«Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΣΤΙΝ Η ΕΙΡΗΝΗ ΗΜΩΝ» (Ἐφεσ.β΄14).

«ΚΑΙ  ΕΙ  ΤΙΣ  ΕΝ  ΧΡΙΣΤῼ, ΚΑΙΝΗ ΚΤΙΣΙΣ »

  (Β΄Κορ. ε΄17).

 Ὁ Χριστός εἶναι τό «Παιδίον», ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, πού ἐξ ἀπείρου ἀγάπης, μᾶς δόθηκε ἀπό τόν Οὑράνιον Πατέρα, γιά νά διαλύσῃ τήν ἔχθραν, πού χώριζε τούς ἀνθρώπους  ἀπό τόν Θεόν καί μεταξύ τους. Αὐτόν «ἔδωκε», γιά χάρι μας ὁ Θεός καί Αὐτός εἶναι ἡ εἰρήνη μας. Αὐτός ἦλθε νά καταργήσῃ τήν «ἔχθραν» μεταξύ μας και μέ τόν Θεόν καί νά μᾶς συμφιλιώσῃ.

Τό «Παιδίον» εἶναι ὁ Μεσσίας, ὁ Ἐμμανουήλ, ὁ Χριστός. «Σέ Αὐτόν δόθηκε πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς» (Ματθ. κη΄ 18). Ὁ Μεσσίας ἐνσαρκώνει τή θεία σοφία καί εἶναι Παντοδύναμος.

«Οὗ ἡ ἀρχή ἐγενήθη ἐπί τοῦ ὤμου αὐτοῦ, (σήκωσε στούς ὤμους Του τά βάρη μας, τίς ἁμαρτίας μας καί σταυρώθηκε Αὐτός ἀντί ἡμῶν), καί καλεῖται τό ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς ἄγγελος, θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ἰσχυρός, ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης, πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος...Μεγάλη ἡ ἀρχή αὐτοῦ, καἰ τῆς εἰρήνης αὐτοῦ οὐκ ἔστιν ὅριον  (Ἡσ. θ΄ 6-7).

Ὁ Χριστός, Ὁ Μεσσίας εἶναι ἡ «Ράβδος ἐκ τῆς Ρίζης Ἰεσσαί καί τό ἐξ αὐτῆς ἄνθος». Καί ἡ «ράβδος» συμβολίζει τό βασιλικόν ἀξίωμα τοῦ Χριστοῦ καί τήν Παντοκρατορικήν αὐτοῦ δύναμιν.

Καλεῖται δέ «ἄνθος» διά τήν εὐοσμίαν, λέγει ὁ Κύριλλος Ἀλεξανδρείας.

Ὁ Χριστός εἶναι ὁ τέλειος Θεός, πού γίνεται γιά χάρι μας τέλειος ἄνθρωπος καί μόνον σ’ Αὐτόν «κατοικεῖ πᾶν τό πλήρωμα τῆς Θεότητος σωματικῶς». Καί «μόνον  ἐν αὐτῷ εἴμαστε πλήρης· αὐτός εἶναι ἡ Κεφαλή κάθε ἀρχῆς καί ἐξουσίας» (Κολοσ. β΄ 9-10) Καί ὁ Προφήτης Ἡσαῒας λέγει ὅτι «ἐπαναπαύσεται πνεῦμα Θεοῦ, πνεῦμα σοφίας καί συνέσεως, πνεῦμα βουλῆς καί ἰσχύος, πνεῦμα γνώσεως καί εὐσεβείας, ἐμπλήσει αὐτόν πνεῦμα φόβου Θεοῦ» (Ἡσ. ια΄ 2-3). Βάσις ὅλων εἶναι τῶν χαρισμάτων εἶναι  ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ. Ὁ δέ ἀριθμός 7  ἐκφράζει τήν θείαν τελειότητα. Ὁ Θεοδώρητος λέγει ὅτι «εἰς τόν Χριστόν κατῴκησε πᾶν τό πλήρωμα τῆς Θεότητος σωματικῶς, καί κατά τό ἀνθρώπινον δέ πάντα εἶχε τοῦ Πνεύματος τά χαρίσματα».

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει λέγει ὅτι ὁ Χριστός «ἐγενήθη ἡμῖν σοφία ἀπό Θεοῦ, δικαιοσύνη τε καί ἁγιασμός καί ἀπολύτρωσις» (Α΄Κορ. α΄ 30). Καί πρός τούς Ἐφεσίους γράφει ὅτι «ὁ Χριστός εἶναι ἡ εἰρήνη μας. Αὐτός συνήνωσε σέ ἕνα τά δύο μέρη, τόν Ἰουδαϊσμόν καί τόν Ἐθνισμόν. Αὐτός κατέρριψε τό μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ, δηλαδή τήν ἔχθραν, πού ὑπῆρχε μεταξύ τῶν Ἰουδαίων καί τῶν Ἐθνικῶν, κατέλυσε ὅλα τά ἐμπόδια, κατήργησε διά τῆς  Σταυρικῆς Του Θυσίας, τήν ἔχθραν τῶν δύο λαῶν, κατήργησε τόν νόμον τῶν ἐντολῶν, πού ἔδιδε ἐπιβλητικές ἐντολές. Κατήργησε τόν νόμον αὐτόν, διά νά κτίσῃ ἀπό τά δύο μέρη,  καί νά δημιουργήσῃ εἰς τόν ἑαυτόν Του, ἀπό τούς δύο λαούς, ἕνα νέον ἄνθρωπον καί νά φέρῃ εἰρήνην μεταξύ τους. Νά τούς συμφιλιώσῃ μεταξύ τους καί μέ τόν Θεόν. Νά συμφιλιώσῃ τούς δύο λαούς, Ἱουδαίους καί Ἐθνικούς, ἑνωμένους σέ ἕνα σῶμα, διά τοῦ σταυρικοῦ Του θανάτου, ἀφοῦ προηγουμένως θά ἐθανάτωνε τήν ἔχθραν μέ τό θάνατό Του. Καί ὅταν ἦλθεν ὁ Χριστός στή γῆ, ἐκήρυξε τό χαρμόσυνο μήνυμα εἰρήνης σέ σᾶς  τούς Ἐθνικούς , πού εἴσαστε μακράν, καί σέ μᾶς τούς Ἰουδαίους, πού εἴμαστε κοντά. Διότι ὁ Χριστός μᾶς ἔφερε καί τούς δυό λαούς, διά τούς ἑνός ἁγίου Πνεύματος, πρός τόν Πατέρα καί δι’ αὐτοῦ παραγματοποιήθηκε ἡ προσέγγισις καί ἡ συμφιλίωσίς μας μέ τόν Θεόν.

Τώρα πιά δέν εἴμαστε ξένοι καί πάροικοι, ἀλλά συμπολῖται τῶν ἁγίων καί οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ. Ἔχουμε οἰκοδομηθῆ, σάν ἄλλοι λίθοι ἐπάνω εἰς τό θεμέλιον τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Προφητῶν, ἐνῷ ἀκρογωνιαῖος λίθος, ἀγκωνάρι, πού βαστάζει καί στηρίζει τό ὅλον οἰκοδόμημα εἶναι αὐτός ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ἐπ’ αὐτοῦ καί δι’  αὐτοῦ ὁλόκληρη ἡ Οἰκοδομή τῆς Ἐκκλησίας συναρμολογεῖται καί αὐξάνει, ὥστε νά γίνουμε ὅλοι ναός ἅγιος, ὅπως τόν θέλει ὁ Κύριος. Διά τῆς ἑνώσεώς μας μέ τόν Κύριον καί μεῖς οἰκοδομούμεθα μαζί μέ τούς ἄλλους πιστούς, γιά νά γίνουμε ναός καί κατοικητήριον,  εἰς  τό ὁποῖον θά κατοικῇ ὁ Θεός μέ τό Πνεῦμα Του» (παρβλ. Ἐφεσ. β΄ 14-22).

Ὁ Χριστός ἦλθε γιά νά  ἑνώσῃ τούς ἀνθρώπους μεταξύ τους εἰς ἕνα σῶμα καί μιά ψυχή, νά μᾶς ἐπανεισάγῃ εἰς τόν Παράδεισο καί νά μᾶς συμφιλιώσῃ μέ τόν Θεόν Πατέρα. Ἦλθε νά φέρῃ τήν Ἀγάπη καί τήν εἰρήνη Του στή γῆ. Καί καλεῖ ὅλους τούς ἀνθρώπους κοντά Του: «Δεῦτε πρός με πάντες...».Μᾶς θυμίζει ὅτι ὁ Ἑωσφορισμός, ὁ Ἐγωϊσμός , ἡ Ἔπαρσις μᾶς χώρισε καί μᾶς χωρίζει ἀπό τό Θεό καί μεταξύ μας. Οἰκοδομεῖ τήν ἔχθρα, τίς ἔριδες, τίς διαιρέσεις, τίς ταραχές ,τό ἄγχος, τους πολέμους, τήν Ὀδύνη, τόν Πόνο καί τό Θάνατο.

Καί μᾶς διδάσκει ὁ Κύριος ὅτι ἡ Γνήσια  Ἀγάπη μᾶς ἑνώνει μέ τό Θεό καί μεταξύ μας καί μᾶς χαρίζει τήν εἰρήνην τήν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν.

Μᾶς τονίζει ὅτι ὀ Ἐγωϊσμός, διά τῆς παρακοῆς τῶν Ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ,  μᾶς ὁδήγησε εἰς τήν ἐσχάτην ἀθλιότητα καί ὅτι ἡ Ἀγάπη, πού ἀποδεικνύεται διά τῆς ὑπακοῆς εἰς τό Θεῖον Θέλημα, θά μᾶς ἐπαναφέρῃ κοντά στό Θεό καί θά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό κάθε Κακόν, καί φέρῃ γαλήνη στήν ψυχή μας καί εἰρήνη στόν κόσμο.

Ὁ Χριστός, εἶναι ἡ ἐνσαρκωμένη Ἀγάπη καί γίνεται τύπος καί ὐπογραμμός, ὑπόδειγμα σέ ὅλους μας καί μᾶς καλεῖ κοντά Του. Μᾶς καλεῖ νά ἀκούσουμε τή φωνή Του καί νά τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας. Μᾶς καλεῖ πιστέψουμε σ’ Αὐτόν. Νά ἀπεκδυθοῦμε τόν παλαιόν ἄνθρωπον καί ἐνδυθοῦμε τόν Νέον ἄνθρωπον, αὐτόν τόν Χριστόν, τόν κατά Θεόν κτισθέντα. Νά γίνουμε «ἐν Χριστῷ καινή κτίσις».

Νά βαπτισθοῦμε στό Ὄνομά τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι. Νά ἐνδυθοῦμε τόν Χριστόν. Νά ἑνωθοῦμε οἱ πάντες εἰς ἕνα σῶμα, σέ μιά ψυχή. Νά  ἐκπληρωθῇ ὀ πόθος τοῦ Χριστοῦ «ἵνα οἱ πάντες ἕν ὦσιν» (Ἱωάν. ιζ΄21). Νά παύσουν οἱ διαιρέσεις καί οἱ ἔχθρες καί οἱ πόλεμοι καί νά βασιλεύσῃ στίς καρδιές μας ὁ Χριστός, πού εἶναι ἡ εἰρήνη ἡμῶν.  Νά γίνῃ ἡ ψυχή καί ἡ ζωή μας Παράδεισος. Νά εἶναι μία ἡ ψυχή καί καρδία ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἐκ πάσης φυλῆς καί γλώσσης καί λαοῦ καί ἔθνους.

Αὐτό δέν σημαίνει πολτοποίησι. Θά διατηρήσῃ καί θά διαφυλάξῃ κάθε ἄνθρωπος καί κάθε λαός, ἀλώβητη, ἄθικτη τήν ἐθνική του συνείδησι, τήν ἐθνική του ταυτότητα, τήν Ἱστορία Του, τή γλῶσσα του, τή φυλή του, τό γένος του, ὁ Ἰουδαῖος ὡς Ἰουδαῖος, ὁ Τοῦρκος, ὡς Τοῦρκος, ὁ Πακιστανός, ὡς Πακιστανός κ.λ.π. Ὅλοι ὅμως νά ἀποβάλουμε τίς κακές μας συνήθειες, τόν κακό μας ἑαυτόν. Νά παύσουμε νά θεωροῦμε τόν συνάνθρωπό μας  res (πρᾶγμα), ἀντικείμενον συναλλαγῆς, οὕτε ὅταν παθαίνει ἕνας ἄνδρας νά θάβουμε μαζί του, ζωντανή τή γυναῖκα του.

Διότι «Εἴ τις ἐν Χριστῷ καινή κτίσις» καί  διότι ἐν Χριστῷ, ὅλοι οἱ πιστοί εἴμαστε ἰσότιμα Μέλη τῆς Κοινωνίας τῶν Προσώπων, τῆς Κοινωνίας τῶν ἁγίων, ἰσότιμα τίμια Μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἰσότιμα Μέλη της Ἐκκλησίας Του. Διότι «Ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε», λέγει ὁ Παῦλος. Καί διότι ἐν Χριστῷ «οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδέ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος ἤ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν ἤ θῆλυ· πάντες γάρ ἡμεῖς εἷς ἐστέ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλάτ. γ΄ 26-29). Ὅλοι εἴμαστε ἴσοι μπροστά στό Θεό. Ἔχουμε τά ἴδια διακαιώματα καί τίς ἴδιες ὑποχρεώσεις. Εἴμαστε ὅλοι παιδιά τοῦ Ἑνός καί Μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ καί ἀδέλφια μεταξύ μας, ἀνεξαρτήτως φύλου, Φυλῆς καί γλώσσης, λαοῦ καί ἔθνους.

ΠΟΤΕ θά καταλάβουμε, οἰ ταλαίπωροι θνητοί, ὅτι μόνον ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἠ εἰρήνη μας;

ΠΟΤΕ θά παύσουμε νά βασανίζουμε τόν ἑαυτό μας καί τούς ἄλλους γύρω μας, μέ τά πάθη καί τίς κακίες μας, μέ τούς Ἐγωϊσμούς, μέ τήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία;

ΠΟΤΕ θά συνειδητοποιήσουμε ὅτι χωρίς τόν Χριστόν, δέν θά μπορέσουμε νά ἐπιτύχουμε οὐδέν τό Καλόν. Τό προεῖπεν ὁ Κύριος: «Χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν». Καί ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι ἐάν ὁ Κύριος δέν ἦταν μαζί μας τό ὕδωρ ἄν κατεπόντισεν ἡμᾶς. Θά μᾶς εἶχαν κατασπαράξη οἱ ἐχθροί μας.

ΠΟΤΕ θά κατανοήσουμε ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ Μόνη μας καταφυγή, ἡ μόνη μας ἐλπίδα;

ΠΟΤΕ θά ἀποφασίσουμε νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, θά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης καί τό κάνουμε «Πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή;

ΠΟΤΕ θά ἀποφασίσουμε νά ἑτοιμάσουμε τήν ψυχή μας εἰς ναόν καί κατοικητήριον Θεοῦ, γιά  νά δεχθῇ  τόν Βασιλέα καί Κύριον τῆς Δόξης, τόν Ἄρχοντα τῆς εἰρήνης  καί νά βρῆ ἀνάπαυσ’ ἡ ψυχή μας, νά βασιλεύῃ ἐπί τέλους ἡ εἰρήνη Του στίς ψυχές ὅλων μας, ὡς ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς;

ΠΟΤΕ θά πάρουμε τήν Ἀπόφασι νά εὐχαριστήσουμε τόν Ὕψιστον, γιά τή ἄφατη συγκατάβασί Του καί τήν ἀνεκλάλητη  εὐσπλαγχνία Του, νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ;

ΕΜΠΡΟΣ, λοιπόν, πρίν νά εἶναι ἀργά, τώρα ἄς ἑνωθοῦμε, «ἐν Χριστῷ», οἱ ἄνθρωποι ἐκ πάσης φυλῆς καί γλώσσης καί λαοῦ καί ἔθνους, καί  ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ, λόγῳ καί ἔργῳ, πᾶντες οἱ λαοί, ἄς  δοξάζουμε τόν Λυτρωτήν καί Κύριον τῆς Δόξης, τον Ἄρχοντα τῆς εἰρήνης, τόν Ἰησοῦν Χριστόν, διότι εἰς Αὐτόν ἀνήκει ἡ τιμή,ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.