Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, Η ΕΝΣΑΡΚΩΜΕΝΗ ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ

«Η ΑΓΑΠΗ ΕΞΩ ΒΑΛΛΕΙ ΤΟΝ ΦΟΒΟΝ»

 

Ἀγαπητά μου παιδιά,

Μοῦ ἀναφέρεται τό φόβο σας, γιά τόν Κορωναϊό. Μέ βεβαιότητα σᾶς δηλώνω ὅτι δέν πρέπει να φοβῆσθε. Θέλω νά πιστεύεται στόν «πανακῆ ἰατρόν» καί νά προσέχετε στον ἑαυτό σας. Να φροντίζετε το σῶμα σας να εἶναι καθαρό και τη διατροφή σας νά εἶναι ὑγιεινή, να ἀποφεύγετε τίς ἄσκοπες  καί ἀνόητες συναθροίσεις. Σᾶς τονίζω δε ὅτι ὁ Πάνσοφος Δημιουργός μᾶς ὥπλισε τόν σωματικό μας ὀργανισμό, μέ ἰσχυρούς μηχανισμούς ἄμυνας, πού ἀμύνονται και πολεμοῦν κάθε κακό εἰσβολέα στον ὀργανισμό μας. Μᾶς προίκισε ὁ Πάνσοφος. Τά ἀντισώματα εἶναι ὁλοκληρωμένος ἔλεγχος ὄχι μόνον τοῦ κορωναϊοῦ, ἀλλά καί πολλῶν ἄλλων. Τά ἀντσώματα, πού κατά θείαν χάριν δημιουργεῖ ὁ ἴδιος ὁ ὀργανισμός εἶναι Φύλακες τῆς Ὑγείας μας. Τό Σῶμα τό ἴδιο προφυλάσσεται. Τά ἀντισώματα αὐτά, λεμφαδένες κλπ. πολεμοῦν κάθε εἴδους  ἰό, κάθε μικρόβιο καί τό σκοτώνουν, ὅπως λένε οἱ Γιατροί μας.  Δεν χρειάζεται ὅμως να προκαλοῦμε, ἀλλά νά προσέχουμε πολύ, να μην ἐκθέτουμε τόν ἑαυτό μας στόν κίνδυνον.

Πάνω ἀπό ὅλα ὅμως, ὅλοι μας, ὀφείλουμε νά πιστεύουμε στό Χριστό, νά προσευχώμαστε καί νά κοινωνοῦμε τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι «τό φάρμακον τῆς ἀθανασίας τό ἀντίδοτον τοῦ μή ἀποθανεῖν», εἰς ὑγείαν ψυχῆς τε καί σώματος.  Εἷναι μαζί μας ὁ Χριστός, ἡ ἐνσαρκωμένη καί ἐσταυρωμένη Ἁγάπη, ἡ τέλεια ἀγάπη. Διῶξτε, λοιπόν, τό φόβο ἀπό τήν ψυχή σας. Ὁ φόβος εἶναι φοβερότερος ἀπό ὅλους τούς Κορωναϊούς. Παραλύει την ψυχή μας και μᾶς ἐκθέτει στόν κίνδυνον και τοῦ Κορωναϊοῦ 19.

Ὁ Χριστός, ἡ τέλεια Ἀγάπη, εἶναι μαζί μας και ἔξω βάλλει τον φόβον. Μέγα το ὄνομα τῆς ἁγίας Τριάδος! Θαρσεῖτε, λέγει ὁ Κύριος, Ἐγώ εἶμαι κοντά σας, μή φοβεῖσθε! ΔΟΞΑ ΣΟΙ, ΚΥΡΙΕ, ΔΟΞΑ ΣΟΙ!

 

 

 

Ὁ Χρυσοῦς Κανών

 «Ὁ χρυσοῦς κανών».

Τῆς ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Ἀσκητικῆς.

«Καί καθώς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καί ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως» (Λουκ. στ΄  31).

 

«Πάντα οὖν ὅσα ἄν θέλητε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, οὕτω καί ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως· οὖτος γάρ ἐστιν ὁ νόμος καί οἱ προφῆται» (Ματθ. ζ΄ 12).

 

Ὁ Πάνσοφος Δημιουργός, «ὁ ἐρευνῶν νεφρούς καί καρδίας (Ἀποκ. β΄ 23. Ρωμ. η΄ 27), ὁ Kύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ἔρχεται καί μᾶς πλησιάζει μέ ἄπειρη ἀγάπη. Εἰσέρχεται εἰς τά ἐσώτατα βάθη τῆς ψυχῆς μας. Βλέπει καί ἐξετάζει τά ἀπόκρυφα βάθη μας. Καθαρίζει τήν, διά τῆς παρακοῆς, διαφθαρεῖσαν  φύσιν ἡμῶν καί τήν ἀμαυρωθεῖσαν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, καί ἀνασύρει ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μας καί μᾶς ἀποκαλύπτει τόν ἔμφυτον Νόμον, τόν κεκρυμμένον εἰς τά μύχια τῆς καρδίας μας. Καί ὁ ὑπέρτατος αὐτός Νόμος συνοπτικά εἶναι ὅλος ὁ Νόμος καί οἱ Προφῆται μαζί. Ὁ Νόμος τῆς Ἀγάπης καί τῆς Δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ, τόν ὁποῖον ἐμφυτεύει ὁ Κύριος σέ κάθε ἄνθρωπο, πού ἔρχεται στόν κόσμο. Κάθε ἄνθρωπος γεννιέται  καί φέρει στήν ψυχή του τόν ὑπέρτατον, τόν ἁπλούστατον καί φυσικώτατον αὐτόν Νόμον , τόν ὁποῖον μᾶς παρουσιάζει ὁ Καρδιογνώστης Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Πάνσοφος παιδαγωγός καί,  εἰς τήν ἐπί τοῦ Ὄρους Ὁμιλία, μᾶς λέγει:

«Καθώς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καί ὑμεῖς  ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως» (Λουκ. στ΄ 31). Καί ὁ Ευαγγελιστής Ματθαῖος (ζ΄ 12) λέγει: «Πάντα οὖν ὅσα ἄν θέλητε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, οὕτω καί ἡμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως» καί προσθέτει: «Οὗτος γάρ ἐστιν ὁ Νόμος καί οἱ Προφῆται». Πράγματι εἶναι «ὁ χρυσοῦς Κανών» τῆς ζωῆς. Νόμος παγκόσμιος, ἁπλός, εὐκολονόητος, θεϊκός.

Ὁρίζει τό εὐσεβῶς ζῆν, τό περιπατεῖν ἐν δικαιοσύνῃ καί ἀγάπῃ, καθώς πρέπει ἁγίοις. Καί ὁ χρυσός αὐτός Κανόνας τῆς ὀρθοδόξου χριστιανικῆς Ἀσκητικῆς καί πνευματικότητος εἶναι ἔμφυτος σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους Χριστιανούς καί μή. Αὐτός ὁ Νόμος θά μᾶς κρίνῃ ὅλους καί στήν παροῦσα καί στή μέλλουσα ζωή. Οἱ Ἰουδαῖοι ἐκτός ἀπό τόν ἔμφυτον ἠθικόν Νόμον εἶχαν καί νόμον γραπτόν. Ὅλα τά ἄλλα Ἔθνη δέν εἶχαν γραπτόν νόμον, εἶχαν ὅμως τόν αἰώνιον ἔμφυτον ἠθικόν Νόμον, τήν ἠθικήν συνείδησιν καί τούς λογισμούς.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, πρός Ρωμαίους λέγει:

«Ὅταν γάρ ἔθνη τά μή νόμον ἔχοντα φύσει τά τοῦ νόμου ποιῇ, οὗτοι νόμον μή ἔχοντες ἑαυτοῖς εἰσί

νόμος, οἵτινες ἐνδείκνυνται τό ἔργον τοῦ νόμου

γραπτόν  ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν, συμμαρτυρούσης αὐτῶν τῆς συνειδήσεως καί μεταξύ ἀλλήλων τῶν λογισμῶν κατηγορούντων ἤ καί ἀπολογουμένων».(Ρωμ. β΄14-150).

Δηλαδή : Ὅταν οἱ Ἐθνικοί, ἄν καί δέν ἔχουν νόμον γραπτόν, πού νά ὁρίζει ποιές πράξεις νά πράττουν καί ποιές πράξεις νά ἀποφεύγουν, ὁδηγούμενοι ἀπό τόν ἔμφυτον ἠθικόν νόμον, πράττουν ἐκεῖνα πού ὁ γραπτός νόμος ὁρίζει, αὐτοί, ἄν καί δέν ἔχουν νόμον γραπτόν, εἶναι οἱ ἴδιοι, γιά τούς ἑαυτούς των, νόμος. Οἱ Ἐθνικοί δέν εἶναι χωρίς νόμον. Ἔχουν καί αὐτοί τήν συνείδησιν, ἡ ὁποία, πρίν ἀπό κάθε πρᾶξι, προτρέπει ἤ ἀποτρέπει, καί μετά ἀπό κάθε πρᾶξι, ἐπιδοκιμάζει ἤ ἀποδοκιμάζει. Ὁ Χρυσός Κανόνας, πού ἐνεφύτευσε ὁ Χριστός στήν καρδιά μας, στίς καρδιές ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἔχει μεγάλη σημασία καί ἀξία, διότι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ὁδηγόν τήν ἠθικήν συνείδησιν, αὐτόν τόν ἔμφυτον νόμον, σύμφωνα μέ τόν ὁποῖον θά κριθοῦμε ὅλοι. Ἔτσι ἀποδεικνύεται ὅτι τό ἔργον τοῦ νόμου, πού ἀφορᾷ εἰς τήν διάκρισιν  τοῦ ἀγαθοῦ καί τοῦ κακοῦ, εἶναι γραπτόν στίς καρδιές μας, καί φαίνεται διά τῆς μαρτυρίας τῆς συνειδήσεώς μας, γιά κάθε πρᾶξι καί διά τῶν ἐσωτερικῶν λογισμῶν, πού ἀναμεταξύ τους  κατηγοροῦν, κατακρίνουν ἤ  καμμιά φορά καί  ἀπολογοῦνται.

Ἐνεφύτευσεν ὁ Χριστός στήν καρδιά μας αὐτόν τόν ἠθικόν νόμον, ἡ παράβασις τοῦ ὁποίου μᾶς καθιστᾶ ὅλους  ἀδικαιολογήτους καί  ἀναπολογήτους. Κανείς, ἀπολύτως κανείς δέν μπορεῖ νά ἰσχυρισθῇ ὅτι δέν γνωρίζει ποιά πρέπει νἆναι ἡ ὑγιής, ἡ ἁγία συμπεριφορά στή ζωή μας.

Καί ὅλοι ὀφείλουμε νά ζοῦμε  «εὐσεβῶς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», «καθώς πρέπει ἁγίοις». Ὀφείλουμε νά γυμνάζουμε τόν ἑαυτό μας , νά ἀσκούμεθα καί νά γίνῃ ζωή μας ὁ Χρυσοῦς Κανών:

«Ὅπως θέλετε νά συμπεριφέρωνται σέ σᾶς οἱ ἄνθρωποι, ἔτσι ἀκριβῶς νά συμπεριφέρεσθε καί σεῖς σ’ αὐτούς». «Ὅλα ὅσα θέλετε νά σᾶς κάνουν οἱ ἄνθρωποι, τά ἴδια ἀκριβῶς νά κάνετε καί σεῖς σ’ αὐτούς. Διότι αὐτός οὐσιαστικά εἶναι ὁ Νόμος καί οἱ Προφῆται, νά ἀγαπᾶτε, δηλαδή,  γνήσια καί ἀληθινά, τόν πλησίον σας, σάν τόν ἑαυτόν σας».

Θέλετε νά σέβωνται οἱ ἄλλοι τήν προσωπική σας ζωή, τήν περιουσία σας, τήν οἰκογενειακή σας γαλήνη, τήν ἐλευθερίαν σας, τήν προσωπικότητά σας; Ἀσφαλῶς ναί. Τότε καί σεῖς ὀφείλεται νά σέβεσθε τή ζωή, τήν περιουσία, τήν οἰκογενειακή γαλήνη καί τήν προσωπικότητα τῶν ἄλλων.

Θέλετε νά εἶναι ἐπιεικεῖς καί νά σᾶς συγχωροῦν τά λάθη σας οἱ ἄλλοι; Τότε νά κάνετε καί σεῖς τό ἴδιο. Εἶναι δέ γνωστόν ὅτι «ἐάν μή ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τά παραπτώματα, οὐδέ ὁ Πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ἀφήσει τά παραπτώματα ὑμῶν».

Θέλετε συνεχῶς καί εἰλικρινά νά σᾶς ἀγαποῦν καί νά σᾶς συμπαραστέκουν οἱ ἄλλοι; Νά κάνετε καί σεῖς ἀκριβῶς τό ἴδιο. Θέλετε νά εἶναι δίκαιοι καί εἰλικρινεῖς ἀπέναντί σας; Νά εἶσθε καί σεῖς δίκαιοι καί εἰλικρινεῖς πρός τούς ἄλλους.

Κάθε ὥρα καί κάθε στιγμή ὀφείλουμε νά κάνουμε ἐνσυνείδητο αὐτοέλεγχον καί ἐάν διαπιστώσουμε ὅτι ἡ συμπεριφορά μας δέν εἶναι σύμφωνη μέ τόν Χρυσό αὐτόν κανόνα, δηλαδή, ἐάν ἠ συμπεριφορά μας εἶναι προβληματική, καλόν εἶναι ἀμέσως νά τροποποιοῦμε καί νά θεραπεύουμε τήν κακή, τήν ἀρρωστημένη μας συμπεριφορά καί νά ζοῦμε πραγματικά μέ δικαιοσύνη καί γνήσια ἀγάπη, σύμφωνα μέ τό χρυσό Κανόνα.

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, γνωρίζει τά ἐσώτατα βάθη τῆς ψυχῆς μας καί τό εὐόλισθον, τό ὀλισθηρόν τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως. Γι' αὐτό «ἐκένωσεν ἑαυτόν» ἔγινε ταπεινός ἄνθρωπος καί ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ, ἔπαθε γιά χάρι μας, ἐσταυρώθη καί ἀνέστη ἐκ νεκρῶν «ἡμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ».

Ἔγινε τύπος καί ὑπογραμμός, φωτεινό σέ ὅλους μας παράδειγμα, γιά νά Τόν μιμηθοῦμε, νά Τόν ἀκολουθήσουμε καί νά φθάσουμε στήν κορυφή, στό Θεό. Σέ ὅσους Τόν δέχονται καί πιστεύουν στό Ὄνομά Του ἔδωκεν ἐξουσία τέκνα Θεοῦ γενέσθαι.

Γιά νά ἐφαρμόσουμε στή ζωή μας τόν χρυσό κανόνα τῆς  ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Ἀσκητικῆς ζωῆς, χρειάζεται  συνεχής γυμνασία εἰς εὐσέβειαν, πνευματικές ἀσκήσεις, γιά νά ἀκολουθοῦμε ἀκριβῶς τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ, γιά νά νικήσουμε στήν πάλη, πού γίνεται στά ἐσώτατα βάθη τῆς ψυχῆς μας, στή βασική σύγκρουσι τῆς ἠθικότητας μέ τήν ἀνηθικότητά μας, στήν πάλη τοῦ Ἀγαθοῦ μέ τό Κακόν, πού τελεσιουργεῖται μέσα μας. Καί ἡ βασική αὐτή σύγκρουσις τοῦ κακοῦ μας ἑαυτοῦ, μέ τόν καλόν ἑαυτό μας, ἡ ἐσωτερική αὐτή πάλη «οὐκ ἔστιν ἡμῖν πρός αἷμα καί σάρκα, ἀλλά πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρός τά πνευματικά τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις» (Ἐφεσ. στ΄ 12).

 

Ἐάν δέν προσέξουμε καί, στήν πάλη αὐτή, στή βασική αὐτή σύγκρουσι, νικήσῃ ὁ κακός μας ἑαυτός, ἐάν νικήσῃ ἡ ἀνηθικότητα τήν ἠθικότητά μας, τότε νιώθουμε ἐνοχές, πού δημιουργοῦν φοβερό ἄγχος, καταλυτικό τῆς προσωπικότητάς μας καί αἰσθανόμαστε τήν ἀνάγκη νά λυτρωθοῦμε ἀπό αὐτό καί ἀντί νά τό ἐξετάσουμε καί νά διορθώσουμε τήν συμπεριφορά μας, τό ἀπωθοῦμε.

Ἐάν ὅμως προσέξουμε καί ἀποφύγουμε τή σύγκρουσι, ἐάν, δηλαδή, ἀφορῶντες ἐπί τόν Ἀρχηγόν τῆς πίστεως καί τελειωτήν Ἰησοῦν, παλαίψουμε ἐν Χριστῷ καί στήν πάλη νικήσῃ ἡ ἠθικότητα τήν ἀνηθικότητά μας, νικήσῃ ὁ καλός μας ἑαυτός , τότε, «τῷ νικῶντι» λέγει ὁ Κύριος, «δώσω  αὐτῷ φαγεῖν ἐκ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς, ὅ ἐστιν ἐν τῷ παραδείσῳ τοῦ Θεοῦ μου» (Ἀποκ. β΄  7).Καί εἶναι πλέον ἤ βέβαιον ὅτι θά νικήσουμε στήν πάλη μας μέ τόν κακό μας ἑαυτό ἐάν ἀκολουθοῦμε, πιστά, στή ζωή μας, τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ. Αὐτός ἐνσαρκώνει καί τόν Χρυσοῦν Κανόνα. Αὐτός εἶναι ἡ ἐνσάρκωσις τῆς Δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἀγάπης. Αὐτός εἶναι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ ζωή. Αὐτός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας καταφυγή ἡ μόνη μας ἐλπίδα. Αὐτός πρῶτος μᾶς ἀγάπησε καί μᾶς ἔλουσε καί μᾶς ἐκαθάρισε ἀπό τίς ἁμαρτίες μας, μέ τό πανάγιον αἷμα Του, καί μᾶς κατέστησε βασιλιάδες καί Ἱερεῖς τῷ Θεῷ καί Πατρί αὐτοῦ».

Καιρός λοιπόν εἶναι νά βιώσουμε τόν χρυσόν κανόνα, νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του, νά τό κάνουμε «πρᾶξι». Νά ἀγαπήσουμε τόν πλησίον μας, ὅπως τόν ἑαυτόν μας, νά ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια  Του, νά μείνουμε ἑνωμένοι μαζί Του, καί, μέ τή Χάρι του, νά ἀξιωθοῦμε νά Τόν ὑμνοῦμε καί νά Τόν δοξάζουμε ἀδιαλείπτως,  σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι,  καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Η ΕΛΛΑΣ, Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΩΝ ΠΑΤΡΙΔΩΝ.

Η ΚΟΙΤΙΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

«ΦΩΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΦΑΙΝΕΙ ΠΑΣΙ».

Θέλω να γίνῃ συνείδησις σέ ὅλους ὅτι ἡ Ἑλλάς εἶναι ἡ Πατρίδα τῶν Πατρίδων, ἡ κοιτίς τοῦ πολιτισμοῦ, εὐλογημένη ἀπό τόν Ἕνα καί μόνον Ἀληθινόν Θεόν, διωρισμένη ἀπό τόν Κύριόν μας, τόν Ἰησοῦν Χριστό,  νά κηρύξῃ τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του, σέ ὅλον τόν Κόσμο, νά φωτίσῃ τά σκοτάδια μας.

Καί πραγματικά ἀπό τήν ἡμέρα, πού οἱ Ἕλληνες συνήντησαν τόν Χριστόν,  ὁ Κύριος εἶπεν: «Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου» (Ἰωάν.ιβ΄23). Ἡ ἐμφάνεια τῶν Ἑλλήνων εἶναι σημεῖον ὅτι ἦλθε ἡ ὥρα γιά νά δοξασθῇ ὁ Χριστός. Ὁ παλαιός Ἰσραήλ, σύμβολον τοῦ ὁποίου εἶναι ἡ ξηρανθεῖσα συκή, ἔχασε τή Χάρι καί τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ἐξ αἰτίας τῆς ἀποστασίας. Καί ἡ πόλις τοῦ Θεοῦ ἡ ἁγία Ἱερουσαλήμ ἔγινε πόρνη, σπήλαιον ληστῶν, ἐκεῖ ἐσταυρώθη ἀπό «τά γεννήματα ἐχιδνῶν»,  ὁ Ζωοδότης καί Ἐλευθερωτής, γι’αὐτό καί ἡ μεγάλη αὐτή πόλις «καλεῖται Σόδομα καί Αἴγυπτος, ὅπου ὁ Κύριος αὐτῶν ἐσταυρώθη» (Ἀποκ. ια΄ 8). Ὁ Καρδιογνώστης προέβλεπε ὅτι οἱ Ἕλληνες, μέ τήν ἔνδοξη Ἱστορία καί τήν ἀγάπη τους, γιά τήν ΑΛΗΘΕΙΑ, ὅτι ἦσαν οἱ μόνοι, πού θά  πίστευαν στό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του, θά τό  διέδιδαν σέ ὅλο τόν κόσμο καί θά φώτιζαν τά Σύμπαντα μέ τό ΦΩΣ τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο καί στήν παραβολή τοῦ ἀμπελῶνος προεξήγγειλεν εἰς τούς κακούς γεωργούς, πρός τήν Συναγωγή τῶν Ἰουδαίων, τήν ξηρανθεῖσαν συκήν, καί εἶπεν: «Διά τοῦτο λέγω ὑμῖν ὅτι ἀρθήσεται ἀφ’ ὑμῶν ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί δοθήσεται ἔθνη ποιοῦντι τούς καρπούς αὐτῆς» (Ματθ. κα΄ 43).

Καί πραγματικά ἤρθη  ἡ Βασιλεία ἀπό τό ἀνάξιον Ἰουδαϊκόν Ἔθνος καί δόθηκε ἀπό τό Χριστό στό ἔνδοξο Ἑλληνικόν Ἔθνος, τό ὁποῖον ἐγκολπώθηκε  τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί ἀπέδωσε καί ἀποδίδει τούς καρπούς αὐτῆς, στόν κατάλληλο καιρό, καρπούς δικαιοσύνης καί εὐσεβείας, ἁγιότητος καί εὐποιῒας, καρπούς πίστεως καί  ἀγάπης, καρπούς ἀληθείας καί δόξης Χριστοῦ, τούς «καρπούς τοῦ Πνεύματος, πού εἶναι ἀγάπη, χαρά εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια»(Γαλάτ. ε΄22).

Γι’ αὐτούς τούς λόγους καί ὁ Ἀντίχριστος, ὁ υἱός τῆς ἀπωλείας, δολίως κατεργάζεται τόν ἀφανισμό τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ. Μόνον τόν Ἑλληνισμό καί τήν Ὀρθοδοξία φοβᾶται.

Ἑπιστρατεύει, λοιπόν, μιά χοῦφτα ἀπάτριδες, γραικύλους, Ἐφιάλτες, ΠηλιοΓούσιδες, Ἰοῦδες, σέ συνεργασία μέ ἀθλίους  ψευτοδιδασκάλους καί δαιμονανθρώπους,  ὄργανα  τοῦ  Ἀντιχρίστου, πού πολεμοῦν, δολίως, τήν Ἑλλάδα μας καί τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν. Σύμφωνα μέ τά πρωτόκολλα τῶν Σοφῶν τῆς Σιών, ὁ ΟΦΙΣ εἰσέρχεται παντοῦ καί

προσπαθεῖ νά καταστρέψῃ ὅ,τι εἶναι Ἑλληνικόν. Καταστρέφει τήν ἱερή μας γλῶσσα, προσπαθεῖ νά σβύσῃ τήν ἐθνική καί θρησκευτική μας Ταυτότητα, διαστρέφει τήν ἔνδοξη Ἱστορία μας, ἀσελγεῖ παντοιοτρόπως στή αἱματωβαμένη Ἑλληνική γῆ, μέ λαθροεισβολεῖς κλπ. Προπαγανδίζει τήν ἀθεῒα στά Σχολεῖα μας, ἀφαιρεῖ τήν Ἑλληνορθόδοξη ἀγωγή τῶν Νέων, διδάσκει ἀντί το Εὐαγγέλιον, τίς ἔμφυλες Ταυτότητες. Προσπαθεῖ μέ κάθε ὕπουλο, δόλιο, τρόπο νά ξεριζώσῃ μέσα ἀπό τήν ψυχή μας καί ἀπό τίς ψυχές τῶν Παιδιῶν μας, τήν Πίστι στό Χριστό καί τήν ἀγάπη πρός τήν Ἑλλάδα μας, τήν πατρίδα τῶν Πατρίδων.

Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ, κατασκευάζει κορωναϊούς καί τούς ἐξαπολύει στόν κόσμο, θανατώνοντας ἀθώους. Σπέρνουνε  τό ΦΟΒΟ καί ἐπιβάλουν διά τῆς βίας , μᾶς ἐξαναγκάζουν νά συμπεριφερώμαστε σάν ζῶα, μᾶς φοροῦν φίμωτρο, μᾶς ἀφαιροῦν τό θεῖον δῶρον, τήν ἐλευθερία μας, μᾶς διχάζουν, μᾶς διαλύουν, μᾶς ποδοπατοῦν, μέχρι νά καταφέρουν τήν ἀποτρόπαιη «συμμόρφωσι», «τήν ὑποταγή» μας στόν Ἀντίχριστο, μᾶς ἀναγκάζουν, μέ κάθε τρόπο νά ἀρνηθοῦμε τό Χριστό καί τήν Ἑλλάδα. Ὅποιος ὁμολογήσει Πίστι στό Χριστό καί δηλώσει Πατριώτης, διώκεται ὡς ρατσιστής. Θεέ μου, ποῦ καταντήσαμε;… Ποῦ βρίσκονται οἱ ἀστέρες τοῦ νοητοῦ στερεώματος; Προλέγει ὁ Κύριος ὅτι «οἱ ἀστέρες πεσοῦνται». Ὅλοι ἔπεσαν;… Δέν ὑπάρχει οὔτε ἕνας νά ὑψώσῃ φωνή διαμαρτυρίας; Ποδοπατοῦνται       «τά ὅσια καί τά Ἱερά» τῆς Ρωμιοσύνης, τά ἱδανικά, ἡ Ἑλληνική Παράδοσις, καί κανείς δέν διαμαρτύρεται; Ποῦ εἶναι τό Ἑλληνικό φιλότιμο, τό τῆς αἰδοῦς ἐρύθημα; Πότε θά τιμωρηθῇ «ἡ Ὕβρις», τό ἔγκλημα καθοσιώσεως, πού ἀναισχύντως τελεσιουργεῖται στήν κοιτίδα τοῦ Πολιτισμοῦ, τήν αἰωνία Ἑλλάδα;

Ἔβγαλαν οἱ ἄθλιοι, τό Σταυρό ἀπό τή Σημαία καί πέταξαν τίς ἅγιες Εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἁγίων ἀπό τά γραφεῖα, ἀκόμη καί τίς φωτογραφίες τῶν Ἡρώων, τῶν ἐνδόξων προγόνων μας, χωρίς αἰδώ,

καί κατά κάποιον τρόπον κλείνουν καί τίς Ἐκκλησιές. Κι’ ἐμεῖς, σάν Χάνοι, δεχόμαστε ἀδιαμαρτύρητα  τόν ἐμπαιγμό; Ἕως πότε;

Μήπως εἶναι καιρός νά ξυπνήσουμε ὅλοι οἱ Ἕλληνες Πατριῶτες καί  νά σταματήσουμε αὐτήν τήν ἐξαθλίωσι;

ΞΥΠΝΕΙΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ, ὅπου κι’ ἄν βρίσκεσθε, οἱ ἐχθροί εἶναι μπροστά στήν Πόρτα μας. ΞΥΠΝΕΙΣΤΕ, ΝΥΝ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ ΑΓΩΝ!

ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΤΗΣ ΓΗΣ ΕΝΩΘΕΙΤΕ!  ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ  ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΛΑΙΛΑΠΑ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΥ. 

ΚΑΙ Ε Ν Ω Μ Ε Ν Ο Ι νά ὑψώσουμε τόν Τίμιον Σταυρόν, τό ἰσχυρότατον ὅπλο μας, κατά τῶν διαβόλων,

καί τήν Γαλανόλευκη, τό σύμβολον τοῦ Ἔθνους, και,

 Nά μετανοήσουμε εἰλικρινά, νά ἀντισταθοῦμε στό Διάβολο, γιά νά φύγῃ ἀπό τή ζωή μας καί ἀπό τήν Ἐλλάδα μας καί,  «Ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ»,    νά βρωντοφωνάξουμε: «Ἐκλείποιεν ἁμαρτωλοί ἀπό τῆς γῆς καί ἄνομοι, ὥστε μή ὑπάρχειν αὐτούς»

                                                                    (Ψαλμ. 103,35).

Νά βροντοφωνάξουμε:

ΕΞΩ ΟΙ ΚΥΝΕΣ! ΕΞΩ ΟΙ  ΦΑΡΜΑΚΟΙ, ΕΞΩ ΟΙ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΣ(Ἀποκ. κβ΄15) , ΕΞΩ  ΑΠΟ ΤΗΝ  ΕΛΛΑΔΑ, ΟΙ ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ, ΕΞΩ ΟΙ ΓΡΑΙΚΥΛΟΙ! ΕΞΩ ΟΙ ΛΑΘΡΟΕΙΣΒΟΛΕΙΣ!

Δόξα τῷ Θεῷ εἴμαστε Ἕλληνες καί,

ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΊΝΟΥΜΕ ΕΛΛΗΝΕΣ. ΕΙΝΑΙ  ΚΑΙΡΟΣ Νά μάθουνε ὅλοι ὅτι «τοῦ Ἕλληνος ὁ τράχηλος ζυγόν δέν ὑποφέρει». Και ὅτι

«οἱ Ἕλληνες καβάλλα πᾶν’ στήν Ἐκκλησιά,

Καβάλλα προσκυνᾶνε!» ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ!  ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ! Καιρός νά καταλάβουν ὅλοι Τί σημαίνει ΕΛΛΑΣ καί ποιοί, εἶναι  καί σήμερα, οἱ Ἕλληνες.

Καιρός νά φωνάξουμε μέ φωνή μεγάλη, ὡς φωνή ὑδάτων πολλῶν : «Ἔπαρέ σε ὁ Διάολος , διάολε! »

Καί εἶμαι σίγουρος ὅτι θά φύγῃ ὁ Διάβολος ἀπό τή ζωή μας καί ἀπό τήν Ἑλλάδα μας. Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος μᾶς βεβαιώνει: «Ἀντίστητε τῷ διαβόλῳ καί φεύξεται ἀφ' ὑμῶν· ἐγγίσατε τῷ Θεῷ καί ἐγγιεῖ ὑμῖν»(Ἰακ. δ΄7-8).

Ὁ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΝΙΚΑ!  «ΕΞΗΛΘΕ ΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΙΝΑ ΝΙΚΗΣῌ»( Ἀποκ. στ΄2). Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΝΙΚΗΤΉΣ, Ο ΑΙΩΝΙΟΣ

                            ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΗΣ! 

ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ ΜΑΖΊ ΜΑΣ!

«Τῷ βασιλεῖ τῶν αἰώνων, ἀφθάρτῳ, ἀοράτῳ, μόνῳ σοφῷ Θεῷ, τιμή καί  δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ» (Α΄ Τιμόθ. α΄17).

 

Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ

«Ο  ΥΪΟΣ ΤΗΣ ΒΡΟΝΤΗΣ»

 «Τά μεγαλεῖα σου, Παρθένε, τίς διηγήσεται; Βρύεις γάρ θαύματα, καί πηγάζεις ἰάματα, καί πρεσβεύεις ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν, ὡς Θεολόγος και φίλος  Χριστοῦ».

 

Πρότυπον ἁγίας ζωῆς. Ἀνετράφη «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου», ἀπό τούς εὐσεβεῖς γονεῖς του, ἀπό τόν Ζεβεδαῖο καί τή  Σαλώμη, τήν θυγατέρα Ἰωσήφ τοῦ Μνήστορος. Ὁ Ἰωάννης ἦταν ἕνας, ἁγνός, ταπεινός Ψαρᾶς καί μαζί μέ τόν ἀδελφό του Ἰάκωβο, βοηθοῦσαν τόν πατέρα τους Ζεβεδαῖο στό ψάρεμα. Αὐτό δεν ἐμπόδισε τή  Σαλώμη νά καλλιργῇ την ψυχή τῶν παιδιῶν της, μέ τά νάματα τῆς Πίστεως εἰς τόν Ἕνα καί Μόνον Ἀληθινόν Θεόν. Μετέδωσε στά παιδιά της, τή δική της εὐσέβεια καί θρησκευτικότητα. Ἔτσι ὁ Ἰωάννης μεγάλωνε περιμένοντας, μέ λαχτάρα, τόν Ἐρχομό τοῦ Ἀληθινοῦ Μεσσία, τοῦ Λυτρωτοῦ. Ἦταν ἀπό τήν τρυφερή του ἀκόμη ἡλικία ἁπλός, ταπεινός, πιστός στό Θεό, ἀπῆχε ἀπό κάθε κακή συναναστροφή καί εἶχε πίστι θερμή καί ἀγάπη στό Θεό, ἁγνή δέ καί ἀνυπόκριτη ἀγάπη, γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους. Μόλις ἄκουσε ὅτι ὁ Πρόδρομος Ἰωάννης ἦλθε στήν ἔρημο «εἰς μαρτυρίαν, ἵνα μαρτυρίσῃ περί τοῦ φωτός, ἵνα πάντες πιστεύσωσι δι’ αὐτοῦ», εἰς τόν Ἐρχόμενον Ἰησοῦν, τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτήν τοῦ Σύμπαντος  Κόσμου, καί  ὅτι βαπτίζει Βάπτισμα μετανοίας, καί προετοιμάζει τήν Ὁδόν Κυρίου, προετοιμάζει τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων νά δεχθοῦν τόν Κύριον τῆς Δόξης, ἔσπευσε ὁ νεαρός Ἰωάννης καί ἔγινε Μαθητής τοῦ Προδρόμου καί ἔμεινε μαζί του μέχρι τήν ἡμέρα, πού ὁ Ἅγιος Πρόδρομος βλέπει τόν  Ἰησοῦν ἐρχόμενον πρός αὐτόν και λέγει σέ ὅλους: 

«Ἴδε ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ἰωάν. α΄ 29). Ὅταν  ὁ Ἰωάννης καί ὁ Ἀνδρέας, οἱ δύο Μαθητές τοῦ Προδρόμου,  ἄκουσαν   τή μαρτυρία του, γιά τό Χριστό, «ἠκολούθησαν τῷ Ἰησοῦ» (Ἰωάν.α΄37). Ὁ Καρδιογνώστης εἶδε νά Τόν ἀκολουθοῦν σιωπηλοί καί τούς λέγει:« Τί ζητεῖτε; Οἱ δέ εἶπον αὐτῷ· Ραββί· Διδάσκαλε, ποῦ μένεις; Λέγει αὐτοῖς· ἔρχεσθε καί ἴδετε. Ἦλθον οὖν καί εἶδον ποῦ μένει, καί παρ’ αὐτῷ ἔμειναν τήν ἡμέραν ἐκείνην» (Ἰωάν. α΄40). Ἀπό τότε ὁ Ἰωάννης, ἀγάπησε, με ὅλη τη δύναμι τῆς ψυχῆς του τό Χριστό καί ἀφοσιώθηκε σ’Αὐτόν.

Ὁ Ἰωάννης καί ὁ ἀδελφός αὐτοῦ Ἰάκωβος δέχθηκαν ὁλόψυχα τήν κλῆσιν τοῦ Ἰησοῦ καί εὐθέως ἀφέντες τό πλοῖον καί τόν πατέρα αὐτῶν ἠκολούθησαν τῷ Ἰησοῦ» (Ματθ. δ΄ 21-22). Ὁ Ἰωάννης  εἶναι ὁ ἠγαπημένος Μαθητής τοῦ Κυρίου, φίλος ἐπιστήθιος καί Παρθένος. Ἀνεδείχθη κορυφαῖος. Διέπρεψε εἰς τάς ἀρετάς, γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο, ἀπετέλεσε, μαζί μέ τόν ἀδελφόν του Ἰάκωβον καί τόν Πέτρον, τόν κύκλον τῶν τριῶν Μαθητῶν, τούς ὁποίους  ἐπῆρε μαζί Του ὁ Κύριος τόσον κατά την ἀνάστασιν τῆς θυγατρός τοῦ Ἰαείρου, ὅσον και κατά την Μεταμόρφωσιν εἰς τό Θαβώριον Ὄρος, ὅπου ἀξιώθηκε τῆς Θείας δόξης καί ἄκουσε τή σύστασι τοῦ Οὐρανίου Πατρός, πού ἔλεγε περί τοῦ Ἰησοῦ:

 «Οὗτος ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα, αὐτοῦ ἀκούετε», ὅπως ἐπίσης ἀξιώθηκε νά εὑρίσκεται κοντά στόν Κύριο καί κατά τήν ἀγωνιώδη Προσευχήν εἰς τόν Κῆπον τῆς Γεθσημανῆ. Ὁ Ἀπόστολος Ἰωάννης εἶναι «ὁ Μαθητής, ὁ ἀνακείμενος ἐν τῷ κόλπῳ (τοῦ Κυρίου), ὅν ἠγάπα ὁ Ἰησοῦς (Ἰωάν. ιγ΄23), ὅς καί ἀνέπεσεν ἐν τῷ δείπνῳ ἐπί τῷ στῆθος αὐτοῦ και εἶπε· Κύριε, τίς ἐστιν ὁ παραδιδούς σε;» (Ἰωάν.κα΄20).  Ὁ Ἰωάννης και ὁ ἀδελφός αὐτοῦ Ἰάκωβος, γιά τό θερμό ζῆλο και την πολλήν ἀγάπην, πού ἔδειχναν στό Χριστό, ὡνομάσθησαν ἀπό τόν Κύριον «Βοανεργές» δηλαδή «υἱοί βροντῆς».

Ὁ Ἰωάννης συνέγραψε τό τέταρτον Εὐαγγέλιον, διά τοῦ ὁποίου ὁ Εὐαγγελιστής ἀνεβαίνει εἰς τοσοῦτον ὕψος Θεολογίας, ὥστε δικαίως τοῦ δόθηκε ὁ τίτλος τοῦ κατ’ἐξοχήν Θεολόγου, διά τοῦτο καί ὁ Κύριος τόν  ὠνόμασε «υἱόν βροντῆς», διότι μόνον αὐτός ἐβρόντησε, το· «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος και ὀ Λόγος ἦν πρός τόν  Θεόν, καί Θεός ἦν ὁ Λόγος, ὁ δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο. Αὐτός ἦν τό φῶς τό ἀληθινόν, ὅ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον» (Ἰωάν α’ 1 ἑξ.). «Ὁ υἱός τῆς βροντῆς»  συνέγραψε καί τίς τρεῖς καθολικές Ἐπιστολές, πού φέρουν το ὄνομά του, καθώς ἐπίσης καί τό μόνον Προφητικόν Βιβλίον τῆς Κ.Δ. τήν Ἀποκάλυψιν τοῦ Ἰωάννου, τό τελευταῖον θεόπνευστον Βιβλίον τῆς Κ.Δ., ἀλλά καί ὁλοκλήρου τῆς ἁγίας Γραφῆς, τό ὁποῖον ἀναφέρεται στό τέλος τοῦ κόσμου, στά ἔσχατα καί ἀποκαλύπτει «ἅ δεῖ γενέσθαι ἐν τάχει» (Ἀποκ. α΄ 1).

Μποροῦμε μέ βεβαιότητα νά ποῦμε ὅτι ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, ὁ υἱός τῆς βροντῆς, ὁ ἐπιστήθιος φίλος τοῦ Κυρίου, ὁ Παρθένος, εἶχε καρδιά πλασμένη ὡς δοχεῖον τῆς θείας καί τελείας ἀγάπης, πρός τόν Θεόν, πρός τόν Χριστόν καί πρός ὅλους τούς ἀνθρώπους καί μάλιστα τούς Χριστιανούς. Αὐτός κήρυξε, ἐβρόντησε  καί εἶπεν ὅτι  «ὁ Θεός ἀγάπη ἔστι, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ» (Α΄ Ἰωάν. δ΄16). Ὁ «υἱός τῆς βροντῆς», μᾶς βροντοφωνάζει τούς λόγους τοῦ Ἠγαπημένου Διδασκάλου, πού εἶπε: «Καινήν ἐντολήν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς  ἵνα και ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους. Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοί μαθηταί ἐστε ἐάν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις» (Ἰωάν. ιγ΄34-35). Ὁ Ἰωάννης εἶναι ὁ μόνος ἐκ τῶν δώδεκα Μαθητών, πού σιωπηλά, παρακολουθοῦσε στό κάθε Του  Βῆμα τόν ἀγαπημένο του Διδάσκαλο, γεμᾶτος τρυφερότητα καί ἀγάπη. Εἶναι αὐτόπτης μάρτυς τῶν θαυμασίων τοῦ Ἠγαπημένου: «τυφλοί ἀναβλέπουσι και χωλοί περιπατοῦσι, λεπροί καθαρίζονται και τυφλοί ἀκούουσι, νεκροί ἐγείρονται καί πτωχοί  εὐαγγελίζονται» (Ματθ.ια΄5).

 Ὁ Μαθητής «ὅν ἠγάπα ὁ Ἰησοῦς», ὁ κατά τήν ψυχήν καί τό σῶμα, Παρθένος, ὁ ἄμωμος,(εἶναι ὁ μόνος ἐκ τῶν 12, πού)  ἀκολουθεῖ τό Ἀρνίον ὅπου καί  ἄν ὑπάγῃ, ἀψηφῶν κάθε κίνδυνον(Ἀποκ. ιδ΄4-5). Εἶναι ὁ μόνος ἐκ τῶν δώδεκα, πού ἠκολούθησε τό Χριστό, μέχρι καί αὐτοῦ τοῦ Σταυροῦ. Παρηκολούθησε τήν καταδίκη τοῦ Ἠγαπημένου, τοῦ Εὐεργέτου καί Θεραπευτοῦ καί ματώνει ἡ καρδιά του, ὅταν ἀκούει τούς ἀχαρίστους υἱούς τῆς Παραφροσύνης, τά γεννήματα ἐχιδνῶν, νά κραυγάζουν, μέ λυσσώδη μανία καί χωρίς ἴχνος ντροπῆς· ἆρον ἆρον, Σταύρωσον αὐτόν. Τον Βασιλέα ὑμῶν σταυρώσω; Ἐμεῖς δεν ἔχουμε Βασιλιᾶ παρά τόν Καίσαρα… «Οὕς ἔθρεψε το μάννα, ἐκίνησαν την πτέρναν κατά τοῦ Εὐεργέτου ! ». Ματώνει ἡ καρδιά του, ὅταν διαπιστώνει ὅτι ὁ δόλιος Ἰούδας προδίδει τόν Διδάσκαλό του, «ἀντί τριάκοντα ἀργυρίων», καί τον κορυφαῖον Μαθητήν, τόν Πέτρον, νά ἀρνεῖται μεθ’ ὅρκου τον Διδάσκαλόν του τρίς. Ματώνει ἡ καρδιά του, παρακολουθῶντας τά φρικτά Πάθη τοῦ Ἰησοῦ, τούς ἐμπτυσμούς, τά ραπίσματα,τά κολαφίσματα, τάς ὕβρεις, τούς γέλωτας, τήν πορφυράν χλαῖνα, τόν κάλαμον, τόν σπόγγον, τό ὄξος, τούς ἥλους, τήν  λόγχην, και πρό πάντων τόν Σταυρόν καί τόν ἐπώδυνον Θάνατον, ἅ δι’ ἡμᾶς  κατεδέξατο ὁ Κύριος τῆς Δόξης.

Εἶναι ὁ μόνος ἐκ τῶν δώδεκα, πού βρίσκεται στό Γολγοθᾶ κάτω ἀπό τό Σταυρό, μαζί μέ τήν Παναγία Μητέρα τοῦ Κυρίου. Ὁ ἀγαπημένος Μαθητής, ὁ ἐπιστήθιος φίλος, βλέπει τόν ἀγαπημένο του Διδάσκαλο κρεμάμενον ἐπί ξύλου, Ἐσταυρωμένον  καί ματώνει ἡ καρδιά του. Σταυρώνεται κι’ αὐτός, μαζί μέ τόν Ἀγαπημένο του Διδάσκαλο. Ζῆ ἔντονα τό σπαραγμό καί τήν Ὀδύνη τῆς Παναγίας, τῆς Μητρός τοῦ Κυρίου καί τόν ἀμέτρητο Πόνο της, καθώς καί τόν πόνον τῆς ἀδελφῆς τῆς Μητρός Αὐτοῦ, τῆς Μαρίας τοῦ Κλωπᾶ καί τῆς Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς, πού εἰστήκεισαν παρά τῷ Σταυρῷ τοῦ Ἰησοῦ (Ἰωάν. ιθ΄ 25). Ὁ Καρδιογνώστης ἐμπιστεύεται εἰς τόν ἀγαπημένο Του Μαθητή  τήν μητέρα Του. Τόν τίμησε, μέ τήν ὐψίστην τιμήν, ὅταν  πάνω ἀπό τό Σταυρό, «ἰδών τήν Μητέρα καί  τόν Μαθητήν παρεστῶτα ὅν ἠγάπα, εἶπε τῇ Μητρί αὐτοῦ ·

«Γύναι, ἴδε ὁ υἱός σου» καί τῷ Μαθητῇ· «ἰδού ἡ Μήτηρ σου». Καί ἀπ’ ἐκείνης τῆς ὥρας ἔλαβεν ὁ Μαθητής αὐτήν εἰς τά ἴδια» (Ἰωάν. ιθ΄ 26-27). Τήν κράτησε μαζί του καί ἀξιώθηκε νά ἔχει τή Χάρι της ,μέχρι τῆς μεταστάσεως αὐτῆς καί τῆς ἐνθρονίσεώς της  εἰς τά δεξιά τοῦ Σωτῆρος.

Αὐτήν τήν κρίσιμη ὥρα ὑπογράφει, μέ τό Αἷμα Του ὁ Ἰησοῦς, εἰς τό πρόσωπον τοῦ Ἰωάννου, «τήν πρᾶξι τῆς υἰοθεσίας μας» καί ἀναδεικνύει τόν Ἰωάννην, ὡς το Πρότυπον, εἰς τό ὁποῖον ὀφείλουμε πᾶντες οἱ πιστοί να ὁμοιάσωμεν. Πρῶτα ἄφησε τή Μητέρα Του σέ καλά χέρια καί μᾶς ὑπέδειξε πώς πρέπει ὅλοι νά ὁμοιάσωμεν στον ἀγαπημένο Του Μαθητή στήν γνήσια, τήν τέλεια Ἀγάπη, καί ὕστερα «εἶπε· Τετέλεσται!» «Γέγονεν!» καί κλίνας τήν κεφαλήν παρέδωκε τό πνεῦμα» (Ἰωάν. ιθ΄ 30).

Στό ἄκουσμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου «προέδραμε  τάχιον τοῦ Πέτρου καί ἦλθε πρῶτος εἰς τό μνημεῖον, καί παρακύψας βλέπει κείμενα τά ὀθόνια, οὐ μέντοι εἰσῆλθεν.Ὁ Πέτρος ἀκολουθῶν αὐτῷ εἰσῆλθεν εἰς τό μνημεῖον. Τότε καί ὁ Ἰωάννης  εἰσῆλθε καί εἶδε καί ἐπίστευσεν…»(Ἰωάν. κ΄ 4-9).

Μετά τή μετάστασι τῆς Θεοτόκου ὁ Ἰωάννης ἔφυγε ἀπό τά Ἱεροσόλυμα καί ἦλθε νά κηρύξῃ τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας εἰς τήν εἰδωλοκρατούμενη Μικρά Ἀσίαν, ὅπου καί κατεδάφισε τον Ναόν τῆς Ἀρτέμιδος. Ἐξορίσθηκε ἀπό τόν Δομιτιανόν εἰς τήν Νῆσον Πάτμον. Ἐκεῖ ἀξιώθηκε «γενόμενος ἐν πνεύματι» νά δῇ τήν Ἀποκάλυψιν καί νά γράψῃ «ἅ δεῖ γενέσθαι ἐν τάχει».

Μετά τόν θάνατον τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καί μετά την καταστροφήν τῶν Ἱεροσολύμων ἐγκαθίσταται στήν Ἔφεσον, ὅπου ἐκεῖ συγγράφει τό Εὐαγγέλιόν του, κατά τό 85-95 μ.Χ. Ὁ Ἰωάννης ἔφθασε εἰς βαθύτατον γῆρας διδάσκων τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν λόγῳ γήρατος δέν μποροῦσε νά διδάσκῃ διά μακρῶν τούς Πιστούς περιωρίζετο, κατά τόν Ἱερώνυμον, νά ἐπαναλαμβάνῃ: «ΤΕΚΝΙΑ, ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ». Ἔλεγε δέ ὅτι ἀρκεῖ αὐτός ὁ λόγος νά μᾶς  κρατάῃ ἑνωμένους μέ τό Θεό καί μεταξύ μας καί νά μᾶς χαρίζῃ τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου, εἰς μακρότητα ἡμερῶν.

ΕΙΘΕ, διά πρεσβειῶν τοῦ Εὐαγγελιστοῦ τῆς Ἀγάπης και ἐπιστηθίου φίλου τοῦ Χριστοῦ, νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό. ΕΙΘΕ νά μιμηθοῦμε τόν «υἱόν τῆς βροντῆς» καί νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ὁ Ἰωάννης, καί νά τό κάνουμε «πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή. ΕΙΘΕ νά ἀξιωθοῦμε, πλήρεις ἀγάπης, νά ἀκολουθοῦμε τό Ἀρνίον ὅπου ἄν ὑπάγῃ, καί ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ νά δοξάζουμε τόν Χριστόν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι. Νά λατρεύωμεν τόν Θεόν «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ», ὅπως «ὁ υἱός τῆς βροντῆς», καί νά Τόν ὑμνοῦμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.