ΠΕΡΙ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗΣ, Ε΄

«Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοί ἐλεηθήσονται»  5ον 

Ἡ Ἐλεημοσύνη,

βίωμα τῶν πρώτων Χριστιανῶν.

Οἱ πρῶτοι Χριστιανοί ἐβίωσαν τίς Ἐντολές τοῦ Χριστοῦ καί τίς ἔκαναν πρᾶξι.

Ὁ Ευαγγελιστής Λουκᾶς, στίς πράξεις τῶν Ἀποστόλων, ἱστορεῖ τήν ζωήν τῶν πρώτων

Χριστιανῶν καί λέγει ὅτι «πάντες οἱ πιστεύσαντες ἦσαν ἐπί τό αὐτό καί εἶχον ἅπαντα κοινά. Τά κτήματα καί τάς ὑπάρξεις ἐπίπρασκον (δηλ. πωλοῦσαν τά ὑπάρχοντά τους) καί διεμέριζον αὐτά  πᾶσι καθότι ἄν τις χρείαν εἶχε·  Δηλαδή: καί διεμοίραζον τά χρήματα ἐκ τῆς πωλήσεως εἰς τούς ἀδελφούς, ανάλογα μέ τήν ἀνάγκην πού εἶχε ὁ καθένας  ἀπό αὐτούς (Πράξ. β΄44-45). Καί τονίζει ὅτι «τοῦ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καί ἡ ψυχή μία, καί οὐδέ εἷς τι τῶν ὑπαρχόντων αὐτῷ ἔλεγεν ἴδιον εἶναι, ἀλλ' ἦν αὐτοῖς ἅπαντα κοινά» (Πράξ. δ΄ 32).

Ἡ τέλεια ἀγάπη, ἡ ἐλεημοσύνη φέρει τούς ἀδελφούς «ἐπί τό αὐτό». Δημιουργεῖ «τήν κοινωνίαν τῶν προσώπων», «τήν κοινωνίαν τῶν ἁγίων». Ὅλοι βρίσκονται στό χῶρο τῆς Χάριτος. Στίς καρδιές, πού φλέγονται ἀπό τέλεια ἀγάπη, βασιλεύει ὀ Χριστός  καί στό καθένα δίδεται ἔπαθλον ἡ θεία Εὐλογία.

Ὁ Προφήτης Δαβίδ ἐξυμνεῖ τήν ἀδελφοσύνη, τήν ὁμόνοια, τήν ἕνωσιν τῶν ἀδελφῶν «ἐπί τό αὐτό», ἐγκωμιάζει τήν σύμπνοια καί τήν ἁρμονική  συμβίωσι, πού θεμελειώνεται στήν ἐλεημοσύνη. Μέ ὡραιότατες παρομοιώσεις δικηρύττει τήν ἀρχήν, σύμφωνα μέ τήν ὀποίαν στήν συγκατοίκησιν τῶν ἀδελφῶν ἐπί τό αὐτό, οἱ πλουσιώτεροι μεταδιδουν τά ἀγαθά στούς πτωχότερους, ὄχι μόνον τά ὑλικά ,ἀλλά καί τά πνευματικά: «Ἰδού δή τί καλόν ἤ τί τερπνόν, ἀλλ' ἤ τό κατοικεῖν ἀδελφούς ἐπί τό αὐτό; Ὡς μύρον ἐπί κεφαλῆς τό καταβαῖνον ἐπί πώγωνα, τόν πώγωνα τοῦ Ἀαρών, τό καταβαῖνον ἐπί τήν ᾤαν τοῦ ἐνδύματος αὐτοῦ. Ὡς δρόσος Ἀερμῶν ἡ καταβαίνουσα ἐπί τά ὄρη Σιών· ὅτι ἐκεῖ ἐνετείλατο Κύριος τήν εὐλογίαν, ζωήν ἕως τοῦ αἰῶνος» (Ψαλμ. 132,1-3). 

Ποικίλος εἶν' ὁ τρόπος τῆς ἐλεημοσύνης.

Ὅπως ἔχουμε πῆ, ὁ Θεός εἶναι Ἀγαθός καί μεταδοτικός τοῦ ἀγαθοῦ. Καί κάθε πιστός ὀφείλει νά προσπαθῇ, ἐλεῶν ὅλην τήν ἡμέραν, νά γίνεται ἀγαθός καί μεταδοτικός τοῦ ἀγαθοῦ, σάν τό Θεό.

Ὁ Κύριο μᾶς προτρέπει νά ἀγωνιζώμαστε τόν καλόν ἀγῶνα. Νά προσπαθοῦμε νά γίνουμε τέλειοι, μέ τήν ἀγάπη μας σέ ὅλους, ὅπως τέλειος εἶναι καί ὁ οὐράνιος Πατέρας μας:«Ἔσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι, ὥσπερ ὁ Πατήρ ὑμῶν ὁ ουράνιος τέλειός ἐστιν» (Ματθ. ε΄ 28).

Ὁ Ἐλεήμων ἄνθρωπος βρίσκεται πολύ κοντά σ' αὐτή τήν τελειότητα. Γι'  αὐτό καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι εἶναι «μέγα ἄνθρωπος καί τίμιον ἀνήρ ἐλεήμων»(Παροιμ. κ΄ 6).

Καί ὁ Κύριος λέγει: «Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες». «Ἐνταῦθα οὐ τούς διά χρημάτων ἐλεοῦντας μόνον ἐμοί δοκεῖ λέγειν, ἀλλά καί τούς διά πραγμάτων. Ποικίλος γάρ ὁ τῆς ἐλεημοσύνης τρόπος καί πλατεῖα  αὕτη ἡ ἐντολή» (Χρυσοστόμου, Ἑρμην. εἰς Ματθ. Ὁμιλ. ιε΄ Migne P.G. 57,227). 

Καί ὁ Ζιγαβηνός σημειώνει: «Οὐχί διά χρημάτων μόνον ἔστιν ἐλεεῖν, ἀλλά καί λόγου, κἄν μηδέν ἔχῃς διά δακρύων»(Ὑπόμν. εἰς Ματθ. κεφ. ε΄ Migne P.G. 129,193). «Ὅσον ἔχεις ὀβολῶν, ἀγόρασον τόν οὐρανόν. Οὐχ ὅτι εὔωνος ὁ οὐρανός, ἀλλ' ὅτι φιλάνθρωπος ὁ Δεσπότης. Οὐκ ἔχεις χρυσόν δοῦναι; Δός αργύριον, δός ὀβολόν, δός Ποτήριον ψυχροῦ ὕδατος. Τό γάρ πολύ καί τό ὀλίγον οὐ τῷ μέτρῳ τῶν διδομένων ὁρίζει ὁ Θεός, ἀλλά τῇ τῆς οὐσίας τοῦ διδόντος» (Χρυσοστ. Περί ἐλεημοσύνης, Migne P.G. 49,294).

Ὁ Απόστολος Παῦλος, πρός Κορινθίους , λέγει: «Τώρα λοιπόν σύμφωνα με τήν καλή σας θέλησι ὁλοκληρῶστε, μέ τίς εισφορές σας, τό καλό ἔργο, ὥστε ὅπως φανερώθηκε ἡ προθυμία τῆς θελήσεώς σας, ἔτσι νά ὁλοκληρωθῇ καί τό καλό ἔργο μέ τίς εἰσφορές σας ανάλογα μέ ὅσα ἔχετε. Διότι, ὅταν ὑπάρχει προθυμία, τότε εἶναι κανείς ευπρόσδεκτος μέ ὅ,τι ἔχει καί ὄχι μέ ὅ,τι δέν ἔχει. Δέν ζητῶ νά δώσετε ὅσα ἔχετε, ὥστε ἡ εἰσφορά σας  αὐτή  νά γίνῃ γιά τούς ἄλλους μέν ἄνεσις, γιά σᾶς δέ θλίψις καί στενοχώρια. Ἀλλά μέ κανόνα τήν ἰσότητα μεταξύ τῶν ἀδελφῶν, σ' αὐτή τήν περίστασι, τό περίσσευμά σας νά ἀναπληρώσῃ τό ὑστέρημα ἐκείνων, ἔτσι ὥστε καί τό περίσσευμα ἐκείνων, δηλαδή ὁ πλούτος τῆς ὑπομονῆς καί τῆς προσευχῆς τους πρός τόν Θεόν νά συμπληρώσῃ τό δικό σας ὑστέρημα, γιά νά γίνῃ καί στό πνευματικό πεδίο ἰσότης»(Β΄ Κορ. η΄11-14).