Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ

«Ο  ΥΪΟΣ ΤΗΣ ΒΡΟΝΤΗΣ»

 «Τά μεγαλεῖα σου, Παρθένε, τίς διηγήσεται; Βρύεις γάρ θαύματα, καί πηγάζεις ἰάματα, καί πρεσβεύεις ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν, ὡς Θεολόγος και φίλος  Χριστοῦ».

 

Πρότυπον ἁγίας ζωῆς. Ἀνετράφη «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου», ἀπό τούς εὐσεβεῖς γονεῖς του, ἀπό τόν Ζεβεδαῖο καί τή  Σαλώμη, τήν θυγατέρα Ἰωσήφ τοῦ Μνήστορος. Ὁ Ἰωάννης ἦταν ἕνας, ἁγνός, ταπεινός Ψαρᾶς καί μαζί μέ τόν ἀδελφό του Ἰάκωβο, βοηθοῦσαν τόν πατέρα τους Ζεβεδαῖο στό ψάρεμα. Αὐτό δεν ἐμπόδισε τή  Σαλώμη νά καλλιργῇ την ψυχή τῶν παιδιῶν της, μέ τά νάματα τῆς Πίστεως εἰς τόν Ἕνα καί Μόνον Ἀληθινόν Θεόν. Μετέδωσε στά παιδιά της, τή δική της εὐσέβεια καί θρησκευτικότητα. Ἔτσι ὁ Ἰωάννης μεγάλωνε περιμένοντας, μέ λαχτάρα, τόν Ἐρχομό τοῦ Ἀληθινοῦ Μεσσία, τοῦ Λυτρωτοῦ. Ἦταν ἀπό τήν τρυφερή του ἀκόμη ἡλικία ἁπλός, ταπεινός, πιστός στό Θεό, ἀπῆχε ἀπό κάθε κακή συναναστροφή καί εἶχε πίστι θερμή καί ἀγάπη στό Θεό, ἁγνή δέ καί ἀνυπόκριτη ἀγάπη, γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους. Μόλις ἄκουσε ὅτι ὁ Πρόδρομος Ἰωάννης ἦλθε στήν ἔρημο «εἰς μαρτυρίαν, ἵνα μαρτυρίσῃ περί τοῦ φωτός, ἵνα πάντες πιστεύσωσι δι’ αὐτοῦ», εἰς τόν Ἐρχόμενον Ἰησοῦν, τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτήν τοῦ Σύμπαντος  Κόσμου, καί  ὅτι βαπτίζει Βάπτισμα μετανοίας, καί προετοιμάζει τήν Ὁδόν Κυρίου, προετοιμάζει τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων νά δεχθοῦν τόν Κύριον τῆς Δόξης, ἔσπευσε ὁ νεαρός Ἰωάννης καί ἔγινε Μαθητής τοῦ Προδρόμου καί ἔμεινε μαζί του μέχρι τήν ἡμέρα, πού ὁ Ἅγιος Πρόδρομος βλέπει τόν  Ἰησοῦν ἐρχόμενον πρός αὐτόν και λέγει σέ ὅλους: 

«Ἴδε ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ἰωάν. α΄ 29). Ὅταν  ὁ Ἰωάννης καί ὁ Ἀνδρέας, οἱ δύο Μαθητές τοῦ Προδρόμου,  ἄκουσαν   τή μαρτυρία του, γιά τό Χριστό, «ἠκολούθησαν τῷ Ἰησοῦ» (Ἰωάν.α΄37). Ὁ Καρδιογνώστης εἶδε νά Τόν ἀκολουθοῦν σιωπηλοί καί τούς λέγει:« Τί ζητεῖτε; Οἱ δέ εἶπον αὐτῷ· Ραββί· Διδάσκαλε, ποῦ μένεις; Λέγει αὐτοῖς· ἔρχεσθε καί ἴδετε. Ἦλθον οὖν καί εἶδον ποῦ μένει, καί παρ’ αὐτῷ ἔμειναν τήν ἡμέραν ἐκείνην» (Ἰωάν. α΄40). Ἀπό τότε ὁ Ἰωάννης, ἀγάπησε, με ὅλη τη δύναμι τῆς ψυχῆς του τό Χριστό καί ἀφοσιώθηκε σ’Αὐτόν.

Ὁ Ἰωάννης καί ὁ ἀδελφός αὐτοῦ Ἰάκωβος δέχθηκαν ὁλόψυχα τήν κλῆσιν τοῦ Ἰησοῦ καί εὐθέως ἀφέντες τό πλοῖον καί τόν πατέρα αὐτῶν ἠκολούθησαν τῷ Ἰησοῦ» (Ματθ. δ΄ 21-22). Ὁ Ἰωάννης  εἶναι ὁ ἠγαπημένος Μαθητής τοῦ Κυρίου, φίλος ἐπιστήθιος καί Παρθένος. Ἀνεδείχθη κορυφαῖος. Διέπρεψε εἰς τάς ἀρετάς, γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο, ἀπετέλεσε, μαζί μέ τόν ἀδελφόν του Ἰάκωβον καί τόν Πέτρον, τόν κύκλον τῶν τριῶν Μαθητῶν, τούς ὁποίους  ἐπῆρε μαζί Του ὁ Κύριος τόσον κατά την ἀνάστασιν τῆς θυγατρός τοῦ Ἰαείρου, ὅσον και κατά την Μεταμόρφωσιν εἰς τό Θαβώριον Ὄρος, ὅπου ἀξιώθηκε τῆς Θείας δόξης καί ἄκουσε τή σύστασι τοῦ Οὐρανίου Πατρός, πού ἔλεγε περί τοῦ Ἰησοῦ:

 «Οὗτος ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα, αὐτοῦ ἀκούετε», ὅπως ἐπίσης ἀξιώθηκε νά εὑρίσκεται κοντά στόν Κύριο καί κατά τήν ἀγωνιώδη Προσευχήν εἰς τόν Κῆπον τῆς Γεθσημανῆ. Ὁ Ἀπόστολος Ἰωάννης εἶναι «ὁ Μαθητής, ὁ ἀνακείμενος ἐν τῷ κόλπῳ (τοῦ Κυρίου), ὅν ἠγάπα ὁ Ἰησοῦς (Ἰωάν. ιγ΄23), ὅς καί ἀνέπεσεν ἐν τῷ δείπνῳ ἐπί τῷ στῆθος αὐτοῦ και εἶπε· Κύριε, τίς ἐστιν ὁ παραδιδούς σε;» (Ἰωάν.κα΄20).  Ὁ Ἰωάννης και ὁ ἀδελφός αὐτοῦ Ἰάκωβος, γιά τό θερμό ζῆλο και την πολλήν ἀγάπην, πού ἔδειχναν στό Χριστό, ὡνομάσθησαν ἀπό τόν Κύριον «Βοανεργές» δηλαδή «υἱοί βροντῆς».

Ὁ Ἰωάννης συνέγραψε τό τέταρτον Εὐαγγέλιον, διά τοῦ ὁποίου ὁ Εὐαγγελιστής ἀνεβαίνει εἰς τοσοῦτον ὕψος Θεολογίας, ὥστε δικαίως τοῦ δόθηκε ὁ τίτλος τοῦ κατ’ἐξοχήν Θεολόγου, διά τοῦτο καί ὁ Κύριος τόν  ὠνόμασε «υἱόν βροντῆς», διότι μόνον αὐτός ἐβρόντησε, το· «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος και ὀ Λόγος ἦν πρός τόν  Θεόν, καί Θεός ἦν ὁ Λόγος, ὁ δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο. Αὐτός ἦν τό φῶς τό ἀληθινόν, ὅ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον» (Ἰωάν α’ 1 ἑξ.). «Ὁ υἱός τῆς βροντῆς»  συνέγραψε καί τίς τρεῖς καθολικές Ἐπιστολές, πού φέρουν το ὄνομά του, καθώς ἐπίσης καί τό μόνον Προφητικόν Βιβλίον τῆς Κ.Δ. τήν Ἀποκάλυψιν τοῦ Ἰωάννου, τό τελευταῖον θεόπνευστον Βιβλίον τῆς Κ.Δ., ἀλλά καί ὁλοκλήρου τῆς ἁγίας Γραφῆς, τό ὁποῖον ἀναφέρεται στό τέλος τοῦ κόσμου, στά ἔσχατα καί ἀποκαλύπτει «ἅ δεῖ γενέσθαι ἐν τάχει» (Ἀποκ. α΄ 1).

Μποροῦμε μέ βεβαιότητα νά ποῦμε ὅτι ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, ὁ υἱός τῆς βροντῆς, ὁ ἐπιστήθιος φίλος τοῦ Κυρίου, ὁ Παρθένος, εἶχε καρδιά πλασμένη ὡς δοχεῖον τῆς θείας καί τελείας ἀγάπης, πρός τόν Θεόν, πρός τόν Χριστόν καί πρός ὅλους τούς ἀνθρώπους καί μάλιστα τούς Χριστιανούς. Αὐτός κήρυξε, ἐβρόντησε  καί εἶπεν ὅτι  «ὁ Θεός ἀγάπη ἔστι, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ» (Α΄ Ἰωάν. δ΄16). Ὁ «υἱός τῆς βροντῆς», μᾶς βροντοφωνάζει τούς λόγους τοῦ Ἠγαπημένου Διδασκάλου, πού εἶπε: «Καινήν ἐντολήν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς  ἵνα και ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους. Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοί μαθηταί ἐστε ἐάν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις» (Ἰωάν. ιγ΄34-35). Ὁ Ἰωάννης εἶναι ὁ μόνος ἐκ τῶν δώδεκα Μαθητών, πού σιωπηλά, παρακολουθοῦσε στό κάθε Του  Βῆμα τόν ἀγαπημένο του Διδάσκαλο, γεμᾶτος τρυφερότητα καί ἀγάπη. Εἶναι αὐτόπτης μάρτυς τῶν θαυμασίων τοῦ Ἠγαπημένου: «τυφλοί ἀναβλέπουσι και χωλοί περιπατοῦσι, λεπροί καθαρίζονται και τυφλοί ἀκούουσι, νεκροί ἐγείρονται καί πτωχοί  εὐαγγελίζονται» (Ματθ.ια΄5).

 Ὁ Μαθητής «ὅν ἠγάπα ὁ Ἰησοῦς», ὁ κατά τήν ψυχήν καί τό σῶμα, Παρθένος, ὁ ἄμωμος,(εἶναι ὁ μόνος ἐκ τῶν 12, πού)  ἀκολουθεῖ τό Ἀρνίον ὅπου καί  ἄν ὑπάγῃ, ἀψηφῶν κάθε κίνδυνον(Ἀποκ. ιδ΄4-5). Εἶναι ὁ μόνος ἐκ τῶν δώδεκα, πού ἠκολούθησε τό Χριστό, μέχρι καί αὐτοῦ τοῦ Σταυροῦ. Παρηκολούθησε τήν καταδίκη τοῦ Ἠγαπημένου, τοῦ Εὐεργέτου καί Θεραπευτοῦ καί ματώνει ἡ καρδιά του, ὅταν ἀκούει τούς ἀχαρίστους υἱούς τῆς Παραφροσύνης, τά γεννήματα ἐχιδνῶν, νά κραυγάζουν, μέ λυσσώδη μανία καί χωρίς ἴχνος ντροπῆς· ἆρον ἆρον, Σταύρωσον αὐτόν. Τον Βασιλέα ὑμῶν σταυρώσω; Ἐμεῖς δεν ἔχουμε Βασιλιᾶ παρά τόν Καίσαρα… «Οὕς ἔθρεψε το μάννα, ἐκίνησαν την πτέρναν κατά τοῦ Εὐεργέτου ! ». Ματώνει ἡ καρδιά του, ὅταν διαπιστώνει ὅτι ὁ δόλιος Ἰούδας προδίδει τόν Διδάσκαλό του, «ἀντί τριάκοντα ἀργυρίων», καί τον κορυφαῖον Μαθητήν, τόν Πέτρον, νά ἀρνεῖται μεθ’ ὅρκου τον Διδάσκαλόν του τρίς. Ματώνει ἡ καρδιά του, παρακολουθῶντας τά φρικτά Πάθη τοῦ Ἰησοῦ, τούς ἐμπτυσμούς, τά ραπίσματα,τά κολαφίσματα, τάς ὕβρεις, τούς γέλωτας, τήν πορφυράν χλαῖνα, τόν κάλαμον, τόν σπόγγον, τό ὄξος, τούς ἥλους, τήν  λόγχην, και πρό πάντων τόν Σταυρόν καί τόν ἐπώδυνον Θάνατον, ἅ δι’ ἡμᾶς  κατεδέξατο ὁ Κύριος τῆς Δόξης.

Εἶναι ὁ μόνος ἐκ τῶν δώδεκα, πού βρίσκεται στό Γολγοθᾶ κάτω ἀπό τό Σταυρό, μαζί μέ τήν Παναγία Μητέρα τοῦ Κυρίου. Ὁ ἀγαπημένος Μαθητής, ὁ ἐπιστήθιος φίλος, βλέπει τόν ἀγαπημένο του Διδάσκαλο κρεμάμενον ἐπί ξύλου, Ἐσταυρωμένον  καί ματώνει ἡ καρδιά του. Σταυρώνεται κι’ αὐτός, μαζί μέ τόν Ἀγαπημένο του Διδάσκαλο. Ζῆ ἔντονα τό σπαραγμό καί τήν Ὀδύνη τῆς Παναγίας, τῆς Μητρός τοῦ Κυρίου καί τόν ἀμέτρητο Πόνο της, καθώς καί τόν πόνον τῆς ἀδελφῆς τῆς Μητρός Αὐτοῦ, τῆς Μαρίας τοῦ Κλωπᾶ καί τῆς Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς, πού εἰστήκεισαν παρά τῷ Σταυρῷ τοῦ Ἰησοῦ (Ἰωάν. ιθ΄ 25). Ὁ Καρδιογνώστης ἐμπιστεύεται εἰς τόν ἀγαπημένο Του Μαθητή  τήν μητέρα Του. Τόν τίμησε, μέ τήν ὐψίστην τιμήν, ὅταν  πάνω ἀπό τό Σταυρό, «ἰδών τήν Μητέρα καί  τόν Μαθητήν παρεστῶτα ὅν ἠγάπα, εἶπε τῇ Μητρί αὐτοῦ ·

«Γύναι, ἴδε ὁ υἱός σου» καί τῷ Μαθητῇ· «ἰδού ἡ Μήτηρ σου». Καί ἀπ’ ἐκείνης τῆς ὥρας ἔλαβεν ὁ Μαθητής αὐτήν εἰς τά ἴδια» (Ἰωάν. ιθ΄ 26-27). Τήν κράτησε μαζί του καί ἀξιώθηκε νά ἔχει τή Χάρι της ,μέχρι τῆς μεταστάσεως αὐτῆς καί τῆς ἐνθρονίσεώς της  εἰς τά δεξιά τοῦ Σωτῆρος.

Αὐτήν τήν κρίσιμη ὥρα ὑπογράφει, μέ τό Αἷμα Του ὁ Ἰησοῦς, εἰς τό πρόσωπον τοῦ Ἰωάννου, «τήν πρᾶξι τῆς υἰοθεσίας μας» καί ἀναδεικνύει τόν Ἰωάννην, ὡς το Πρότυπον, εἰς τό ὁποῖον ὀφείλουμε πᾶντες οἱ πιστοί να ὁμοιάσωμεν. Πρῶτα ἄφησε τή Μητέρα Του σέ καλά χέρια καί μᾶς ὑπέδειξε πώς πρέπει ὅλοι νά ὁμοιάσωμεν στον ἀγαπημένο Του Μαθητή στήν γνήσια, τήν τέλεια Ἀγάπη, καί ὕστερα «εἶπε· Τετέλεσται!» «Γέγονεν!» καί κλίνας τήν κεφαλήν παρέδωκε τό πνεῦμα» (Ἰωάν. ιθ΄ 30).

Στό ἄκουσμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου «προέδραμε  τάχιον τοῦ Πέτρου καί ἦλθε πρῶτος εἰς τό μνημεῖον, καί παρακύψας βλέπει κείμενα τά ὀθόνια, οὐ μέντοι εἰσῆλθεν.Ὁ Πέτρος ἀκολουθῶν αὐτῷ εἰσῆλθεν εἰς τό μνημεῖον. Τότε καί ὁ Ἰωάννης  εἰσῆλθε καί εἶδε καί ἐπίστευσεν…»(Ἰωάν. κ΄ 4-9).

Μετά τή μετάστασι τῆς Θεοτόκου ὁ Ἰωάννης ἔφυγε ἀπό τά Ἱεροσόλυμα καί ἦλθε νά κηρύξῃ τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας εἰς τήν εἰδωλοκρατούμενη Μικρά Ἀσίαν, ὅπου καί κατεδάφισε τον Ναόν τῆς Ἀρτέμιδος. Ἐξορίσθηκε ἀπό τόν Δομιτιανόν εἰς τήν Νῆσον Πάτμον. Ἐκεῖ ἀξιώθηκε «γενόμενος ἐν πνεύματι» νά δῇ τήν Ἀποκάλυψιν καί νά γράψῃ «ἅ δεῖ γενέσθαι ἐν τάχει».

Μετά τόν θάνατον τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καί μετά την καταστροφήν τῶν Ἱεροσολύμων ἐγκαθίσταται στήν Ἔφεσον, ὅπου ἐκεῖ συγγράφει τό Εὐαγγέλιόν του, κατά τό 85-95 μ.Χ. Ὁ Ἰωάννης ἔφθασε εἰς βαθύτατον γῆρας διδάσκων τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν λόγῳ γήρατος δέν μποροῦσε νά διδάσκῃ διά μακρῶν τούς Πιστούς περιωρίζετο, κατά τόν Ἱερώνυμον, νά ἐπαναλαμβάνῃ: «ΤΕΚΝΙΑ, ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ». Ἔλεγε δέ ὅτι ἀρκεῖ αὐτός ὁ λόγος νά μᾶς  κρατάῃ ἑνωμένους μέ τό Θεό καί μεταξύ μας καί νά μᾶς χαρίζῃ τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου, εἰς μακρότητα ἡμερῶν.

ΕΙΘΕ, διά πρεσβειῶν τοῦ Εὐαγγελιστοῦ τῆς Ἀγάπης και ἐπιστηθίου φίλου τοῦ Χριστοῦ, νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό. ΕΙΘΕ νά μιμηθοῦμε τόν «υἱόν τῆς βροντῆς» καί νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ὁ Ἰωάννης, καί νά τό κάνουμε «πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή. ΕΙΘΕ νά ἀξιωθοῦμε, πλήρεις ἀγάπης, νά ἀκολουθοῦμε τό Ἀρνίον ὅπου ἄν ὑπάγῃ, καί ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ νά δοξάζουμε τόν Χριστόν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι. Νά λατρεύωμεν τόν Θεόν «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ», ὅπως «ὁ υἱός τῆς βροντῆς», καί νά Τόν ὑμνοῦμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.