«ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΣΤΙ ΜΟΥ ΠΛΗΣΙΟΝ».

«Ο ΠΟΙΗΣΑΣ ΤΟ ΕΛΕΟΣ ΜΕΤ’ ΑΥΤΟΥ».

Μέ τήν παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου (Λουκ. ι΄ 25-37) ὁ Κύριος μᾶς διδάσκει συνοπτικά, πῶς ἡ κορωνίς τῆς δημιουργίας του, ἔφθασε στήν ἔσχατη ἐξαθλίωσι, ἀλλά καί πῶς μπορεῖ νά ἀνακτήσῃ καί πάλιν τό πρωτόκτιστον κάλλος.

Ἀφορμή, γιά νά μᾶς πῇ τήν παραβολή, ἔδωκεν κάποιος  ἄμυαλος, φαντασμένος, ἐπηρμένος, ὑπερόπτης καί ἐπαίσχυντος νομοδιδάσκαλος. Ὁ νομικός αὐτός εἶχε ὑψηλή ἰδέα γιά τόν ἑαυτό του καί τόλμησε νά πειράξῃ τόν Χριστό καί νά ἀποδείξῃ ὅτι δέν ἐγνώριζε τόν νόμον καί τοῦ εἶπε:

«Διδάσκαλε, τί νά κάμω, γιά νά κληρονομήσω τήν αἰώνιον ζωήν;»

Ὁ Κύριος, ὡς καρδιογνώστης, ἐγνώριζε τά ἐσώτατα βάθη τοῦ ἄμυαλου νομικοῦ. Ἐγνώριζε τήν ἀλαζονία καί τήν ἔπαρσί του, ἀλλά καί τό σκοπό, τοῦ ἐρωτήματος, πού Τοῦ ὑπέβαλε. Ἐγνώριζε ὁ Κύριος ὅτι ὁ νομοδιδάσκαλος αὐτός δέν ρώτησε μέ λαχτάρα γιά νά μάθη καί νά σωθῇ, ἀλλά ρώτησε, γιά νά Τόν πειράξῃ. Ὁ Κύριος ὅμως, δέν ὀργίζεται μέ τήν κακή πρόθεσι τοῦ νομικοῦ, ἀλλά μακροθυμεῖ. Παραμένει «πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ», πρότυπον ἁγιότητος, καί ἀντιμετωπίζει τόν πειρασμό καί τόν πονηρόν νομικό, μέ Μακροθυμία καί Καλοσύνη, γιά νά μᾶς διδάξῃ τόν τρόπο, μέ τόν ὁποῖον ὀφείλουμε νά ἀντιμετωπίζουμε τούς ἄμυαλους, τούς ἀδύναμους, τούς ἐπηρμένους συνανθρώπους μας καί νά τούς καταρτίζουμε «ἐν πνεύματι πρᾳότητος».

Ὁ Μέγας καί πάνσοφος Διδάσκαλος, μέ γλυκύτητα, ἐπαναφέρει τόν νομοδιδάσκαλο στήν τάξι τοῦ μαθητοῦ, καί ἀπαντῶν στό ἐρώτημά του, τοῦ λέγει:

«Ἐν τῷ νόμῳ τί γέγραπται; Πῶς ἀναγινώσκεις;» Καί ἀποκριθείς ὁ νομικός εἶπε: Εἰς τόν νόμον εἶναι γραμμένον· Ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καί ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καί ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καί ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, καί τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν».

Στό νόμο ἔχει γραφῆ ὅτι, γιά νά κληρονομήσῃ κανείς τήν αἰώνιον ζωήν, ὀφείλει νά ἀγαπᾷ τό Θεό μέ τέλεια ἀγάπη, νά ἀγαπᾷ δέ καί τόν πλησίον του, ὅσον καί ὅπως ἀγαπᾷ τόν ἑαυτόν του.

Στήν ἀπάντησιν αὐτήν τοῦ νομοδιδασκάλου ὁ Κύριος τοῦ εἶπε: Ὀρθῶς ἀποκρίθηκες. Φρόντιζε νά κάνῃς πάντοτε αὐτό πού εἶπες καί θά  ζήσῃς αἰώνια στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὡς κληρονόμος αὐτῆς. Αὐτή τή διαβεβαίωσι δίνει ὁ Κύριος σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, πού θέλουν νά ζήσουν στή Βασιλεία Του. Ὀφείλουμε δηλαδή νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά μή μείνουμε στή θεωρία, ἀλλά νά κάνουμε «πρᾶξι» τήν ἀγάπη Του. Νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι «ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ» (Α΄ Ἰωάν. δ΄16).

Τήν ἀπάντησιν ἅμα καί τή σύστασιν καί σοφήν αὐτήν καθοδήγησι τοῦ Κυρίου δέν κατενόησεν ὁ ἄμυαλος νομικός, ἀλλά θέλοντας νά δικαιολογήσῃ τόν ἑαυτόν του, μέ ἀλαζονία, εἶπε πρός τόν Ἰησοῦν·

«Καί τίς ἐστί μου πλησίον;»

Καί πάλιν ὁ Κύριος δέν ὀργίζεται, μέ τήν ἐμμονή, μέ τό δαιμονικό πεῖσμα, τοῦ νομοδιδασκάλου, ἀλλά «καταρτίζει τόν τοιοῦτον, καί ὅλους ἐμᾶς, ἐν πνεύματι πρᾳότητος», καί μέ τήν παραβολήν τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου (Λουκ. ι΄ 25-37), ἐξηγεῖ Πῶς γίνεται «πρᾶξις» ἡ τέλεια ἀγάπη στό Θεό καί τόν πλησίον καί Ποιός  πραγματικά εἶναι ὁ πλησίον μας.

Ἀναφέρεται στήν ἀπομάκρυνσι τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τό Θεό, στήν πορεία του ἀπό τήν Ἱερουσαλήμ πρός τήν Ἱεριχώ, τή χώρα τῆς ἀποστασίας, περιγράφει λακωνικά τήν ἐξαθλίωσι στήν ὁποίαν περιέρχεται ὀ ἄνθρωπος, ἡ ἀνθρωπότητα ὁλόκληρος, «ὁ περιπεσών εἰς τούς ληστάς-δαίμονας-δαιμονικά Πάθη, πού τόν ἔγδυσαν, τοῦ ἀφήρεσαν τόν ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας, τόν ἀπογύμνωσαν ἀπό κάθε ἀρετή, καί τόν πλήγωσαν καί τόν ἐγκατέλειψαν ἡμιθανῆ(μισοπεθαμένο). Αὐτό εἶναι πάντοτε τό κατάντημα τοῦ ἀνθρώπου μακράν τοῦ Θεοῦ.

Ἀναφέρεται στήν ἀναλγησία, τή σκληρότητα καί τήν  ἠθελημένην ἀδιαφορία, τοῦ Ἱερέως καί τοῦ Λευῒτου, πρός τόν δυστυχῆ συνάνθρωπον. Αυτοί εἶναι ἐντεταλμένοι νά προσφέρουν βοήθεια σέ κάθε δυστυχισμένο καί ἐμπερίστατο συνάνθρωπο. Συμβολίζουν τόν κόσμο, πού ἐνῶ θἄπρεπε νά σώζῃ ἀπό τή δυστυχία, ἀντίθετα σωρεύει συμφορές. Καί πράγματι αὐτή εἶναι ἡ πικρή, ἡ μόνη  ἀλήθεια, ὅτι κανείς καί τίποτε στόν κόσμο δέν μπορεῖ νά μᾶς σώσῃ, οὔτε ὁ Ἱερεύς, οὔτε ὁ Λευῒτης, οὔτε ἄνθρωπος, οὔτε ἄγγελος. Σωτῆρας καί Λυτρωτής μας εἶναι μόνον ὁ Κύριος. Αὐτός κατέβηκε ἀπό τό Θεϊκό Του Θρόνο καί ἔγινε ταπεινός ἄνθρωπος. Αὐτός εἶναι ὁ Καλός Σαμαρείτης. Ἐπειδή ἐμεῖς δέν μποροῦσαμε, περιπεσόντες εἰς τούς ληστάς, νά ἀνέβουμε ἄνω, Αὐτός κατέβη κάτω. Αὐτός ἐπλησίασε τήν ἡμιθανῆ ἀνθρωπότητα. Αὐτός εἶδε τόν περιπεσόντα εἰς τούς ληστάς, ἡμιθανῆ, καί δέν ἀδιαφόρησε, δέν ἔφυγε, ἀλλά ἔσπευσε, ἀθόρυβα, ἐπλησίασε τήν τρεμοσβύνουσα λυχνίαν καί ἔρριψεν ἔλαιον, καί ἔδειξεν ἔλεος καί εὐσπλαγχνία, στήριξε στό σπασμένο καλάμι καί τοῦ ἔδωσε ζωή. Γονάτισε μπροστά στόν ἡμιθανῆ , περιπεσόντα εἰς τούς ληστάς ἀποστάτην ἄνθρωπον, ὄχι γιά νά τόν κρίνη, ἀλλά γιά νά τόν σώσῃ, ἐπλυνε καί ἐκαθάρισε τίς πληγές του μέ λάδι καί κρασί, ἔδεσε τά τραύματά του. Καί ἀφοῦ τόν ἀνέβασε στό ζῶον του καί τόν  πῆγε εἰς τό Πανδοχεῖον,  φρόντισε νά τοῦ δοθῇ κάθε βοήθεια.

Πανδοχεῖον, στήν παραβολή νοεῖται ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Πανδοχεῖς εἶναι οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων, οἱ Ἱερεῖς κατά τήν τάξιν Μελχισεδέκ, οἱ ἔχοντες τό χρῖσμα τοῦ Πνεύματος, πού ἔχουν ὡς ἀποστολήν νά θεραπεύουν πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ. Καλός Σαμαρείτης, εἶναι ὁ ἐν σαρκί ἐληλυθώς Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Αὐτός καί μόνον Αὐτός μᾶς ἐπλησίασε καί μᾶς ἔλουσε καί μᾶς ἐκαθάρισε ἀπό τίς ἁμαρτίες μας, μέ τό πανάγιον αἷμα Του. Αὐτός μᾶς ὁδήγησε στήν Ἐκκλησία Του καί ἔδωκε στούς Πανδοχεῖς «δύο δυνάρια», τήν Παλαιάν καί τήν Καινήν Διαθήκην, καί τήν Ἐντολήν νά θεραπεύουν δωρεάν πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ, κατά τό· «Δωρεάν ἐλάβετε, δωρεάν δότε». Καί ἐτόνισε στόν καθε Πανδοχέα καί εἶπε: «ἐπιμελήθητι αὐτοῦ καί ὅ,τι ἄν προσδαπανήσῃς, ἐγώ ἐν τῷ ἐπανέρχεσθαί με ἀποδώσω σοι».

Καί ἀμέσως μετά ὁ Κύριος ρώτησε τόν ἄμυαλο νομικό: Ποιός ἀπό αὐτούς τούς τρεῖς (τόν Ἱερέα, τόν Λευῒτην καί τόν Καλόν Σαμαρείτην) σοῦ φαίνεται ὅτι ἔγινε πλησίον εἰς ἐκεῖνον πού ἔπεσε εἰς τούς ληστάς; Ποιός ἐπετέλεσε τό καθῆκον πρός τόν  δυστυχῆ συνάνθρωπόν του, ποιός ἀγάπησε πράγματικά τόν ἐμπερίστατο ἀδελφό; Ποιός ἔκανε πρᾶξι τήν τέλεια ἀγάπη;

Καί ὁ ἄμυαλος καί ὐπερόπτης νομικός τότε εἶπε:
«Ὁ ποιήσας τό ἔλεος μετ’ αὐτοῦ».

Καί τότε ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦ εἶπε πρός τόν νομοδιδάσκαλον, λέγει δέ καί πρός τόν καθέναν ἀπό μᾶς: 

«ΠΟΡΕΥΟΥ  ΚΑΙ  ΣΥ  ΠΟΙΕΙ  ΟΜΟΙΩΣ».

Πανευτυχεῖς εἶναι ὅλοι, ὅσοι ἀκολουθοῦν τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Κυρίου, ὁ Ὁποῖος διῆλθε καί «διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ», «ὑπολιμπάνων ἑαυτόν ἡμῖν ὑπογραμμόν, ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ».

Καί εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε ὅλοι ὅτι «ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη. Καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὀ Θεός ἐν αὐτῷ». Καί «μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ», σημαίνει νά περιπατῶ ἐν ἀγάπῃ , ὅπως ὁ Χριστός, νά δίδω γιά τόν πλησίον, τόν ἑαυτόν μου, προσφοράν καί θυσίαν στόν Θεόν, εἰς ὀσμήν εὐωδίας. Σημαίνει νά ζῶ εὐσεβῶς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, νά ζῶ, καθώς πρέπει ἁγίοις. Νά ἀκολουθῶ τό Ἀρνίον ὅπου ἄν ὑπάγει. Νά ἀγαπῶ τόν θεόν καί τόν πλησίον ὡς σεαυτόν, μέ τήν ἀγάπην, μέ τήν ὁποίαν μᾶς ἀγάπησεν ὁ Χριστός, ὁ  Ὁποῖος ἐσταυρώθηκε, γιά χάρι μας, καί πάνω ἀπό τό Σταυρό Του μᾶς βροντοφώναξε καί εἶπε: «Νά ἀγαπᾶτε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, ὅπως ἐγώ σᾶς ἀγάπησα, μέχρι Σταυροῦ καί θανάτου».

«Τόν  δι’ ἡμᾶς σταυρωθέντα, δεῦτε πάντες ὑμνήσωμεν· αὐτόν γάρ κατεῖδε Μαρία ἐπί τοῦ ξύλου καί ἔλεγεν· Εἰ καί Σταυρόν ὑπομένεις, Σύ ὑπάρχεις ὁ Υἱός καί Θεός μου».

Καί πραγματικά ὁ σταυρωθείς καί ταφείς καί ἀναστάς, ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Κύριος καί ὁ  Θεός μας, ἡ ἐνσαρκωμένη ἀγάπη. Αὐτός, γιά νά μᾶς διδάξῃ τήν τέλεια ἀγάπη στόν Θεόν καί τόν πλησίον, ἡ ὁποία ἀποδεικνύεται διά τῆς ὑπακοῆς στό Θεῖον Θέλημα, «ἐταπείνωσεν ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο καί Θεός-Πατήρ, τόν Υἱόν Του, καί ὡς ἄνθρωπον, αὐτόν ὑπερύψωσε καί ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα, ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καί καταχθονίων, καί πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός» (Φιλιπ. β΄8-11).

Καί εἶναι ἀναμφισβήτητη ἀλήθεια ὅτι «Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία· οὐδέ γάρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν  τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾦ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πράξ. δ΄ 12).

Ὀφείλουμε δέ οἱ πάντες νά κατανοήσουμε ὅτι μόνον Αὐτός ὁ Σωτῆρας καί Λυτρωτής τοῦ κόσμου, εἶναι ὁ Μόνος πλησίον μας. καί ὅτι Αὐτός μόνος Πρῶτος μᾶς ἀγάπησε. Καί εἶναι καιρός νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, νά ἐγκολπωθοῦμε τήν ἀγάπην Του καί νά τήν  κάνουμε «πρᾶξι». Ὅλοι  μᾶς ἔχουν ἐξαπατήσει καί μᾶς ἔχουν ἐγκαταλείψει. Μόνον ὁ Ἰησοῦς, «ὁ μάρτυς ὁ πιστός καί ἀληθινός», Αὐτός μᾶς ἀπομένει. Αὐτός, ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας καταφυγή, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Αὐτόν ὀφείλουμε νά ἀγαπᾶμε «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ», μέ τήν καρδιά μας, καί γιά χάρι Του, νά ἀγαπᾶμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, ὅπως Αὐτός μᾶς ἀγάπησε, καί νά Τόν παρακαλοῦμε νά μᾶς ἀξιώσῃ νά μένωμεν ἐν τῇ ἀγάπῃ Του καί νά τόν ὑμνοῦμε καί νά Τόν δοξολογοῦμε εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Ἀμήν.