«Ἰησοῦ υἱέ Δαυῒδ, ἐλέησόν με»

Καί οἱ παρατρεχάμενοι «ἐπετίμων αὐτῷ

ἵνα σιωπήσῃ» (Μαρκ. ι΄ 40-52.Λουκ.ιη΄ 35-43).

Τυφλός ἐπαίτης, ὁ Βαρτίμαιος, καθόταν σέ μιά γωνιά τοῦ δρόμου, στήν Ἱεριχώ, καί ζητιάνευε. Δέν ἔβλεπε, ἀλλά ἄκουσε τό θόρυβο τοῦ λαοῦ, πού περνοῦσε καί ζήτησε νά μάθῃ τί συμβαίνει. Καί πληροφορεῖται ὅτι «Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος παρέρχεται». Τότε ἀμέσως μέ πίστι θερμή, ἄρχισε νά φωνάζῃ δυνατά, νά κραυγάζῃ:

«Ἰησοῦ υἱέ Δαυῒδ, ἐλέησόν με».

Οἱ πονεμένες κραυγές τοῦ  δυστυχισμένου καί φτωχοῦ τυφλοῦ ἐνοχλοῦν τούς «παρατρεχάμενους» Γραμματεῖς καί Φαρισαίους, τούς ὑποκριτές, πού ἀκολουθοῦσαν τό Χριστό, καί θέλοντας νά ἐπιδείξουν τό ὑποκριτικό ἐνδιαφέρον τους, γιά τό Διδάσκαλο, ἄρχισαν νά ἐπιπλήττουν τόν τυφλόν καί προσπαθοῦσαν νά τόν ἀναγκάσουν νά σιωπήσῃ, γιά νά μήν ἐνοχλῇ τόν Κύριο· «ἐπετίμων αὐτῷ ἵνα σιωπήσῃ».

Αὐτός ὅμως παρακάμπτει τά ἐμπόδια, δέν δειλιάζει, ἀλλά μέ Πίστι θερμή, μέ λαχτάρα, ἱκετεύει καί παρακαλεῖ τόν Κύριον: «Αὐτός δέ πολλῷ μᾶλλον ἔκραζεν· υἱέ Δαυῒδ ἐλέησόν με».

Μέ ὑπομονή, ἐπιμονή καί πίστι στήν ἀγαθότητα καί παντοδυναμίαν τοῦ Χριστοῦ προσεύχεται καί παρακαλεῖ τόν Κύριο. Δέν βαττολογεῖ. Ἔλεος ζητεῖ ἀπό τόν Ἐλεήμονα. Μέ τήν προσευχή του δηλώνει Πίστιν εἰς τόν Ἰησοῦν καί ὁμολογεῖ ὅτι Αὐτός εἶναι ὁ Ἐρχόμενος, ὁ Μεσσίας, ὁ υἱός Δαυῒδ, δηλαδή, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ τέλειος Θεός, πού ἔγινε καί τέλειος ἄνθρωπος, ὁ Σωτήρας, ὁ Ἱησοῦς ὁ Ναζωραῖος, πού παρέρχεται, ἔρχεται κοντά μας, νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τίς συμφορές, πού σωρεύει στήν ψυχή καί τή ζωή μας ἡ ἁμαρτία. Πιστεύει ὁ Βαρτίμαιος καί εἶναι σίγουρος, ὅτι ὁ Θεός εἰσακούει τίς κραυγές του καί ἀποκρίνεται. Οἱ ἄνθρωποι ἐνοχλοῦνται, ὁ Ἰησοῦς ὅμως, ποτέ. Παρέρχεται, περνάει ἀπό κοντά μας,

 «χθές καί σήμερον αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» καί δέν μᾶς προσπερνάει, στέκεται καί ἀκούει μέ στοργή τά αἰτήματά μας καί θεραπεύει τίς ἀνάγκες μας, ὅπως στάθηκε καί στήν Ἱεριχώ, ὅταν ἄκουσε τίς κραυγές τοῦ τυφλοῦ, πού ζητοῦσε τό ἔλεός Του καί διατάσσει αὐτούς πού τόν ἐμπόδιζαν, καί τούς εἶπε νά τόν φέρουν κοντά Του καί τόν ρώτησε: «Τί σοι θέλεις ποιήσω; ὁ δέ εἶπε· Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω. Καί ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ἀνάβλεψον· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε». Ἡ πίστις σου σέ Μένα σέ ἔσωσε ἀπό τήν ἀθεράπευτη τύφλωσί σου.

Ἀκριβῶς μέ τήν ἴδια στοργή καί τρυφερότητα ἀκούει καί τίς δικές μας κραυγές. Δέν μᾶς προσπερνᾶ. Στέκεται κοντά στόν καθένα μας  καί ἀκούει, μέ προσοχή καί ἄπειρη ἀγάπη, τά αἰτήματά μας καί μᾶς θεραπεύει τίς ἀνάγκες μας ποιῶν πάντοτε τό συμφέρον μας.

Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά σώσῃ ὅλους ἐμᾶς τούς ἀναγκεμένους, πού ξεστρατήσαμε ἀπό τό δρόμο τῆς ζωῆς. Ἔρχεται κοντά μας ὁ υἱός Δαυῒδ, καί διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας, εὐεργετῶν καί ἰώμενος πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.

Αὑτός, ὁ Ἰησοῦς εἶναι τό Φῶς τό ἀληθινόν, πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπο πού ἔρχεται στόν κόσμο. Ἔρχεται καί φωτίζει τά σκοτάδια μας καί θεραπεύει τήν ψυχική καί σωματική μας τύφλωσι, ἀρκεῖ νά τό θελήσουμε καί τό ζητήσουμε, μέ πίστι θερμή. Εἰσακούει τίς προσευχές μας καί ἀποκρίνεται. Ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος, χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας παρέρχεται καί δέν μᾶς προσπερνᾶ, στέκεται κοντά στόν καθένας μας, ὅποιοι κι’ ἄν εἴμαστε, ὅ,τι κι’ ἄν κάνουμε, ὅπου κι’ ἄν βρισκώμαστε, καί ἀκούει τήν προσευχή μας καί ἀπαντᾶ πάντοτε θετικά, ποιῶν τόν συμφέρον. Τό τονίζω αὐτό, διότι, πολλές φορές,  παρεξηγοῦμε τήν σιωπή τοῦ Ἰησοῦ. Ὅμως ἡ ἁγία Του σιωπή μᾶς προβληματίζει, ἀλλά καί μᾶς προστατεύει, διότι, τίς περισσότερες φορές, δέν ξέρουμε τί ζητᾶμε. Ὁ Θεός εἶναι Ἀγαθός καί μεταδοτικός τοῦ ἀγαθοῦ. Ὅταν ἐμεῖς ζητᾶμε  κάτι, ἀντίθετο ἀπό τήν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, ὅταν ζητᾶμε κάτι κακό γιά τόν ἑαυτό μας ἤ γιά τούς ἄλλους, ὁ Πανάγαθος δέν γίνεται συνεργάτης μας στό Κακό. Ὁ Θεός πάντοτε συνεργεῖ εἰς τό ἀγαθό.

Οἱ ἅγιοι λένε ὅτι ἔχουμε «τό λαβεῖν εἰς τό μή λαβεῖν».
Ἡ ἐποχή μας, δυστυχῶς, εἶναι μια ἐποχή σχιζοφρενική, σατανοκρατούμενη. Οἱ λέξεις καί οἱ ἔννοιες ἔχασαν τό πραγματικό τους νόημα. Ἀκόμη ἐδῶ, στήν Ἑλλάδα μας, στήν καρδιά τῆς Ὀρθοδοξίας, ζοῦμε σέ ἕνα πέλαγος παρανοήσεων.

Στά Σχολεῖα μας προπαγανδίζεται ἡ ἀθεῒα. Τή ζωή μας σήμερα χαρακτηρίζει ἡ ξετσιπωσιά. Καταργοῦμε τή ὀρθόδοξη χριστιανική ἀγωγή , τή διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου, προσπαθῶντας νά ξεριζώσουμε μέσ’ ἀπό τήν ψυχή τῶν παιδιῶν μας τήν πίστι στό Χριστό, τήν ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα καί τήν ἀφοσίωσι στήν χριστιανική Οἰκογένεια. Καταργοῦμε σιγά-σιγά καί τήν Προσευχή στά Σχολεῖα μας, γιά νά μή στενοχωρήσουμε τούς λαθροεισβολεῖς καί διδάσκουμε, τό Κοράνιο τοῦ μίσους, τή Βεδάντα καί γιά τίς ἔμφυλες Ταυτότητες.

Ἡ ΠΡΟΣΕΥΧΗ, «ἡ ἀνάβασις νοῦ πρός Θεόν» θεωρεῖται ἀπό ἄμυαλους  ἰθύνοντες, ρατσιστική ὀπισθοδρόμησις.

Ὤ τῆς παραφροσύνης και τῆς χριστοκτονίας τῆς τῶν προφητοκτόνων!
Σήμερα, περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη φορά, χρειάζεται νά  ἀναλάβῃ ἡ  Ἐκκλησία καί οἱ συνετοί γονεῖς ὅ, τι δέν κάνουν οἱ ἰθύνοντες τῆς Πολιτείας!

Πρίν νά ρημάξουν  τά πάντα, ὀφείλουμε νά ὁδηγήσουμε τά παιδιά μας στόν Ἰησοῦ Χριστό καί νά τά μάθουμε νά συνομιλοῦν μέ τό Θεό καί νά τόν παρακαλέσουμε νά θεραπεύσῃ τήν ψυχική τύφλωσι τῶν ἐθελοτυφλούντων.

Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος παρέρχεται καί ἀκούει τίς κραυγές μας καί ἀποκρίνεται. Ἄς Τόν παρακαλέσουμε νά θεραπεύσῃ τήν ψυχική καί τήν πνευματική μας τύφλωσι, ἐλπίζοντες ὅτι καί οἱ ἐθελοτυφλοῦντες σύντομα θά ἀναβλέψουν, καί ἀκολουθοῦντες τόν Ἰησοῦν θά τόν δοξάζουν, ὥστε καί πᾶς ὁ λαός νά ὑμνῇ καί νά δοξάζῃ τόν Θεόν, γιά τήν ἄφατη συγκατάβασί Του.

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ καί Λόγε τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, ὁ ἐλθών εἰς τόν κόσμον, ἁμαρτωλούς σῶσαι, ὧν πρῶτος εἰμί ἐγώ, ἐλέησόν ἐμέ καί τόν κόσμον σου, καί σῶσον τάς ψυχάς ἡμῶν ὡς ἀγαθός καί φιλάνθρωπος καί ἐλεήμων Θεός. Ἀμήν. 
Δόξα στό Ὄνομά Σου, τό ἅγιο καί ἱερό, Κύριέ μου Ἰησοῦ, ἐλέησον. 
Ἰησοῦ, ἐλέησον! Ἔλεος σοῦ ζητῶ. Ἔλεος, ὄχι γιατί τό ἀξίζουμε, ἀλλά ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ Ὀνόματός Σου. Ἰησοῦ μου, ἔλεος... Ἔλεος!

«Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΣΤΙΝ Η ΕΙΡΗΝΗ ΗΜΩΝ» (Ἐφεσ.β΄14).

«ΚΑΙ  ΕΙ  ΤΙΣ  ΕΝ  ΧΡΙΣΤῼ, ΚΑΙΝΗ ΚΤΙΣΙΣ »

  (Β΄Κορ. ε΄17).

 Ὁ Χριστός εἶναι τό «Παιδίον», ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, πού ἐξ ἀπείρου ἀγάπης, μᾶς δόθηκε ἀπό τόν Οὑράνιον Πατέρα, γιά νά διαλύσῃ τήν ἔχθραν, πού χώριζε τούς ἀνθρώπους  ἀπό τόν Θεόν καί μεταξύ τους. Αὐτόν «ἔδωκε», γιά χάρι μας ὁ Θεός καί Αὐτός εἶναι ἡ εἰρήνη μας. Αὐτός ἦλθε νά καταργήσῃ τήν «ἔχθραν» μεταξύ μας και μέ τόν Θεόν καί νά μᾶς συμφιλιώσῃ.

Τό «Παιδίον» εἶναι ὁ Μεσσίας, ὁ Ἐμμανουήλ, ὁ Χριστός. «Σέ Αὐτόν δόθηκε πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς» (Ματθ. κη΄ 18). Ὁ Μεσσίας ἐνσαρκώνει τή θεία σοφία καί εἶναι Παντοδύναμος.

«Οὗ ἡ ἀρχή ἐγενήθη ἐπί τοῦ ὤμου αὐτοῦ, (σήκωσε στούς ὤμους Του τά βάρη μας, τίς ἁμαρτίας μας καί σταυρώθηκε Αὐτός ἀντί ἡμῶν), καί καλεῖται τό ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς ἄγγελος, θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ἰσχυρός, ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης, πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος...Μεγάλη ἡ ἀρχή αὐτοῦ, καἰ τῆς εἰρήνης αὐτοῦ οὐκ ἔστιν ὅριον  (Ἡσ. θ΄ 6-7).

Ὁ Χριστός, Ὁ Μεσσίας εἶναι ἡ «Ράβδος ἐκ τῆς Ρίζης Ἰεσσαί καί τό ἐξ αὐτῆς ἄνθος». Καί ἡ «ράβδος» συμβολίζει τό βασιλικόν ἀξίωμα τοῦ Χριστοῦ καί τήν Παντοκρατορικήν αὐτοῦ δύναμιν.

Καλεῖται δέ «ἄνθος» διά τήν εὐοσμίαν, λέγει ὁ Κύριλλος Ἀλεξανδρείας.

Ὁ Χριστός εἶναι ὁ τέλειος Θεός, πού γίνεται γιά χάρι μας τέλειος ἄνθρωπος καί μόνον σ’ Αὐτόν «κατοικεῖ πᾶν τό πλήρωμα τῆς Θεότητος σωματικῶς». Καί «μόνον  ἐν αὐτῷ εἴμαστε πλήρης· αὐτός εἶναι ἡ Κεφαλή κάθε ἀρχῆς καί ἐξουσίας» (Κολοσ. β΄ 9-10) Καί ὁ Προφήτης Ἡσαῒας λέγει ὅτι «ἐπαναπαύσεται πνεῦμα Θεοῦ, πνεῦμα σοφίας καί συνέσεως, πνεῦμα βουλῆς καί ἰσχύος, πνεῦμα γνώσεως καί εὐσεβείας, ἐμπλήσει αὐτόν πνεῦμα φόβου Θεοῦ» (Ἡσ. ια΄ 2-3). Βάσις ὅλων εἶναι τῶν χαρισμάτων εἶναι  ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ. Ὁ δέ ἀριθμός 7  ἐκφράζει τήν θείαν τελειότητα. Ὁ Θεοδώρητος λέγει ὅτι «εἰς τόν Χριστόν κατῴκησε πᾶν τό πλήρωμα τῆς Θεότητος σωματικῶς, καί κατά τό ἀνθρώπινον δέ πάντα εἶχε τοῦ Πνεύματος τά χαρίσματα».

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει λέγει ὅτι ὁ Χριστός «ἐγενήθη ἡμῖν σοφία ἀπό Θεοῦ, δικαιοσύνη τε καί ἁγιασμός καί ἀπολύτρωσις» (Α΄Κορ. α΄ 30). Καί πρός τούς Ἐφεσίους γράφει ὅτι «ὁ Χριστός εἶναι ἡ εἰρήνη μας. Αὐτός συνήνωσε σέ ἕνα τά δύο μέρη, τόν Ἰουδαϊσμόν καί τόν Ἐθνισμόν. Αὐτός κατέρριψε τό μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ, δηλαδή τήν ἔχθραν, πού ὑπῆρχε μεταξύ τῶν Ἰουδαίων καί τῶν Ἐθνικῶν, κατέλυσε ὅλα τά ἐμπόδια, κατήργησε διά τῆς  Σταυρικῆς Του Θυσίας, τήν ἔχθραν τῶν δύο λαῶν, κατήργησε τόν νόμον τῶν ἐντολῶν, πού ἔδιδε ἐπιβλητικές ἐντολές. Κατήργησε τόν νόμον αὐτόν, διά νά κτίσῃ ἀπό τά δύο μέρη,  καί νά δημιουργήσῃ εἰς τόν ἑαυτόν Του, ἀπό τούς δύο λαούς, ἕνα νέον ἄνθρωπον καί νά φέρῃ εἰρήνην μεταξύ τους. Νά τούς συμφιλιώσῃ μεταξύ τους καί μέ τόν Θεόν. Νά συμφιλιώσῃ τούς δύο λαούς, Ἱουδαίους καί Ἐθνικούς, ἑνωμένους σέ ἕνα σῶμα, διά τοῦ σταυρικοῦ Του θανάτου, ἀφοῦ προηγουμένως θά ἐθανάτωνε τήν ἔχθραν μέ τό θάνατό Του. Καί ὅταν ἦλθεν ὁ Χριστός στή γῆ, ἐκήρυξε τό χαρμόσυνο μήνυμα εἰρήνης σέ σᾶς  τούς Ἐθνικούς , πού εἴσαστε μακράν, καί σέ μᾶς τούς Ἰουδαίους, πού εἴμαστε κοντά. Διότι ὁ Χριστός μᾶς ἔφερε καί τούς δυό λαούς, διά τούς ἑνός ἁγίου Πνεύματος, πρός τόν Πατέρα καί δι’ αὐτοῦ παραγματοποιήθηκε ἡ προσέγγισις καί ἡ συμφιλίωσίς μας μέ τόν Θεόν.

Τώρα πιά δέν εἴμαστε ξένοι καί πάροικοι, ἀλλά συμπολῖται τῶν ἁγίων καί οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ. Ἔχουμε οἰκοδομηθῆ, σάν ἄλλοι λίθοι ἐπάνω εἰς τό θεμέλιον τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Προφητῶν, ἐνῷ ἀκρογωνιαῖος λίθος, ἀγκωνάρι, πού βαστάζει καί στηρίζει τό ὅλον οἰκοδόμημα εἶναι αὐτός ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ἐπ’ αὐτοῦ καί δι’  αὐτοῦ ὁλόκληρη ἡ Οἰκοδομή τῆς Ἐκκλησίας συναρμολογεῖται καί αὐξάνει, ὥστε νά γίνουμε ὅλοι ναός ἅγιος, ὅπως τόν θέλει ὁ Κύριος. Διά τῆς ἑνώσεώς μας μέ τόν Κύριον καί μεῖς οἰκοδομούμεθα μαζί μέ τούς ἄλλους πιστούς, γιά νά γίνουμε ναός καί κατοικητήριον,  εἰς  τό ὁποῖον θά κατοικῇ ὁ Θεός μέ τό Πνεῦμα Του» (παρβλ. Ἐφεσ. β΄ 14-22).

Ὁ Χριστός ἦλθε γιά νά  ἑνώσῃ τούς ἀνθρώπους μεταξύ τους εἰς ἕνα σῶμα καί μιά ψυχή, νά μᾶς ἐπανεισάγῃ εἰς τόν Παράδεισο καί νά μᾶς συμφιλιώσῃ μέ τόν Θεόν Πατέρα. Ἦλθε νά φέρῃ τήν Ἀγάπη καί τήν εἰρήνη Του στή γῆ. Καί καλεῖ ὅλους τούς ἀνθρώπους κοντά Του: «Δεῦτε πρός με πάντες...».Μᾶς θυμίζει ὅτι ὁ Ἑωσφορισμός, ὁ Ἐγωϊσμός , ἡ Ἔπαρσις μᾶς χώρισε καί μᾶς χωρίζει ἀπό τό Θεό καί μεταξύ μας. Οἰκοδομεῖ τήν ἔχθρα, τίς ἔριδες, τίς διαιρέσεις, τίς ταραχές ,τό ἄγχος, τους πολέμους, τήν Ὀδύνη, τόν Πόνο καί τό Θάνατο.

Καί μᾶς διδάσκει ὁ Κύριος ὅτι ἡ Γνήσια  Ἀγάπη μᾶς ἑνώνει μέ τό Θεό καί μεταξύ μας καί μᾶς χαρίζει τήν εἰρήνην τήν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν.

Μᾶς τονίζει ὅτι ὀ Ἐγωϊσμός, διά τῆς παρακοῆς τῶν Ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ,  μᾶς ὁδήγησε εἰς τήν ἐσχάτην ἀθλιότητα καί ὅτι ἡ Ἀγάπη, πού ἀποδεικνύεται διά τῆς ὑπακοῆς εἰς τό Θεῖον Θέλημα, θά μᾶς ἐπαναφέρῃ κοντά στό Θεό καί θά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό κάθε Κακόν, καί φέρῃ γαλήνη στήν ψυχή μας καί εἰρήνη στόν κόσμο.

Ὁ Χριστός, εἶναι ἡ ἐνσαρκωμένη Ἀγάπη καί γίνεται τύπος καί ὐπογραμμός, ὑπόδειγμα σέ ὅλους μας καί μᾶς καλεῖ κοντά Του. Μᾶς καλεῖ νά ἀκούσουμε τή φωνή Του καί νά τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας. Μᾶς καλεῖ πιστέψουμε σ’ Αὐτόν. Νά ἀπεκδυθοῦμε τόν παλαιόν ἄνθρωπον καί ἐνδυθοῦμε τόν Νέον ἄνθρωπον, αὐτόν τόν Χριστόν, τόν κατά Θεόν κτισθέντα. Νά γίνουμε «ἐν Χριστῷ καινή κτίσις».

Νά βαπτισθοῦμε στό Ὄνομά τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι. Νά ἐνδυθοῦμε τόν Χριστόν. Νά ἑνωθοῦμε οἱ πάντες εἰς ἕνα σῶμα, σέ μιά ψυχή. Νά  ἐκπληρωθῇ ὀ πόθος τοῦ Χριστοῦ «ἵνα οἱ πάντες ἕν ὦσιν» (Ἱωάν. ιζ΄21). Νά παύσουν οἱ διαιρέσεις καί οἱ ἔχθρες καί οἱ πόλεμοι καί νά βασιλεύσῃ στίς καρδιές μας ὁ Χριστός, πού εἶναι ἡ εἰρήνη ἡμῶν.  Νά γίνῃ ἡ ψυχή καί ἡ ζωή μας Παράδεισος. Νά εἶναι μία ἡ ψυχή καί καρδία ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἐκ πάσης φυλῆς καί γλώσσης καί λαοῦ καί ἔθνους.

Αὐτό δέν σημαίνει πολτοποίησι. Θά διατηρήσῃ καί θά διαφυλάξῃ κάθε ἄνθρωπος καί κάθε λαός, ἀλώβητη, ἄθικτη τήν ἐθνική του συνείδησι, τήν ἐθνική του ταυτότητα, τήν Ἱστορία Του, τή γλῶσσα του, τή φυλή του, τό γένος του, ὁ Ἰουδαῖος ὡς Ἰουδαῖος, ὁ Τοῦρκος, ὡς Τοῦρκος, ὁ Πακιστανός, ὡς Πακιστανός κ.λ.π. Ὅλοι ὅμως νά ἀποβάλουμε τίς κακές μας συνήθειες, τόν κακό μας ἑαυτόν. Νά παύσουμε νά θεωροῦμε τόν συνάνθρωπό μας  res (πρᾶγμα), ἀντικείμενον συναλλαγῆς, οὕτε ὅταν παθαίνει ἕνας ἄνδρας νά θάβουμε μαζί του, ζωντανή τή γυναῖκα του.

Διότι «Εἴ τις ἐν Χριστῷ καινή κτίσις» καί  διότι ἐν Χριστῷ, ὅλοι οἱ πιστοί εἴμαστε ἰσότιμα Μέλη τῆς Κοινωνίας τῶν Προσώπων, τῆς Κοινωνίας τῶν ἁγίων, ἰσότιμα τίμια Μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἰσότιμα Μέλη της Ἐκκλησίας Του. Διότι «Ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε», λέγει ὁ Παῦλος. Καί διότι ἐν Χριστῷ «οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδέ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος ἤ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν ἤ θῆλυ· πάντες γάρ ἡμεῖς εἷς ἐστέ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλάτ. γ΄ 26-29). Ὅλοι εἴμαστε ἴσοι μπροστά στό Θεό. Ἔχουμε τά ἴδια διακαιώματα καί τίς ἴδιες ὑποχρεώσεις. Εἴμαστε ὅλοι παιδιά τοῦ Ἑνός καί Μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ καί ἀδέλφια μεταξύ μας, ἀνεξαρτήτως φύλου, Φυλῆς καί γλώσσης, λαοῦ καί ἔθνους.

ΠΟΤΕ θά καταλάβουμε, οἰ ταλαίπωροι θνητοί, ὅτι μόνον ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἠ εἰρήνη μας;

ΠΟΤΕ θά παύσουμε νά βασανίζουμε τόν ἑαυτό μας καί τούς ἄλλους γύρω μας, μέ τά πάθη καί τίς κακίες μας, μέ τούς Ἐγωϊσμούς, μέ τήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία;

ΠΟΤΕ θά συνειδητοποιήσουμε ὅτι χωρίς τόν Χριστόν, δέν θά μπορέσουμε νά ἐπιτύχουμε οὐδέν τό Καλόν. Τό προεῖπεν ὁ Κύριος: «Χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν». Καί ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι ἐάν ὁ Κύριος δέν ἦταν μαζί μας τό ὕδωρ ἄν κατεπόντισεν ἡμᾶς. Θά μᾶς εἶχαν κατασπαράξη οἱ ἐχθροί μας.

ΠΟΤΕ θά κατανοήσουμε ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ Μόνη μας καταφυγή, ἡ μόνη μας ἐλπίδα;

ΠΟΤΕ θά ἀποφασίσουμε νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, θά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης καί τό κάνουμε «Πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή;

ΠΟΤΕ θά ἀποφασίσουμε νά ἑτοιμάσουμε τήν ψυχή μας εἰς ναόν καί κατοικητήριον Θεοῦ, γιά  νά δεχθῇ  τόν Βασιλέα καί Κύριον τῆς Δόξης, τόν Ἄρχοντα τῆς εἰρήνης  καί νά βρῆ ἀνάπαυσ’ ἡ ψυχή μας, νά βασιλεύῃ ἐπί τέλους ἡ εἰρήνη Του στίς ψυχές ὅλων μας, ὡς ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς;

ΠΟΤΕ θά πάρουμε τήν Ἀπόφασι νά εὐχαριστήσουμε τόν Ὕψιστον, γιά τή ἄφατη συγκατάβασί Του καί τήν ἀνεκλάλητη  εὐσπλαγχνία Του, νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ;

ΕΜΠΡΟΣ, λοιπόν, πρίν νά εἶναι ἀργά, τώρα ἄς ἑνωθοῦμε, «ἐν Χριστῷ», οἱ ἄνθρωποι ἐκ πάσης φυλῆς καί γλώσσης καί λαοῦ καί ἔθνους, καί  ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ, λόγῳ καί ἔργῳ, πᾶντες οἱ λαοί, ἄς  δοξάζουμε τόν Λυτρωτήν καί Κύριον τῆς Δόξης, τον Ἄρχοντα τῆς εἰρήνης, τόν Ἰησοῦν Χριστόν, διότι εἰς Αὐτόν ἀνήκει ἡ τιμή,ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

«ΤΙ ΘΑΥΜΑΖΕΙΣ ΜΑΡΙΑΜ;

ΤΙ ΕΚΘΑΜΒΕΙΣΑΙ Τῼ  ΕΝ ΣΟΙ;»

Ἡ ἁγνή καί ἄμωμος Παρθένος, «ἡ μόνη ἐν γυναιξίν εὐλογημένη καί καλή», μένει ἔκθαμβος, θαυμάζει, καταπλήσσεται μπροστά τό μέγα Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖον συντελεῖται «ἐν αὐτῇ» καί δι’ αὐτῆς. Ἀπορεῖ πῶς εἶναι δυνατόν νά γεννήσῃ υἱόν, οὖσα Παρθένος. Ξένον καί παράδοξον μυστήριον, «ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν» τό τελούμενον ἐν ἐμοί. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο καί εἰς τήν ὑπό Ἀρχαγγέλου ἐξαγγελίαν εἶπε: «Πῶς ἔσται μοι τοῦτο, ἐπεί ἄνδρα οὐ γινώσκω;» Πῶς εἶναι δυνατόν νά γεννήσω τόν ἄχρονον Υἱόν τοῦ Θεοῦ, ὅπως λέγει ὁ ἱερός ὑμνῳδός, ἐν χρόνῳ, τοῦ τικτομένου τήν σύλληψιν μή διδαχθεῖσα; Εἶμαι ἄνανδρος, δέν ἔχω ἄνδρα καί πῶς θά γεννήσω Υἱόν; Ποιός εἶδε ποτέ γέννησιν παιδιοῦ, χωρίς  ἀνδρικόν σπέρμα, χωρίς νά συνευρεθῇ ἡ γυναῖκα μετά ἀνδρός;

Καί στήν ἁγνή ἀπορία της τότε ὁ Ἀρχάγγελος εἶπε: «Πνεῦμα ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπί Σέ καί δύναμις Ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι· διό καί τό γεννώμενον ἅγιον κληθήσεται υἱός Θεοῦ» (Λουκ. α΄ 34-35). Καί ὁ ἱερός ὑμνῳδός λέγει ὅτι, ὅπως ἔχει γραφῆ, ὅπου δέ βούλεται Θεός, νικᾶται φύσεως τάξις. Καί τό ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν γεγονός εἶναι

ὅτι Χριστός ἐτέχθη, ἐκ τῆς Παρθένου, ἐν Βηθλεέμ
τῆς Ἰουδαίας, καί τό γεγονός οὐκ ἀπογίνεται.

Ὁ Φιλάνθρωπος Θεός, ὡς στοργικός Πατέρας ἀπό ἄπειρη γιά τά πλάσματά Του ἀγάπη ηὐδόκησεν διά τοῦ Υἱοῦ καί ἐν αὐτῷ νά λυτρώσῃ τούς ἀνθρώπους ἀπό τόν κακό τους ἑαυτό, ἀπό τόν κόσμον καί ἀπό τήν καταδυναστία τοῦ Διαβόλου καί ὅτε ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου ἀποστέλλει τόν Υἱόν Του στόν κόσμον, γεννώμενον ἐκ γυναικός, τῆς Ἁγίας Θεοτόκου, καί ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, ἵνα τούς ὑπό νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν (Γαλάτ. δ΄5).

Τό ὑπερκόσμιον γεγονός τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ-Λόγου, δέν τό χωράει ὁ νοῦς μας, ὑπερβαίνει τήν ἀνθρωπίνην νοητικήν ἱκανότητα. Καί προσεγγίζεται μόνον μέ τόν πυρῆνα τῆς ψυχῆς, τήν ὀρθόδοξον Πίστιν. Ἐάν θελήσουμε νά διερευνήσωμεν τό Πῶς, θά τρελλαθοῦμε. ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγει ὅτι «μυστήρια Θεοῦ ἐρευνῶντες,  παραπληκτήσομεν».

Στά ἐρωτηματικά καί στίς ἀπορίες μας μόνον ἡ Πίστις μπορεῖ νά ἀπαντήσῃ. «Ἔστι δέ πίστις ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων» (Ἑβρ. ια΄  1).

Ὁ Πάντων Ἐπέκεινα καί Πανταχοῦ παρών, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, γεννᾶται καί φανερώνεται «ἐν σαρκί», ἔρχεται κοντά μας, εὐδοκίᾳ τοῦ πατρός καί συνεργίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος,  «ἵνα τήν ἑαυτοῦ ἀναπλάσῃ εἰκόνα, φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσι».

Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς, ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐρωτᾶ καί ἀπαντᾶ, μέ τή  Χάρι τοῦ Θεοῦ καί προσπαθεῖ , μέ τό ποιητικό Χάρισμα, νά μᾶς κάμῃ μετόχους τῆς Χαρᾶς, γιά τόν Ἐρχομό τοῦ βασιλέως καί σωτῆρος μας Ἱησοῦ Χριστοῦ. Καί λέγει:

«Ὁ ἀχώρητος παντί, πῶς ἐχωρήθη ἐν γαστρί;

Ὁ ἐν κόλποις τοῦ Πατρός, πῶς ἐν ἀγκάλαις τῆς μητρός; Πάντως ὡς οἶδεν (ὁ Πάνσοφος), ὡς ἠθέλησεν (ὁ Πανάγαθος) καί ὡς ηὐδόκησεν (ὁπολυεύσπλαγχνος). Ἄσαρκος γάρ ὤν (διότι ἐνῶ ἦτο ἄσαρκος), ἐσαρκώθη ἑκών (σαρκώθηκε μέ τή θέλησί Του) καί γέγονεν ὁ Ὤν, ὅ οὐκ Ἦν  δι’ ἡμᾶς (καί ὁ ὑπάρχων, ἔγινε γιά χάρι μας, κάτι πού δέν ἦταν. Ἔγινε  ταπεινός, τέλειος ἄνθρωπος, γιά νά γίνουμε ἐμεῖς θεοί), μετέσχε τοῦ ἡμετέρου φυράματος (ἔγινε μέτοχος τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, προσέλαβε τήν ἀνθρωπίνην φύσιν, τήν φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσι, γιά νά τήν ἀναπλάσῃ καί νά τήν ἀφθαρτοποιήσῃ) Διπλοῦς ἐτέχθη, Χριστός τῶν ἄνω, κόσμον θέλων ἀναπληρῶσαι». Ὁ τέλειος Θεός, ἔγινε καί τέλειος ἄνθρωπος, διπλοῦς ἐτέχθη ὁ Θεάνθρωπος, θέλων ὁ οὐράνιος, νά ἀναπληρώσῃ τάς ἐλλείψεις τοῦ κόσμου, ὥστε νά μᾶς ὑψώσῃ, νά μᾶς ἀνεβάσῃ  ἄνω, νά ἐπανακτήσωμεν τό ἀρχαῖον κάλλος,«ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν».

Ἐμπρός, λοιπόν, πάντες οἰ Πιστοί, ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ, μετά τῆς Παρθένου καί Θεοτόκου, ἔκθαμβοι πρό τοῦ Μυστηρίου τῆς ἐνανθρωπήσεως

Τοῦ Θεοῦ-Λόγου, ὁλοψύχως, ὑμνήσωμεν τόν Θεόν

διά τήν ἄφατον Αὐτοῦ συγκατάβασιν καί μετά τῶν Ἀγγέλων ψάλλοντες· Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ ἐνανθρωπήσαντι, πρός σωτηρίαν ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν. «Διό ἀνυμνοῦντες ἀναμέλψωμεν· Εὐλογείτω ἡ κτίσις πᾶσα τόν Κύριον, καί ὑπερυψούτω, εἰς πάντας τούς αἰῶνας». Ἀμήν.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, Ο ΜΕΣΣΙΑΣ

«Ἡ προσδοκία τῶν Ἐθνῶν» 

(Γενέσ. 49,10)

»Χριστός γεννᾶται· δοξάσατε.

»Χριστός ἐξ οὐρανῶν· ἀπαντήσατε.

»Χριστός ἐπί γῆς· ὑψώθητε.

»Ἄσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ, καί

» ἐν εὐφροσύνῃ, ἀνυμνήσατε λαοί·

» ὅτι δεδόξασται.

Ἡ ἀπομάκρυνσις τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν Πηγή τῆς Ζωῆς, ἀπό τόν Ἕνα καί Μόνον ἀληθινόν Θεόν, διά τῆς Παρακοῆς, δέν ἐπέφερε μόνον τήν ἀμαύρωσι, τήν ἀχρείωσι τῆς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ μέσα του, ἀλλά τόν  χώρισε ἀπό τόν Θεόν, τό ἀπεγύμνωσε ἀπό τό ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας καί τοῦ φόρεσε  τό ἔνδυμα τῆς φθορᾶς, τόν ἀπεμάκρυνε ἀπό τόν Παράδεισο τῆς τρυφῆς, τόν ὡδήγησε «ἐν γῇ ἐρήμῳ καί ἀβάτῳ καί ἀνύδρῳ» καί τόν περιέφερε εἰς τήν ἐσχάτην ἐξαθλίωσι, στήν Ὀδύνη καί τόν Πόνον.

Ἡ ἀνθρωπότης, ἡμιθανής, κατάκοιτος στή χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου, ἀδυνατεῖ, χωρίς τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, νά ἐπιστρέψῃ στήν πατρική Ἑστία. Στενάζουν οἱ ἄνθρωποι,  δυστυχεῖς, αἰχμάλωτοι «στήν Κοιλάδα τοῦ

Κλαυθμῶνος», ὑποφέρουν καί μόνον ἐλπίζουν. Καί μέ λαχτάρα  προσμένουν τόν Μεσσίαν, τόν Λυτρωτήν, τόν Χριστόν καί «αὐτός προσδοκία Ἐθνῶν».

Μετά τήν ἐπανάστασιν τοῦ ἀνθρώπου κατά τοῦ Θεοῦ, ὁ Φιλάνθρωπος Δημιουργός ὑπόσχεται τήν, ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί ἐκ τῆς ἀπογόνου τῆς Εὔας, τῆς ἁγνῆς καί ἄχραντης Παρθένου, Γέννησιν τοῦ Λυτρωτοῦ, τήν ἔλευσιν τοῦ Χριστοῦ, καί τόν, ὑπ’ αὐτοῦ, πλήρη συντριμμό τοῦ ἀρχεκάκου Ὄφεως, τοῦ Σατανᾶ. «Αὐτός σοῦ τηρήσει κεφαλήν, καί σύ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν» (Γενέσ. γ΄15).  Αὐτή δέ ἡ προεξαγγελία ὠνομάσθη Πρωτευαγγέλιον.

Ἀλήθεια, ποιός ἄλλος θά μποροῦσε νά μᾶς ἐξάγη ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ», εἰς τήν ὁποίαν εἴχαμε ἐμπαγῆ, ἄν ὄχι Σύ, Φιλάνθρωπε Κύριε;

Ποιός ἄλλος, ἐκτός ἀπό Σένα, Μακρόθυμε, μπορεῖ καί θέλει νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τό Βόρβορο, στόν ὁποῖον ἔχουμε βυθισθῆ;

Ποιός ἄλλος, ἐκτός ἀπό Σένα, μπορεῖ καί θέλει νά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό τή δουλεία τοῦ Σατανᾶ καί νά μᾶς ἀπαλλάξῃ ἀπό τό φόβο τοῦ θανάτου;

Ἐκτός ἀπό Σένα δέν ἔχουμε  καί δέν θέλουμε νά ἔχουμε ἄλλον κανένα. Μόνον Σύ, Κύριε, μπορεῖς, ὡς παντοδύναμος καί θέλεις, ὡς πανάγαθος, νά μᾶς λυτρώσῃς ἀπό τά πάθη καί τίς κακίες μας. Μόνον Σύ μπορεῖς νά μᾶς ἐλευθερώσης ἀπό τήν καταδυναστία τοῦ διαβόλου καί νά μᾶς ὁδηγήσῃς εἰς τόπον ἀναψυχῆς.

Μόνον Ἐσένα λαχταράει ἡ ψυχή μας. Μόνον  Σύ

ὑπάρχεις, γιά μᾶς. Μόνον Ἐσένα προσμένουμε, τήν προσδοκίαν τῶν ἐθνῶν. Μόνον Σύ εἶσαι ἡ μόνη μας καταφυγή, ἡ μόνη μας ἐλπίδα!...

Ὀκτακόσια  χρόνια πρίν ἀπό τόν ἐρχομό Σου, Κύριε, ὁ Προφήτης Ἡσαῒας προεξήγγειλε τήν Γέννησί Σου, ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου, καί εἶπε: «Ἰδού ἡ Παρθένος ἐν γαστρί ἕξει καί τέξεται υἱόν, καί καλέσουσι τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ (imanu el), ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός» (Ἡσ. ζ΄ 14. Ματθ. α΄21-23).

Καί τώρα ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου καί ἡ Προφητεία γίνεται Ἱστορία. Πραγματοποιεῖ ὁ Θεός τήν προαιώνιον Βουλή Του καί ὁ Υἱός καί Λόγος αὐτοῦ φανερώνεται «ἐν σαρκί». 

Καί σήμερον ἐν  Βηθλεέμ γεννᾶται ἐκ Παρθένου, καί σπαργανοῦται καί ἀνακλίνεται ἐν τῇ φάτνῃ, ὅτι οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι» (Λουκ. β΄ 7). Δέν βρέθηκε τόπος γιά τόν  Μεσσίαν, γιά τόν Βασιλέα καί Λυτρωτήν τοῦ σύμπαντος κόσμου. Οἱ ἐν τῇ Βηθλεέμ ἀγραυλοῦντες ποιμένες, δέχονται πρῶτοι τό χαρούμενο μήνυμα. «Καί ἰδού Ἄγγελος Κυρίου ἐπέστη αὐτοῖς καί περιέλαμψεν   αὐτούς δόξα Κυρίου καί ἐφοβήθησαν φόβον μέγαν. Καί εἶπεν αὐτοῖς ὁ ἄγγελος· μή φοβεῖσθε· ἰδού γάρ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντί τῷ λαῷ, ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστός Κύριος, ἐν πόλει Δαυῒδ. Καί τοῦτο ὑμῖν τό σημεῖον· εὑρήσετε βρέφος ἐσπαργανωμένον, κείμενον ἐν φάτνῃ» (Λουκ. β΄ 8-12). 

Καί μαζί μέ τόν Ἄγγελον «πλῆθος στρατιᾶς οὐρανίου αἰνοῦν τόν Θεόν καί λέγουν· Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. β΄ 13-14).

Καί ὁ ἱερός ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας ὁ ἅγιος Κοσμᾶς, ἀναγγέλει τήν πραγματοποιήσι τῆς προαιωνίου Βουλῆς τοῦ Θεοῦ καί τῆν ἐκπλήρωσι τῆς λαχτάρας τῶν δούλων Του, τῶν βυθισμένων στή λάσπη καί τό Βόρβορο τῆς φθορᾶς. Ἀκούει ὁ Πολεέλεος καί Φιλάνθρωπος τίς ὀδυνηρές κραυγές τῶν παιδιῶν Του καί ἐν χρόνῳ ἐκπληρώνει τήν προσδοκία τους.

Ὁ ὑμνῳδός χρησιμοποιεῖ ἱστορικόν ἐνεστῶτα·

«ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ· ΔΟΞΑΣΑΤΕ» διότι,  γιά τό Θεό δέν ὑπάρχει παρελθόν, παρόν καί μέλλων, ἀλλά ὅλα παρόντα. Καί καλεῖ τίς ἐπουράνιες δυνάμεις, Ἀγγέλους καί Ἀρχαγγέλους, νά ὑμνήσουν τόν Ὕψιστον λέγοντες · «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ». Καί ὄχι μόνον καλεῖ τούς Ἀγγέλους νά  δοξάσουν τόν Θεόν γιά τήν ἄφατη, τήν ἀνεκλάλητη Εὐσπλαγχνίαν Του, γιά τή σωτηρία μας, ἀλλά πληροφορεῖ καί ὅλους ἐμᾶς, τούς ἐπί γῆς, πού μέ λαχτάρα προσμένουμε τό Λυτρωτή καί λέγει ὅτι ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΞ ΟΥΡΑΝΩΝ, ΑΠΑΝΤΗΣΑΤΕ. Καί μᾶς προτρέπει νά προϋπαντήσουμε τό Σωτῆρα μας, τόν Χριστόν, πού ἔρχεται ἀπό τά Οὐράνια σκηνώματά Του, στή γῆ, καί νά Τόν δεχθοῦμε, ὅπως ὁ Συμεών. Νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας, νά ἐγκολπωθοῦμε τήν Ἀγάπη Του καί νά τήν κάνουμε «Πρᾶξι», στήν καθημερινή μας ζωή.

Συνεχίζει δέ ὁ ἱερός ὑμνῳδός νά περιγράφῃ τήν πραγματοποίησι τῆς προαιωνίου Βουλῆς τοῦ Θεοῦ, γιά τή σωτηρία τοῦ Γένους τῶν ἀνθρώπων καί λέγει ὅτι Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΓΕΝΝΑΤΑΙ, καθημερινά μέσα στίς ψυχές, πού Τόν δέχονται, ἀλλά, «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας», ΕΡΧΕΤΑΙ ΕΞ ΟΥΡΑΝΩΝ ΣΤΗ ΓΗ, καί συναναστρέφεται ὅλους ἐμᾶς τούς ἀναξίους δούλους Του καί δέν ἐντρέπεται νά μᾶς ἀποκαλεῖ ἀδελφούς Του ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΕΠΙ  ΓΗΣ, ΚΟΝΤΑ  ΜΑΣ, γιά νά μᾶς ἀνεβάσῃ στά οὐράνια, γιά νά μᾶς βοηθήσῃ νά ὑψωθοῦμε πάνω ἀπό τά ἐγκόσμια. Ὁ ὑμνῳδός μᾶς προτρέπει νά ἀνεβοῦμε στά ὕψη τῆς πνευματικῆς τελειότητος λέγων σέ ὅλους· ΥΨΩΘΗΤΕ. Διότι πραγματικά ὁ Χριστός μέ τήν ἄκρα ταπείνωσί Του καί τήν ἄπειρη ἀγάπη Του, μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τήν Νέα Ζωή, μᾶς ὁδηγεῖ ἀπό γῆς πρός Οὐρανόν. Γίνεται ὁ Ἴδιος ἡ Ὁδός, πού μᾶς ἀνεβάζει ἄνω, πρός τόν Πατέρα. Γι’ αὐτό γίνεται ταπεινός ἄνθρωπος. ΠΡΟΤΥΠΟΝ, ὑπόδειγμα ἁγίας ζωῆς. Αὐτός πού πρῶτος μᾶς ἀγάπησε, μᾶς καλεῖ νά Τόν μιμηθοῦμε νά ἀκολουθήσουμε τά Χνάρια Του. Ὅπως Ἐκεῖνος μᾶς ἀγάπησε, καί περιπατῶν ἐν ἀγάπῃ, παρέδωκε ,γιά χάρι μας, τόν ἑαυτόν Του, στό Θεό-Πατέρα, προσφοράν καί θυσίαν, εἰς ὀσμήν εὐωδίας, ἔτσι ἀκριβῶς κι’ ἐμεῖς, νά ἀγαπήσουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, μέχρι Σταυροῦ καί θανάτου.

Μᾶς ὑποδεικνύει δέ ὁ ὑμνῳδός τό Χρέος μας πρός τόν Λυτρωτήν καί λέγει σέ ὅλους μας:

ᾼΣΑΤΕ ΤΩ ΚΥΡΙῼ ΠΑΣΑ Η ΓΗ ΚΑΙ ΕΝ ΕΥΦΡΟΣΥΝῌ ΑΝΥΜΝΗΣΑΤΕ ΛΑΟΙ, ΟΤΙ ΔΕΔΟΞΑΣΤΑΙ.

Ἀκούει ὁ Πανάγαθος τίς κραυγές καί τούς στεναγμούς μας. Ἔρχεται κοντά μας, ταπεινά, «ὡς αὔρα λεπτή», ἁπαλύνει τόν πόνο μας, σπογγίζει τά δάκρυά μας πλένει, καθαρίζει, περιδένει καί θεραπεύει τίς πληγές μας καί ἀνοίγει σέ ὅλους μας τίς Πύλες τοῦ Οὐρανοῦ, «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον». Ἐταπεινώθη καί ἔπαθε γιά Χάρι μας. Τί ἄλλο νά κάνει;

Τώρα ἀπομένει τό δικό μας Χρέος. Νά ἀπεκδυθοῦμε τόν παλαιόν ἄνθρωπον καί νά ἐνδυθοῦμε  τόν Χριστόν, τόν Νέον ἄνθρωπον, τόν κατά Θεόν κτισθέντα. Καί νά αποφασίσουμε νά θέσουμε ἕνα καί μοναδικό σκοπό στή ζωή μας· νά ὑμνοῦμεν καί νά δοξολογοῦμε τόν  μοναδικόν Λυτρωτήν μας , τόν Ἰησοῦν Χριστόν.

Ὁλόκληρη ἡ γῆ νά ὑμνῇ καί νά δοξολογῇ  τόν Κύριον καί μέ εὐφροσύνη καί ἀγαλλίασι νά ἀνυμνοῦν ὅλοι οἱ λαοί  τόν Χριστόν, διότι εἶναι ὁ μόνος δοξασμένος. Διότι, μέ ὅλη τή ζωή Του καί τά ἔργα του, δεδόξασται, ἔχει δοξασθῆ.

Εἶναι καιρός νά ἀκολουθήσουμε τά Χνάρια τοῦ Χριστοῦ καί νἆναι ὁλόκληρη ἡ ζωή μας ὕμνος Εὐχαριστίας στό Λυτρωτή μας. Διότι Σ’ Αὐτόν καί μόνον Σ’ Αὐτόν ἀνήκει ἡ τιμή καί ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.