«ΟΡΑΤΕ ΚΑΙ ΦΥΛΑΣΣΕΣΘΕ ΑΠΟ ΠΑΣΗΣ ΠΛΕΟΝΕΞΙΑΣ» (Λουκ.ιβ΄15).

«Τά πλούτη, ὅσο περίσσια κι' ἄν εἶναι, 

δέν δίνουν τήν ἀληθινήν ζωήν στόν ἄνθρωπο».

Ὁ Κύριος, ὡς καδιογνώστης, γνωρίζει ὅτι πολλοί ἄνθρωποι κυριεύονται ἀπό τό φοβερό αὐτό πάθος τῆς πλεονεξίας καί κατατυραννοῦνται καί καταβασανίζονται ἀπό τήν ἀγχώδη βιοτική μέριμνα, γιά τήν ἀπόκτησι περισσοτέρων ὑλικῶν ἀγαθῶν, γιά τόν ἑαυτόν τους στή γῆ. Ἐμπήγονται «εἰς ἰλύν βυθοῦ», βυθίζονται στό Βόρβορο τῆς Ὕλης, καί «δέσμιοι τῆς γῆς», στήν προσπάθειά τους νά ἀποκτήσουν περισσότερα ὑλικά ἀγαθά, δέν ἠρεμοῦν. Δέν ἡσυχάζουν. Δέν γαληνεύουν. Εἷναι συνεχῶς ἀνήσυχοι, ταραγμένοι, γεμᾶτοι ἀγωνία καί φόβο καί συμπεριφέρονται σάν αἱμοβόρα, ἄγρια θηρία. Πατοῦν ἐπί πτωμάτων, προκειμένου νά ἱκανοποιήσουν τό Πάθος τῆς πλεονεξίας. Δέν ξέρουν τί σημαίνει δίκαιον. Βασανίζουν τόν ἑαυτόν τους καί τούς ἄλλους γύρω τους. Εἷναι ἀχόρταγοι.

Δέν ἔχουν πίστι στό Θεό. Θεοποιοῦν καί λατρεύουν τό Βόρβορο, τήν Ὕλην καί εἶναι δυστυχεῖς. Μάταια κοπιάζουν, ὅσοι χωρίς Θεόν ἐργάζονται γιά νά ἀποκτήσουν περισσότερα ἀπό ὅσα χρειάζονται. Τρῶνε πικρό, ὀδυνηρό ψωμί.

Ὁ Προφήτης Δαβίδ λέγει: «Εἰς μάτην ὑμῖν ἐστι τό

ὀρθρίζειν. Ἐγείρεσθαι μετά τό καθῆσθαι, οἱ ἐσθίοντες ἄρτον ὀδύνης, ὅταν δῶ τοῖς ἀγαπητοῖς αὐτοῦ ὕπνον» (Ψαλμ.126,2). Μόλις καθήσουν, σηκώνονται γεμᾶτοι ἀγωνία καί σπεύδουν νά ἀποκτήσουν περισσότερα.  Τρῶνε βασανισμένο ψωμί τή ἴδια ὥρα, πού ὁ Θεός χαρίζει στούς ἀγαπητούς του τό θεῖο δῶρον τοῦ ὕπνου.

Ὁ Κύριος θέλει νά μᾶς λυτρώση ἀπό τό φοβερό αὐτό Πάθος τῆς πλεονεξίας καί μᾶς συμβουλεύει καί λέγει: «Προσέχετε καί προφυλάσσεσθε ἀπό κάθε εἶδος πλεονεξίας. Διότι αὐτό τό φοβερό πάθος, μᾶς βυθίζει στό βόρβορο. Δέν μᾶς ὠφελεῖ σέ τίποτε. Διότι ὅλα αὐτά τά ὑλικά ἀγαθά, εἶναι σκιᾶς ἀσθενέστερα καί ὀνείρων ἀπατηλότερα. Μία ροπή καί ταῦτα πάντα θάνατος διαδέχεται. Ἡ  ζωή τοῦ ἀνθρώπου δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τά πλούτη. Διότι τά πλούτη, ὅσο περίσσια κι’ ἄν εἶναι, δέν ἐξασφαλίζουν τήν ἀληθινήν ζωήν στόν ἄνθρωπο. Τό ἀντίθετον συμβαίνει. Ἡ Κακή διαχείρισις σωρεύει στή ζωή μας συμφορές. Ὅλα εἶναι τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος ὀφείλει νά εἶναι καλός Οἰκονόμος, καλός διαχειριστής τῶν ἀγαθῶν, ὑλικῶν καί πνευματικῶν,  πού τοῦ ἔδωκεν ὁ Θεός. Ὁ κακός διαχειριστής, θησαυρίζων ἐπί τῆς γῆς γιά τόν ἐαυτόν του, «θησαυρίζει εἰς τόν ἑαυτόν του ὀργήν ἐν ἡμέρᾳ ὀργῆς καί ἀποκαλύψεως δικαιοκρισίας τοῦ Θεοῦ, ὅς ἀποδώσει ἑκάστῳ κατά τά ἔργα αὐτοῦ» (Ρωμ. β΄ 5-6).

Ὁ Παῦλος λέγει ὅτι «ἡ πλεονεξία μηδέ ὀνομαζέσθω ἐν ὑμῖν, καθώς πρέπει ἁγίοις» (Ἐφεσ. ε΄3). Διότι «ἡ πλεονεξία εἶναι εἰδωλολατρία»(Κολοσ. γ΄ 5-6).

Καί γιά νά μᾶς ἀποτρέψῃ ἀπό τό ὀλέθριο αὐτό Πάθος ὁ Παῦλος, μᾶς τονίζει ποιός εἶναι ὁ ἀληθινός πλοῦτος καί λέγει ὅτι «Ἔστι πορισμός μέγας ἡ εὐσέβεια μετά αὐταρκείας. Λέγει δηλαδή ὅτι ἡ εὐσέβεια εἶναι, πραγματικά, πηγή κέρδους, ὅταν ἀρκῆται κανείς σ’  ἐκεῖνα, πού ἔχει. Καί αἰτιολογεῖ τή σκέψι του ὁ ἅγιος καί λέγει ὅτι «δέν ἐφέραμε τίποτε εἰς τόν κόσμον καί εἶναι φανερόν ὅτι δέν μποροῦμε οὔτε νά πάρουμε τίποτε μαζί μας. Ὥστε ἐάν ἔχουμε τροφές καί σκεπάσματα, νά εἴμαστε εὐχαριστημένοι μέ αὐτά. Ἐκεῖνοι ὅμως, πού θέλουν νά πλουτίσουν πέφτουν σέ πειρασμό καί παγίδα καί σέ πολλές ἐπιθυμίες ἀνόητες καί βλαβερές, πού βυθίζουν τούς ἀνθρώπους στόν ὄλεθρο καί τήν ἀπώλεια. Διότι ἡ ρίζα ὅλων τῶν κακῶν εἶναι ἡ φιλαργυρία. Ἐξ αἰτίας αὐτοῦ τοῦ βρωμεροῦ πάθους, μερικοί ἐπλανήθησαν  ἀπό τῆς πίστεως καί ἐκάρφωσαν τόν ἑαυτόν τους σέ πολλά βάσανα» (Α΄Τιμόθ. στ΄ 6-10).

Ὁ Κύριος, γιά νά καταδείξῃ πόσον ὀλέθριο καί βρωμερό πάθος εἶναι ἠ πλεονεξία καί γιά νά μᾶς βοηθήσῃ νά ἀποφύγουμε τό κατάπτυστον αὐτό πάθος, μᾶς εἶπε τήν παραβολήν τοῦ ἄφρονος πλουσίου:

«Τά χωράφια, ἑνός ἀνθρώπου πλουσίου, ἔφεραν μεγάλη Σοδειά. Κι’ ἐνῶ θἄπρεπε νά εὐχαριστήσῃ τό Θεό καί νά χαρῇ καί ὁ ἴδιος, γι’ αὐτήν τήν εὐφορίαν, αὐτός ὁ ἄμυαλος ταράχθηκε, καί γεμᾶτος ἀγωνία ἐσυλογίζετο μέσα του καί ἔλεγε: Τί νά κάμω τώρα, διότι, οἱ ἀποθῆκες μου εἶναι γεμᾶτες. «Τί νά κάμω τώρα, διότι δέν ἔχω ποῦ νά συνάξω τούς καρπούς μου;» Καί ὕστερα ἀπό  μεγάλη ἀγωνία καί σκέψι εἶπε· τοῦτο θά κάμω. Θά γκρεμίσω τίς παλιές μου ἀποθῆκες καί θά οἰκοδομήσω μεγαλύτερες καί πιό εὐρύχωρες. Καί θά συνάξω ἐκεῖ ὅλα τά γενήματά μου καί τά ἀγαθά μου καί θά πῶ στήν ψυχή μου· «ψυχή, ἔχει πολλά ἀγαθά κείμενα εἰς ἔτη πολλά. Μή σκοτίζεσαι γιά τίποτε πιά, ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου».

Θεωρεῖ ὁ ἄμυαλος ὅτι ὅλα εἶναι δικά του. Δεν πιστεύει ὅτι ὅλα εἶναι τοῦ Θεοῦ καί δέν σκέπτεται ὅτι ὁ πανάγαθος τόν διώρισε διαχειριστήν. Δέν σκέπτεται τούς συνανθρώπους του πού ὐποφέρουν καί στεροῦνται ἀκόμη καί τό καθημερινό ψωμί. Σκέπτεται μόνον τόν Ἑαυτούλη του καί τήν καλοπέρασί του. Δέν ἐννοεῖ τό βραχύ τῆς ζωῆς. Δέν κατανοεῖ ὅτι σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία εἴμαστε προσωρινοί, διαβάτες, πάροικοι καί παρεπίδημοι καί ὅτι γυμνοί βγήκαμε ἀπό τήν κοιλιά τῆς μάνας μας καί γυμνοί καί πάλιν ἐπιστρέφουμε στή γῆ. Δέν φέραμε τίποτε καί δέν παίρνουμε τίποτε μαζί μας. Δέν ἀντιλαμβάνεται ὅτι ὁ Θεός τόν διώρισεν  Οἰκονόμον, Διαχειστήν τῶν ἀγαθῶν καί ὅτι ὀφείλει νά κατανοήσῃ ὅτι τίποτε δέν εἶναι δικό του, ὅτι ὅλα εἶναι τοῦ Θεοῦ καί ὅτι ὀφείλει νά κάμῃ καλή διαχείρησι καί νά προσφέρῃ τά ἀγαθά, πού τοῦ ἐμπιστεύθηκεν ὁ Θεός, σέ κείνους πού ἔχουν ἀνάγκη. Δυστυχῶς, ὁ ἄφρων δέν ἔχει ἐπαφή μέ τήν πραγματικότητα. Καί ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς, ὡς Θεός ἀγαθός καί μεταδοτικός τοῦ ἀγαθοῦ, νά μᾶς ἀφυπνίσῃ καί νά μᾶς ἐπαναφέρῃ εἰς ἐπαφήν μέ τήν  πραγματικότητα, νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τό πάθος τῆς πλεονεξίας καί νά μᾶς θεραπεύσῃ ἀπό τήν τρέλλα πού μᾶς δέρνει.

Καί λέγει ὁ Θεός, σ’ αὐτόν, τόν ἄφρονα πλούσιο:

«Ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτί, (τώρα, αὐτή τή νύχτα), τήν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπό σοῦ (οἱ δαίμονες τούς ὁποίους ὑπηρέτησες)·  Ἄμυαλε καί ἀνόητε ἄνθρωπε στήριξες τή ζωή σου στό βόρβορο τῆς ὕλης, στά φθαρτά πλούτη σου καί νόμισες ὅτι ἡ ζωή σου ἐξηρτᾶτο ἀπό αὐτά καί ὄχι ἀπό Μένα. Ταλαίπωρε, αὐτή τή νύχτα ἔρχονται νά πάρουν τήν ψυχή σου, πεθαίνεις, Ἅ δέ ἡτοίμασας τίνι ἔσται; Αὐτά πού ἑτοίμασες καί ἀποθήκευσες, ποιός θά τά πάρῃ; Αὐτά παθαίνει ἐκεῖνος πού θησαυρίζει, γιά τόν ἑαυτόν του στή γῆ καί δέν πλουτοῖ εἰς Θεόν.Αὐτά παθαίνει αὐτός πού δέν θησαυρίζει θησαυρούς ἐν οὐρανῷ. Αὐτά παθαίνει αὐτός πού δέν κάνει «Πρᾶξι»τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ.