᾶται καί ἀρχίζει νά βυθίζεται. Και ἀρξάμενος καταποντίζεσθαι ἔκραξε λέγων· Κύριε σῶσον με.

Εὐθέως δέ ὁ Ἰησοῦς ἅπλωσε τό Χέρι Του καί τόν  ἔπιασε και τοῦ λέγει: Ὀλιγόπιστε, γιατί ἐδίστασες;

Ἡ Ὀλιγοπιστία τοῦ Πέτρου, κατ’ οἰκονομίαν Θεοῦ, μᾶς διδάσκει τή δύναμι τῆς Πίστεως καί πῶς μποροῦμε να περιπατοῦμε πάνω στήν τρικυμισμένη θάλασσα τῆς ζωῆς καί νά ξεπερνᾶμε ὅλες τίς δυσκολίες, ὅλα τά ἔμπόδια, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ. Ἀρκεῖ να πιστεύουμε καί νά λατρεύουμε, μέ τήν καρδιά μας τόν Κύριο καί νά ἔχουμε συνεχῶς στραμμένο τό βλέμμα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος στό Χριστό, γιά νά περιπατοῦμε καί ἐπί τῆς θαλάσσης. Ὁ Παντοκράτωρ εἶναι ὁ δικός μας Θεός καί εἶναι παντοτεινά μαζί μας. Καί ἔστι ἡ Χείρ ὑψηλή, ἕτοιμη νά συντρίψῃ πάντα ἀμετανόητον ὑπερήφανον χλευαστήν και ἐπηρμένον. Ὅταν ὁ Κύριος εἶναι μαζί μας καί μεῖς ἔχουμε στραμμένο, τό βλέμμα μας, μέ πίστι σ’Αὐτόν, κανείς καί τίποτε δέν θα μπορέσῃ ποτέ νά μᾶς βλάψῃ. ΚΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ.

ΔΟΞΑ, ΚΥΡΙΕ,  Τῌ ΔΥΝΑΜΕΙ ΣΟΥ ΚΑΙ Τῌ ΜΑΚΡΟΘΥΜΙᾼ ΣΟΥ! ΚΥΡΙΕ, ΔΟΞΑ ΣΟΙ!