ΜΑΡΙΑ Η ΑΙΓΥΠΤΙΑ

                                                              

                                                        ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

Εἶναι σέ ὅλους μας γνωστόν τό εὐόλισθον, τό ὀλισθηρόν τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως. Φέρουμε ὅλοι ἔμφυτον τήν ὁρμήν  πρός τό Κακόν καί τήν ἁμαρτίαν. Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος λέγει ὅτι εἶναι «τό ἁμαρτάνειν, ἀνθρώπινον, τό ἐμμένειν ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ, σατανικόν, καί τό ἐξομολογεῖσθαι, θεῖον».

Καί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ θεολόγος λέγει ὅτι «Οὐ φοβερόν τό πεσεῖν, ἀλλά τό κεῖσθαι». Εἶναι φοβερό Κακό ἡ  ἁμαρτία, εἶναι θάνατος. Ἀλλά πιό φοβερό Κακό εἶναι ἡ ἀμετανοησία.

Ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς, ὡς ἄπειρη ἀγάπη, μᾶς καλεῖ  νά ἐπιστρέψουμε, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, κοντά Του καί ὄχι μόνον μᾶς κυνηγάει μέ τό ἔλεός Του, γιά νά μᾶς σώσῃ ἀλλά καί μᾶς βεβαιώνει, ὅτι γίνεται «μεγάλη χαρά στόν οὐρανό, ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι» καί ὅτι δέν ἦλθε νά καλέσῃ δικαίους, ἀλλά ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν.

Δυστυχῶς ὅμως, οἱ περισσότεροι ἀπό μᾶς, εἴμαστε ῥάθυμοι καί ἀμετανόητοι ἁμαρτωλοί καί ὄχι μόνον δέν ἀκοῦμε τήν παρήγορη φωνή τοῦ Ἰησοῦ, πού μᾶς καλεῖ εἰς μετάνοιαν καί δέν μετανοοῦμεν, ἀλλά εἴμαστε νωθροί, ὀκνηροί, τεμπέληδες καί μένουμε, μέ τή θέλησί μας, ἀμετανόητοι, κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου.

Ἐπειδή ὅμως ὁ Μακρόθυμος καί Ἐλεήμων Θεός, «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι  καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν», γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, μέ τή Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὥρισε νά ἑορτάζει τή Μνήμη τῆς Ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας καί τήν Πέμπτη(5η) Κυριακή τῶν Νηστειῶν, ἤδη εἰς τό τέλος τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, πρός διέγερσιν εἰς μετάνοιαν τῶν ῥαθύμων καί ἁμαρτωλῶν. Προβάλλει τήν Ὁσία Μαρία τήν Αἰγυπτίαν, ὡς Ὑπόδειγμα Μετανοίας.

Ἡ Μαρία ἡ Αἰγυπτία τά πρῶτα χρόνια ζοῦσε  στήν Ἀλεξάνδρεια ἀκόλαστο βίο. Ἔγινε αἰτία νά χαθοῦν πολλές ψυχές. Κάποτε ἔμαθε ὅτι πάγαιναν πολλοί προσκυνηταί εἰς τά Ἱεροσόλυμα, γιά νά ἑορτάσουν τήν  Ὕψωσι τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καί ἀπεφάσισε νά πάη καί αὐτή, μέ σκοπό νά παρασύρῃ πολλούς στήν ἁμαρτία, νά ἀγρεύσῃ πελάτες. Θέλησε μάλιστα νά εἰσέλθῃ ἀκόμη καί εἰς τόν Ἱερόν Ναόν, ὅπου θά γινόταν ἡ Ὕψωσις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ὅλοι εἰσήρχοντο εἰς τόν Ναόν. Αὐτή ὅμως στήν προσπάθειά της νά εἰσέλθῃ εἰς τόν Ναόν, ἔνοιωσε μιά ἀόρατη, θεῖα δύναμι νά τῆς ἐμποδίζῃ τήν εἴσοδον καί τήν κρατοῦσε ἀκίνητη στήν εἴσοδο. Τότε ἦλθε εἰς τόν ἑαυτόν της, συνησθάνθη τήν ἐνοχή της καί μετενόησε εἰλικρινά. Ἀποφάσισε νά ἀλλάξῃ ζωή καί τότε εἰσῆλθε στό ναό, προσκύνησε τόν Τίμιον Σταυρόν,  γονάτισε στήν εἰκόνα τῆς Παναγίας καί μέ δάκρυα  ὑποσχέθηκε στή Μεγαλόχαρη ὅτι, μέ τή Χάρι της, θά ἀκολουθήσῃ τό δρόμο τοῦ Κυρίου. Πῆγε βαθειά στήν ἔρημο  διασχίζοντας τόν Ἰορδάνη Ποταμό. Καί ἔζησε ἐκεῖ, μέ προσευχή καί νηστεία. Ἔζησε πραγματικά ἀγγελική ζωή. Κάποια μέρα συνήντησε στή ἔρημα, ἕναν ἅγιον ἐρημίτη, τόν ἅγιο Ζωσιμᾶ. Ἑξομολογήθηκε καί παρεκάλεσε τόν ἄγιο νά τήν κοινωνήσῃ. Πράγματι ὀ Ἅγιος Ζωσιμᾶς ἔφερε τά ἄχραντα μυστήρια καί τήν κοινώνησε. Ἁγιασμένη ἡ Μαρία μετά τή Θ. Κοινωνία παρέδωσε τό πνεῦμα στόν Κύριον τῆς δόξης. Κέρδισε τόν Παράδεισο. Μετά ἀπό ἕνα χρόνο ἦλθε πάλιν ὁ π. Ζωσιμᾶς καί  βρῆκε ἀκέραιο τό σῶμα τῆς Ἁγίας καί  τό ἔθαψε. Ἡ φήμη τῆς ἁγίας της ζωῆς διεδόθη σέ ὅλη τήν Ἐκκλησία. Καί εἶναι πραγματικά Ὑπόδειγμα εἰλικρινοῦς Μετανοίας.

Εἶναι καιρός, ὁ καθένας ἀπό μᾶς, νά ἔλθῃ εἰς ἑαυτόν καί νά μετανοήσῃ εἰλικρινά. Εἶναι καιρός νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό ΧΡΙΣΤΟ, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «Πρᾶξι», στήν καθημερινή μας ζωή.

Εἶναι καιρός νά μιμηθοῦμε τούς εἰλικρινά μετανοημένους Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας καί τήν Μαρίαν τήν Αἰγυπτίαν, ἡ ὁποία πραγματικά παραξένεψε, μέ τήν ἀξιοθαύμαστη ἀλλαγή της καί μέ τήν, μετά τήν εἰλικρινῆ της μετάνοιαν, ἁγίαν ζωήν της καί ὄντως  ἐξέπληξεν ὅλες τίς τάξεις τῶν Ἀγγέλων καί τῶν βροτῶν τά συστήματα, ἀφοῦ πραγματικά ὑπέταξε τήν σάρκα τῷ πνεύματι, καί ἔγινε Ὑπόδειγμα εἰλικρινοῦς  Μετανοίας σέ ὅλους μας.

«Ὁσία τοῦ Θεοῦ Μαρία, πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν!Ἁπάσας ἐξέστησας, τῇ ξένῃ πολιτεία σου, Ἀγγέλων τάξεις, βροτῶν τά συστήματα, ἀῢλως βιώσασα, καί φύσιν ὑπερβᾶσα· ἀνθ’ ὧν ὡς ἄϋλος τοῖς ποσίν, ἐπιβαίνουσα Μαρία, Ἰορδάνην διεπέρασας».

Εἶναι καιρός νά πάρουμε τήν ἀπόφασι, νά ἐπιστρέψουμε, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, στήν Πατρική Ἑστία, καί γευθῶμεν «τόν μόσχον τόν σιτευτόν»  εὐφραινόμενοι  δέ, καί περιπατοῦντες ἐν ἀγάπῃ, νά λατρεύωμεν, λόγῳ καί ἔργῳ, καί νά δοξάζωμεν τόν Λυτρωτήν, «ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Αὐτοῦ», διότι εἰς Αὐτόν, τόν Σταυρωθέντα καί Παθόντα και Ταφέντα καί Ἀναστάντα δι’ ἡμᾶς, ἀνήκει ἡ Βασιλεία καί ἡ Δύναμις, ἡ Τιμή καί ἡ Δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων, ΑΜΗΝ.