«ΕΑΝ ΑΦΗΤΕ ΤΟΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ ΤΑ ΠΑΡΑΠΤΩΜΑΤΑ ΑΥΤΩΝ,

ΑΦΗΣΕΙ ΚΑΙ ΗΜΙΝ Ο ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ Ο ΟΥΡΑΝΙΟΣ» (Ματθ. στ΄14).

 

Ἔχουμε πεῖ ὅτι «κανείς ἄνθρωπος δέν εἶναι καθαρός ἀπό ῥύπου, ἔστω και ἄν ἡ διάρκεια τῆς ζωῆς του εἶναι μία ἡμέρα ἐπί τῆς γῆς» (Ἰώβ ιδ΄4-5). Οὐδείς ἐπί γῆς ἀναμάρτητος. Ἀναμάρτητος εἶναι  μόνον «ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὤν ἐν τῷ οὐρανῷ»(Ἰωάν. γ΄13). «Εἷς Ἅγιος, εἷς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός». Ὅλοι ἐμεῖς οἱ ἄλλοι, φέρουμε ἔμφυτη τη Ροπή πρός τήν ἁμαρτία(Concupiscentia). Σήμερα σφάλλει ὁ ἕνας, αὔριο ὁ  ἄλλος, ἄλλη εἶναι ἠ ἀδυναμία τοῦ ἑνός καί ἄλλη τοῦ ἄλλου. Ὅλοι εἴμαστε ἀδύναμοι, ἀπρόσεκτοι, ἀστόχαστοι, ἐλεεινοί, πτωχοί, γυμνοί τῆς Χάριτος, κωφοί, τυφλοί καί ὑπόδικοι στή Θεία Δικαιοσύνη. Ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκη καί ζητοῦμε το ἜΛΕΟΣ τοῦ Θεοῦ. Ζητοῦμε τήν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν μας ἀπό τον Ἐλεήμονα Θεόν. Ὅλοι φταῖμε ὁ ἕνας πρός τόν ἄλλον, γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο, δέν πρέπει νά κρίνουμε καί νά κατακρίνουμε κανέναν. Ἀντίθετα ὀφείλουμε νά εἴμαστε  ἐπιεικεῖς,  ὁ ἕνας πρός τόν ἄλλον, καί νά συγχωροῦμε ὁ ἕνας τον ἄλλον. Ὁ Παῦλος λέγει: «Τό ἐπιεικές ὑμῶν γνωσθήτω πᾶσι ἀνθρώποις» (Φιλιπ. δ΄5).Καί «δοκῶν ἑστάναι βλεπέτω μη πέσῃ»(Α΄ Κορινθ. ι΄ 12). Ὀφείλουμε νά ἀγκαλιάζουμε ὁ ἕνας τον ἄλλον, με ἁγνή και ἀνυπόκριτη Ἀγάπη. Να ἀγαπᾶμε ὁ ἕνας τον ἄλλον, ὅπως ὁ Χριστός μᾶς ἀγάπησε, μέχρι Σταυροῦ καί Θανάτου. Ὅταν ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, ὅταν ἐγκολπωθοῦμε τό Εὑαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί τό κάνουμε «πρᾶξι», στην καθημερινή μας ζωή, τότε δέν θά ἀφήνουμε νά μᾶς κυριεύει ἡ μνησικακία, πού εἶναι ἡ λέπρα τῆς ψυχῆς, ἀλλά θά συγχωροῦμε τά κακά, πού μᾶς κάνουν οἱ συναθρωποί μας, ἠθελημένα ἤ ἀθέλητα, γιατί καί μεῖς  θέλουμε νά μᾶς συγχωροῦν οἱ ἄλλοι τά δικά μας σφάλματα, τίς δικές μας ἀμαρτίες. Και καθημερινά παρακαλοῦμε τό Θεό στήν Προσευχή μας νά συγχωρῇ τίς ἁμαρτίες μας ὅπως ἐμεῖς συγχωροῦμε τίς  ἁμαρτίες καί τά ὀφειλήματα τῶν ἄλλων. Λέμε: «Ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν»(Ματθ. στ΄ 12).

Ὁ Κύριος μᾶς ὑποδεικνύει ὁποία πρέπει νἆναι ἡ συμπεριφορά μας ἔναντι τῶν ἄλλων και τονίζει ὅτι ἀνάλογα μέ τή δική μας συμπεριφορά, θα κριθοῦμε:

«Ἐάν γάρ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τά παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καί ὑμῖν ὁ Πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος. Ἐάν δέ μή ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τά παραπτώματα αὐτῶν, οὐδέ ὁ Πατήρ ὐμῶν  ἀφήσει τά παραπτώματα ὑμῶν»(Ματθ. στ΄14-15). Αὐτός εἶναι ὁ Κανών τῆς Δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ. Παράβαλε καί τόν Χρυσοῦν Κανόνα τῆς ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Ἀσκητικῆς: 

«Πάντα ὅσα ἄν θέλητε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, 

οὕτω καί ἡμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς »(Ματθ. ζ΄12).

Ὁ Πανάγαθος καί Ἐλεήμων μᾶς βοηθεῖ νά κατανοήσουμε τόν Κανόνα τῆς ἐν Δικαιοσύνῃ Ἀγάπης Του, διά τῆς Παραβολῆς τῶν μυρίων ταλάντων(Ματθ. ιη΄23-35). Μᾶς διδάσκει τό καθῆκον τῆς συγγνώμης καί διά τῆς παραβολῆς τοῦ ἀγνώμονος δούλου, μᾶς ὑποδυκνύει τό Χρέος νά συγχωροῦμε τούς συναθρώπους μας, ὅπως ὁ Θεός συγχωρεῖ τίς δικές μας ἁμαρτίες. Γιά τό· πόσες φορές να συγχωροῦμε τούς ἀδελφούς γιά τά λάθη τους, ρώτησε τόν Κύριο ὁ Πέτρος και τοῦ εἶπε: «Κύριε, πόσες να συγχωρήσω τον ἀδελφόν μου, ἐάν ἐξακολουθῇ να μοῦ κάνῃ κακόν; Ἕως ἑπτά φορές; Λέγει σ’ αὐτόν ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς, «Δέν σοῦ λέγω ἕως ἑπτά φορές, ἀλλά ἕως ἑβδομηκοντάκις ἑπτά» (Ματθ. ιη΄ 21-22).

Δηλαδή ἄπειρες φορές. Ὅπως ὁ Θεός μᾶς ἀγαπᾶ και μᾶς κυνηγάει μέ τό Ἔλεός Του καί μᾶς συγχωρεῖ ὅταν ἐπιστρέφουμε κοντά Του, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, ἔτσι κι’ ἐμεῖς νά συγχωροῦμε τούς συνανθρώπους μας,  μέ τήν καρδιά μας, ὥστε κι’ ἐμεῖς νά συγχωρηθοῦμε ἀπό τον Θεόν. Μέ τήν παραβολή τῶν μυρίων ταλάντων, ἐπικυρώνει το λόγο τοῦ Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, ὅτι δηλαδή, θἆναι ἀνελέητη, χωρίς ἔλεος, ἡ κρίσις, σ’αὐτόν πού δέν ἔδειξε εὐσπλαγχία, ἔλεος καί ἐπιείκειαν, πού ὑπῆρξεν ἄσπλαγχνος, εἰς τούς ἀδελφούς: «Ἡ γάρ κρίσις ἀνέλεος τῷ μή ποιήσαντι ἔλεος»(Ἰακ.β΄13).

«Διά τοῦτο ὡμοιώθη ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, με ἕνα Βασιλέα, πού θέλησε νά λογαριασθῇ με τούς δούλους Του. Ὅταν δέ ἄρχισε νά λογαριάζεται, τοῦ ἔφεραν ἕναν πού χρωστοῦσε μύρια τάλαντα, δέκα χιλιάδες τάλαντα, εἶχε ἕνα τεράστιον χρέος, πού ἦταν ἀδύνατον νά τό ἐξοφλήσῃ. Ἐπειδή αὐτός δέν εἶχε νά τό πληρώσῃ, διέταξε ὁ κύριός του νά πωληθῇ αὐτός καί ἡ γυναῖκα του καί τά παιδιά του και ὅλα, ὅσα εἶχε καί νά ἐπιστραφοῦν τά ὀφειλόμενα. Τότε ἔπεσε ὁ δοῦλος στά πόδια του κυρίου του, «κύριε, κάνε ὑπομονή καί ὅλα θα σου τά ἐπιστρέψω».

Μολονότι ὁ Κύριος τοῦ δούλου γνώριζε,   ὅτι εἶναι ἀδύνατο νά ἐπιστρέψη ἕνα τόσο μεγάλο χρέος, τόν εὐσπλαγχνίσθηκε, τόν ἄφησε ἐλεύθερον και τοῦ χάρισε το Χρέος. Μόλις ἐβγῆκε ὁ δοῦλος ἐκεῖνος, συνήντησε ἕνα ἀπό τούς συνδούλους του, πού τοῦ χρωστοῦσε ἑκατό δηνάρια, ἕνα ἀσήμαντο ,μηδαμινό χρέος. Και τον ἔπιασε ἀπό το λαιμό, τόν ἔπνιγε καί τοῦ ἔλεγε, «δός μου ὅσα μοῦ χρωστᾶς». Ὁ δέ σύνδουλός του ἔπεσε στά πόδια του καί τόν παρακαλοῦσε λέγων, «Κάνε ὑπομονή και θα σοῦ τά ἐπιστρέψω». Αὐτός ὅμως ὁ ἀχάριστος, ὁ κακός καί διεστραμμένος δοῦλος, δέν ἤθελε, δέν ἔδειξε ἔλεος, ἀλλ’ ἐπῆγε καί τόν ἔβαλε στη φυλακή ἕως ὅτου ἐπιστρέψῃ τά ὀφειλόμενα.

Ὅταν ὅμως οἱ σύνδουλοί του εἶδαν  ὅ,τι συνέβη, ἐλυπήθηκαν πάρα πολύ, ἀπό τη σκληρότητα και ἀσπλαγχνία τοῦ πονηροῦ αὐτοῦ δούλου, ἦλθαν ἀμέσως καί ἐξήγησαν στόν Κύριον τους ὅλα ὅσα εἶχαν συμβῆ. Τότε ὁ Κύριος ἐκάλεσε τόν ἀχάριστο καί ἄσπλαγχνο δοῦλο και τοῦ λέγει: «Δοῦλε πονηρέ, πᾶσαν τήν ὀφειλήν ἐκείνην ἀφῆκα σοι, ἐπεί παρεκάλεσάς με· οὐκ ἔδει καί σέ ἐλεῆσαι τον σύνδουλόν σου, ὡς καί ἐγώ σέ ἠλέησα;» (Ματθ. ιη΄ 32-33).

Πονηρέ καί ἀχάριστε δοῦλε, σοῦ χάρισα ὅλο ἐκεῖνο τό τεράστιο χρέος, διότι με παρεκάλεσες. Δεν ἔπρεπε καί σύ νά ἐλεήσῃς τον σύνδουλό σου, ὅπως καί ἐγώ σέ ἐλέησα; Καί ὠργισμένος ὁ Κύριος τόν παρέδωκε εἰς τούς βασανιστάς, ἕως ὅτου ἐπιστρέψῃ τό χρέος. Ἔτσι καί ὁ Πατέρας μου ὁ οὐράνιος θα κάμῃ σέ ὅλους ἐσᾶς, ἐάν ὁ καθένας ἀπό σᾶς δέν συγχωρήσῃ τόν ἀδελφόν του, ὄχι μόνο μέ τά χείλη, ἀλλά μέ τήν καρδιά του.

Καθημερινά ζητᾶμε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ὑπάρχουμε στή ζωή, χάρις στή Μακροθυμία καί χάρις στό Ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Καί ὁ Κύριος ζητεῖ ἀπό ὅλους μας νά ἔχουμε ἔλεος, γιά νά λάβουμε ἔλεος. Ζητεῖ να κυβερνήσῃ τή ζωή μας ἡ ἀγάπη καί τό ἔλεος. Μόνον ἔτσι θα βασιλεύσῃ στήν καρδιά μας ὁ Χριστός, πού εἶναι ἠ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας. Μόνον τότε θά νοιώσουμε ἀσφαλεῖς καί θά βροῦμε γαλήνη καί ἀνάπαυσι στήν ψυχή μας.

«Πηγαίνετε δέ νά μάθετε, τί σημαίνει ἐκεῖνο, πού εἶπε ὁ προφήτης Ὡσηέ· Θέλω ἔλεος καί συμπάθειαν καί ὄχι ἐξωτερική θυσίαν, πού δέν ἔχει περιεχόμενο τό ἔλεος, τήν εὐσπλαγχνίαν. Διότι δέν ἦλθα νά καλέσω ἐκείνους, πού νομίζουν πώς εἶναι δίκαιοι, ἀλλά ἦλθα νά καλέσω τούς ἁμαρτωλούς, διά νά μετανοήσουν καί νά σωθοῦν»(Ματθ. θ΄ 13).

 Τότε καί μόνον τότε θα ἀξιωθοῦμε νά εὑρεθοῦμε «ἐπί το αὐτό» καί «ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδία» νά ὑμνοῦμεν τόν Τριαδικόν Θεόν, τήν Πηγήν τοῦ Ἑλέους καί τῶν Οἰκτιρμῶν, «ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Αὐτοῦ», καί νά Τόν δοξολογοῦμεν, μέ ἔργα ἐλέους καί οἰκτιρμῶν, διότι Σ’Αὐτόν καί μόνον Σ’Αὐτόν, τόν Πολυέλεον, ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος, εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.

1