Ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς,

Εἶναι« ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή».

Εἶναι πικρή ἡ διαπίστωσις ὅτι ξεφύγαμε ἀπό τό δρόμο τῆς ζωῆς, ξεστρατήσαμε. Δέν κατανοοῦμε οἱ περισσότεροι, ταλαίπωροι θνητοί, τό «βραχύ τῆς ζωῆς» καί τήν ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων. Δέν συνειδητοποιοῦμε τήν τιμήν, μέ τήν ὁποίαν μᾶς ἔχει τιμήσει ὁ Κύριος καί βυθιζόμαστε στό Βόρβορο τῆς Ὕλης, θεληματικά παραμένουμε «δέσμιοι τῆς γῆς», φθάνουμε στό ἐπίπεδο τῶν ἀλόγων ζώων καί φθάνουμε στό ἄκρον ἄωτον τῆς διαφθορᾶς καί διαστροφῆς, στήν ἔσχατη ἐξαθλίωσι.

Μᾶς εὐσπλαγχνίζεται ὁ Θεός. Ἀφήνει τό θεϊκό Του Θρόνο καί ἔρχεται στή γῆ. Φανερώνεται «ἐν σαρκί», καί γίνεται σέ ὅλους ἐμᾶς ὑπόδειγμα ὑπακοῆς στό Θεῖον Θέλημα. Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ἡ μόνη «Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί καί ἡ Ζωή» καί κανείς δέν μπορεῖ νά ἔλθῃ πρός τόν Οὐράνιον Πατέρα, παρά μόνον δι’ Αὐτοῦ.

Ἄν πράγματικά θέλουμε νά λυτρωθοῦμε ἀπό τή φθορά καί νά ἐνδυθοῦμε τήν ἀαφθαρσία, ὀφείλουμε νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον της ἀγάπης Του καί νά κάνουμε «Πρᾶξι» τήν Ἀγάπη Του στήν καθημερινή μας ζωή.

Δέν εἶναι ὑπερβολή, ἄν ποῦμε ὅτι σήμερα ἡ ἀνθρωπότης, παραπαίει, κινεῖται χωρίς λογική. Ἀρνεῖται τόν ἀληθινόν Θεόν, τήν πηγήν τοῦ ζῶντος ὑδατος, καί λατρεύει ὡς Θεόν, τόν Σατανᾶν, τόν Διάβολο, τόν Μαμωνᾶ, τό Χρῆμα.

Οἱ περισσότεροι συμπεριφέρονται ὡς Φαρισαίοι, Ψεύτες, Ὑποκριτές, καί τό στόμα τους στάζει δηλητήριο, καί στό διάβα τους σκορπίζουν συμφορές. Πετρῶσαν’ οἱ καρδιές...

Βασιλεύει στόν κόσμο μας ἡ Παραφροσύνη.

Μέχρι σήμερα, ὅλοι ἐμεῖς, οἱ  ἄμυαλοι γιοί τῆς  Παραφροσύνης, τί ἀποκομίζουμε, καί  τί κερδίζουμε  μέ τήν ἀστόχαστη συμπεριφορά μας ;

Ὁ ἐγωϊσμός, ἡ ἔπαρσις, ἡ ἀλαζονία τοῦ βίου, ποῦ μᾶς ὁδηγοῦν, ἄν ὄχι στόν συντριμό, στήν Ὀδύνη καί τόν Πόνο;

Μήπως πρέπει, ὅσο εἶναι καιρός, νά ἀναθεωρήσουμε τόν τρόπο τῆς ζωῆς μας, καί νά τροποποιήσουμε καί νά θεραπεύσουμε τήν προβληματική μας συμπεριφορά;

Μήπως πρέπει νά θεραπεύσουμε τώρα, πρίν νά εἶν’ ἀργά, τήν τρέλλα πού μᾶς δέρνει καί νά ἐπιστρέψουμε στήν Ὁδόν τῆς Ζωῆς;

Μήπως πρέπει, νά ἀπεκδυθοῦμε τόν παλαιόν ἄνθρωπον, τόν φθειρόμενον κατά τάς ἐπιθυμίας τῆς ἀπάτης καί νά ἐνδυθοῦμε τόν νέον ἄνθρωπον, τόν κατά θεόν κτισθέντα;

Μήπως πρέπει, ἐπί τέλους νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, πού εἶναι ἡ μόνη Ὁδός, ἡ μόνη Ἀλήθεια καί ἡ μόνη ἀληθινή ζωή;

Μήπως πρέπει νά πιστέψουμε στό Χριστό, ὡς Θεόν καί Σωτῆρα τοῦ κόσμου καί νά ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια Του, καί νά φθάσουμε μαζί Του στήν Κορυφή, στό Γολγοθᾶ, στό Θεό, ὥστε στό κάθε μας βῆμα νά μεταβάλουμε τή σάρκα σέ πνεῦμα;

Μήπως πρέπει «νά φύγουμε ἀπό τήν πνιγερή ζωή, στῆς Ὀμορφιᾶς τή σφαῖρα;»

Μήπως πρέπει νά καταλάβουμε ἐπί τέλους, ὅτι  ὅλοι γύρω μας, μᾶς ἔχουν ἐξαπατήσει, καί ὅτι μόνον ὁ Χριστός μᾶς ἀπομένει;

Μήπως εἶναι καιρός, νά ἐπιστρέψουμε, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, κοντά στό Χριστό, πού εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας,  καί νά Τόν παρακαλέσουμε νά μᾶς ἀξιώση ἀπό τώρα καί στό ἐξῆς, νά Τόν ὑμνοῦμεν καί, μετά τῶν Ἀγγέλων καί τῶν Ἁγίων, ἀσιγήτως, νά Τόν δοξολογοῦμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς πάντας τούς αἰῶνας;

Εἴθε! Εἴθε! Γένοιτο!