Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΤΟ ΠΙΣΤΩΝ ΤΟ ΣΤΗΡΙΓΜΑ

ΚΑΙ

ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝ ΤΟ ΤΡΑΥΜΑ

 

Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι το σύμβολον τῆς νίκης και τοῦ θριάμβου τοῦ Χριστοῦ, το σύμβολον τοῦ πνεύματος τῆς αὐταπαρνήσεως και τῆς αὐτοθυσίας, το σύμβολον τῆς γνήσιας, τῆς τέλειας ἀγάπης, το σύμβολον τῆς Ὑπακοῆς στο Θεῖον Θέλημα. Ὅποιος θέλει πραγματικά νά μάθῃ τί εἶναι γνήσια, θυσιαστική, ἀνυπόκριτη, ἀνιδιοτελής, τέλεια Ἀγάπη στο Θεό και τον πλησίον, ἀτενίζει το Σταυρό, με πίστι στή Σταυρική Θυσία τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Υἱός καί Λόγος  τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, «δούλου  μορφήν λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος  ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, για μᾶς, ἐταπείνωσεν ἑαυτόν, γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ, ἐσταυρώθη ἀντί ἡμῶν, ἐξαγίασε τό Ξύλον τοῦ Σταυροῦ, το Ξύλον τῆς κατάρας ἔγινε Ξύλον εὐλογίας, Φάρος φωτεινός, πού μᾶς φωτίζει τήν ὁδόν τῆς Ζωῆς. Μᾶς φωτίζει τήν Ὁδόν ἀπό τό· «κατ’ εἰκόνα» εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν». Ὁ Χριστός γίνεται Τύπος και Ὑπογραμμός τοῦ τελείου ἀγωνιζομένου ἀνθρώπου, «ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ». Μᾶς ὁδηγεῖ  εἰς ὕψος θείας ἀναβάσεως. Μᾶς ὁδηγεῖ Ψηλά, στό Γολγοθᾶ, στό Θεό.  Ὁ δρόμος πρός τή θέωσι, εἶναι δρόμος τῆς ἐσταυρωμένης Ἀγάπης, εἶναι ὁ δρόμος τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ.

Ἕνας εἶναι ὁ ὀρθός, ὁ τέλειος, ὁ ἅγιος τρόπος ζωῆς, ἡ  Ὁδός θείας ἀναβάσεως, πάνω ἀπό τά γήϊνα καί φθαρτά, διά τῆς ὁποίας μεταβαίνει ὁ ἄνθρωπος ἀπό τό σκοτάδι στο Φῶς, ἀπό τή γῆ στόν οὐρανό, ἀπό τήν ἀνθρωπίνη, στή Θεία διάστασι, ἀπό το ὑλικό, στό πευματικό Σύμπαν, ἀπό τό θάνατο στή ζωή. Εἷναι ἡ καθ’ ὑπερβολήν Ὁδός τῆς τέλειας Ἀγάπης στό Θεό καί τόν πλησίον, γιά τό Θεό. Καί αὐτή ἡ Ὁδός τῆς Ζωῆς εἶναι ὁ Υἱός και Λόγος τοῦ Θεοῦ, πού, γιά χάρι μας, σαρκώθηκε καί Σταυρώθηκε «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν.γ΄15,16), καί «ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ» (Α΄ Πέτρ. β΄ 21).

Ὁ Κύριος λέγει: «Ἐγώ εἰμι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια και ἡ Ζωή· και οὐδείς ἔρχεται πρός τόν πατέρα εἰ μη δι’ ἐμοῦ»(Ἰωάν. ιδ΄ 6).«Καινήν Ἐντολήν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶται ἀλλήλους, καθώς ἐγώ ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα και ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους. Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοί μαθηταί ἐστε, ἐάν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις» (Ἰωάν. ιγ΄34-35). Τό καινούργιο εἶναι νά ἀγαπᾶτε ὁ ἕνας τόν ἄλλον ὅπως ἐγώ σᾶς ἀγάπησα, μέχρι Σταυροῦ καί θανάτου. Βέβαια ὁ δρόμος πρός τό Γολγοθᾶ εἶναι ἀνηφορικός, δύσκολος, ἀλλά γλυκύς, γιατί μᾶς ἀνεβάζει Ψηλά, στό Θεό. Εἶναι ὁ δρόμος τῆς γνησίας  Ἀγάπης. «Καί ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί, και ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει και ὁ Θεός ἐν αὐτῷ»(Α΄ Ἰωάν. δ΄16). Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο καί  Ἱερός Χρυσόστομος λέγει ὅτι «τῆς γνησίας Ἀγάπης ἴσον ΟΥΔΕΝ». Διότι, ὅπως ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος τονίζει «Ἡ γνησία, ἡ ἐσταυρωμένη Ἀγάπη ΘΕΟΝ ΠΟΙΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΝ».

Για να γίνῃ ὅμως Θεός, κατά χάριν, ὁ ἄνθρωπος, ὀφείλει νά ἀκολουθήσῃ τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ, να βαδίσῃ  το δρόμο τοῦ Σταυροῦ, νά σηκώσῃ το Σταυρό του και να ἀνέβη Ψηλά, στό Γολγοθᾶ, στό Θεό. Καί, χωρίς ἀμφιβολία, εἶναι ἐπίπονος μέν, ἀλλά γλυκύς καί ὄμορφος ὁ πνευματικός ἀγῶνας και ὀ ἀντίδικος ἡμῶν Διάβολος παρεμβάλλει πολλά ἔμπόδια καί μάλιστα ὀδυνηρά. Ἀλλά ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς βεβαιώνει, ἀπό τη δική του προσωπική πεῖρα, «ὅτι οὐκ ἄξια τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρός τήν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς»(Ρωμ. η΄ 18). Ἐξάλλου ὁ Χριστός ὁπλίζει τούς πιστούς Μαθητάς Του, μέ τήν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ πρός τό δύνασθαι ἡμᾶς στῆναι προς τάς μεθοδίας τοῦ διαβόλου(Ἐφεσ. στ΄ 11). Μᾶς δίδει τήν ἐ ξ ο υ σ ί α ν  τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων και σκορπίων και ἐπί πᾶσαν την δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, καί ουδέν ἡμᾶς οὐ μη ἀδικήσῃ» (Λουκ. ι΄ 19). Καί ἀκόμη μᾶς χαρίζει, ὡς τό ἰσχυρότερον ὅπλον  κατά τοῦ Διαβόλου, τόν Τίμιον Σταυρόν,  τον ὁποῖον δέν μπορεῖ νά ἀτενίσῃ ὁ Διάβολος και τά δαιμόνια καί οἱ δαιμονάνθρωποι. Μπροστά στο ὅπλον τοῦ Σταυροῦ ἐξαφανίζονται τρέμοντες ἅπαντες.

Ὁ ἱερός Δαμασκηνός δοξάζει το Θεό για το ἰσχυρότατο ὅπλον τοῦ Σταυροῦ και ψάλλει:

«Κύριε, ὅπλον κατά τοῦ Διαβόλου, τον Σταυρόν σου ἡμῖν δέδωκας· φρίττει γάρ και τρέμει, μη φέρων καθορᾶν αὐτοῦ την δύναμιν· ὅτι νεκρούς ἀνιστᾷ καί θάνατον κατήργησε. Διά τοῦτο προσκυνοῦμεν, τήν ταφήν σου καί τήν Ἔγερσιν».

Ὁ Τίμιος Σταυρός φωτίζει το δρόμο τῆς Ζωῆς καί καθορίζει ὁποῖα πρέπει νἆναι ἡ Ἀγάπη μας πρός τόν Θεόν καί πρός τόν πλησίον καί πῶς ἀποκτᾶται. Ἡ δύναμις τοῦ Σταυροῦ, μᾶς ἐνισχύει στόν πνευματικό μας ἀγῶνα, ὥστε να φθάσουμε νικητές, στήν Κορυφή τῆς πνευματικῆς τελειότητος.

Εἶναι καιρός να ἀναλάβωμεν τόν Σταυρόν τοῦ Χριστοῦ, και, ἀκολουθοῦντες τά ματωμένα Χνάρια Του, και, με τη Χάρι Του, νά φθάσωμεν ἐνώπιον τοῦ Θρόνου τῆς Μεγαλοσύνης ἐν τοῖς οὐρανοῖς, εἰς την ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου, ὑμνοῦντες καί εὐλογοῦντες τον Θεόν, εἰς  μακρότητα ἡμερῶν. ΑΜΗΝ.

«Σύ μου σκέπη κραταιά ὑπάρχεις, ὁ τριμερής Σταυρός τοῦ Χριστοῦ· ἁγίασόν με τῇ δυνάμει σου, ἵνα πίστει καί πόθῳ, προσκυνῶ καί δοξάζω σε».

«Σταυρέ τοῦ Χριστοῦ, χριστιανῶν ἡ ἐλπίς, πεπλανημένων ὁδηγέ, χειμαζομένων λιμήν, ἐν πολέμοις νῖκος, οἰκουμένης ἀσφάλεια, νοσούντων ἱατρέ, νεκρῶν ἡ ἀνάστασις, ἐλέησον ἡμᾶς».

«Σταυρός, ὁ φύλαξ πάσης τῆς οἰκουμένης· Σταυρός, ἡ ὡραιότης τῆς Ἐκκλησίας· Σταυρός, τῶν εὐσεβῶν ἀρχόντων τό κραταίωμα· Σταυρός, πιστῶν τό στήριγμα. Σταυρός, ἀγγέλων ἡ δόξα, καί τῶν δαιμόνων τό τραῦμα».

«Τόν Σταυρόν Σου προσκυνοῦμερν, Δέσποτα, καί τήν ἁγίαν Σου Ἀνάστασιν δοξάζομεν».

«Σῶσον, Κύριε, τόν λαόν Σου καί εὐλόγησον τήν κληρονομίαν Σου, νίκας τοῖς εὐσεβέσι κατά βαρβάρων δωρούμενος καί τό σόν φυλάττων διά τοῦ Σταυροῦ Σου πολίτευμα».