ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΝΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΑΙ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Ἐμεῖς εἴμαστε Ὁμολογητές τῆς Πίστεως;

«Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγώ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· ὅστις δ' ἄν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι  αὐτόν κἀγώ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. ι΄  32-33).

 Οἱ ἅγιοι Πάντες, εἶναι πασίδηλον ὅτι, ὅπως στό παρελθόν, ἔτσι καί σήμερα καί πάντοτε, πιστεύουν καί λατρεύουν «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» τόν Χριστόν, ὡς Θεόν καί Σωτῆρα τοῦ κόσμου, εἶναι ἀφοσιωμένοι στό Χριστό, ἐγκολπώνονται τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί τό κάνουν «πρᾶξι» στήν καθημερινή τους ζωή καί ἔτσι ὁμολογοῦν τήν Πίστιν τους, ἀκόμη καί μέ τή θυσία τῆς ζωῆς τους, μέ τό  μαρτύριόν τους.

Καί γεννῶνται εὔλογα τά ἐρωτήματα, σέ κάθε συνετό ἄνθρωπο:  Ἐμεῖς, σήμερα, ὁμολογοῦμε τήν Πίστι μας στό Χριστό; Ζοῦμε εὐσεβῶς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ; Ζοῦμε καθώς πρέπει ἁγίοις; Μιμούμενοι τόν Κύριον, «περιπατοῦμεν ἐν ἀγάπῃ, καθώς καί ὁ Χριστός ἠγάπησεν ἡμᾶς καί παρέδωκεν ἑαυτόν ὑπέρ ἡμῶν προσφοράν καί θυσίαν τῷ Θεῷ εἰς ὀσμήν εὐωδίας; 

Ἐμεῖς ὁμολογοῦμε τήν Πίστι μας στό Χριστό καί παραδίδουμε τόν ἑαυτόν μας  προσφοράν καί θυσίαν στό Θεό, θυσιαζόμαστε ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλον, εἰς ὀσμήν εὐωδίας: Μᾶς κυβερνᾶ στή ζωή μας τό πνεῦμα τῆς αὐταπαρνήσεως καί τῆς αὐτοθυσίας;

Δυστυχῶς, δέν εἶναι ὑπερβολή, ἄν ποῦμε, ὅτι σήμερα οἱ περισσότεροι συνάνθρωποί μας ἐκτρέπονται, φεύγουν ἀπό τό δρόμο τῆς Θυσιαστικῆς ἀγάπης καί συνεχίζουν νά λατρεύουν τά δαιμόνια καί τά εἴδωλα τά χρυσᾶ καί τά ἀργυρά καί τά ξύλινα, τά ἄψυχα καί νεκρά. Λατρεύουν τίς διαστροφές, τά βρωμερά τους πάθη. Λατρεύουν τό Βόρβορο, τό Διάβολο, τό Μαμωνᾶ, τό Χρῆμα. «Ἄνθρωπος ἐν τιμή ὤν, οὐ συνῆκε· παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς» λέγει ὁ Δαβίδ.

Ἡ ὁμολογία τῆς Πίστεως θεωρεῖται ὡς ρατσισμός.

Γνωρίζουμε ὅλοι, δυστυχῶς,  «τήν ἰλύν βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ. Ἔχουμε ὁλότελα ξεφύγει ἀπό τό δρόμο τοῦ Θεοῦ καί ὁδεύουμε ὁλοταχῶς πρός τήν ἄβυσσο τῆς αἰώνιας Ὀδύνης.

Κύριέ μου, Ἰησοῦ, λυπήσου με καί σῶσε μας, πρίν νά εἶναι ἀργά. Μήν ἀργοπορῇς. Ἔρχου ταχύ!...

Ποιός, θά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τόν ἐπώδυνο αὐτό Θάνατο; Ποιός θά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό αὐτήν ἐδῶ τή Βαβυλῶνα; Ποιός ἄλλος, ἐκτός ἀπό Σένα, πού σταυρώθηκες γιά μᾶς; Κύριε, γνωρίζεις πολύ καλά, ὅτι ἐκτός ἀπό Σένα δέν ἔχουμε καί δέν θέλουμε νά ἔχουμε ἄλλον κανέναν. Κύριέ καί Θεέ μου, δικοί Σου δοῦλοι εἴμαστε, εὐτελεῖς, πτωχοί, γυμνοί καί ἀνόητοι, ἀλλά δικοί σου. Σύ εἶσαι ὁ Θεός μας. « Σέ Σένα ἁμαρτάνουμε, ἀλλά καί Ἐσένα μονάχα λατρεύουμε», μή μᾶς ἐγκαταλείψῃς...

Δῶσε μας τό χάρισμα τῆς μετανοίας. Φώτισέ μας, ὥστε ἔγκαιρα νά καταλάβουμε, ὅτι εἶναι ἀνάγκη τῆς ψυχῆς μας νά ἐπιστρέψουμε κοντά Σου. Καί μέ τή δική Σου χάρι καί συμμαχία, νά ὁμολογήσουμε μπροστά σ’ αὐτόν τό Σατανοκρατούμενο κόσμο, τήν Πίστι μας Σέ Σένα, τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν. Βοήθησέ μας νά καταθέσουμε τή δική μας θέλησι στά Χέρια Σου καί νά σέ παρακαλέσουμε, νά δεχθῇς, τή λαχτάρα τῆς ψυχῆς μας καί  νά μᾶς  ὁμολογήσῃς, σάν δικούς πιστούς ἀκολούθους, ἐμπρός εἰς τόν Οὐράνιον Πατέρα Σου, πού εἶναι εἰς τούς Οὐρανούς. Ἀξίωσέ μας, Μακρόθυμε, νά ἐπιστρέψουμε  καί νά μείνουμε κοντά Σου. Ἀξίωσέ μας  νά Σέ δοξολογοῦμε καί, ἀσιγήτως, νά Σέ ὑμνοῦμε, μαζί μέ  ὅλους τούς Αγίους Σου, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Ἀμήν.