Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, Ο ΜΕΣΣΙΑΣ

«Ἡ προσδοκία τῶν Ἐθνῶν» 

(Γενέσ. 49,10)

»Χριστός γεννᾶται· δοξάσατε.

»Χριστός ἐξ οὐρανῶν· ἀπαντήσατε.

»Χριστός ἐπί γῆς· ὑψώθητε.

»Ἄσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ, καί

» ἐν εὐφροσύνῃ, ἀνυμνήσατε λαοί·

» ὅτι δεδόξασται.

Ἡ ἀπομάκρυνσις τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν Πηγή τῆς Ζωῆς, ἀπό τόν Ἕνα καί Μόνον ἀληθινόν Θεόν, διά τῆς Παρακοῆς, δέν ἐπέφερε μόνον τήν ἀμαύρωσι, τήν ἀχρείωσι τῆς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ μέσα του, ἀλλά τόν  χώρισε ἀπό τόν Θεόν, τό ἀπεγύμνωσε ἀπό τό ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας καί τοῦ φόρεσε  τό ἔνδυμα τῆς φθορᾶς, τόν ἀπεμάκρυνε ἀπό τόν Παράδεισο τῆς τρυφῆς, τόν ὡδήγησε «ἐν γῇ ἐρήμῳ καί ἀβάτῳ καί ἀνύδρῳ» καί τόν περιέφερε εἰς τήν ἐσχάτην ἐξαθλίωσι, στήν Ὀδύνη καί τόν Πόνον.

Ἡ ἀνθρωπότης, ἡμιθανής, κατάκοιτος στή χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου, ἀδυνατεῖ, χωρίς τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, νά ἐπιστρέψῃ στήν πατρική Ἑστία. Στενάζουν οἱ ἄνθρωποι,  δυστυχεῖς, αἰχμάλωτοι «στήν Κοιλάδα τοῦ

Κλαυθμῶνος», ὑποφέρουν καί μόνον ἐλπίζουν. Καί μέ λαχτάρα  προσμένουν τόν Μεσσίαν, τόν Λυτρωτήν, τόν Χριστόν καί «αὐτός προσδοκία Ἐθνῶν».

Μετά τήν ἐπανάστασιν τοῦ ἀνθρώπου κατά τοῦ Θεοῦ, ὁ Φιλάνθρωπος Δημιουργός ὑπόσχεται τήν, ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί ἐκ τῆς ἀπογόνου τῆς Εὔας, τῆς ἁγνῆς καί ἄχραντης Παρθένου, Γέννησιν τοῦ Λυτρωτοῦ, τήν ἔλευσιν τοῦ Χριστοῦ, καί τόν, ὑπ’ αὐτοῦ, πλήρη συντριμμό τοῦ ἀρχεκάκου Ὄφεως, τοῦ Σατανᾶ. «Αὐτός σοῦ τηρήσει κεφαλήν, καί σύ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν» (Γενέσ. γ΄15).  Αὐτή δέ ἡ προεξαγγελία ὠνομάσθη Πρωτευαγγέλιον.

Ἀλήθεια, ποιός ἄλλος θά μποροῦσε νά μᾶς ἐξάγη ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ», εἰς τήν ὁποίαν εἴχαμε ἐμπαγῆ, ἄν ὄχι Σύ, Φιλάνθρωπε Κύριε;

Ποιός ἄλλος, ἐκτός ἀπό Σένα, Μακρόθυμε, μπορεῖ καί θέλει νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τό Βόρβορο, στόν ὁποῖον ἔχουμε βυθισθῆ;

Ποιός ἄλλος, ἐκτός ἀπό Σένα, μπορεῖ καί θέλει νά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό τή δουλεία τοῦ Σατανᾶ καί νά μᾶς ἀπαλλάξῃ ἀπό τό φόβο τοῦ θανάτου;

Ἐκτός ἀπό Σένα δέν ἔχουμε  καί δέν θέλουμε νά ἔχουμε ἄλλον κανένα. Μόνον Σύ, Κύριε, μπορεῖς, ὡς παντοδύναμος καί θέλεις, ὡς πανάγαθος, νά μᾶς λυτρώσῃς ἀπό τά πάθη καί τίς κακίες μας. Μόνον Σύ μπορεῖς νά μᾶς ἐλευθερώσης ἀπό τήν καταδυναστία τοῦ διαβόλου καί νά μᾶς ὁδηγήσῃς εἰς τόπον ἀναψυχῆς.

Μόνον Ἐσένα λαχταράει ἡ ψυχή μας. Μόνον  Σύ

ὑπάρχεις, γιά μᾶς. Μόνον Ἐσένα προσμένουμε, τήν προσδοκίαν τῶν ἐθνῶν. Μόνον Σύ εἶσαι ἡ μόνη μας καταφυγή, ἡ μόνη μας ἐλπίδα!...

Ὀκτακόσια  χρόνια πρίν ἀπό τόν ἐρχομό Σου, Κύριε, ὁ Προφήτης Ἡσαῒας προεξήγγειλε τήν Γέννησί Σου, ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου, καί εἶπε: «Ἰδού ἡ Παρθένος ἐν γαστρί ἕξει καί τέξεται υἱόν, καί καλέσουσι τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ (imanu el), ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός» (Ἡσ. ζ΄ 14. Ματθ. α΄21-23).

Καί τώρα ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου καί ἡ Προφητεία γίνεται Ἱστορία. Πραγματοποιεῖ ὁ Θεός τήν προαιώνιον Βουλή Του καί ὁ Υἱός καί Λόγος αὐτοῦ φανερώνεται «ἐν σαρκί». 

Καί σήμερον ἐν  Βηθλεέμ γεννᾶται ἐκ Παρθένου, καί σπαργανοῦται καί ἀνακλίνεται ἐν τῇ φάτνῃ, ὅτι οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι» (Λουκ. β΄ 7). Δέν βρέθηκε τόπος γιά τόν  Μεσσίαν, γιά τόν Βασιλέα καί Λυτρωτήν τοῦ σύμπαντος κόσμου. Οἱ ἐν τῇ Βηθλεέμ ἀγραυλοῦντες ποιμένες, δέχονται πρῶτοι τό χαρούμενο μήνυμα. «Καί ἰδού Ἄγγελος Κυρίου ἐπέστη αὐτοῖς καί περιέλαμψεν   αὐτούς δόξα Κυρίου καί ἐφοβήθησαν φόβον μέγαν. Καί εἶπεν αὐτοῖς ὁ ἄγγελος· μή φοβεῖσθε· ἰδού γάρ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντί τῷ λαῷ, ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστός Κύριος, ἐν πόλει Δαυῒδ. Καί τοῦτο ὑμῖν τό σημεῖον· εὑρήσετε βρέφος ἐσπαργανωμένον, κείμενον ἐν φάτνῃ» (Λουκ. β΄ 8-12). 

Καί μαζί μέ τόν Ἄγγελον «πλῆθος στρατιᾶς οὐρανίου αἰνοῦν τόν Θεόν καί λέγουν· Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. β΄ 13-14).

Καί ὁ ἱερός ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας ὁ ἅγιος Κοσμᾶς, ἀναγγέλει τήν πραγματοποιήσι τῆς προαιωνίου Βουλῆς τοῦ Θεοῦ καί τῆν ἐκπλήρωσι τῆς λαχτάρας τῶν δούλων Του, τῶν βυθισμένων στή λάσπη καί τό Βόρβορο τῆς φθορᾶς. Ἀκούει ὁ Πολεέλεος καί Φιλάνθρωπος τίς ὀδυνηρές κραυγές τῶν παιδιῶν Του καί ἐν χρόνῳ ἐκπληρώνει τήν προσδοκία τους.

Ὁ ὑμνῳδός χρησιμοποιεῖ ἱστορικόν ἐνεστῶτα·

«ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ· ΔΟΞΑΣΑΤΕ» διότι,  γιά τό Θεό δέν ὑπάρχει παρελθόν, παρόν καί μέλλων, ἀλλά ὅλα παρόντα. Καί καλεῖ τίς ἐπουράνιες δυνάμεις, Ἀγγέλους καί Ἀρχαγγέλους, νά ὑμνήσουν τόν Ὕψιστον λέγοντες · «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ». Καί ὄχι μόνον καλεῖ τούς Ἀγγέλους νά  δοξάσουν τόν Θεόν γιά τήν ἄφατη, τήν ἀνεκλάλητη Εὐσπλαγχνίαν Του, γιά τή σωτηρία μας, ἀλλά πληροφορεῖ καί ὅλους ἐμᾶς, τούς ἐπί γῆς, πού μέ λαχτάρα προσμένουμε τό Λυτρωτή καί λέγει ὅτι ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΞ ΟΥΡΑΝΩΝ, ΑΠΑΝΤΗΣΑΤΕ. Καί μᾶς προτρέπει νά προϋπαντήσουμε τό Σωτῆρα μας, τόν Χριστόν, πού ἔρχεται ἀπό τά Οὐράνια σκηνώματά Του, στή γῆ, καί νά Τόν δεχθοῦμε, ὅπως ὁ Συμεών. Νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας, νά ἐγκολπωθοῦμε τήν Ἀγάπη Του καί νά τήν κάνουμε «Πρᾶξι», στήν καθημερινή μας ζωή.

Συνεχίζει δέ ὁ ἱερός ὑμνῳδός νά περιγράφῃ τήν πραγματοποίησι τῆς προαιωνίου Βουλῆς τοῦ Θεοῦ, γιά τή σωτηρία τοῦ Γένους τῶν ἀνθρώπων καί λέγει ὅτι Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΓΕΝΝΑΤΑΙ, καθημερινά μέσα στίς ψυχές, πού Τόν δέχονται, ἀλλά, «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας», ΕΡΧΕΤΑΙ ΕΞ ΟΥΡΑΝΩΝ ΣΤΗ ΓΗ, καί συναναστρέφεται ὅλους ἐμᾶς τούς ἀναξίους δούλους Του καί δέν ἐντρέπεται νά μᾶς ἀποκαλεῖ ἀδελφούς Του ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΕΠΙ  ΓΗΣ, ΚΟΝΤΑ  ΜΑΣ, γιά νά μᾶς ἀνεβάσῃ στά οὐράνια, γιά νά μᾶς βοηθήσῃ νά ὑψωθοῦμε πάνω ἀπό τά ἐγκόσμια. Ὁ ὑμνῳδός μᾶς προτρέπει νά ἀνεβοῦμε στά ὕψη τῆς πνευματικῆς τελειότητος λέγων σέ ὅλους· ΥΨΩΘΗΤΕ. Διότι πραγματικά ὁ Χριστός μέ τήν ἄκρα ταπείνωσί Του καί τήν ἄπειρη ἀγάπη Του, μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τήν Νέα Ζωή, μᾶς ὁδηγεῖ ἀπό γῆς πρός Οὐρανόν. Γίνεται ὁ Ἴδιος ἡ Ὁδός, πού μᾶς ἀνεβάζει ἄνω, πρός τόν Πατέρα. Γι’ αὐτό γίνεται ταπεινός ἄνθρωπος. ΠΡΟΤΥΠΟΝ, ὑπόδειγμα ἁγίας ζωῆς. Αὐτός πού πρῶτος μᾶς ἀγάπησε, μᾶς καλεῖ νά Τόν μιμηθοῦμε νά ἀκολουθήσουμε τά Χνάρια Του. Ὅπως Ἐκεῖνος μᾶς ἀγάπησε, καί περιπατῶν ἐν ἀγάπῃ, παρέδωκε ,γιά χάρι μας, τόν ἑαυτόν Του, στό Θεό-Πατέρα, προσφοράν καί θυσίαν, εἰς ὀσμήν εὐωδίας, ἔτσι ἀκριβῶς κι’ ἐμεῖς, νά ἀγαπήσουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, μέχρι Σταυροῦ καί θανάτου.

Μᾶς ὑποδεικνύει δέ ὁ ὑμνῳδός τό Χρέος μας πρός τόν Λυτρωτήν καί λέγει σέ ὅλους μας:

ᾼΣΑΤΕ ΤΩ ΚΥΡΙῼ ΠΑΣΑ Η ΓΗ ΚΑΙ ΕΝ ΕΥΦΡΟΣΥΝῌ ΑΝΥΜΝΗΣΑΤΕ ΛΑΟΙ, ΟΤΙ ΔΕΔΟΞΑΣΤΑΙ.

Ἀκούει ὁ Πανάγαθος τίς κραυγές καί τούς στεναγμούς μας. Ἔρχεται κοντά μας, ταπεινά, «ὡς αὔρα λεπτή», ἁπαλύνει τόν πόνο μας, σπογγίζει τά δάκρυά μας πλένει, καθαρίζει, περιδένει καί θεραπεύει τίς πληγές μας καί ἀνοίγει σέ ὅλους μας τίς Πύλες τοῦ Οὐρανοῦ, «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον». Ἐταπεινώθη καί ἔπαθε γιά Χάρι μας. Τί ἄλλο νά κάνει;

Τώρα ἀπομένει τό δικό μας Χρέος. Νά ἀπεκδυθοῦμε τόν παλαιόν ἄνθρωπον καί νά ἐνδυθοῦμε  τόν Χριστόν, τόν Νέον ἄνθρωπον, τόν κατά Θεόν κτισθέντα. Καί νά αποφασίσουμε νά θέσουμε ἕνα καί μοναδικό σκοπό στή ζωή μας· νά ὑμνοῦμεν καί νά δοξολογοῦμε τόν  μοναδικόν Λυτρωτήν μας , τόν Ἰησοῦν Χριστόν.

Ὁλόκληρη ἡ γῆ νά ὑμνῇ καί νά δοξολογῇ  τόν Κύριον καί μέ εὐφροσύνη καί ἀγαλλίασι νά ἀνυμνοῦν ὅλοι οἱ λαοί  τόν Χριστόν, διότι εἶναι ὁ μόνος δοξασμένος. Διότι, μέ ὅλη τή ζωή Του καί τά ἔργα του, δεδόξασται, ἔχει δοξασθῆ.

Εἶναι καιρός νά ἀκολουθήσουμε τά Χνάρια τοῦ Χριστοῦ καί νἆναι ὁλόκληρη ἡ ζωή μας ὕμνος Εὐχαριστίας στό Λυτρωτή μας. Διότι Σ’ Αὐτόν καί μόνον Σ’ Αὐτόν ἀνήκει ἡ τιμή καί ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.