ΛΑΧΤΑΡΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΝΑ ΔΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΟΥΝ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥΝ

Εἶναι γεγονός ἀναμφισβήτητον ὅτι πάντοτε οἱ Ἕλληνες ἀναζητοῦσαν καί ἀναζητοῦν τό Θεό, τήν Ἀλήθεια. Ὅπως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶχαν μέσα τους, ἔμφυτον «τό ἅγιον», «τό ἱερόν», «τό θεῖον ἐμφύσημα». Οἱ Ἕλληνες ὅμως, περισσότερον ὅλα τά ἄλλα εἰδωλολατρικά Ἔθνη, διατηροῦσαν ζωντανή στήν ψυχή τους «τήν πνοήν τῆς Ζωῆς» «τό ἔμφυτον Θρησκευτικόν συναίσθημα», καί ἐφέροντο πάντοτε πρός τόν Ἕνα καί Μόνον Ἀληθινόν Θεόν. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο εἶχον στήσει καί βωμόν «τῷ ἀγνώστῳ Θεῷ».

Μετά τήν ἔλευσιν τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ στόν κόσμον, ἦσαν καί μερικοί Ἕλληνες προσήλυτοι, πού ἀνέβαιναν στά Ἱεροσόλυμα, γιά νά προσκυνήσουν τόν ἁληθινόν Θεόν κατά τήν ἑορτήν τοῦ Πάσχα. Αὐτοί, λοιπόν, οἱ Ἕλληνες πλησίασαν τόν Φίλιππον καί τόν παρεκάλεσαν λέγοντες:

«Κύριε, Θέλομεν τόν Ἰησοῦν ἰδεῖν». Τότε ὁ Φίλιππος μαζί μέ τόν Ἀνδρέαν, ἀναφέρουν στόν Ἰησοῦν τήν λαχτάρα τῶν Ἑλλήνων, νά Τόν δοῦν καί νά συνομιλήσουν μαζί Του. Ὁ δέ Ἰησοῦς ἀπεκρίνατο εἰς αὐτούς λέγων:

«Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου» (Ἱωάν. ιβ΄ 20-23).

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, «ἡ προσδοκία τῶν Ἐθνῶν» διαβλέπει στήν ἐπίσκεψι αὐτή, τή λαχτάρα τῶν Ἐθνῶν, τά ὁποῖα βιάζονται νά Τόν δοῦν καί νά Τόν γνωρίσουν, νά γνωρίσουν τόν ἀληθινόν Θεόν, νά γνωρίσουν τήν Αὐτοαλήθεια, εἶπε :«Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα». Διότι ἐπλησίαζε ἡ ὥρα τῆς Σταυρικῆς Του Θυσίας καί τῆς Ἀναστάσεώς Του, μετά τήν ὁποίαν θά ἀκολουθοῦσε ἀμέσως ἡ κλῆσις τῶν Ἐθνῶν.

Ὑπεδέχετο τούς Ἕλληνες, πρό τοῦ Πάθους Του, διέβλεπε δέ  καί καθώριζε, ἐκείνην τήν ὥρα ὁ Κύριος, τήν ἀποστολήν τῶν Ἑλλήνων, ὡς φορέων τοῦ Ευαγγελίου τῆς Ἀγάπης Του «εἰς πάντα τά Ἔθνη», «πάσει τῇ κτίσει». «Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα, μετά τό Πάθος καί τήν Ἀνάστασίν Του, ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου, ὑπό πάντων τῶν Ἐθνῶν. Αὐτή τήν ὥρα ὁ Ἰησοῦς ἐκλέγει τό Γένος τῶν Ἑλλήνων, ὡς τόν νέον περιούσιον Λαόν, διότι οἱ δικοί Του δέν τόν δέχθηκαν  ὡς  τόν Βασιλέα καί Θεόν τους, Τόν ἀρνήθηκαν καί ἀνακήρυξαν Βασιλιά τους τόν Καίσαρα, καί σταύρωσαν τόν ἀληθινόν Μεσσίαν. Ἡ Ἑλλάς δέχθηκε τόν ἀληθινόν Μεσσίαν, δέχθηκε τό Φῶς τό ἀληθινόν καί τό  μετελαμπάδευσε στόν κόσμον, μετέδωσε εἰς πάντα τά Ἔθνη τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, τήν γνῶσιν, τόν Πολιτισμόν.

Ἡ Ἑλλάς, ὁλόκληρη ἡ Ρωμιοσύνη, δέχθηκε τήν Πίστι στό Χριστό καί ἔζησε χάρις εἰς τήν δύναμιν τῆς Πίστεως. Ἡ ὀρθόδοξος Χριστιανική Πίστις εἶν’ ἡ ψυχή τῆς Ἑλλάδος. Ἡ πίστις στό Χριστό τή διατήρησε στή ζωή τά χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας. Ἀποτίναξε τό ζυγό, τήν τυραννία, μέ μοναδικό ὅπλο τήν Πίστι στό Χριστό.  Οἱ πρόγονοί μας ἔλυωσαν τά καντύλια καί τά ἀφιερώματα, καί τά ἔκαναν βόλια, γιά τόν ἀγῶνα. Ἐπολέμησαν καί θυσιάστηκαν, «γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστι τήν Ἁγίαν καί γιά τῆς Πατρίδος τήν ἐλευθερίαν».

 Ἡ Ὀρθόδοξος Χριστιανική Πίστις, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ψυχή τῆς Ἑλλάδος. Ὁ Χωρισμός τοῦ Ἔθνους, ὁ Χωρισμός τῆς Ἑλλάδος ἀπό τήν Ἐκκλησία, θά σημάνῃ σίγουρα τό Θάνατο τοῦ Ἔθνους, πρᾶγμα τό ὁποῖον ἐπιδιώκουν  ἀπ’  ἀρχῆς οἱ ἐχθροί της Ρωμιοσύνης. Ἐπιχειροῦν δολίως τόν ἀφανισμό τοῦ Ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας.

Αὐτό προβλέποντας οἱ Πατέρες μας, μετά τήν ἀπελευθέρωσι ἀπό τόν Τουρκικό ζυγό, ψήφιζαν καί ψηφίζουν μέχρι σήμερα ὅλα τά Συντάγματα, τόν Καταστατικό Χάρτη τῆς Χώρας, «ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ
ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΟΜΟΟΥΣΙΟΥ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΥ ΤΡΙΑΔΟΣ». Καί εἰς τό 3^ον ἄρθρον τοῦ Συντάγματος, ἀπό εὐγνωμοσύνην πρός τήν Ἐκκλησίαν, γιά τήν συμβολήν της καί τίς θυσίες της πρός τό Γένος, καθώριζαν ὅτι: «Ἐπικρατοῦσα Θρησκεία ἐν Ἑλλάδι εἶναι ἡ τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας... Τό κείμενον τῆς Ἁγίας Γραφῆς τηρεῖται ἀναλλοίωτον...» (Ἄρθρον 3).

Στό δέ ἄρθρον 16,2 τονίζεται ὅτι:
«Ἠ παιδεία  ἀποτελεῖ βασικήν ἀποστολήν τοῦ Κράτους, ἔχει δέ ὡς σκοπόν τήν ἠθικήν, πνευματικήν, ἐπαγγελματικήν καί φυσικήν ἀγωγήν τῶν Ἑλλήνων, τήν ἀνάπτυξιν τῆς ἐθνικῆς καί θρησκευτικῆς συνειδήσεως καί τήν διάπλασιν αὐτῶν ὡς ἐλευθέρων καί ὑπευθύνων πολιτῶν».

Εἶναι δέ αὐτονόητον ὅτι ἡ βασική αὐτή ἀποστολή τοῦ Κράτους δέν ἐπιτυγχάνεται, μέ τήν διδασκαλίαν, εἰς τά παιδιά τῶν Ἑλλήνων, τῶν Οὐπανισάδς, τῆς Βεδάντα ἤ τοῦ Κορανίου τοῦ μίσους, ἀλλά ἐπιτυγχάνεται μόνον μέ τήν διδασκαλίαν τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, μέ τά νάματα τῆς ὀρθοδόξου Πίστεως καί ζωῆς.

Παρακαλοῦμεν τούς ὑπευθύνους, οἱ ὁποῖοι  προετοιμάζονται, γιά τήν νέαν ἀναθεώρησιν τοῦ Συντάγματος, νά προσέξουν τίς διατάξεις, πού ἀναφέρονται στήν ἐπικρατοῦσα Θρησκεία, τήν μόνην ἀληθινήν Θρησκείαν, καί νά μή λησμονήσουν, ὅτι ἡ πίστις στό Χριστό κράτησε  καί κρατεῖ ζωντανό τό Γένος μας μέχρι σήμερα. Νά μή παίξουν τό παιχνίδι τῶν ἔχθρῶν τῆς Πατρίδος μας. Νά φυλάξουν «ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ» τήν Πίστι μας στό Χριστό. Διότι λαχτάρα τῶν Ἑλλήνων εἶναι ὀ Χριστός. Αὐτός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον ὅλων τῶν Ἑλλήνων. Πιστεύομεν δέ ὅτι ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἀπό τό Θεό σταλμένη καί ποτέ δέν πεθαίνει. Ὁ Χριστός σκεπάζει, μέ τή Χάρι Του καί μέ τή δύναμί Του, τήν Ἑλλάδα μας.
Σ’ Αὐτόν πιστεύουμε καί Αὐτόν Μόνον λατρεύουμε. Καί Αὐτόν παρακαλοῦμε νά διαφυλάττῃ τό Γένος μας, ἀπό πάσης ἐπιβουλῆς ὁρατῶν καί ἀοράτων ἐχθρῶν, καί νά μᾶς ἀξιώνει νά Τόν δοξάζουμε εἰς πάντας τούς αἰῶνας, Ἀμήν.