ΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΑΣ ΣΤΟ ΘΕΟ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ,

ΥΜΝΟΣ, ΔΑΚΡΥ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ.

 Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, «χθές καί σήμερον ὁ Αὐτός», ἔρχεται κοντά μας, «πρᾷος κ ταπεινός τῇ καρδίᾳ», μᾶς πλησιάζει ἀθόρυβα, ταπεινά, και γίνεται, γιά χάρι μας, Τύπος καί Ὑπογραμμός Ἁγίας ζωῆς, γιά νά Τόν μιμηθοῦμε. Κάθε Του Βῆμα, κάθε Του λόγος εἶναι διδαχή. Μᾶς καλεῖ «νά ἀπεκδυθοῦμε, νά ἀποθέσουμε τόν παλαιόν ἄνθρωπον καί νά ἐνδυθοῦμε  τόν Καινόν ἄνθρωπον τόν κατά Θεόν κτισθέντα ἐν δικαιοσύνῃ καί ὁσιότητι τῆς ἀληθείας»(Ἐφεσ. δ΄ 22-24)

 Στην ἔρημο εὐσπλαγχνίζεται ὁ Κύριος τόν ὄχλον και πρῶτα «θεραπεύει τούς ἀρρώστους αὐτῶν». Ἀμέσως μετά φροντίζει καί τρέφει ψυχικά και πνευματικά τούς ἀνθρώπους και μᾶς διδάσκει ὅτι «Οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνον ζήσεται ἄνθρωπος, ἀλλ’ ἐπί παντί ῥήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ» (Ματθ. δ΄4). Μᾶς βοηθεῖ νά καλλιεργήσουμε τό χάρισμα τῆς διακρίσεως καί νά ξεχωρίσουμε τό καθημερινό ψωμί, την τροφήν, δηλαδή, προς ἱκανοποίησιν τῆς ὁρμῆς τῆς Αὐτοσυντηρήσεως, ἀπό τήν τροφήν τῆς ψυχῆς, ἀπό τήν ἐπιμέλεια και τελείωσιν τῆς ἀθανάτου ψυχῆς μας. Και τονίζει  ὅτι Τροφή και τρυφή τῆς ψυχῆς, ἴαμα, θεραπεία εἶναι ὁ ζωοποιός Του λόγος, πού καί νεκρούς ἀνασταίνει. Μᾶς βοηθεῖ νά ξεχωρίσουμε το καθημερινό ψωμί, ἀπό τον οὐράνιον ἄρτον, «ἀπό τον ἄρτον τοῦ Θεοῦ, πού καταβαίνει ἀπό τον οὐρανόν καί δίδει ζωήν στόν κόσμον» (Ἰωάν. στ΄ 33).

Μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι Αὐτός εἶναι ὁ Ἀληθινός Μεσσίας, πού ἔρχεται κοντά μας, νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό την «ἰλύν βυθοῦ»  και να μᾶς ὁδηγήσῃ «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων». Μᾶς φανερώνει ὅτι Αὐτός εἶναι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή καί ὅτι κανείς δεν μπορεῖ νά ἔλθῃ πρός τόν Πατέρα, παρά μονάχα δι’ Αὐτοῦ, μέ τή δική Του βοήθεια. Καί ἐδῶ στήν ἔρημο, μᾶς δίνει ἕνα διάγραμμα πνευματικῆς ζωῆς.

Θεραπεύει τούς ἀρρώστους, τρέφει πνευματικά τούς ἀνθρώπους και συγχρόνως φροντίζει νά τούς θρέψῃ και σωματικά. Δέν τούς ἀφήνει νά φύγουν πεινασμένοι ἀπό κοντά Του. Δίδει εἰς τούς Μαθητάς Του και σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους τόν Κανόνα τῆς Κοινωνικῆς Δικαιοσύνης καί τήν ἀδιαμφισβήτητη λύσι τοῦ Κοινωνικοῦ Προβλήματος τῆς Διατροφῆς και λέγει: «ΔΟΤΕ ΑΥΤΟΙΣ ΥΜΕΙΣ ΦΑΓΕΙΝ» (πρβλ. Ματθ. ιδ΄13-21).

Ὅλα τά ἀγαθά τῆς γῆς εἶναι τοῦ Θεοῦ καί εἶναι ἄφθονα. Ἐμεῖς εἴμαστε Οἰκονόμοι, Διαχειριστές τῶν ἀγαθῶν καί ὀφείλουμε νά εἴμαστε καλοί Διαχειριστές. Θά κριθοῦμε γιά τήν καλή ἤ κακή διαχείρισι. Ὁ Θεός εὐλογεῖ τήν καλή διαχείρισι, τό δίκαιο  μοίρασμα τῶν ἀγαθῶν καί τά πολλαπλασιάζει. Τρανό παράδειγμα ὁ Χριστός στήν ἔρημο «ἀναβλέψας εἰς τόν οὐρανόν, εὐλογησε τούς πέντε  ἄρτους  και τούς δύο ἰχθύας καί ἔκοψε τά ψωμιά και τά ἔδωκε εἰς τούς Μαθητάς και οἱ Μαθητές στα πλήθη τοῦ λαοῦ. Ἔφαγαν ὅλοι καί χόρτασαν και περίσσευσαν δώδεκα κοφίνια γεμᾶτα. Ἐκεῖνοι δέ πού ἔφαγαν ἦσαν περίπου πέντε χιλιάδες ἄνδρες, χωρίς νά συνυπολογίζωνται στόν ἀριθμόν αὐτόν γυναῖκες καί παιδιά. Αὐτά εἶναι τά κατορθώμτα τῆς Πίστεως στό Χριστό. Τά «γεννήματα ἐχιδνῶν», οἱ ἐκμεταλευτές τοῦ Λαοῦ εἶδαν τό Θαύμα, καί συσκέπτονται πῶς καί πότε θά Τόν βγάλουν ἀπό τη μέση. Αὐτό γίνεται σέ κάθε ἐποχή. Οἱ Γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι, οἱ Ὑποκριτές, βασανίζουν τό Λαό τοῦ Θεοῦ, εἶναι κακοί Διαχειριστές, «ὧν τό τέλος αὐτῶν ἡ ἀπώλεια».

Ἡ Ὁδηγία εἶναι: Μέ προσευχή   καί μέ τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ να μοιράζουμε τά ἀγαθά τῆς γῆς,  μέ τούς συνανθρώπους μας, μέ τούς ἀδελφούς μας καί νἆναι ἡ ζωή μας Προσευχή  δοξολογίας στό Θεό, τόν δοτῆρα τῶν ἀγαθῶν.

Νἆναι ἡ ζωή μας Ὕμνος Εὐχαριστίας  στό Λυτρωτή, δάκρυ Εὐγνωμοσύνης!